Office Hours

Nakasunod lang si Isabella sa likod ni Sebastian habang naglalakad sila papasok ng opisina. Tahimik lang siya and trying to ignore the weird flutter sa dibdib niya.

Wala naman talagang kakaiba… except sa paraan ng pagharap sa kanya ni Sebastian kahapon.

Binuksan niya ang glass door leading to the executive suite. Automatic swipe card. Isa lang sa buong 31st floor ang may ganun kundi siya lang, bukod kay boss.

“Good morning po, sir,” bati niya nang maayos.

“Good morning,” he replied, at hindi man lang lumingon. Pero bago tuluyang dumiretso sa loob ng office niya, narinig niya ito:

“Your coffee. I’ll wait.”

Napalingon siya. “H-ha? Sir?” tanong niya, confused.

“Let me know once it’s ready,” mahinang sabi ni Sebastian, habang binubuksan na ang pinto ng opisina niya.

Hindi niya talaga gets si boss minsan. Ang aga pa pero naguguluhan na siya agad sa sinasabi nito.

Sa pantry, abala si Isabella sa paggawa ng usual order ni Sebastian: Americano, no sugar. Ayaw nito ng matamis, di tulad niya. Pag nalilibre niya minsan ang sarili niya, caramel macchiato all the way. Basta may sobra sa sahod hahaha.

Kinuha niya ang mug na may minimalist na initials: “S.H.” Regal-looking. Mahal, for sure.

Habang umaandar ang coffee machine, bumukas ang pinto sa pantry. She turned around—expecting a staff. But no.

It was Sebastian.

Nakasuot pa rin ito ng suit jacket, pero parang mas relaxed na ang aura. Nakapamulsa. Tumigil siya sa may gilid, tahimik.

“Uhm… I was about to bring this to your office, sir,” sabi ni Isabella, trying to hide her slight panic.

Hindi naman talaga laging bumababa si boss sa pantry.

“Thought I’d wait here.”

Napatingin siya sa kanya. “Dito po talaga?”

Sebastian only gave her a half-smile.

“Mas tahimik dito.” Sagot nito.

Well, totoo naman yon dahil Executive Pantry ito. Mas private at exclusive lang syempre for CEO, VP, or board members lang. Syempre as EA, may access rin ako rito.

Then, for the first time, she noticed, tinitigan siya nito habang nagmi-mix siya ng kape.

Di halata sa tono, pero parang nagso-soft yung mata nito pag siya ang kausap.

Tahimik.

Kinuha ni Sebastian ang mug mula sa kamay niya. Nadikit ng bahagya ang daliri nito sa kanya. Electric. Subtle. Pero ramdam.

“Thanks,” aniya. Then lumingon ito. “Don’t forget to eat.”

Nag-blink si Isabella. “Po?”

“You skipped breakfast again.”

Pause.

“I noticed.”

She wanted to ask how. Pero parang mas napatulala lang siya habang papaalis si boss, hawak ang kape na siya ang gumawa.

May sarili itong coffee machine sa loob ng office niya pero palagi pa rin siya ang pinapagawa.

Weird.

No… specific.

12:33 PM.

Lunch break na ng karamihan, pero hindi pa rin bumababa si Isabella. Naka-sandwich lang siya sa drawer, planong kainin later.

Ayaw niyang iwan si boss na walang bantay sa floor, kahit na technically hindi siya required.

Nagulat siya nang may kumatok sa desk niya.

Si Elle.

“Hi, ate! Can I leave this po sa table ni Sir Sebastian? Nasa baba pa po ata kayo di ba kanina?” ngumiti ito sweetly, hawak ang ilang documents.

Napatingin ako sa kanya.

Napatingin ako sa kanya.

‘Wow ate? Intern ka lang ah. EA lang naman ako ng boss. Hindi naman sa pagmamataas, pero respeto lang sana.’ sabi ko sa isip ko habang pinipigilan ang kilay kong tumaas

“Ah, actually, andito siya. Meeting was canceled,” sagot ko, tinatanggap ang files. “Ako na bahala.”

Tumango si Elle, pero napansin niya na parang may tinatago ito sa likod.

Pasimpleng nagtulak si Elle ng isang paper bag papunta sa mesa.

“Pasabay na lang po ito kay Sir. Lunch po hehe. Favorite daw niya.”

What the—

“Galing po sa friend kong chef,” dagdag pa nito with a proud grin.

“Wag mo na pong sabihin na ako nagbigay ha. Surprise sana!”

“Sure,” tipid na sagot ni Isabella. Nagpipigil lang siya ng inis.

Pagkaalis ni Elle, tiningnan niya ang paper bag. Expensive Japanese resto. Tuna tataki. May personalized note pa:

To Mr. Hale — hope you like it! :)

Ang kapal. Gusto niyang matawa.

Gusto rin niyang… hindi maapektuhan. Pero kumirot ang puso niya.

Huminga siya nang malalim, kumatok sa pinto ni Sebastian, then pumasok.

“Sir, here are the files for signature. Also, someone left you lunch po.”

“Someone?” tanong nito habang bahagyang nagtataas ng kilay

“Si… intern Elle po. She said it’s a surprise,” pilit niyang ginawang casual ang tono.

Tahimik lang si Sebastian. Tiningnan lang ang bag. Hindi man lang kinuha.

“She shouldn’t be sending food to her superior. That’s not appropriate.”

Nagulat siya sa bluntness nito.

“Should I… return it po?”

“Throw it.”

Napatingin siya. “Po?” sayang naman.

“Throw it out,” ulit ni Sebastian, seryoso ang tingin. “I don’t take food from people I don’t trust.”

Parang may meaning yung huling sinabi.

I don’t trust.

People.

Except you?

Hindi na siya nagtanong. Pero bago siya lumabas, tinawag siya nito muli.

“Isabella.”

“Yes, sir?”

“Did you eat na?”

Biglang bigat ng boses nito. Hindi utos. Concern.

“Later po, may tinatapos lang po.” sabi niya, medyo nahihiya.

Sebastian looked at her for a moment. Tumayo ito. Lumapit. Kinuha ang phone.

“I’m ordering for two. Sit here.”

Napako si Isabella sa kinatatayuan niya. “H-huh?”

“Lunch is on me,” aniya, kalmado.

“I don’t want my EA fainting sa hapon.”

Sa unang beses sa isang taon na trabaho niya bilang Executive Assistant, doon lang siya inutusan ni Sebastian na umupo sa tapat niya, at kakain pa.