บทที่ 55

มนันย์กลับบ้านมาก็เกือบจะสี่ทุ่ม เด็ก ๆ โตจนอยู่ประถมเกรดสี่ พิรชัชเป็นพ่อที่ดี ช่วงนี้เป็นช่วงที่มาวินและวรวิทย์เดินสายไปดูงานที่สาขาอื่น ๆ เหลือเพียงแต่เด็ก ๆ และแม่บ้านที่จ้างรายสัปดาห์เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว มนันย์ค่อย ๆ ย่องไปห้องเด็ก ๆ แต่ละคนที่เข้านอนแล้วก่อนจะหายเข้าไปในห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำและเข้านอนต่อไป โอเมก้าไม่ปฏิเสธว่าการมีอยู่ของพิรชัชทำให้เขาคลายความกังวลใจไปได้ในหลาย ๆ เรื่องไม่ว่าจะธุรกิจ เรื่องในบ้าน หากสักวันพิรชัชไม่ได้อยู่ทำหน้าที่ตรงนี้แล้ว…แค่คิดก็เกิดความรู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในอก จะว่าไปตลอดระยะเวลา 5 ปีที่ผ่านมานี้พิรชัชได้ทำหน้าที่พ่อได้อย่างดีเยี่ยม แม้จะเอ่ยปากขับไสไล่ส่งอยู่บ่อยครั้ง แต่ทว่าภายในใจก็ยังจะอยากรักษาสภาพครอบครัวแบบนี้เอาไว้สักพัก จนกว่าลูก ๆ จะโตพอและเข้าใจถึงสภาพครอบครัวของตนเอง และเปิดใจยอมรับหากว่าสักวันไม่ว่าจะพ่อหรือแม่มีครอบครัวใหม่ขึ้นมาเด็ก ๆ จะทำใจได้

จะว่าไปตั้งแต่เช้าก็ไม่เห็นพิรชัชมาที่บ้านเหมือนอย่างเคยวันนี้ทั้งวันเองก็เช่นกันได้ยินลูกๆบอกว่าป่วยอาการจะหนักไหมนะ? หรือว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคุณแม่โอเมก้ารู้สึกกระวนกระวายใจอ