CHAPTER 02- SAVIOR

CHELSEA PASCUAL

“Paano nga kung kilala niya talaga ako?” sa isip ko.

Simula kasi kahapon at hanggang ngayon ay hindi pa rin nawala sa isip ko ang tungkol kay Vander. At mas lalong dumoble ang pangamba ko, dahil nagkaroon kami ng alitan ni Axel kagabi.

Nang may makita akong kasambahay ay nilapitan ko para tanungin.

"Nakauwi na po ba si Axel?" tanong ko sa isang house helper ng bahay.

Umiling lang ito sa 'kin, at bilang pasasalamat ay ngumiti lang din ako. Buong magdamag akong naghintay sa kanya, para sana pag-usapan ang tungkol sa bagay na iyon.

Hindi ko tuloy maiwasang sisihin ang sarili ko, dahil pakiramdam ko ay kasalanan ko naman talaga.

***

Habang nasa kalagitnaan ako ng pagmumuni-muni ko ay narinig ko ang tunog ng sasakyan sa labas. Dali-dali kong inilapag ang hawak kong tasa sa lamesa, para salubungin si Axel. At ganun nalang ang pagkawala ng ngiti ko nang makita ko itong may kasamang babae.

Naka-akbay siya dito at panay ang kanilang tawanan. Nang makita niya ako, ay mas lalo lamang humigpit ang pagkakahawak niya sa babae.

"Oh, my beautiful fiancée is here," saad niya.

Nagsimulang manginig ang buong katawan ko, dahil sa galit. Mula sa kanya ay inilipat ko ang aking tingin sa kasama niyang babae na ngayon ay parang isang magnet na nakadikit sa braso ni Axel.

Lolokohin lang din naman ako ay hindi pa pumili nang babaeng kaya akong higitan.

"Mag-usap tayong dalawa, Axel," mariing saad ko.

Bumuntong-hininga siya, pagkatapos ay nilingon ang kanyang babae at malapad itong nginitian.

"Mauna ka na sa kwarto. Hintayin mo ako, I will f*ck you later."

Bumulong pa talaga eh, naririnig ko naman.

Tumawa ang babae gamit ang matinis niyang boses. Pinaglakbay pa niya ang palad niya sa braso ni Axel, bago ito tuluyang tumalikod at humakbang paakyat sa hagdan.

"Ano bang problema mo, Chelsea? Galit ka ba kasi nagdadala ako ng babae?” mapang-asar niyang saad sa ‘kin.

Parang wala lang iyon sa kanya, kung magsalita siya ay parang normal lang ang ginagawa niyang ‘to.

Nagsimulang mangilid ang luha ko habang nakatingin sa kanya. Nang makita niya ang reaksyon ko ay mas lalong lumawak ang kanyang ngisi, bakas ang kasiyahan sa kanyang itsura habang pinagmamasdan akong umiyak.

“Bakit ka umiiyak? naiinsulto ka ba?”

"OO! AT ANG KAPAL NAMAN NG MUKHA MO PARA GAWIN ITO. AT DINALA MO PA TALAGA DITO. ANO? PARA IPAMUKHA SA ‘KIN NA KUNG HINDI AKO BIBIGAY SAYO AY IBA ANG GAGAWA?!" bulyaw ko sa kanya.

Niluwagan niya ang kanyang necktie, habang hindi inaalis sa akin ang kanyang tingin. Nilabanan ko naman iyon at hindi pinakita sa kanyang mahina ako, kagaya ng iniisip niya.

"Kung pinagbigyan mo lang kasi ako, ay hindi na aabot sa ganito ang lahat. You’re my fiancée and yet, you can't pleasure me. So it's all your fault."

Gusto kong matawa sa paninisi niya sa 'kin. Hindi ko akalain na marami parin palang lalaking ganito sa mundo.

"Then let's break this engagement. Ayaw kong magpasakal sa isang lalaking m*****g at isip bata!" sagot ko.

Kitang-kita ko kung paano umigting ang kanyang panga. Biglang dumilim ang kanyang mukha dahilan para mapaatras ako papalayo sa kanya.

"Magpapakasal tayo. I won't let you escape," galit niyang saad sa ‘kin.

"Bakit? Kasi mawawalan ka ng mamanahin kapag hindi ka nakapag-asawa? Ul*l! Wag mo akong idamay sa pagiging makasarili mo. Humanap ka ng ibang babae na kayang sikmurain itong ugali mong mabantot."

Mas lalo lang nalukot ang mukha niya at akmang hahakbang ako paalis sa harapan niya ay bigla niyang hinawakan ang braso ko.

"Bitawan mo 'ko, ano ba?!" sigaw ko.

Nang hindi siya nakinig at hinawakan ko ang kamay niya nakahawak sa aking braso at sinubukan iyong alisin, at ganun nalang ang gulat ko nang maramdaman ko ang malakas nitong sampal sa pisnge ko.

Sa labis na gulat ko ay hindi ako kaagad nakagalaw. Sa buong buhay ko ay wala ni sinuman ang nanakit sa 'kin ng physical kundi siya lang, ang fiancé ko.

"Hindi ikaw ang magdedesisyon tungkol dito. Kundi ako! AKO ANG MAGSASABI KUNG ANO ANG GAGAWIN MO AT KUNG SAAN KA PUPUNTA! AKO ANG LALAKI, KAYA AKO ANG MASUSUNO--

Hindi niya natapos ang dapat niyang sabihin nang sampalin ko siya. Nagulat din siya doon at makalipas ang ilang segundo at bigla niyang hinila ang aking buhok, at hinagis ako sa aming sofa na parang wala lang.

Sinubukan kong manlaban, pero nahawakan niya ang magkabilang pulsuhan ko at ikinulong iyon gamit ang malaki niyang kamay para hindi ako makagalaw.

"T*NGINA KA! HAYOP!"

Sunod-sunod kong sigaw sa kanya. Maging ang iilang kasambahay ay sinubukan siyang awatin, pero tinakot niya ang mga ito.

Hawak niya ang buhok ko at paulit-ulit niya akong sinampal na halos mamanhid na ang buong mukha ko. sa t'wing nanlalaban ako ay mas lalo lang lumalakas ang sampal niya sa 'kin.

"Ang tapang-tapang mong babae ka! Fiancée pa lang kita, pero ang lakas na nang loob mong labanan ako. Hindi mo alam kung anong kaya kong gawin sayo." aniya.

Nang bitawan niya ang buhok ko ay bumagsak ako sa malamig na sahig. Nalalasahan ko pa ang d*go mula sa aking labi.

"You're nothing, Chelsea. Nothing! You're just a low class bitch."

Nang makita kong sasampalin niya ulit ako ay pumikit ako at hinintay na lamang ang pagdapo niyon sa mukha ko, pero wala akong naramdaman. Doon ay iminulat ko ang mga mata at agad akong natigilan nang makita ko si Vander, ang pinsan ni Axel.

Hawak niya ang braso ng kanyang pinsan at malamig itong tinitingnan.

"Kahit babae ay hindi mo pinapalagpas. Wala ka talagang kwenta kahit kailan,” aniya

At pabato nitong binitawan ang braso ni Axel sabay tinapunan ng isang napakasamang tingin.

Lumapit siya sa ‘kin at walang sabi-sabing binuhat ako sa maingat na paraan, na alam niyang hindi ako masasaktan.