Chapter 7 - renown stranger

Matiim na naglapat ang mga labi ni Psalm nang makitang kaagad dinaluhan ng mga magulang si Pearl.

"Okay ka lang ba, anak?"

Umiling si Pearl, kunyari hirap bumigkas ng salita dahil sa sakit. Eksaherada masyado ang acting nito at dapat ay alam iyon ni Darvis kung tunay na matalino ang asawa niya. Pero tingin ni Psalm, pati ang lalaki ay napapaniwala ng kapatid niya sa pag-iinarteng iyon.

Binitiwan siya ng asawa at nilapitan nito ni Pearl. Pinangko sa mga bisig. "Huwag kang matakot, dadalhin kita sa doctor ngayon din."

Yumapos ang kapatid niya sa lalaki at palihim na sumilip sa kaniya, naglalaro sa mga mata nito ang mapanuyang ngiti. Tila basurang papel na nilamukos ang puso niya.

"Ano'ng sinabi mo? Di mo ba nakitang acting lang iyang ginagawa ni Pearl? Don't tell naniniwala ka talaga!" sikmat niya sa asawa.

Dumaan ang inis sa mukha ni Darvis. "Acting? Ano'ng klase kang kapatid? Nasa peligro na ang buhay ni Pearl at ng baby tapos acting lang 'to para sa iyo? Tigilan mo ako d'yan sa pagseselos mo. Buti pa umuwi ka na sa bahay natin," matigas na angil ng lalaki at binirahan ng alis, tangay si Pearl.

Nahabol pa ng tanaw niya ang nagbubunying mukha ng kapatid.

Biglang natahimik ang paligid matapos maiwang mag-isa roon sa corridor si Psalm. Mahigpit niyang kinuyom ang marupok na mga kamao. Ano bang aasahan niya? Dapat nakondisyon na niya ang sarili sa ganitong tagpo. Kailan man hindi siya naging priority ni Darvis.

"Psalm, ikaw ba iyan?" Boses na nagpabalik sa kaniya sa huwesyo.

Lumingon siya at napakurap. Papalapit sa kaniya ang lalaking pamilyar ang tindig at tikas. Ang tagal na mula nang huli niyang makita ito.

"Ymir Venatici?" sambit niyang namilog ang mga mata.

"Hey, long time no see! Kumusta ka na?"

"Ha?" Saglit pa siyang nalito. Ang aura ng lalaki ay masyadong agresibo at imposing.

Bahagyang ngumiti si Ymir, pilyo at may halong tukso. "Buntis ka ba?"

Umukit sa mga mata ni Psalm ang panic at bumara ang hangin sa kaniyang lalamunan. Paano nito nalaman? Nahulog ang mga mata niya sa nameplate na nakapaskil sa gawing dibdib nito.

Ymir Janus C. Venatici

Hospital Director

Obstetrics and Gynecology

"Nakita ko si Darvis na umalis karga ang isang babae. Asawa mo at iniwan ka lang dito mag-isa?"

Hindi siya makasagot. Katumbas ng matamis na lason ang lalaking ito. Bawat sarili ay niyayanig ang puso niya.

Huminga siya ng maluwag pero biglang umikot ang pagilid at nanghina ang mga tuhod niya. Buti na lang nabawi niya ang balanse at hindi siya natumba pero sinaklot pa rin siya ni Ymir sa baywang upang saklolohan.

"Ihahatid na kita pauwi," sabi nito.

Tutop ang noo, sinipat niya ang lalaki. "Okay lang ba? Baka nakaabala na ako sa trabaho mo."

"I'm on my way out. May appointment ako sa labas."

"Thank you, Dr. Venatici," usal na lamang niya at hindi na tumanggi sa alok nitong tulong.

Hinatid siya ni Ymir hanggang sa mansion. Pabugso-bugso pa rin ang pagkahilo niya at alam niyang napapansin iyon ng lalaking kasama.

"If there's anything I can help, don't hesitate," sabi nito.

Tila naudlot ang tibok ng puso ni Celeste. Tulong? Ano bang magagawa nito? Banayad siyang umiling.

"Salamat, Dr. Venatici." Pagkasabi ay bumaba siya ng sasakyan at mabagal na naglakad papasok ng bahay.

Sinalubong siya ilang katulong at binati. Matamlay niyang ginantihan ng ngiti ang mga ito at tumuloy na sa hagdanan paakyat sa kaniyang silid. Pero hindi pa man din siya nakaapak sa unang baitang ay narinig niya ang ingay ng mga guwardiya.

Si Darvis ba 'yong dumating? Iniwan nito si Pearl sa hospital? Hindi na muna siya tumuloy sa itaas at hinintay ang asawa sa sala. Madilim ang mukha nito. Ito pa ba ang wala sa mood pagkatapos siyang iwan doon sa lobby ng hospital at piliing samahan ang bruhilda niyang kapatid?

"Sino 'yong lalaking naghatid sa iyo? Ngayon ko lang siya nakita. Kaibigan mo?" usisa nitong isinalpak sa bulsa ng pantalon ang kamay.

"Schoolmate ko siya noong college pero hindi kami close. Matagal ko na rin siyang hindi nakita, halos di ko na nga nakilala kanina nang lapitan niya ako roon sa hospital."

"Ganoon ba? Huwag mo na siyang kausapin ulit, maliwanag?"

"Bakit? May masama ba sa ginawa niya? Nagmagandang-loob lang siyang ihatid ako kasi ang asawa ko ay busy sa pag-aalaga sa aking kapatid," sarcastic niyang sagot.

"Psalm!" pasigaw na angil ni Darvis. "Ano'ng sasabihin ng ibang tao kung makita nilang may kasama kang lalaki?"

"At sa palagay mo, ano ang tingin ng mga tao habang karga mo si Pearl na mas mukhang wife mo kaysa sa akin?"

Nagtagis ng mga ngipin ang lalaki at umukit sa mga mata ang galit. "Nagmamalasakit lang ako sa kapatid mo!"

"Whatever," umikot ang eyeballs ni Psalm. Kapag talaga ang lalaki nagtaksil, umaapaw ang insecurity at ipapasa sa iba ang kahayupang ginagawa para lang linisin ang sarili.

"Buntis si Pearl at kailangan alagaan ang kalusugan niya, pamangkin mo 'yong batang dinadala niya, hindi ka man lang nag-aalala?"

Namilog ang mga mata niya. Gusto nitong mag-aalala siya sa kabit nito at sa batang bunga ng kataksilan ng dalawa? Kapatid daw niya si Pearl? Kung pamilya ang turing sa kaniya ng babaeng iyon, hindi siya nito aahasin. Ngayon sa usapan nila, siya na naman ang lalabas na masama?

"Ano bang kinalaman mo sa pagbubuntis ni Pearl? Baka ikaw ang ama ng bata, mali ba ako?"

Dumaan ang panic sa mga mata ni Darvis at nawala ang kulay sa mukha nito. "Ano'ng pinagsasabi mo?" agad nitong bawi. "Tama na nga, nagseselos ka lang." Lumapit ito at pinisil ang kaniyang ilong. Gesture iyon na sinusuyo siya ng asawa.

Parang may kumalmot sa kaniyang puso. Kadiri ang lalaking ito! Kinuyom niya ang mga kamao at natutukso nang bigwasan si Darvis. Alam na niya kung ano ang binabalak nito. Ililihis nito ang usapan para isalba ang sarili.

"Payakap nga sa wife ko." Akmang yayakapin siya ng lalaki pero umiwas siya. "Psalm naman, nagtatampo ka pa rin ba?"

"Pagod ako at gusto kong magpahinga," malamig niyang sagot. Pinilipit niya ang mga daliri.

Hindi man lang niya makitaan ng kunting pagsisisi ang asawa sa lahat ng kasinungalingang nilubid nito para patuloy siyang lokohin. Kahit pa yata malaman nitong alam na niya ang totoo'y hindi pa rin nito papanindigan ang kasalanan at kataksilan.

Duwag!

Sobrang duwag!