Chapter 6

“Magandang umaga, Moises Floyd. Mahal kita.”

Napangiti si Moises Floyd sa panaginip. Ilang ulit na niyang narinig ang mga salitang iyon mula kay Helena Pearl, at hindi siya kailanman napagod sa damdamin na iyon. Sa panaginip, hindi siya tumugon, pero ramdam niya ang init sa puso niya.

Bigla, tumunog ang telepono niya. Wake-up call.

“Helena… pwede mo bang patayin ‘tong alarm? Gusto ko pa matulog. It’s Sabado,” daing niya, half-asleep pa. “Shants… Helena?”

Nanlaki ang kanyang mga mata. Tinatawag niya ang pangalan ng asawa niya… pero wala siya roon. Umupo siya sa gilid ng kama, lumingon, at napatingin sa bedside table.

Doon niya nakita ang divorce papers at ang sulat na isinulat niya. Dumapo ang tingin niya sa papel… at biglang naalala: wala na si Helena Pearl.

“Tama. Umalis siya.”

Dahil dapat, ito ang pinakamasayang sandali niya. Malaya na siya. Single na. Kailangan lang pormalin ang diborsiyo… pero bakit parang mabigat pa rin ang dibdib niya?

Hindi siya makapagpigil ng lungkot. Mula nang malaman niyang umalis si Helena, parang may kulang sa mundo niya—isang bahagi ng puso niya ay naiwan sa kanya.

Napansin niya ang nagri-ring na telepono. Tiningnan niya at nakita na si Molly ang tumatawag. Hindi muna niya ito sinagot at humiga na lang muli sa kama.

Ngunit patuloy ang pag-ring, at napaungol siya sa inis bago sumagot. “Molly.”

“Nakuha ko ang trabaho sa pampublikong aklatan! Parang sinabi mo. Ginawa ng ama mo huwag makialam!” May ngiti sa tono ni Molly.

Dagdag pa niya, “Moises Floyd, I can't thank you enough. Paano kung mag-hapunan tayo para ipagdiwang? Pwede ba kitang ipagluto?”

Napatingin si Moises Floyd sa bedside table. “Hindi ko puwede… Kailangan ko munang ibigay sa mga abogado ko ang mga papeles ng diborsiyo.”

“Pinirmahan na ba ito ni Helena Pearl?” tanong ni Molly, puno ng kuryusidad.

“Oo… ginawa niya,” sagot ni Moises Floyd ng malumanay. Walang halong tuwa sa boses niya.

“Eh di higit pang dahilan para magdiwang! Halika na, Moises Floyd. Mag-lunch tayo magkasama,” pilit ni Molly.

Napabuntong-hininga si Moises Floyd. “Pasensya ka na, Molly… may kailangan akong gawin.”

Tinapos niya ang tawag nang hindi man lang hinayaang matapos ni Molly ang plano niya. Nakatingin siya sa telepono, binabasa ang mga mensahe, at pakiramdam niya’y mabigat pa rin ang puso niya.

Sa pag-alala sa liham ni Helena Pearl, nagtaka si Moises Floyd, “Aling mensahe ang tinutukoy niya?”

Mula sa isang app patungo sa isa pa, sinuri niya ang lahat ng messenger niya, pero wala siyang nakita. Walang bagong text o mensahe mula kay Helena. Kumunot ang noo niya, nag-isip nang malalim, sinusubukang intindihin ang ibig sabihin nito.

Hindi nagtagal, tinawagan niya ang telepono ni Helena. “Yung tinatawagan mo ay hindi maabot,” sagot ng voicemail.

Paulit-ulit siyang tumawag. Nang hindi makalusot, nagpadala siya ng mensahe:

“Helena, nakuha ko ang sulat mo. Salamat sa pagpirma sa mga papeles ng diborsiyo. Alam kong sinabi mong ayaw mo ng sustento, pero ililipat ko pa rin ang pondo sa iyo. Sa totoo lang, wala akong natanggap na mensahe mula sa iyo, kahit isinulat mo iyon sa sulat mo.”

Isang oras siyang nakaupo sa kama, naghihintay, ngunit walang tugon mula kay Helena. Lumipat siya sa kusina para kumain ng late breakfast. Nang wala pa ring sagot, nagpadala siya ng isa pang mensahe:

“Helena, maaari pa rin tayong maging kaibigan. Magkakilala na tayo mula pa noong bata pa tayo. Hindi natin kailangang maging estranghero sa isa’t isa.”

Pagkatapos kumain, naligo siya at nagpalit ng bagong damit. Umalis siya para makipagkita sa kanyang abogado at ibigay ang mga papeles ng diborsiyo. Pagkatapos noon, nagpasya siyang bumisita sa kanyang ama at ina.

Nang pumasok si Moises Floyd sa tarangkahan ng mansyon ng pamilya Ford, ramdam niya ang bigat ng sandali. Oras na para sabihin sa kanyang mga magulang ang desisyon niyang hiwalayan si Helena Pearl. Hindi niya alam kung paano nila tatanggapin ito.

Ang kanyang mga magulang, sina Erick at Clara Ford, ay tunay na nagmamahal kay Helena Pearl bilang kanilang manugang.

“Nandito ba ang mga magulang ko?” tanong ni Moises Floyd.

“Yes, Sir. Nasa garden sila ni Miss Larson,” sagot ng maid, bahagyang nagkakamali sa pangalan.

Agad na naintindihan ni Moises Floyd ang sitwasyon. Tumingin siya sa labas at nakita ang sasakyan ng mga Larson nakaparada sa tabi. Nandito si Helena Pearl para iulat ang kanilang diborsiyo.

Maraming emosyon ang naghalo sa isipan niya. Nagalit siya, handang ipagtanggol ang sarili, pero alam niyang hindi ito tamang panahon. Naglakad siya patungo sa hardin, mabigat ang bawat hakbang. Ngunit nang makita niya ang eksena sa hardin, kumalma siya—at nasaktan ang puso niya.

Nakayakap ang kanyang mga magulang kay Helena Pearl, luha sa mga mata nila. Umiiyak din si Helena, ramdam ang lungkot at bigat sa kanyang puso.

“Moises Floyd,” tawag ni Clara, ang kanyang ina. “Nandito ka.”

Naputol ang yakap ng tatlo. Sa wakas, nakita na ni Moises Floyd si Helena Pearl. Halatang umiiyak siya, at pinagmamasdan ang paligid na tila nag-iwan ng bakas ng luha.

“Sinabi sa akin ni Helena Pearl na sa wakas ay naghiwalay ka na?” tanong ni Clara, malambing ngunit may halong lungkot.

Nagulat si Moises Floyd nang magsalita ang kanyang ama:

“Mas maganda yata. Pagod na ako sa pilit na sitwasyon n’yo.”

“Huwag kang mag-alala, Moises Floyd. Sinabi sa akin ni Helena Pearl na desisyon niya iyon. Kaya nirerespeto ko ito,” sabi ni Erick.

“Ano?” Napanganga si Moises Floyd sa pagkagulat. Kung alam ng kanyang ama na kanya ang desisyon, walang debate na! Sa kalooban niya, lihim siyang nagpasalamat kay Helena Pearl.

“Tita, Uncle… kailangan ko nang umalis,” pinahid ni Helena Pearl ang mga luha, at mahinang sabi, “Paalam.”

“Paalam, Helena. Mahal ka namin. Good luck sa lahat,” sagot ni Clara, kumakaway paalam.

Dumaan si Helena Pearl kay Moises Floyd, pero hindi siya pinansin kahit isang segundo. Hindi ito katulad ng dati. Tahimik na nagtanong si Moises Floyd sa sarili: ‘Balewala lang ba ako?’

Napatulala siya. Napansin niya kung paano patuloy na naglakad si Helena nang hindi tumitingin sa kanya. “Sinubukan kong tawagan ka…” wika niya nang mahinang tinig.

“Hmmm?” Tumaas ang isang kilay ni Helena at mahinang sumagot, “I changed my numero.”

At ganoon lang—lumayo si Helena Pearl. Hindi man lang siya nagpaalam o ibinigay ang kanyang bagong numero kay Moises Floyd.

Lumipas ang isang buwan.

“Sabi ni Miss Helena, salamat sa divorce certificate,” sabi ni Howard, ang Fords family driver, sa harap ni Moises Floyd.

Sa tulong ng kanyang pera at koneksyon, mabilis na nakuha ni Moises Floyd ang mga sertipiko ng diborsyo. Tapos na. Opisyal na siyang malayang tao.

Pinunasan ni Moises Floyd ang kanyang lalamunan at tanong, “Iyon ba? May sinabi ba siyang… kahit ano pa?”

“Wala po, Sir. Tinanggap na lang niya at bumalik sa ginagawa niya. Mukhang abala ang mga Larson,” sagot ni Howard.

Nagkibit-balikat si Howard. “Ang kanilang mga kasambahay ay naglalakad-lakad sa loob at labas ng bahay, may dalang mga kahon. Baka naglilinis lang sila.”

“Nakikita ko,” sagot ni Moises Floyd, bahagyang nabigo. “Salamat, Howard—oh, at—”

Inabot niya kay Howard ang isang kahon na regalo mula sa drawer. “Para ito sa anak mo.” Ngumiti siya. “Naalala ko, mahilig siya sa baseball. Ibinenta ni Wendell ang ilan sa kanyang mga card collection.”

“Naisip ko na magugustuhan ito ni Clark,” dagdag ni Moises Floyd.

Malaki ang ngiti ni Howard. “Salamat, Sir. Napaka-isip mo talaga.”

“Walang anuman. Naalala ko lang,” sagot ni Moises Floyd. Iniwan ni Howard ang opisina.

Half bothered sa katahimikan ni Helena Pearl, nagpatuloy si Moises Floyd sa kanyang trabaho. Paulit-ulit niyang pinaalalahanan ang sarili: ito ang tama niyang desisyon, at pinakamabuti para sa kanila.

Kinagabihan, nakatanggap siya ng imbitasyon mula sa kaibigan niyang si Sean. Gusto nilang uminom sa club.

Kasabay nito, may text mula kay Molly:

“Moises Floyd, tayo magdiwang! Nakuha ko na ang aking unang suweldo mula sa aklatan, pero wala akong kaibigan na makakasama sa pagdiriwang. Pakiusap, Moises Floyd.”

Si Moises Floyd ay lubos na nakaramdam ng pananagutan. Sa dami ng trabaho, hindi rin siya nakabisita kay Molly, kaya imbitado siya ni Sean sa club.

Sa halip na pribadong silid tulad ng dati nilang ginagawa, nag-book si Sean ng isang liblib na booth sa club. Nandoon na sina Keith at Wendell.

“Hey, Eva—” Napaawang si Sean nang makita si Molly. “Oh, hey, Molly.”

“Hi guys. Sana hindi kayo mag-alala na samahan ninyo ako,” sabi ni Molly, may magiliw na ngiti.

“Sure, it's fine,” sagot ni Sean, medyo awkward. “Naalala mo sina Wendell at Keith, tama?”

“Hi everyone, nice to see you again,” bati ni Molly.

Naka-on ang music sa club. Pinatugtog ng DJ ang pinaka-upbeat na kanta at ilang bisita ang nagsimulang sumayaw. Sa kanilang booth, nag-enjoy ang grupo ni Moises Floyd sa inumin, usapan tungkol sa negosyo, at iba pang kwento.

“Alam mo, Molly, sa totoo lang akala ko napakapamilyar mo, kahit noong unang beses kang dinala ni Moises Floyd sa aming bilog,” bungad ni Wendell. “Nagkita na ba tayo dati?”

“I see… siguro ako lang, pero parang pamilyar ang mga mata mo,” dagdag pa ni Wendell.

Ngumiti si Molly. “Hindi, hindi. First time ko rito sa Rose Hills, dalawang taon na ang nakalipas.”

“Woah, hindi ba Helena?” tanong ni Sean nang mapansin ang isang batang babae na nakasuot ng sexy na puting damit. Tumatalbog ang kanyang blonde na buhok habang sumasayaw kasama ang tatlo pang babae.

“Woah!” napatingin si Wendell, halatang namangha.

Sumipol si Keith. “Damn, alam kong sexy ang katawan niya sa ilalim ng maong at mahabang damit!”

Biglang kumuha ng mikropono ang isa pang batang babae na may maikling itim na buhok mula sa DJ. “Announcement, everyone!” sigaw niya.

“Kilalanin ang aking babae, si Helena Pearl Larson! Ipinagdiriwang namin ang kanyang diborsyo! Single na siya at handang makihalubilo!”

Nanlaki ang mga mata ni Moises Floyd. Tila lumaki rin ang ilong niya sa gulat.