บทที่ 5 คุณจอมนะคุณจอม (1/2)

บทที่ 5 คุณจอมนะคุณจอม

"สงสัยหนูภีมจะเสียงดังเกินไป...ใช่ไหม" อัลฟ่าสามียกยิ้มแกล้งแซวภรรยาตัวน้อยในขณะที่ช่วงล่างยังคงขยับเข้าออกช้า ๆ เพื่อรีดเอาน้ำเชื้อของเขากักเก็บไว้ในรูรัก

"คุณจอม...เอาออกก่อนนะครับ" คนใต้ร่างเอ่ยบอกเจ้าจอมเสียงแหบแห้ง ตอนนี้เขากระหายน้ำมากเหลือเกิน แต่ลูกชายตัวน้อยก็กำลังแผดเสียงร้องจ้า เขาคงต้องรีบไปปลอบขวัญเสียก่อน

ไม่น่าเชื่อคุณจอมเลยเจ้าภีม

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมโน้มกายมาประกบริมฝีปากภรรยาตัวน้อย ดูดดึงสิ่งนุ่มหยุ่นนั้นอยู่นานเกือบนาทีจนได้ยินเสียงร้องจ้าของลูกชายอีกครั้งจึงตัดใจผละออก

เขาถอนแก่นกายออกจากช่องทางเปียกชื้นของโอเมก้า น้ำสีขาวขุ่นไหลย้อยลงมาตามช่วงขาขาวที่ตั้งชันไว้ ช่างดูสวยงามจนจอมบดินทร์มองมันไม่ละสายตา อยากจะกลืนกินภรรยาซ้ำ ๆ จนช่องทางรักไม่เหลือที่ว่าง

ภีมพัฒน์เม้มปากแน่น พยายามไม่สบสายตากับอัลฟ่าสามี เพราะถึงแม้จะทำกันจนเสร็จสมไปแล้วแต่คนตรงหน้ายังมีดวงตานักล่าแฝงอยู่ คนตัวเล็กใช้ข้อศอกยันกายขึ้นนั่งบนโต๊ะอาหาร ดึงเสื้อยืดที่ถูกร่นขึ้นไปลงมาปิดหัวนมสีชมพูและหน้าท้องที่มีรอยแผลผ่าคลอดของตัวเอง

"คุณจอม ภีมจะไปหาลูกครับ" โอเมก้ากลิ่นคาโมมายล์ขมวดคิ้วใส่สามี เมื่อเจ้าจอมดันตัวเข้ามาใกล้อีกระดับในตอนที่เขากำลังจะลุกออกจากโต๊ะไปหยิบกางเกงมาใส่

"พี่อุ้ม" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมเลิกคิ้วให้ภรรยาคนสวยพร้อมกับอ้าแขนออกไว้รอรับโอเมก้าตัวน้อย

"ภีมไปเองดีกว่าครับ คุณจอมก็...ไปใส่เสื้อผ้าเถอะครับ" ภีมพัฒน์เอ่ยเสียงเบาอย่างเหนียมอาย เขาไม่กล้าพูดไปตามตรงหรอกนะว่าทำไมเราทั้งคู่ถึงได้มีสภาพเปลือยเปล่าเช่นนี้

"อย่าดื้อกับพี่นะภีม เธอเดินไม่ไหวหรอก" เจ้าจอมขมวดคิ้วมุ่นเมื่อถูกขัดใจ ตัวก็เล็กแค่นั้นแถมยังเป็นโอเมก้าแม่ลูกอ่อน โดนเขารังแกไปเสียหนักหน่วงจะมีแรงเดินไหวได้อย่างไร

แค่ยามปกติที่เคยทำกันเมื่อปีก่อนยังขาสั่นจนแทบล้ม

เมื่อได้ยินดังนั้นโอเมก้าน้อยก็เม้มปากแน่นอีกครั้ง เป็นจริงดังที่สามีอัลฟ่าบอก ในตอนนี้เขายังนั่งอยู่บนโต๊ะยังรู้สึกได้ถึงอาการสั่นที่ขาเรียว หากดันทุรังฝืนตัวเองยืนคงมีหวังได้ล้มพับให้อับอายอีกเป็นแน่ สุดท้ายจึงต้องยอมพยักหน้าให้สามียื่นแขนมารับร่างที่เปลือยท่อนล่างของเขาออกจากห้องครัวไปแต่โดยดี

เจ้าจอมวางภรรยาโอเมก้าลงบนโซฟาสีเบจกลางห้องนั่งเล่นอย่างแผ่วเบาพลางก้มจูบที่ขมับข้างซ้ายของภีมพัฒน์ด้วยความอ่อนโยน "เดี๋ยวพี่ไปอุ้มลูกมาเอง"

ว่าจบอัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมก็สาวเท้าเข้าไปใกล้เปลของลูกชายทั้งกายที่เปลือยเปล่า พาให้คนมองอย่างโอเมก้าแม่ลูกอ่อนเอียงอายแทนเจ้าตัว ประธานแห่งเจบีดีกรุ๊ปหยอกล้อกับเจ้าตัวน้อยอยู่สักพักจนเสียงร้องจ้าเงียบไป จึงจัดการอุ้มเอาลูกชายเข้าอกอย่างระวังแล้วเดินกลับมาหาภรรยาโอเมก้าที่รออยู่

"ว่าไงน้องพีช จุ๊ ๆ แบบนี้คือหิวนมเหรอครับ" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมส่งลูกชายในอ้อมแขนให้ภรรยา ภีมพัฒน์ยกนิ้วชี้เกลี่ยจมูกน้อย ๆ ของลูกชายแล้วก้มลงไปฟัดแก้มนุ่มนิ่ม จนลืมไปว่าเจ้าจอมยังยืนเปลือยกายล่อนจ่อนอยู่ด้านหน้าตน

"ภีมไม่ได้ให้ลูกกินนมก่อนนอนเหรอ" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมเอ่ยถามภรรยาพลางย้ายตัวเองมานั่งข้างคนตัวเล็กแล้วเอนตัวเข้าหาอีกฝ่ายเล็กน้อยเพื่อเล่นกับลูกชาย

"กินไปนิดเดียวก็หลับคาเต้าเลยครับ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาตื่นของน้องพีชด้วย สงสัยจะกินไม่อิ่ม" โอเมก้าตัวน้อยเอ่ยตอบอัลฟ่าสามีพลางเลิกเสื้อขึ้นเพื่อให้ลูกน้อยกินนมนอน แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีประธานแห่งเจบีดีกรุ๊ปนั่งจ้องอยู่ข้างกายจึงหยุดชะงักไป

"อายทำไม เมื่อกี้พี่เห็นมากกว่านี้อีกหนูภีม" เจ้าจอมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ภรรยาทำเอาโอเมก้ากลิ่นคาโมมายล์หน้าแดงเรื่อเป็นลูกตำลึงสุก

มือหนายกขึ้นเกลี่ยพวงแก้มย้อย ๆ ของลูกชายแล้วช่วยภรรยาขี้อายเลิกเสื้อยืดขึ้นสูงให้ลูกได้กินนมจะได้นอนหลับสนิทเสียที

เขาจะได้รังแกภรรยาต่ออีกสักรอบสองรอบ

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมวางแขนพาดบนพนักพิงแล้วเอนตัวลงจนแผ่นหลังแนบไปกับโซฟา ดวงตาคู่คมหันมองด้านหลังของภรรยาแล้วยกยิ้มตามลำพัง

หนูภีมเป็นโอเมก้าที่สวย...สวยมาก

เขาปิดเปลือกตาลงแล้วผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอทั้งที่กายยังเปลือยเปล่าและเขาก็ไม่คิดจะลุกไปหยิบเอาเสื้อผ้ามาใส่ โอเมก้าแม่ลูกอ่อนที่กำลังให้นมลูกชายเมื่อหันมาเห็นสามีหลับตาพริ้มจึงเบาใจไปได้เปราะหนึ่ง

คงจะไม่ถูกเคี้ยวกรำอีกครั้งในคืนนี้

ภีมพัฒน์อุ้มลูกชายไว้ในอกแน่นพลางโยกตัวไปมาอยู่สักพักใหญ่กว่าลูกน้อยในอกจะเข้าสู่นิทรา แต่เขากลับรู้สึกว่าคนข้างกายเริ่มขยับตัวอย่างคนอยู่ไม่สุข อีกทั้งฟีโรโมนกลิ่นเหล้ารัมก็เริ่มฟุ้งกระจาย มันมากกว่าชั่วโมงก่อนเสียอีก

โอเมก้าตัวน้อยหันขวับไปมองสามี เจ้าจอมยังคงหลับตาอยู่เช่นเดิม หากแต่หัวคิ้วขยับมาชนกันแน่น เหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาเป็นเม็ดเล็ก ๆ ตามเรือนร่าง มือหนาทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนขึ้นข้อขาว โอเมก้าน้อยเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเอ่ยเรียกสติสามี "...คุณจอม"

เมื่อได้ยินเสียงหวานของภรรยาเอ่ยเรียก อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมก็ลืมตาขึ้นมองสบกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยตรงหน้า เขาหอบหายใจถี่รัวคล้ายกับคนเพิ่งผ่านการวิ่งมาราธอนทั้งที่ตนก็นั่งอยู่เฉย ๆ

"ภีม...หนูภีม" ดวงตาของอัลฟ่าสามีปรือปรอย จ้องมองโอเมก้าตัวน้อยไม่วางตาจนภีมพัฒน์เม้มปากแน่นด้วยความเขินอายอีกทั้งยังคิดหนักเพราะตนกำลังอุ้มลูกน้อยอยู่ในอก

เจ้าจอมขยับเข้าใกล้ภรรยาจนกายชิดกัน แผ่นอกหนาแนบไปกับแผ่นหลังของภีม เขาฝังจมูกสูดดมกลิ่นหอมของคาโมมายล์เข้าปอดอยู่หลายครั้งอย่างคนไม่รู้จักพอ

ท่าทีที่แปลกไปของจอมบดินทร์ทำเอาโอเมก้าแม่ลูกอ่อนอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูก เจ้าจอมไม่ได้เป็นแบบนี้บ่อยนัก แม้เจ้าตัวจะชอบมาวอแวเขาแต่ก็ไม่มีท่าทีแสดงความต้องการออกมาจนหมดเหมือนตอนนี้

คล้ายกับว่าเจ้าจอม...กำลังรัท

"ภีม...ภีมครับ" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมเอ่ยเรียกภรรยาตัวน้อยอย่างคนเหม่อลอยไร้สติ เขาฝังจมูกไว้กับซอกคอหอมของภรรยาไว้แบบนั้น พยายามข่มใจเอาไว้เพราะตอนนี้โอเมก้าตัวน้อยกำลังยุ่งอยู่กับการให้นมบุตรชาย

แต่ร่างกายเขามันดันไม่รักดี

แก่นกายใหญ่ของอัลฟ่าที่เคยสงบลงหลังจากปลดปล่อยไปพร้อมกับภีมพัฒน์ผงาดขึ้นอีกครั้ง เส้นเลือดปูดโปนตามลำแสดงให้เห็นว่าเจ้าของมันกำลังอดกลั้นเพียงใด

โอเมก้าตัวน้อยเผลอมองลำรักขนาดใหญ่ของสามีอัลฟ่า แม้จะเคยเห็นมาหลายต่อหลายครั้ง ถูกชำเราด้วยท่อนแข็ง ๆ นั้นมาตั้งเท่าไหร่แต่เขาก็ยังไม่ชินกับขนาดของมันเสียที

เจ้าจอมคำรามในลำคอพลางกำมือแน่น ลำแขนข้างหนึ่งถูกวาดโอบรอบเอวคอดของภรรยาพลางใช้มือหนาบีบขย้ำเนื้อขาวเนียนจนขึ้นเป็นปื้นแดง อีกข้างก็นำมากอบกุมลูกรักไว้จนเต็มลำแล้วชักรูดขึ้นลง

สัญชาตญาณของอัลฟ่ากำลังบอกให้เขาผสมพันธุ์กับโอเมก้าใกล้ตัว

หากไม่ติดว่าภีมให้นมลูกอยู่เขาคงจับอีกฝ่ายกระแทกจนจมโซฟาไปแล้ว

"อ...อ๊า ภีม ที่รัก" ประธานแห่งเจบีดีกรุ๊ปครางเครือเรียกหาภรรยาตัวน้อยชิดใบหูของโอเมก้า มือหนาเร่งความเร็วชักรูดจนเส้นเลือดบนท่อนลำปูดโปน

โอเมก้ากลิ่นคาโมมายล์ยกมือบางขึ้นปิดหูลูกชายไม่ให้เจ้าตัวน้อยรับรู้ถึงการกระทำของคนเป็นพ่อ

คุณจอมนะคุณจอม ไม่อายบ้างหรืออย่างไร

ฟีโรโมนกลิ่นเหล้ารัมรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนภีมพัฒน์เริ่มหายใจลำบาก เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้าแต่ยังต้องอดทนเอาไว้

น้องพีชยังไม่หลับ

"ภ...อ๊าา อ๊ะ ภีม...หนู ซี๊ดด ที่รัก" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมครางไม่เป็นศัพท์ อารมณ์อยากเสพสมกับภรรยาโอเมก้ามันพุ่งสูงจนเขาแทบทนไม่ไหว

ยามขยับข้อมือขึ้นลงก็จินตนาการถึงรูรักเปียกชื้นของภีมพัฒน์ว่ามันนุ่มนิ่มและกำลังตอดรัดลำกายเขาแน่นจนแทบขาดขนาดไหน

แค่คิดก็แทบถึงฝั่ง

#โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม

อีจันตายแล้วเจ้าค่ะ กระอักเลือดตายยย

😭😫

TW : chomchan_writer