Chapter 4

Kakacheck-in lang namin sa hotel at umakyat na kami sa 27th floor kung saan ang room na nakadestino sa amin. 

Habang naglalakad sa lobby, isa sa mga kwarto na aming nadaanan ang may ingay na nakakuha sa aking atensiyon. 

“I know what I'm doing. And this has nothing to do with the company. Alam ko ang ginagawa ko at hindi ko hahayaang diktahan mo ulit ako.” 

Wala na sana akong balak na pansinin iyon, pero sa sunod niyang sinabi ay napatigil ako.

"Tell them, that I... Ares De Luca will not allowed to be their partners. Mas kailangan nila ako kaysa sa kailangan ko sila."

Ares De Luca!

Narito rin siya sa hotel.

Dali-dali kong binuksan ang pintuan ng hotel room namin at tinulak doon papasok si Deia. Mabuti na lamang at nakaheadphone siya, nakikinig ng music kaya hindi niya narinig ang boses ni Ares.

Kung bakit ba naman kasi sa kakaiwas ko sa pamilyang De Luca ay mas lalo lang ako napapalapit.

Nagising ako nang mas maaga kaysa sa alarm kinabukasan ng umaga, pero mabigat ang katawan ko na parang may buhol-buhol na humahawak sa dibdib ko. Mag-a-alas siyete pa lang pero gising na ang kambal. Naririnig ko ang mahihinang yabag ni Deia na parang maliit na pusa, at ang ubo ni Dansel na agad kong pinag-alala.

Ayaw ko man bumangon, kailangan ko. Nasanay na rin akong hindi ko na kayang maging mahina kapag sila ang kasama ko.

Sa maliit naming hotel room, makalat ang kama, nakasiksik ang nebulizer sa isang sulok, at may dalawang stuffed toys na halos nahuhulog na sa sahig. Normal na gulo, pero ngayong galing ako sa isang gabing puno ng tensyon, parang mas sumisikip ang espasyo.

“Mommy,” tawag ni Deia, nakaupo sa carpet at binubuksan ang mga tsinelas niyang may unicorn. “I want pancakes. Yung fluffy.”

“Okay,” sagot ko, sinusuklay ang buhok ko gamit ang kamay. “Let me get dressed first.”

“Can we eat with Daddy Ares?”

Nabitawan ko ang hair tie. Tumama ito sa sahig.

“Deia…” bulong ko. “How many times do I have to tell you—he’s not your daddy.”

“But he carried us yesterday,” sagot niya na parang obvious ang punto. “And he looked at Dansel so soft.”

Napatigil ako. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Galit? Takot? Pagod? O hiya dahil alam kong wala pa silang ideya sa totoo, kung gaano kabigat ang pinagmulan nila, kung gaano ka-komplikado ang mundong iniwan ko limang taon na ang nakalipas.

Hinaplos ko ang ulo niya. “Finish fixing your shoes. We’ll go down soon.”

Humugot ako ng mahabang hinga bago lumapit kay Dansel. Nakahiga siya, medyo maputla, pero nakangiti nang makita ako.

“Mommy… pancakes?”

“Yes,” pilit kong ngumiti. “We’ll eat downstairs.”

Tinulungan ko siyang bumangon at isuot ang jacket niya, sabay kinarga. Magaan pa rin siya pero hindi na tulad ng dapat para sa edad niya. Mas lalong sumasakit ang dibdib ko kapag pinagmamasdan ko siya. Okay lang kung ako ang mahirapan, huwag lang sila.

Habang naglalakad kami papuntang elevator, sakay ang kambal sa magkabilang kamay ko, nagliwanag ang corridor dahil sa morning sun. Deia humuhuni pa ng kung anong tune habang nakatalon-talon.

At ako? Pilit kong kinakalma ang utak ko.

Walang mangyayari kung papadala ako sa takot.

Walang mangyayari kung uunahin ko ang hiya o galit o trauma mula sa nakaraan.

Kailangan kong maging grounded. Para sa kanila.

Pagbaba namin sa ground floor, amoy agad ang kape. May pagka-mapait, may halong tamis ng cinnamon roll, at tunog ng mga basong nag-uuntugan. Ang café ay hindi puno, may ilang turista lang na kumakain.

We found a corner table. Mas tahimik, mas may privacy.

“Stay here,” sabi ko sa kambal. “I’ll get your food.”

Habang kumukuha ako ng pancakes, may dalawang babaeng nagbubulungan sa likod ko.

“Did you see that guy at the pool earlier? The one with the tattoo?” 

“Oh my God, yes. The one with the back piece? Hot pero scary.” 

“Yeah. Parang mafia vibes.” 

Nag-init bigla ang batok ko. 

Hindi. Hindi pa puwede. Hindi ako pwedeng kabahan dahil lang sa tattoo. Maraming lalaking may tattoo. Maraming dragon design sa mundo. Coincidence lang iyon.

Pero kahit paulit-ulit kong sabihin, hindi tumitigil ang kirot sa sikmura ko.

Pagbalik ko sa mesa, nagulat ako nang nakadungaw si Deia sa salamin, nagtatatakbo ang mga mata niya sa paligid ng pool area.

“Did you see him, Mommy?” tanong niya.

“See who?”

“The man with the wet hair.”

Napakagat ako sa labi. “Sit down, please.”

Pero nang iabot ko ang plato sa kanila, hindi ko maiwasang sumulyap. Hindi ko naman talaga balak. Uutusan ko lang dapat ang sarili kong huwag tumingin.

Pero tumingin pa rin ako.

At doon, halos matapon ko ang juice sa kamay ko.

Sa dulo ng pool, nakatalikod ang isang lalaking kakalabas lang mula sa tubig. Basang-basa ang buhok, tumutulo ang tubig mula sa batok pababa sa likod. At at the center of that back is a dragon.

Hindi ordinaryong tattoo at mas lalong hindi abstract na linya.

Kundi iyon. Iyong mismong tattoo. Iyong mismong iniwasan kong maalala nang limang taon. Iyong gumapang mula sa balikat, pababa sa tagiliran, pa-curve sa baywang.

My throat closed. Biglang bumigat ang hawak kong tray.

Hindi ko na naramdaman na hinawakan ako ni Dansel sa damit ko. Hindi ko na narinig na si Deia ay excited pa ring nagkukwento tungkol sa syrup.

Lahat ng tunog nawala. Parang ako na lang at siya ang naroon sa lugar na iyon. At bago ko pa mapilit ang sarili kong umiwas… humarap siya. At para akong nabunutan ng kaluluwa.

Hindi ako sigurado kung tama ang nakikita ko. Hindi sigurado kung nagha-hallucinate lang ako.

Ares De Luca...

Ang Uncle ng dati kong asawa.

Siya ba ang lalaki ng gabing iyon?

“Mommy?” tawag ni Deia, mahina lang. “Why are you frozen?”

Hindi ako makasagot. Hindi ko alam paano.

Tumingin si Ares sa direksyon namin. Sandali siyang napahinto nang makita si Deia at dahan-dahang ngumiti. Pero nawala rin ang mga ngiti niya nang tumingin siya sa akin, unti-unting nagsalubong ang mga kilay niya.

Umahon siya sa pool nang hindi inaalis ang tingin sa akin. Napalunok ako nang magsimula na siyang maglakad, at sa tingin ko papunta siya sa lamesa namin.