Chapter 2

Tandang-tanda ko pa ang mga pangarap naming dalawa ni Jared noong bago pa kami ikasal. Nakaplano na ang lahat. Dalawang anak, araw ng linggo ang family day, at dalawang beses sa isang taon magbabakasyon sa abroad.

Pero ngayon lahat iyon ay nawala at naglaho na lang. Pangako na nakapako.

“Get out of my room!” malakas kong sigaw sa kanya. Tumayo ako sa kama at itinuro ko ang pintuan. "Lumabas ka, Jared!"

Biglang nagbago ang ekspresyon niya. Ang kaninang parang tupa na sinusuyo ako ay napalitan ng pagkainis. “Pwede ba tigilan mo na ‘yang pagiging overreacting mo, Esme? Alam kong galit ka, pero hindi parati ay iintindihin ko yang pagta-tantrums mo sa akin. May hangganan din ang pasensya ko.”

“Wala akong pakialam kung ubos na ang pasensya mo! Bingi ka ba? Get out!” Hindi bumaba yung init ng boses ko, mas lalo pang lumakas ang boses ko. "Ano, hindi ka ba lalabas?"

Nagbuntong hininga siya at napahilamos sa mukha. "Esme, kasal na tayo. Kung ano man ang nakita mo o nalaman, wala na yun. Hindi ko na yun uulitin. Magbabago na ako. Magfo-focus na ako sa pamilya natin. Pangako."

Pero para sa akin, ang mga manlolokong lalaki ay maihahalintulad sa mga basura na nagkalat sa kalsada. Kung nagawa niyang magloko nang paulit-ulit ay gagawin niya pa rin iyon kahit ilang pangako ang ibigay niya.

Dinampot ko ang unan. Hindi ko kayang makatabi siya matulog. Siya ang may kasalanan ng lahat at hindi ko siya mapapatawad.

“Kung hindi ka lalabas ay ako ang ang lalabas dito. Matutulog ako sa guestroom.”

Kaikuyom niya ang kanyang palad. Galit na galit. Kung noon ay isang sorry niya para mapatawad ko siya at maging maayos kami, ngayon ay hindi na. Natuto na ako sa mga pagkakamali ko.

“Sige. Go ahead. Sleep wherever you want.”

Hindi na ako sumagot at tinalikuran ko na siya. Naglakad ako papunta sa table at kinuha ko roon ang phone at laptop ko, pagkatapos ay mabilis na naglakad palabas ng kwarto namin.

Narinig ko ang pagtapon niya ng sarili sa kama namin. At bago ako tuluyang makalabas ng kwarto ay nagsalita pa siya ulit.

“Don’t forget tomorrow’s family banquet. Inaasahan nilang lahat na kasama ka dahil parte ka na rin ng pamilya namin. Huwag mong hintayin na hilahin pa kita papunta roon. Huwag mo ubusin ang pasensya ko."

Hindi pa rin ako sumagot, but my expression made my feelings clear. Hindi ako pupunta roon dahil sinabi niya. Pupunta ako roon dahil alam kong magbabanta na naman siya na ibebenta ang kompanya na ipinamana sa akin ni Mommy kung hindi ako susunod sa gusto niya. Ang kompanya na pinaghirapan ni Mommy palaguin para sa akin.

Parati naman ganon si Jared. Parati niya akong tinatakot gamit ang huling bagay at ala-ala na naiiwan sa akin ni Mommy. Alam na alam kasi niya na iyon ang kahinaan ko.

**

At katulad ng gusto mangyari ni Jared, pagdating ng kinabukasan ay naghanda ako para samahan siya sa kanilang family banquet. Kilala ang pamilya nila sa buong Pilipinas. Isa sila sa tinitingala, lalong-lalo na kapag usapang business.

"Ngumiti ka. Huwag ka magpakita ng kawalan ng interest kapag nasa harapan ng pamilya ko," bulalas ni Jared nang matanaw na niya ang malaking gate.

"Kahit nga ikaw ay hindi matagalan na ngumiti sa harapan nila," pasiring kong sagot.

Inis niya akong binalingan, pero bago pa siya makasagot ay huminto na ang sinasakyan namin sa tapat ng gate. Bigla kaming hinarang ng isang guard at hindi pinapasok sa loob.

"For family lang entrance ang gate na ito. Lahat ng outsiders ay sa kabila dumaan," walang galang na sabi ng guard kahit kilala naman nito si Jared.

Pero hindi naman ako nagulat doon. Hindi rin ito ang unang beses na may nagsalita ng ganito kay Jared. Kahit kasi isang Leviste si Jared, anino lang siya kung ituring ng pamilya niya. Ang kanyang ina na si Ruby ay anak lang ni Don Patricio Leviste sa kabit nito.

And years ago, Jared's mother had married a poor man, despite Don Patricio's furious objections. As punishment, he severed ties with her. Narealize lang ni Ruby na hindi niya kayang bigyan ng magandang buhay si Jared nang lumalaki na si Jared. Kaya naman nagmakaawa siya kay Don Patricio na tanggapin silang mag-ina, umaasa na may magbabago. Pero wala pa rin.

Tuwing pupunta kami ni Jared dito sa mansyon ng mga Leviste ay puro sarkastikong tingin lang ang natatanggap ni Jared.

Pero si Jared, naniniwala pa rin na balang araw ay mapapatunayan niya na mahalaga siya sa pamilya niya. Na may silbi rin siya at pwedeng ipagmalaki.

Ang kompanya na meron si Jared ngayon ay mula iyon sa pera ko. Gamit ang limang milyon mula sa trust fund ko, at iba pang support mula sa kompanya na iniwan ni Mommy sa akin ay napalago ni Jared ang kompanya niya.

Pero ngayon, nagsisisi na ako kung bakit ko iyon ginawa. Masyado akong nabulag sa pagmamahal ko sa kanya kaya ibinigay ko sa kanya ang lahat. Hindi ko aakalain na hindi pala ako magiging sapat para sa kanya.

Sabay naming sinilip ni Jared ang daan sa kabila at nakitang napakaraming nakapila roon. Mukhang hindi lang ang pamilya Leviste ang narito ngayon.

"Sinasabi mo bang kailangan ko pa maghintay at pumila para makapasok sa bahay ng Daddy ko?" Hindi na napigilan ni Jared ang sarili at pabalanb na sinagot ang guard.

Pero hindi man lang natakot sa kanya ang guard. "Pasensya na, Sir Jared. Sumusunod lang ako sa utos ni Doña Luisa. Ipinagbilin niya na walang ibang dadaan dito sa gate, maliban sa legal na pamilya. Doon din naman dumaan ang Mommy mo."

Nangitim yung mukha ni Jared. Mas lalo pang nainis. Halatang nagpipigil na lang siya na huwag suntukin ang guard.

Napangiti ako ng konti sa tuwa habang nakikita ko siya na napahiya.

"Pumila ka na lang sa kabila para matapos na ito," komento ko, tunog nanunuya.

Just then, a series of sleek black sedans began pulling into the driveway. The butler's entire posture changed.

Panic flickered across his face as he waved his arms. "Sir Jared, pakiusap, itabi mo na ang sasakyan mo! Nariyan na ang sasakyan ni Sir Iñigo, paparating na siya!"

Si Iñigo Leviste ay ang bunsong anak ni Don Patricio Leviste, ang kapatid ng ina ni Jared. Ito rin ang tagapagmana ng lahat ng mga ari-arin ng mga Leviste. Hindi ko pa siya nakikita dahil mailap daw ang lalaking iyon sa mga tao. Pero marami akong naririnig na mga hindi magagandang bagay tungkol sa tiyuhin ni Jared. Kaya naman ganito na lang ang takot ng guard nang makita na paparating na ang sasakyan ni Iñigo.

"Itabi mo na ang sasakyan, Jared. Gusto mo ba talagang pag-initan ka lalo ng pamilya mo?" Pinanlakihan ko ng mata si Jared nang hindi pa rin niya inaalis ang sasakyan sa harapan ng malaking gate. "Ikaw na rin ang nagsabi na masama magalit ang Uncle Iñigo mo."

Doon lang kumilos si Jared. Mabilis niyang itinabi ang sasakyan. Huminto naman ang sasakyan ni Iñigo sa tapat ng gate at bumaba ang bintana.

Bahagya kong dinungaw ang ulo ko dahil sa pagka-curious kung anong itsura niya. Pero hindi ko iyon makita. Tanging ang kamay lang niya na nakalaylay sa bintana ang sasakyan ang nakita ko.

Ilang sandali pa ay bumukas ang pintuan ng sasakyan. Iñigo stepped out slowly. His crisp suit and polished shoes shone under the lights. Everything about him radiated dominance. The sheer presence he carried was enough to make anyone feel unsettled.

Napatingin ako sa polo niya na nakataas ang isang sleeve kaya kitang-kita ang matikas niyang braso. Pero ganon na lamang ang gulat ko nang makita ko ang serpent tattoo niya.

My breath caught. I had seen that tattoo before... in the hotel room that night. Noong gabi na pumasok ako sa maling kwarto at hindi inaasahang makipag-one night stand sa lalaking hindi ko kilala.

H-How... could it be him?

Nanginig ang katawam ko sa takot. I looked up, heart pounding, and met his eyes-those deep-set, unreadable eyes.

"Hey, what's the problem? Para kang nakakita ng multo?" puna ni Jared sa tabi ko at tinapik ang balikat.

The man I had slept with... was my husband's uncle?