Chapter 3

"I-Im... okay. Medyo mainit lang ang panahon ngayon. Hindi ako... komportable," tugon ko kay Jared.

Napalunok ako.

Imposibleng hindi mapansin si Iñigo ng mga narito. He was tall and intense, at may aura siya na nagpapalingon sa kanya ang lahat kahit hindi siya nagpupursigi. He wore a sleek black suit na nagpapahiwatig ng quiet luxury. Bawat detalye ay perpekto. Flawless ang mukha niya, strikingly handsome but distant.

Nang masilayan ko ang kabuohan ng mukha niya ay natulala ako. He was too much. Too composed and too striking.

Nagkatinginan kami sandali, and my heart skipped a beat. Dali-dali kong binaba ang tingin ko at nagtago sa upuan ng sasakyan. Hindi rin naman nagtagal ang tingin na iyon dahil naglakad na siya papasok sa loob at iniwan ang sasakyan sa labas, itinapon ang susi sa guard.

Si Iñigo ba talaga ang lalaking nakasiping ko nang gabing iyon? Pero paano kung nagkamali lang ako? Paano kung hindi lang siya ang may serpent tattoo sa braso?

Pakiramdam ko ay mababaliw na ako sa kakaisip. Kailangan ko makasigurado kung si Iñigo nga iyon.

Hindi na nagmatigas pa si Jared at pumila na lang para makapasok kami sa loob, kasama ng ibang mga bisita. Halos puno na rin ang parking lot kung, kaya naman ay sa malapit sa basurahan na siya nakapag-park.

“Ready to go inside?” tanong niya at inalok ang kamay niya sa akin.

I stepped back, keeping my tone cool. “I’ll be fine on my own. Kaya ko maglakad mag-isa.”

He hesitated but didn’t press it. Hindi worth it ang gumawa ng eksena.

“Alright. Bahala ka,” bulong niya.

**

Lumipas ang family banquet nang hindi nagpapakita si Iñigo. Medyo gumaan ang pakiramdam ko. Siguro ay nagkulong na siya sa kwarto. Parati naman daw iyon ganon, hindi nakikisalamuha kapag may party ang pamily Leviste.

If he had been there, I probably would have been a wreck, unable to sit still.

Ewan ko ba. Hindi pa naman ako sigurado kung siya ang lalaking iyon, pero ganito na ang kaba ko. O baka, alam ko naman talaga ang totoo at ayaw ko lang iyon tanggapin?

Nang tungkol sa business na ang topic sa table namin ay nagpaalam ako papuntang banyo. I didn’t actually go in. Instead, I slipped out to the garden, craving fresh air and distance. Alam ko kasi na gigisahin na nila si Jared at ayaw kong madamay.

Dinig na dinig pa rin ang ingay sa main hall mula sa garden. Halatang nagkakasayahan ang mga naroon.

This estate reeked of power. Ang kayamanan ay nasa bawat marmol na daan at sa bawat bulong ng mga fountain. No wonder Jared fought so hard to get back.

Sino ba namang hindi?

I let my feet carry me wherever they wanted to go. Maya-maya, I realized I had no idea where I was. Mukhang naligaw pa ako at hindi ko na alam kung saan ang daan pabalik dahil napakaraming hallway.

Nakarating ako sa isang pond at may narinig akong commotion. Malakas ang boses at halatang galit na galit.

Dali-dali akong pumunta roon para makita kung anong meron. Napaawang ang bibig ko sa nakita. Dalawang bodyguard ang kaladkad ang isang lalaki at pilit na isinasawsaw ang ulo niya sa tubig. Nilulunod nila ang lalaki.

The man screamed in panic, swearing na wala siyang alam. His voice cracked with fear. More guards surrounded them. There were at least a dozen, ang mga itim nilang uniporme ay naghalo sa dilim.

I dove behind a bush and covered my mouth. My heart pounded like it wanted to jump out of my chest.

Kinuha lang nila ang lalaki nang ilang segundo na lang siya malulunod. Then they threw him to the ground like trash.

“Mr. Leviste, nagsasabi po ako ng totoo! Hindi ko talaga kilala ang babaeng pumasok sa kwarto mo ng gabing iyon! Hindi ko nakita ang mukha niya!"

Sinuntok ng isang bodyguard ang mukha ng lalaki. “Huwag mo niloloko si Sir Iñigo! Sabihin mo na kung sino ang babaeng yun bago ka pa niya patayin!"

“M-Maniwala kayo! Hindi ko talaga kilala ang babae! Hindi ko alam kung anong istura niya!"

May narinig akong malakas na crack. The man’s scream echoed off the stones. Nabali ang isang daliri niya, or should I say, binali ang daliri niya. At mukhang uubusin baliin ang lahat ng daliri na meron siya kapag hindi nakuha ni Iñigo ang sagot na gusto.

I froze. Cold sweat stuck to my skin.

Si Iñigo nga ang lalaki noong gabing iyon. And he was clearly hunting for answers. That meant he didn’t know I was the woman from that night. Hindi niya matadaan ang mukha ko sa sobrang kalasingan.

A wave of fear mixed with relief rushed through me. I had to get out. Now. Hindi niya dapat malaman na ako ang babaeng hinahanap niya.

Habang nagbabalak akong umalis, may dalawang bodyguards na napansin ako at mabilis na hinarangan ang daanan ko.

“May tao dito,” sabi ng isa at hinawakan ako sa braso.

I froze but forced a smile. “I was... just passing by. I didn’t see anything, I swear. Naghahanap ako ng... banyo. Naligaw lang ako.”

“Who is she?" malamig na boses ni Iñigo.

"Natatandaan kong siya ang asawa ng pamangkin mong si Jared, sir," mabilis na tugon ng isa.

Katahimikan. Mahabang katahimikan ang bumalot sa amin. Lahat sila ay nakatingin sa akin.

“Bring her here," pagbabasag ni Iñigo.

Before I could react, they grabbed me and pulled me forward so roughly I stumbled.

My throat tightened. I kept my head down, too scared to meet his eyes.

"P-Pasensya na..." Hindi ko naituloy ang sasabihin ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin sa kanya.

Iñigo was lounging on a chaise longue, wearing a black V-neck shirt that hugged his frame, and perfectly tailored pants. Shadows hid part of his face but what I saw looked like a masterpiece.

Then his eyes found me. I looked so small standing there, fragile even.

Nanginginig ang mga pilik-mata ko at ang takot ko ay nakikita sa bawat galaw ko. Something about my vulnerability stirred something faint inside him.

“Look at me,” mahina niyang sabi.

I clenched my dress tightly and bit my lip before I slowly lifted my gaze.

Our eyes locked. His face gave away nothing. “Why are you here? Wala naman dito ang asawa mo.”

“Naligaw ako,” bulong ko, nakagat ang labi. “I didn’t mean to interrupt. Naghahanap lang talaga ako ng banyo."

“Lost?” His tone was icy. “Or did Jared send you to spy? Sinabihan ka ba niya na alamin ang galaw ko? May pinaplano ba ang asawa mo?”

“Hindi. Hindi niya ako inutusan. At kahit naman utusan niya ako ay hindi ko gagawin yun. I swear.” I raised my hand like taking an oath but his stare didn’t soften.

Thankfully, hindi na siya nagtanong pa. Sumenyas siya sa dalawang guard na bitawan at hayaan na ako.

Relief washed over me but just as I took a few shaky steps, my stomach twisted violently.

Nausea hit me out of nowhere. Sigurado akong epekto iyon ng pagbubuntis ko. Nakita ko ang isang basurahan malapit sa chaise niya at nagmadali ako papunta doon.

But I slipped, missed the edge, and fell hard against him, collapsing into his arms as I retched.

Namilog ang mga mata ko. Mabilis naman na lumapit ang dalawang guard at handa na sanang hilahin ako, pero pinigilan sila ni Iñigo.

Iñigo's face darkened.

I gagged a few more times against his chest before the wave passed. Thankfully, nothing came up. It was just dry heaving.

“Sabihin mo nga, ipinadala ka ba ng asawa mo rito para akitin ako?” His voice was sharp and icy, barely containing his fury.

Itinulak niya ako kasabay ng pag-igting ng kanyang panga. I landed on the ground, disoriented, blinking up at him.

“H-Hindi ko... gagawin yun," mabilis kong depensa. "Masama lang ang pakiramdam ko. I’m sorry. You won’t blame me, right? We’re family.”

Gusto ko na lang sampalin ang bibig ko sa kung ano-ano ang lumalabas na salita.

Kumunot ang noo ni Iñigo, at maya-maya pa ay natawa siya ng walang humor. "You're a clever woman. You knew how to work the situation, huh?"

The light shifted, showing my pale, scared face in full.

“Aalis na ako,” bulong ko habang nagsisimula nang tumayo. “Goodbye, Uncle Iñigo.”

Pero hindi pa ako nakakalayo nang hawakan niya ang pulso ko. Ang mga mata niya ay tumitig sa akin ulit, sharp and unblinking, like he could see past my trembling exterior.

Muli akong kinabahan.

Naalala na niya kaya ang itsura ko ng gabing iyon?