Chapter 4

“Esme!” ang boses ni Jared mula sa di kalayuan.

Saglit na kumunot ang noo ni Iñigo bago niya binitawan ang pulso ko. “You can go,” sabi niya.

Hindi ako nag-atubili. Agad akong tumalikod at naglakad paalis doon. Pero binagalan ko lang ang paglalakad ko para marinig ang pag-uusap.

Lumapit naman ang isang guard at inabot kay Iñigo ang panyo. “Sir, may problema ba?"

Kinuha ni Iñigo ang panyo at dahan-dahang pinunasan ang mga kamay niya. Walang mababasa sa mukha niya. “Wala. Akala ko, pamilyar siya... yung babae nung gabing iyon. Pero nagkamali lang siguro ako.”

“Huwag kayong mag-alala, sir. Aalamin ko kung sino ang pumasok sa kwarto niyo nung gabing iyon. Bigyan niyo lang ako ng oras.”

“Alright.” Iñigo's gaze drifted away, a strange look crossing his face. He couldn’t shake the memory of that woman. She had seemed so untouched, trembling under his fingertips, tears silently streaming down her cheeks. Her eyes were clear and bright, pulling him in without resistance.

Nakita ko si Jared na naghahanap sa lugar. Huminga ako nang malalim para pakalmahin ang sarili ko at lumapit sa kanya.

“Nandito ako,” tahimik kong sabi.

Nagmamadali siyang lumapit at mahigpit na hinawakan ang mga balikat ko. “Saan ka ba galing? Akala ko may nangyaring masama. Sobrang nag-alala ako.”

Kusa akong umatras, sinubukan kong magkaroon ng distansya sa pagitan namin. “Ayos lang ako.”

Sumulyap si Jared sa likuran ko na para bang may gusto pa siyang sabihin, pero nauna na akong lumakad, kaya naputol ang usapan namin.

Nung gabing iyon ay hindi ako dinadalaw ng antok. Balisa akong bumangon at humiga, at binabagabag ng mukha ni Iñigo ang isip ko.

I never imagined that he... the man from that night, would turn out to be Jared's uncle. Just the thought made my stomach twist.

Narinig ko ang mga kuwento tungkol kay Iñigo. Isa siyang walang-awang tao, ang tipo na hindi magdadalawang-isip na sirain ang mga kakumpitensya. Ang tipo ng tao na hindi mo dapat sinusuway.

Kusang gumalaw ang kamay ko papunta sa tiyan ko. Hindi ko pwedeng panatilihin ang bata. Kung malaman ito ng pamilya Leviste, mas malala ang magiging kahihinatnan nito kumpara sa anumang kaya kong harapin.

Nangako ako sa sarili ko na pupunta ako sa ospital kinabukasan at tahimik na aayusin ito bago pa lumala ang sitwasyon.

Nang maabot ko na ang desisyong iyon, bumangon ako para uminom ng tubig. Habang nasa hagdanan ako, narinig ko ang boses ni Jared sa ibaba, na matalim at galit na galit.

“Dapat matuloy ang proyektong ito, kahit anong mangyari. Wala akong pakialam kung paano mo gagawin! Maghanap ka ng paraan para punan ang kakulangan sa pondo. Sobra na ang na-invest natin. Hindi pwedeng pumalpak.”

Mukhang balisa siya, at nang matapos ang tawag ay inihagis niya nang madiin ang cellphone.

Hindi ko maiwasang isipin kung anong nangyari sa kumpanya kung bakit siya balisang-balisa.

The front door opened and closed, echoing in the empty hallway.

Jared walked out, started his car, and drove away.

Bumaba ako at kumuha ng basong may tubig sa tahimik na kusina. Nag-vibrate ang cellphone ko dahil sa isang mensahe mula sa private investigator ko.

“Mrs. Leviste, pumunta po si Mr. Leviste kay Nichole. Malamang na doon siya matutulog.”

Isang mahinang mapait na ngiti ang sumilay sa mga labi ko. Wala nang sakit na nararamdaman sa loob, tanging isang walang laman at kalmado na pakiramdam kung saan dating naninirahan ang pagkabigo.

Kinabukasan, mag-isa akong nagmaneho papunta sa ospital. Inasahan ko na mabilis at simple lang ang lahat. Pero winasak ng mga sinabi ng doktor ang pag-asa kong iyon.

“Ma'am, sigurado po ba kayo gusto niyang ipa-abort ang bata na dinadala niyo? Napakanipis ng uterine lining niyo. Dahil sa kondisyon niyo, kung magpapa-abort kayo, magiging mahirap iyon dahil imposible na magbuntis pa kayo ulit.”

Namanhid ako habang umalingawngaw ang mga salitang iyon sa isip ko.

I couldn’t go through with the abortion, but carrying the baby was a risk I wasn’t sure I could take either. I was trapped.

Lumambot ang boses ng doktor. “Mabuting pag-usapan niyo muna ito ng asawa niyo. Hindi ito maliit na desisyon. May malalaking peligro na kaakibat ito.”

“Naiintindihan ko,” bulong ko.

Umalis ako sa kwarto na para bang tinamaan ako ng alon. Nagkandarapa ang mga iniisip ko.

Kung hindi ko tatapusin ang pagbubuntis, kailangan ko ring magsilang sa huli. Hindi pwedeng hindi malaman ito ni Jared.

Iisa lang ang paraan... Hiwalayan siya bago pa maging halata ang pagbubuntis ko.

Still lost in thought, I didn’t see the figure standing in front of me and ran right into someone’s chest.

“Mr. Leviste, ayos lang po ba kayo?”

Kumalabog ang dibdib ko. Tumingala ako at nakita ko si Iñigo na nakatayo, matangkad at kasingtahimik ng isang estatwa. Nakatitig ang matatalim niyang mga mata sa akin na para bang isang palaisipan na sinusubukan niyang lutasin.

Stunned, I quickly hid the medical report behind my back.

“Iñigo?” tahimik kong sabi.

Hindi siya sumagot. Sa halip, pinagmasdan niya ako nang malapitan, na tila nararamdaman niyang may mali. Kakaiba ang ikinilos ko nung nakaraang gabi, at nanatili pa rin akong balisa.

Itinuro ng isang bodyguard ang sahig. “Natapon niyo po ang gamot ni Mr. Leviste.”

Doon ko lang napansin ang natapong bag sa paanan ko, mga bote ng pildoras at supplements para sa sexual stamina.

Iñigo looked strong and full of energy, but apparently he relied on supplements. Yet that night, his stamina had been undeniable. He hadn’t seemed like someone who needed any help.

Sumulyap ako sa kanya, my eyes reflecting quiet disbelief and a strange mix of curiosity.

Biglang nag-iba ang ekspresyon ni Iñigo, naging matalim at malamig. Ang boses niya'y tumaginting sa hangin na parang talim ng punyal. “What are you staring at?"

Saglit akong natigilan, pagkatapos ay mabilis na umiling. “Wala. Pasensya na, pulutin ko na lang.”

Mabilis akong yumuko para pulutin ang mga bote na nagkalat sa sahig, pero sa aking pagmamadali, bumaba nang todo ang aking damit. Lumabas ang bahagi ng dibdib ko na ayaw kong makita ng sinuman. Alam kong napansin ito ni Iñigo dahil ang paraan ng pagtingin niya sa akin ay hindi ko kayang ipagsawalang-bahala.

As I stood back up, trying to steady myself, he stepped closer and casually draped his jacket over my shoulders. The faint smell of sandalwood clung to the fabric.

“Inutusan ka ba ni Jared na magdamit nang ganyan at ipagsiksikan ang sarili mo sa akin?” His words were sharp, accusing, leaving no room for an answer.

Bago pa man ako makapagsalita, tumalikod na siya at lumakad palayo, iniiwan akong nakatayo at tulala. Nagkagulo ang isip ko para lang intindihin ang nangyari, pero tumagos ang hapdi ng kanyang mga salita. Uminit ang aking mga pisngi, at mabilis na umusbong ang galit.

What the hell was that about?

Iñigo was exactly like the rumors! Cold, heartless, impossible to deal with!

Mabilis akong sumundo sa kanya at hindi sinasadyang marinig na naman ang usapan nila ng bodyguard niya.

“Tell my father’s doctor to send the medication straight to his place from now on. Hindi na ako pupunta rito.”

"Understood, Mr. Leviste.”

“Any update on that woman?”

Napakurap ako. Talagang hindi siya titigil hangga't hindi niya nahahanap ang babaeng yun. At anumang sandali ay pwede niyang malaman na ako iyon.