Kabanata 3 – My New Boss

Giselle Saavedra

Maaga akong gumising kinabukasan para maghanda sa pagpunta sa Johnson Group of Companies, ito lang naman kasi ang pinakasikat at pinakamayamang company sa bansa. Isang formal crème color dress na hanggang tuhod ang usot ko na tinernuhan ng isang itim na blazer.

Inilugay ko nalang ang aking straight na mahabang buhok at nagpabango saka mabilis na nag drive. Okay kang na matagal maghintay roon, kesa abutan ng traffic sa daan.

Napatingala ako sa twenty eight floor na gusali. Kumikinang na parang ginto ang malaking pangalan nito. Johnson Group of Companies. Ito na. Huminga muna ako ng malalim saka pumasok.

Habang naghihintay sa lobby ay iniisip ko kung sino sa mga executive ng kompanya ang magiging boss ko. Sana ay hindi katulad ni Mr. Sanchez na mabilis mauto. Napasimangot ako ng maalala iyon.

Hindi dapat masira ng mood niya. Nahimas ko ang aking tiyan. Mabuti at wala siyang morning sickness, mukhang nakikisama rin ang anak.

Anak?

Wow. Parang nakakapanibago na may tatawagin na siyang anak. Bigla akong napangiti. Ano kaya ang gender nito? Lalake o Babae?

Kung lalake ay magiging kamukha kaya ng lalakeng iyon?

Agad namula ang mukha ko, dahil kahit isang buwan na ang lumipas ay parang ramdam ko pa rin kung gaano ito kalakas bumayo ng gabing iyon.

Kung gaano nito sinasagad ang pagkalalaki sa makipot niyang lagusan. Palagay nga niya ay hindi na bumalik sa dati ang sikip ng kanyang pagkababae.

Ang laki naman kasi ng kanyang… Ah! Bwisit! Bakit ngayon ko niisip ang mga ganung mga bagay.

Pinunasan ko ang aking noo dahil pinagpawisan ng malapot. Nakakainis bakit naiisip ko ang lalaeng iyon!

“Miss Saavedra? This way please.” Saad ng isang babae.

Napatayo ako sa gulat pero agad tumangot. “Miss Lorie?” ani ko.

Ngumiti siya at tumango, “Yes, I am Lorie Santos, the manager of human resource. Sorry for waiting. Hinintay ko pa kasi dumating si Mr. Johnson.”

“M-Mr. Johnson?”

Muli siyan tumango, “You will be the new Executive Assistant of Jake Johnson, our current President and CEO. Nagtake down na kasi ang papa niya na si Sir Jerry.”

Nabigla ako hindi ko akalain na ang mismong magiging boss ko ay ang anak pinakamayaman tao sa buong mundo.

Well, hindi ko pa sya nakikita ang Jake na iyon dahil sa walang picture na available online, pero si Jerry Johnson ay pamilyar sa kanya dahil maladalas itong tumutulong sa buong banda sa financial aspect.

Ang Johnson’s family ay ang halos nagmamay-ari ng pinakamalalaking kompanya mula sa transporation, malls, hospital, at marami pang iba. Sa huling balita niya sa T.V noon ay halos $500 billion dollars ang estimate networth ng mga ito.

Medyo kinabahan ako dahil baka hindi ko kayanin ang trabaho lalo na sa kalagayan ko pero saying naman ang oportunidad, lalo na ay halos triple ng dati kong sahod ang offer.

Habang naglalakad kami ni Miss Lorie sa hallway ay sinabi niya na dapat ay lagi kong alert at careful. Walang puwang dito ang kamalian, sa oras na mali ang trabaho ay agad nitong tinatanggal sa kompanya.

Napahinto ako sa paglalakad. Napangiti naman si Miss Lorie at sinabing ang totoo ay siya lang ang tanging napili sa halos libong aplikante. Kaya malaki ang tinawala niya na makakaya nito ang trabaho.

“Miss Lorie…”

May sasabihin pa sana ako ngunit huminto kami sa isang elevator. Nilingon ako ni Miss Lorie at pinindot iyon, “Ang buong 28^th floor ay ang opisina ni Sir Jake.”

Tumango ako saka at hinintay sumara ang pinto. Hindi ko alam kung bakit parang sasabog ang puso ko sa kaba.

Relax. Hired na ako diba?

So for formality nalang at dapat makilala ang bagong boss.

Nang bumukas ang elevator ay may isang receptionist na roon. Ngumiti ito, “Pwede ka nang pumasok sa loob.”

Ngumiti ako at kumatok. “Come in.” narinig kong sabi ng isang lalake.

Bumilang muna ako ng tatlo bago buksan ang pinto at pumasok. Maingat ko iyon isinara saka lumingin sa lalakeng nakaupo sa gitna na ng malawak na opisina.

Nabitawan ko ang dala kong bag sa gulat. Ilang beses akong kumurap. Nananginip ba ako? Teka, baka kamuka lang.

Napaurong ako ng tumayo ang lalake at naglakad palapit sa akin. Ang tangkad niya. Halos hanggang dibdib lang nya ako.

“So we meet again.” Wika niya.

Shit! Shit Shit!

Siya nga!

Ang lalakeng nakauna sakin!

Ang ama ng baby ko!

Baby ko?

Sasabihin ko ba sa kanya na buntis ko?

Na magkakaanak na kami?

Hell no!

“S-Sir? Ano pong ibig ninyo sabihin? Ngayon lang po tayo nagkita.”

Pilit akong nagpakaseryso. Medyo kumunot naman ang noo niya at parang nabigla pero wala akong pakielam. Ayokong alalahanin pa ang gabi na iyon.

Medyo napangiti siya at tumango, “If you say so.”

Itinuro niya ang maliit na cubicle sa gilit. “That will be your work station.”

Ha? Seryoso? Gusto kong sumigaw. Bakit nasa loob ng opisina niya ang magiging desk ko!

Tumango ako, “Okay Sir,”

Bumalik siya sa sariling desk saka muling tumingin sa akin. Napalunok naman ako. Sobrang gwapo!

Bumaba ang tingin ko sa katawan niya hanggang makarating sa pants. May parang bukol doon.

Bukol?

Iyong yung matigas…

Manahimik ka Giselle!

Kaya ka nabubuntis eh!

Sinaway ko ang aking isip.

“Jenna will be the one to orient you.” wika niya ulit.

Hindi ko na napgilan ang sarili ko na magtanong, “Sir, dito po ba talaga ang magiging work station ko? Pwede naman po sa tabi ni Jenna.”

Muli niya kong tinignan, mula ulo hanggang paa actually. Medyo na conscious ako. Ano bang meron sa mga mata niya at parang natutunaw ako.

“Ayaw mo bang makasama ako rito?” tanong niya na ikinabigla ko. Mabilis siyang lumapit sa akin at hinawakan ang aking baba.

Napahawak ako sa aking ulo saka huminga ng malalim, “Sir…”

“Talaga bang hindi mo ako naaalala? Kagabi lang iyon halos. Ramdam ko pa nga yung…” nakapagat ito ng labi.

“Wait! Mr. Johnson. Stop. Please. Kung anuman yung nangyari sana kalimutan na natin. I mean, lasing kasi talaga ako nung gabi na ‘yun at sobrang problemado. Kung may nangyari man sana isipin natin na panaginip lang o as in wala talagang naganap between us. I just want to work. I need this work.” Seryong sabi ko.

Parang natigilan naman ito at nabitawan ang baba ko. Napailing siya, “Okay.” Saka siya pumindot sa telepono.

“I need staff here.”

Wala pang limang minuto ay limang staff na lalake ang dumating.

“Pakilipat yung table ni Giselle sa labas.” Utos niya.

Napahinga ako ng malalim. “Thank you, Mr. Johnson.”

Naging seryoso naman ang mukha nito at para bang nawala ang kaninang kalokohan na naiiisip nito. Hindi na ito kumibo kaya lumabas na ako. Sa huli kong paglingon ay nakatingin na ito ulit sa kanya pero agad ko nang isinara ang pinto.

Tama ba ang desisyon ko na magtrabaho dito?