“ATE, Ate” tawag sa kanya ng bunsong kapatid habang tumatalon pa sa higaan nya.
“Ano ba Marga, ang aga-aga” pupungas-pungas syang tumingin sa kapatid.
“Ate, tanghali na at kanina pa naghihintay sayo ang mga kaibigan mo!”
“W-WHAT!” dali-dali syang bumangon at tumingin sa orasan
“SH*T! bakit ngayon mo lang ako ginising?!” halos madapa sya sa magpapadali, mabilis nyang inayos ang sarili, lagot na naman ako sa tatlo, sermon na naman ako.
“Hay naku Ate, ewan sayo, kase naman kakaisip kay crush kaya ka napuyat!”
Nanlalaki ang mata na napatingin sya sa kapatid na mabilis nakalabas ng pinto.
“Hoy Margarita bumalik ka nga dine, aba! Saan mo natutunan yan!”
Narinig pa nya ang hagikhik nito.
“Loko yun ah, saan nya natutunan ang salitang yun, ke bata-bata pa”
Mabilis syang nakapag-ayos ng sarili, isang maiksing palda ang sinuot nya at hanging blouse na kita ang kanyang pusod. Itinali din nya pataas ang kanyang buhok kaya na emphasize ang maputi nyang leeg.
“Justine! Hindi ka pa ba lalabas dyan kanina pa naghihintay ang mga bisita mo!” narinig nyang sigaw ng kanyang mama.
“Andyan na po, lilipad na!” sagot nya sa ina.
Mabilis nyang binitbit ang maliit nyang traveling bag na kagabi pa nya naigayak. Mula ng maging kaibigan ko ang tatlo madalas silang magkayayaan na mag-out of town. Syempre dahil wala syang pera hindi tulad ng kanyang mga kaibigan nili-libre sya ng mga eto, buti na lang meron sasakyan si Marian kaya nakikisakay na lang sila sa kaibigan.
“Pagsabihan mo yang anak mo Melinda, sumosobra na ang kagagala nyan, hindi na nga nakakatulong dito sa bahay, dagdag gastos pa!” naulinigan nyang reklamo ng asawa ng kanyang mama.
“Ano ka ba Rolando, hindi naman humihingi sayo ng pera ang bata, tsaka wala ka naman ginagastos sa kanya!”
“Bakit Gaano lang ba ang binibigay ng ama nyan? Eh kulang pa nga sa kunsumo nyan dito sa bahay!”
“Hinaan mo nga yang boses mo”
Pinatunog nya ang kanyang sapatos para marinig ng mga eto ang pagdating nya.
“Ma’, Aalis na ako”
Nakita ko silang nakaupo sa hapag-kainan kasama ang kambal.
“Mag-iingat ka Justine, kelan ba ang uwi nyo?”
“Balik din kami agad, Ma’”
"Kumain ka muna, para may laman ang tiyan mo!"
"Hindi na 'Ma" "baka bilangin pa ng asawa mo ang bawat butil na isusubo ko" sabi nya sa sarili nya.
“Nagpaalam ka ba sa Papa mo?”
“Bye, Ma!” hindi na nya sinagot ang tanong nito, ayaw nyang pag-usapan ang Papa nya.
“Pasalubog, Ate!” sabay na wika ng kambal, pitong taong gulang na ang mga eto.
Ginulo nya ang buhok ng mga kapatid bago hinalikan. Mabilis syang tumalikod.
Kahit kelan hindi sya nakaramdam ng amor sa kanyang step-father. Bata pa lang ng maghiwalay ang kanyang mga magulang, madalas mag-away ang mga eto dahil sa pambabae ng kanyang ama hanggang sa tuluyan maghiwalay, nagkaron ng pangalawang asawa ang kanyang ama pero hindi eto nagkaroon ng sariling anak sa pangalawang asawa na meron dalawang anak sa unang nitong asawa, ang kayang ina naman ay nagkaron na rin ng asawa at nagka-anak ng kambal, sina Marco at Marga. Noon ko nakitang maligaya ang kanyang ina, mabait ang napangasawa nito pero ramdam nya na hindi sya nito tanggap. Nagpalipat-lipat sya sa kanilang dalawa, minsan isang linggo sya sa bahay ng kanyang ama at isang linggo sa bahay ng ina. Literal na para syang bola “nobody wants her to stay”. Pareho silang naging masaya pero naiwan syang nag-iisa. Kaya hinanap nya sa iba ng pagmamahal na kulang sa kanya, buti na lang nakilala nya ang kanyang tatlong sisteret sina Celine, Marian at Jill sa isang two-day hiking.
NAKASIMANGOT na mukha ng mga kaibigan ang sumalubong sa kanya sa labas.
“Sa wakas, lumabas na ang pricesa ng Etheria, My GOD Justina, kelan mo ba itatama ang orasan mo!?” nakasimangot na wika ni Marian.
“Tama ang orasan ko, masyado lang kayong maaga!” tumatawang sagot nya dito.
“Mauubos ko na ang baon kong tubig, buti lumabas ka na” sabi ni Jill na umiinom ng tubig sa jug.
“Bakit ba hindi kayo pumasok sa loob?” nagtataka nyang tanong.
“Hay naku, ayaw naming makita ang nagbabagang mata ng Step-dad mo, baka makadagdag kami sa bill ng tubig nyo!”
Napabuntunghinga na lang si Justine.
“Kayo naman hindi na kayo nasanay”
“Bakit ba hindi ka pa umalis dyan? Kung tutuusin pwede ka ng mag-solo, nasa tamang edad ka na, tsaka di ba ikaw naman ang gumagastos sa pag-aaral mo, di ka naman sinusustentuhan ng papa mo sa pang matrikula, Hay naku Justine!” Wika ni Celine habang binubuhay ang makina ng sasakyan.
"Isang taon na lang makakatapos na rin ako at pangako hindi ako mag-aasawa!" bulong nya sa sarili nya.
“Tsk! ayoko iwan si Mama, sya na nga lang ang meron ako, Uy teka, bakit ikaw ang magda drive?” nagtatakang tanong nya
“Gusto mo ikaw na?” nangaasar na wika ni Celine
“Aba eh malay ko dyan, basta ako sasakay lang, sanay kase ako na si Marian ang nagda drive” mabilis nyang sagot dito.
“Hay naku girls hayaan na natin sya mag-rest for a while kase pagod ang puso nyan” natatawang wika ni Jill, sabay kindat saming dalawa pero dagli ring napasimangot ng makita ang suot nya.
“Ano ba naman yang suot mo Justine, hindi naman tayo sa bar pupunta”
“Hayaan mo na ang mga damit ko, inaano ka ba nya? Palibhasa ikaw kulang na lang eh pati kuko mo damitan mo na” sabay kindat ko dito katulad ng ginawa nya kanina.
Napatawa naman eto sabay hagis ng chips sa kanya.
Halos magkakasing edad lang sila, Mag-bestfriend sina Marian at Jill parehong anak mayaman, nagta-trabaho na ang mga eto sa kompanya ng mga magulang ng mga eto. Si Celine naman ay Law ang kinukuha nito, kaya hanggang ngayon nag-aaral pa rin. Fine Arts naman ang kurso nya, napahinto sya sa pag-aaral noon dahil ayaw sya sustentuhan ng mga magulang dahil may kanya kanya ng pamilya, buti na lang nakakuha sya ng full scholarship sa isang University at nagpart-time sya bilang assistant ng isang sikat na photographer kaya naipagpatuloy nya ang pag-aaral. Sa edad nyang bente dos lahat yata ng raket na trabaho ay napasok na nya, waitres, yaya, at marami pang iba. Lumaki sya na malayo ang loob sa kanyang ama dahil sa nangyari sa pamilya nila. Dala-dala nya ang kanyang gamit sa pag-guhit at syempre ang kanyang lumang lumang camera.
Pakanta pa si Celine habang nagmamaneho, sa kanilang magkakaibigan eto ang biniyayaan ng magandang boses.
Halos dalawang oras din ang byahe nila papuntang Batangas, sa isang beach resort sa Laiya ang distinasyon nila.
Magla-lunch time na ng makarating sila ng Private Beach Resort, “Hermano Beach Resort” napakaganda ng lugar, nakakarelaks tamang tama sa katulad nya puro stress sa school.
Isang Cabana lang silang apat nagshare, gawa sa bamboo at kahoy pero pagpasok mo sa loob moderno ang design, may dalawang malaking kama, isang banyo at balcony napaka relaxing ng ambiance.
Pagkakain ng lunch nasyesta ang tatlo nyang kaibigan, marahil dala ng pagod mabilis nakatulog si Celine, Si Marian at Jill naman ay iniwan nya na ngaku-kwentuhan pa. Nagpalit lang sya ng damit, isang manipis na puting bistida na abot kalahati ng hita nya ang haba na ipinatong nya sa two-piece swimsuit na panloob kaya kitang kita ang ganda ng kanyang katawan. Dala ang camera at gamit sa pagpinta na nakalagay sa maliit na bag naisipan nyang maglakad-lakad sa lugar, pinili nyang ang lugar na merong mayayabong na puno, pero kita pa rin ang dalampasigan, sobrang ganda ng pagkaka design ng resort hindi nito sinira ang natural na hitsura ng lugar, makikita sa mga puno na halatang matanda na, pino ang buhangin at malinis na tubig. Meron mga upuan at lamesa sa ilalim ng bawat puno, meron din duyan.
Nagsimula na syang ipinta ang ganda ng lugar. Naputol ang maayos na daloy ng kanyang imahinasyon ng biglang makarining ng kaluskos sa paligid.
Itutuloy...
Ang araw ng binyag ni Emmanuel ay tila isang pahinang hinango mula sa isang matagal ko nang ginugustong kabanata—puno ng tuwa, halakhakan, at mga taong matagal ko nang hindi nakita. Simple lang ang handaan sa villa, pero ramdam ang pagmamahalan sa bawat sulok—mula sa dekorasyong puti’t asul, hanggang sa mga upuang may palamuti ng baby’s breath at eucalyptus. Sa gitna ng kasiyahan, hindi ko mapigilang mapangiti habang pinagmamasdan ang anak naming si Emmanuel, mahimbing sa bisig ng lola niyang si Donya Litecia, na para bang nabura na ang mga bakas ng nakaraan sa kanyang mukha. Ngayon, isa siyang lola na punung-puno ng pagmamahal.Nasa gitna ako ng pakikipagkuwentuhan sa isa sa mga kapitbahay namin nang mapansin kong may pamilyar na babaeng papalapit. Hawak nito ang maliit na bag, at may ngiti sa labi na parang walang panahon ang dumaan.“Ellie?” halos pabulong kong nasambit, habang bumilis ang tibok ng puso ko.“Justine!” sabay abot ng mahigpit na yakap. “Oh my God, ang tagal nating hin
**Richel’s POV***Tahimik ang gabi sa villa. Sa labas, ang huni ng mga kuliglig at ang banayad na hampas ng alon ang tanging musika ng gabi. Pero sa loob ng aming kwarto, mas malakas pa sa hangin ang pintig ng aking puso.Nasa tabi ko si Justine, mahimbing ang tulog sa ilalim ng maputing kumot. Sa kamay ko, hawak ko ang maliit na kahon. Sa loob nito, ang test kit na naging dahilan ng halos di ko mapigilang luha kanina—dalawang linya. Positive. Nakita ko eto kanina sa banyo.Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman, pinaghalong kaba, saya at excitement. Pero isa lang ang sigurado ko: ngayong binigyan ulit kami ng pagkakataon, hindi ko na hahayaang maulit ang nakaraan. Ngayon, kasama na ako sa bawat hakbang. Hindi na siya mag-isa.Hinaplos ko ang buhok niya, at marahan kong hinalikan ang kanyang noo.“Thank you... for this chance... to show you how much I truly love you.”Napadilat si Justine, marahan at may ngiti sa kanyang mga mata. “Bakit gising ka pa?” tanong niya, inaantok pa ang bos
Dalawang buwan makalipas ang pagbagsak ng fortress sa Antarktika, dahan-dahang naghilom ang mga sugat ng nakaraan—ngunit ang marka nito sa puso ng bawat isa ay hindi madaling mabura. Sa isang mataas na bundok sa hilaga ng Italya, sa isang private medical compound na hindi matatagpuan sa mapa, muling dumilat ang mga mata ni Richel Hermano.Puting kisame. Tunog ng heart monitor. Amoy ng antiseptic. At isang pamilyar na kamay ang nakahawak sa kanya—si Justine.“Richel…” mahina ang boses nito, ngunit dama ang lakas ng damdamin. “Naririnig mo ako?”Bahagyang gumalaw si Richel, at ang unang iniluha niya ay hindi dahil sa sakit—kundi sa katotohanang buhay pa siya. Hindi siya naiwan sa ilalim ng yelo. Sa kanyang kaliwang pulso, nakakabit ang isang prototype nano-regeneration cuff—isang inimbentong pinakawalan nina Nick at Rafa mula sa kanilang research facility.“I told you,” ani Nick, na pumasok kasabay ni Rafa. “You’re too stubborn to die.”Napangiti si Rafa, bagama’t halatang may sugat pa r
Sa gitna ng lumalakas na hangin at rumaragasang yelo, halos hindi marinig ang paghikbi ni Justine habang hawak ang walang malay na katawan ni Gabriel. Si Lizzy naman ay nakayakap kay Rafa, habang sina Nick at ang extraction team ay pilit na binubuo ang portable med dome sa lilim ng bumagsak na bahagi ng bundok. Lahat sila ay sugatan, pagod, at halos wala nang lakas. Ngunit mas masakit pa sa anumang pasa at pilat ang kawalan ng katiyakan—wala si Richel. Wala ang puso ng kanilang laban.“Transmitter signal detected,” ulit ni Nick habang ina-adjust ang frequency scanner. “It’s weak… but it’s him. It’s Richel.”Mabilis ang naging kilos ng lahat. Tumakbo si Rafa papunta sa uplink console habang si Justine ay napapitlag, parang biglang binuhusan ng liwanag ang kanyang buong katawan. “He's alive? Tell me he's alive, Nick!”“Yes,” sagot ng binata, nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. “And if the beacon's holding, he's somewhere beneath the southern ridge—roughly fifty meters down. Trapped
Nag-aalimpuyong hangin at yelo ang bumalot sa buong fortress habang ang electronic systems ay nanatiling patay. In the center of the room, ang katawang dapat ay walang malay ni Don Rafael ay unti-unting tumayo, parang isang nilikhang hindi na ganap na tao. Ang kanyang mga mata ay mapuputi na parang salamin, wala nang anumang bakas ng dating pagkatao—isang ebidensyang ang serum ay naging tuluyan nang instrumento upang burahin ang kanyang kaluluwa.“Lizzy, Gabriel, stay close,” bulong ni Justine habang kinukubkob niya ang mga anak.Lumapit si Richel, tangan ang isang pulang emergency flare gun habang si Rafa ay hawak ang EMP-triggered disruptor. Nakatutok ang lahat kay Don Rafael, na ngayon ay tila hindi na umaandar sa natural na kakayahan kundi sa isang artipisyal na lakas na dala ng decades of experiment at greed.“Nick, sitrep!” sigaw ni Richel.“EMP pulse confirmed effective—pero temporary lang ‘yon. Rafael’s operating on a self-generating neural core, enhanced by Lizzy and Gabriel’s
Ang liwanag ng umaga ay halos hindi makalusot sa makakapal na ulap na bumabalot sa bundok. Sa loob ng safehouse, mabibigat ang bawat paghinga na tila ba ang oras ay tila bombang maaring sumabog anumang sandali. “Twenty-four hours tops,” ani Nick habang tinitigan ang digital map ng Arctic region. “Based on the flight plan, Don Rafael’s convoy will arrive at the Greenland facility by dawn tomorrow.”Si Richel ay tahimik na nakaupo sa tabi ni Justine, hawak ang kamay nito habang pinagmamasdan si Lizzy na nilalaro ang kanyang stuffed bear sa isang sulok ng command room. Sa kabila ng lahat, larawan ng kaenosentehan ang kanilang anak, na tila walang problemang kinakaharap ang kanilang pamilya—isang bagay na handa nilang ipaglaban upang manatili protektado ang puso at isip nito."Nick, any word from the extraction team sa New York?" tanong ni Justine, di mapalagay ang mukha.Tumango si Nick. “Gabriel is in transit. We used a stealth jet from our allies in China. He’ll be here in the next two