บทที่ 15 รอยขย้ำ(1)

ด้วยความที่คืนนี้เป็นคืนเข้าหอดังนั้นเธอกับไลออนจึงไม่สามารถที่จะออกไปจากห้องนี้ตามคำสั่งของคุณพ่อและคุณแม่ของไลออน ซึ่งหน้าห้องก็มีบอดี้การ์ดยืนเฝ้าอยู่อย่างแน่นหนาเช่นกัน

ร่างสูงกระดกเหล้าดื่มไปเกือบครึ่งขวด ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเธอพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อสูทเจ้าบ่าวของเขาออกทุกเม็ด

“คะ...คุณ...ไลออน” ลิเดียยืนตัวสั่นเทา แผ่นหลังของเธอราบไปกับผนังห้องอย่างไร้ซึ่งหนทางจะหนีพ้นได้

ตุ๊บ! ฝ่ามือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นยันกับผนังห้อง ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคลุ้งรอบตัวเขา

“ถ้าของมันดีจริง ๆ” ไลออนพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มเย้ยหยัน นิ้วมือของเขาจับคางเธออย่างแรง บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ดวงตาคมกริบจ้องตรงมาที่เธอ ราวกับนักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อ

“ก็คงไม่มีใคร...เอามาแจกฟรี ๆ หรอก...จริงไหม?” เขาไล้นิ้วโป้งเกลี่ยเบา ๆ บนริมฝีปากที่สั่นระริกของเธอ

“ฉันคิดว่าเราค่อยมาคุยกัน...ตอนที่คุณมีสติครบดีกว่านะคะ” ลิเดียพยายามพูดด้วยน้ำเสียงของเธอแผ่วเบา

“ตอนนี้ฉันก็มีสติครบถ้วนทุกอย่าง” เขาถามเสียงเย็นชา ขณะที่มือหนาของเขาจับเข้าที่ซิปด้านหลังของชุดเจ้า