บทที่ 16 รอยขย้ำ(2)

“ดังนั้นคืนนี้เธอก็นอนพื้นไม่ก็...ห้องน้ำแล้วกันนะ” ไลออนคาบบุหรี่ไว้ที่ปากพลางพูดไปก็จุดไฟที่ปลายมวนและเหยียดยิ้มเล็กน้อย

“ได้ค่ะ” ลิเดียขานตอบกลับไปด้วยเสียงที่สั่น ๆ น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้กลับเอ่อล้นออกมาอย่างควบคุมไม่ได้เลยจริง ๆ ทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลง หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของตัวเองแน่น

“อื้อ อื้อ” เธอยืนพิงประตู หอบหายใจหนักหน่วง พยายามควบคุมเสียงสะอื้นไม่ให้ดังเกินไป

และเมื่อค่อย ๆ หันไปมองตัวเธอเองในกระจกเงาสะท้อนนั้น น้ำตาก็พรั่งพรูออกมาหนักกว่าเดิม

เธอยกมือแตะที่รอยบอบช้ำนั้นเบา ๆ แต่ก็รับรู้ถึงความแสบเจ็บที่แทรกซึมอยู่ในทุกอณูผิว รอยขย้ำมีทั่วไปหมดเกือบทั้งร่างกาย

‘เขาแทบจะไม่มีความเป็นคนเลยสักนิด...ทำไมนะ...ทำไมไม่เห็นใจฉันบ้างเลย’ ลิเดียร้องไห้ไปก็พูดกับตัวเองด้วยความเจ็บปวดใจ

“ฉันก็คนนะ มีความรู้สึกเหมือนกัน” เธอหันไปมองผ่านทางประตูห้องน้ำบานนั้น

เธออยากจะเอ่ยถามกับคนใจร้ายคนนั้นไปตรง ๆ เหมือนกันว่าในสายตาของเขามันไม่เคยเห็นเธอเป็นคนเลยหรือไง

“ฉันก็ไม่ได้อยากจะแต่งงาน กับคุณเลย” หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้นห้องน้ำที่เย็บเฉียบ

“ไม่ได้อยากจะมีทายาทอะไร