Chapter 2.1: Tattoo

“Dad, you're right. Hinding-hindi ko makukuha ang pagmamahal sa puso ni Roscoe. Alam kong nagkamali ako. Tanggap ko na. Talo ako. I want to go home now.” nahihirapan ang tinig ni Everly nang sabihin sa ama.

Dinig ng buong pamilya ni Everly ang kanyang mga sinabi dahil sa may pagpupulong sila doon. The Golloso family is one of the richest family in Albay and known in a medical industry. Ang Lolo Juanito niya ay isang batikang businessman at ang Lola Antonia niya naman ay kilalang professor ng cardiac surgery. Perpektong mag-asawa ang bansag sa kanila ng mga nakakakilala kung kaya naman mas sumikat pa sila. Mula pagkabata ay tinuturuan na siya ng kanyang Lola Toning at inilalapit sa propesyon ng matanda. Naniniwala ang matanda na matalino ang kanyang apo at nakatadhanang sundan ang mga yapak niya upang mag-aral din ng medisina. Her grandparents had paved the way for her future, her father had prepared countless properties for her too to inherit, and her mother said she could be a little girl forever. Hindi niya kailangang magka-asawa. Magseryoso sa anumang trabaho. Ang kailangan niya lang gawin ay ang e-enjoy ang buhay at gawin ang lahat ng kanyang gusto. Doon ay masaya na ang buong pamilya niya. Subalit ang lahat ng offer na iyon ay tinanggihan at binitawan ni Everly nang dahil lamang kay Roscoe.

“You are a failure, Everly…sinabihan na kita!” may himig paninisi ang tinig ng kanyang ama.

Dati, pakiramdam niya na kapag ipinaglaban niya ito ay magkakaroon ng balik ang pagsisikap niya at sakripisyo. Kahibangan niya lang pala iyon. Nasa imahinasyon niya lang ang pangarap na invisible. 

“I’m really sorry, Dad. Natauhan na ako ngayon. Tanggapin niyo man ako o hindi, uuwi ako diyan.”

Pinatay na niya ang tawag pagkasabi noon na hindi na hinintay pa ang pagpayag ng ama dahil sa kanya pa rin naman ang magiging desisyon. Sa kabila ng pangangatal ng buong katawan ay umakyat siya sa ikalawang palapag ng villa upang maligo at magpalit ng damit. Naglagay siya ng konting make up sa mukha upang pagtakpan ang mugtong mga mata. She cleared out all the stuff about herself. Hanging on the wall behind the sofa in the living room is a picture of her and Roscoe while watching the sunset. Ilang minuto niya iyong pinagmasdan. Tinitigan. Kinakapa sa kanyang puso ang maligayang sandali nila noon.

“This is the end of us, Roscoe.”

Natatandaan niya pa ang sinabi noon ng ina ni Roscoe na willing siya nitong pakasalan, iyon nga lang ay walang wedding ceremony. Dahil bobo siya at tanga sa pag-ibig kahit na hindi naman dapat ay walang pakundangan siyang pumayag. Hindi niya na pinag-isipan pa. Bagay na sobrang pinagsisisihan niya. Deserve niya ang ipagmalaki. Noon kasi, ang tanging nasa isip niya, as long as Roscoe is willing na maging asawa niya hindi na mahalaga sa kanya ang seremonya. Naka-jackpot na siya. Magagawa na niyang hawakan ang lalaki sa leeg. Pilit na itinago ni Everly sa mukha ang nakakabagabag na lungkot. Kinuha niya ang naka-frame nilang picture. Walang habas niyang sinira iyon at itinapon sa basurahan sa gilid. Kinuha niya ang divorce agreement na ibinigay sa kanya ni Roscoe noon sa unang gabi ng kasal nila. Mahina pa siyang natawa, doon pa lang dapat nakita niya na dito rin sila hahantong. Walang dahilan si Roscoe na bigyan siya noon kung plano nitong habang-buhay siyang maging asawa. Inilagay niya iyon sa center table kung saan nito unang makikita ang papel oras na bumalik ng villa. Ngumiti siya na parang bagong bukad na mga bulaklak na nahihiyang ipakita ang ganda matapos na pirmahan iyon upang maging opisyal na.

“Heto na ang matagal mong pinangarap. Hangad ko na maging maligaya ka oras na makita mo na ito.”

Hindi na siya nagtagal pa sa villa dahil baka biglang bawiin niya ang desisyon. Minsan pa naman ay tanga talaga siya sa paggawa ng desisyon. Matapos na isara ang pintuan ng kanilang villa, pag-ikot niya paharap ay agad na niyang nakita ang dark purple Pagani na pag-aari niya. Hinihintay na siya. Lumiwanag pa ang mukha ni Everly nang umibis doon ang isang lalaki na mas bata sa kanya ng ilang taon. Tumikwas ang gilid ng labi nito ng tingnan niya mula ulo hanggang paa na para bang ibang katauhan niya ang nakita nito.

“Finally, Everly. Natauhan ka na rin sa kahibangan. Handa ka ng iwan ang iyong masalimuot na libingan.”

“Ang bilis mo naman. Narito ka na agad?” sagot niya na mas lumapad pa ang walang humor na ngiti.

Hindi niya pinansin ang naunang remark nito. Humakbang palapit si Everly sa sasakyan at sumakay sa driver seat. Si Monel ay matatawag na kaibigan ni Everly na hindi. More on, utusan niya ang lalaki. Alipin. Marahil ay dahil sa pagtanaw nito ng utang na loob sa kanya dahil nagawa niya itong iligtas nang minsang muntik ng malunod sa pool. Iyon ang naging simula upang maging sunud-sunuran ito at kaibiganin siya.

“Of course, I've been waiting for this day for three years, Everly!” dagdag pa nitong ikinairap ni Everly. 

“Ah, isa ka pala sa mga nag-e-evil eye sa marriage ko. No wonder na hindi ako manalo-nalo dito.” biro ni Everly, dinaan na lang niya iyon doon dahil ayaw na niyang mas maramdaman ang kanyang lungkot.

Nanahimik si Monel kahit na alam niyang nagbibiro lang naman si Everly. She held the steering wheel with one hand, shifted the gear with the other, stepped on the accelerator, and the car drove out with a roar. The dark purple Pagani was speeding on the road, as if venting its emotions. Doon ibinaling ni Everly ang kanyang nararamdamang frustrations. Hindi nagtagal ay huminto iyon sa harap ng isang ink studio. Walang imik na bumaba si Everly doon, kasunod niya naman si Monel na nanunuri pa rin ang mga mata. 

“Nolan, I want to get this tattoo.”

Pagkapasok pa lang ng pintuan ay saad na ni Everly sabay bigay ng kanyang cellphone sa lalaki na hindi na nagulat na naroon ngayon ang babae. Tiningnan ito ni Nolan. Napangiti nang nakitang crescent moon na may isang star. Alam niyang may ibang kahulugan ang bagay na iyon sa isang gaya ni Everly Golloso.

“Alright, sweety. Saan mo gusto itong ipalagay?”