Chapter 2.2: Planado

WALANG EMOSYON NA tinanggal ni Everly ang suot niyang coat na naging dahilan upang ma-reveal ang itim niyang camisole. Nadepina pa noon ang mala-porselana niyang kulay ng balat at perpektong hubog ng katawan. Kapansin-pansin ang malalim na sugat na naghilom na rin naman sa likod at ibaba ng kanang balikat ni Everly. Nakatuon ang mga mata ni Everly as if pointing na doon niya gustong ilagay ang tattoo.

“Ow—” natutop na ni Nolan ang bibig niya na para bang bago sa kanyang paningin ang peklat na iyon.

Bago pa man makasagot si Everly, naagaw na ni Monel ang kanya sanang magiging litanya doon.

“Masyado pa siyang bata noon kung kaya hindi pa gaanong magaling magdesisyon. Sa kamusmusan niya ay nakipagsapalaran siya at hindi alintana na masasaktan siya para lang iligtas ang walang utang na loob na lalaking ‘yun! Ayan ang naging resulta, nag-iwan ng bakas. Marapat lang talagang takpan ang peklat.”

Naintindihan agad ni Nolan ang ibig sabihin ni Monel. Si Roscoe ang tinutukoy nito. Alam ng lahat ang pagkakagusto ni Everly sa lalaking iyon. Except Roscoe, no one is worth risking her life for anila pa nila.

“Alright, I get it.”

Kalmadong nahiga na si Everly sa kama at kapagdaka ay tumagilid upang bigyan ng access si Nolan.

“No need to apply anesthetic, let's get started.” matapang na saad ni Everly na animo ay nagmamadali.

Binuksan ni Nolan ang bibig upang sabihin na magiging masakit iyon pero sa huli ay hindi na lang niya isinatinig. Hindi rin naman siya dito mananalo. Matigas ang ulo ni Everly at walang sinumang makakabago, maliban na lang siguro kung si Roscoe ang magsasabi noon sa kanya dahil literal na alipin siya ng asawa.

“This wound is really deep. I didn't know you had a scar on your back before, Everly. You really gave too much for that person, and what did you get in return?” diretsong english na tanong ni Nolan na inihahanda na ang kanyang mga gagamitin. “Well, naging masaya ka naman yata sa loob ng ilang taon sa piling niya.”

Ipinikit ni Everly ang mga mata, agad naman siyang hinila ng mga alaala pabalik sa scene noon four years ago. Kinidnap si Roscoe at gusto siyang patayin ng mga kidnapper. Sinundan niya ito ng mag-isa para maantala lang ang oras. Matapos siyang matuklasan na kasama ni Roscoe, ang mga kidnapper ay naakit sa kanyang kagandahan at nais siyang ipagpalit sa kaligtasan ni Roscoe. Nakipaglaban si Everly sa mga kidnapper at nasaksak siya sa likod kung kaya mayroon siyang peklat na naiwan doon. Alam ng mga kidnapper na siya ang panganay na anak ng pamilya Golloso at kung babalik siyang buhay, hindi sila mabubuhay dahil paniguradong gaganti ang mga ito, kaya gusto nila siyang patayin na lang. Iginapos, nilagyan ng bato sa katawan at tinapon siya sa dagat ng mga kidnapper! Nilamon siya ng tubig dagat, patuloy siyang nasasakal at hindi makahinga, bumagsak ang kanyang katawan, at nakaramdam ng pagkahilo hanggang unti-unting nanikip ang kanyang puso. Pasalamat pa nga siya na nakaligtas siya. Mula noon, hindi na siya nangahas na lumusong muli sa tubig at nagkaroon ng trauma na syempre, hindi alam ni Roscoe ang mga buong nangyari. Nakaramdam ng pananakit sa kanyang likod nang bumaon doon ang karayom, kinagat ni Everly ang ibabang labi. Nais niyang takpan ang bakas at burahin ang proof na sobrang mahal niya si Roscoe. At iyon ang tanging paraan. Hindi niya pinagamitan ng anesthesia para damang-dama niya ang sakit, mula rin sa araw na iyon ay nais na lang niyang mabuhay para sa sarili.

“Ano kaya pa, Everly?” may pag-aalalang tanong ni Nolan. “Pwede naman lagyan natin ng anesthesia.”

“Hindi…ayos lang ako…” sagot niyang nakangiwi at pilit na itinatago ang iniindang sakit ng karayom.

Samantala, sa hospital ay sitting pretty na nakaupo sa gilid ng kama si Roscoe. Nagbabalat ito ng apple habang pinagmamasdan ni Lizzy ang kanyang bulto. Naisip na nagtagumpay na naman siya mga plano.

“R-Roscoe, paano kung mag-break na lang tayo para wala ng problema?”

Nabaling na ang tingin sa kanya ni Roscoe na natigilan sa kanyang ginagawa. Nasa sinabi ni Everly ang kanyang buong isipan kanina tapos maririnig niya ang bagay na iyon mula kay Lizzy? Ano pa ba ang nais nito? Tinalikuran na niya ang asawa kahit pa alam niyang dapat nilang masinsinang mag-usap na dalawa.

“Anong walang kwenta iyang pinagsasabi mo? Huhwag ka ngang mag-isip ng ganyan, Lizzy.”

“Sobrang mahal ka ni Everly at ayaw kong saktan siya. Tayo na lang ang mag-adjust at magparaya. Wala rin naman itong patutunguhan. Kasal ka pa rin sa kanya.” anito pang mas nagpaawa pa doon ng mukha.

Bigla na namang pumasok sa isipan ni Roscoe ang hiling nitong mag-divorce na sila. Kung mahal siya nito, hindi ng babae magagawang sabihin iyon ng tahasan sa kanya kahit na anong galit nito sa kanya. Hindi niya tuloy mapigilang isipin kung mahal ba talaga siya ni Everly o gusto lang dahil sa kanyang hitsura. He still finds it unreal that Everly wants a divorce. Sinusubukan ba nitong gumamit ng ganitong kasuklam-suklam na paraan para patunayan na hindi niya itinulak si Lizzy sa tubig? Isa na namang kahibangan niya!

“Dadalhin ko siya dito para humingi ng tawad sa iyo mamaya kung iyon ang gusto mo. Tigilan mo ng mag-isip ng ganyan. Kailangan mong magpahinga nang maayos.” sa halip ay turan ni Roscoe nangumiti pa.

Iniabot ni Roscoe kay Lizzy ang binalatan na mansanas na may kalmado ng tono at mukha. Ang mga mata ni Lizzy ay napuno ng lungkot at awa para sa kanyang sarili na puno ng pagpapanggap lang na naman. Kinagat niya ang kanyang pink na labi at hindi sumagot para mas iparamdam kay Roscoe na aping-api.

“Roscoe…”

“Sabi ko naman sa’yo na sagot na kita. Papakasalan kita. Hindi ka ba naniniwala?” 

Itinaas ni Roscoe ang kamay at marahang hinaplos ang buhok ni Lizzy, senyales iyon na huwag itong masyadong mag-isip ng tungkol kay Everly. Nang marinig ito, tumango si Lizzy na halatang nasisiyahan sa pagiging sunud-sunuran sa kanya ni Roscoe. Subalit, lihim na kinasusuklaman pa rin si Everly nang tahimik. Sa isipan niya ay ang hirap nitong itumba at patalsikin. Parang linta itong nakadikit kay Roscoe na kahit anong gawin niya, hinding-hindi pa rin kumalas at kusang lumayo.

‘Kahiya-hiya na okupahin ni Everly ang posisyon na Mrs. De Andrade na walang matinong nagawa sa sarili! Sa kanya nababagay ang apeyidong iyon at hindi sa babaeng iyon kahit maganda.’ sa loob-loob ni Lizzy.