บทที่2

"กลับมาทำไม ทำไมไม่อยู่ที่ห้องกับกระทิง"อาจจะเป็นคำถามที่ใคร ๆ ฟังดูแล้วมันธรรมดา แต่สำหรับไอวา มันคือการตั้งคำถามกึ่งบังคับให้เธอก้าวขาออกไปจากบ้านหลังนี้

เพราะทุกคนที่นี่ไม่ต้องการเธอ

"ฉันถาม แกไม่ได้ยินหรือไงไอวา"

"วันนี้หนูเหนื่อยค่ะคุณพ่อ หนูอยากพัก ขอตัวก่อนนะคะ"เพราะไม่อยากมีปัญหากับบิดาผู้ให้กำเนิด ไอวาจึงเลือกที่จะก้าวขาผ่านร่างสูงใหญ่เข้าไปด้านใน เพราะตอนนี้ทั้งร่างกายและหัวใจของเธอมันแทบจะตั้งรับอะไรต่ออะไรไม่ไหวแล้ว

"อย่าเดินหนีฉันไอวา มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"สองเท้าของ ฐากูร บิดาผู้ให้กำเนิดเดินตามติดมาก่อนจะคว้าข้อมือเล็กให้ร่างสวยของลูกสาวคนแรกหยุดเดิน

"ฉันขอสั่งให้แกกลับไปคอนโด ไปอยู่กับกระทิง ได้ยินที่ฉันพูดไหม"เสียงเข้มออกคำสั่งลูกสาวโดยไม่คิดจะถามว่าเธอต้องผ่านอะไรมาบ้าง

"อย่าเอาทำตัวสร้างปัญหา อย่าทำตัวไร่ค่าเหมือนแม่แก"

"พ่อไม่มีสิทธิ์พูดถึงแม่แบบนั้น"

เพียะ

"แกอย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะไอวา"กลิ่นคาวเลือดคลอดคละคลุ้งในขณะที่หญิงสาวยังคงยืนก้มหน้า

เสียงทะเลาะเอะอะโวยวายทำให้ เปรมฤทัย และ ไอด้า บุตรสาวคนที่สองซึ่งกำลังก้าวเท้าลงบันไดมาถึงชั้นล่างตะลึงค้างแต่รู้สึกสะใจกับสิ่งที่ได้เห็น

"แกเป็นลูก ต้องฟังในสิ่งที่ฉันสั่งทุกอย่างเข้าใจไหม ถ้าฉันไม่อนุญาตแกก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้"

"แต่นี่เป็นบ้านของแม่"

"บ้านหลังนี้เป็นของฉันนับตั้งแต่วันที่แม่ของแกตายไปแล้วไอวา"ดวงตาคู่สวยแดงก่ำทั้งสองข้าง หัวใจดวงน้อยปวดหนึบยามเมื่อไอวามองไม่เห็นความรักในดวงตาของบิดาที่มีต่อเธอเลย

"กลับไปหากระทิงซะ เรียนจบก็รีบพูดคุยเรื่องจัดงานแต่งงานให้เรียบร้อย แกจะได้ออกไปให้พ้นหูพ้นตาของฉันสักที"ไม่มีแม้แต่ความเมตตาและปรานี เพราะไอวาไม่ได้เกิดมาจากภรรยาที่ฐากูรรัก แตกต่างจากไอด้า ซึ่งได้เกิดมาเป็นโซ่ทองคล้องใจของฐากูรกับเปรมฤทัย

แม่ของไอวา ชื่อ จรัสฟ้า เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของนักธุรกิจใหญ่ทั้งโรงแรมและห้ามสรรพสินค้า มีหน้ามีตาในสังคม ไม่ต่างอะไรจากฐากูรที่ตอนนั้นเขาก็เป็นถึงผู้จัดการใหญ่ให้กับโรงแรมของบิดาถึงจะไม่ได้มีหน้าตาในสังคมไฮโซมากนัก แต่หลายคนก็รู้จักเขาในฐานะผู้จัดการของโรงแรมชื่อดัง

จรัสฟ้ารู้สึกชอบพอกับฐากูรในตอนนั้น ทั้งสองถึงขั้นมีความสัมพันธ์ที่เลยเถิด จน จรัสฟ้าตั้งท้องขึ้นมา และเป็นจังหวะเดียวกับที่มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชี้หน้าด่าเธอว่า

แย่งผัวชาวบ้าน

และผู้หญิงคนนั้นก็คือ เปรมฤทัย ภรรยาที่คบหาอยู่กินกับฐากูรมานานหลายปี และตอนนั้นเปรมฤทัยก็กำลังตั้งท้องอ่อน ๆ ลูกของฐากูรเช่นเดียวกัน

'เลือกมา ถ้าแกยอมรับลูกสาวของฉันก็แต่งงานกันให้ถูกต้องแล้วก็ไปหย่ากับเมียของแกซะ แต่ถ้าไม่ แกก็เตรียมตัวหอบสัมภาระกลับไปกัดก้อนเกลือกับเมียของแกกิน'

คำบัญชาจากบิดาของจรัสฟ้าซึ่งในอีกฐานะคือเจ้านายของฐากูรออกคำสั่งเหี้ยม แม้จะรู้สึกหนักใจ เพราะเปรมฤทัยคือผู้หญิงที่เขารัก ส่วน จรัสฟ้า เธอคือผู้ชี้ชะตาชีวิตของเขา

'ครับ ผมจะแต่งงานกับคุณจรัสฟ้า' แม้ว่าจะได้แต่งงานกัน แต่ก็ใช่ว่าจรัสฟ้าจะได้รับความรักจากฐากูรเหมือนเก่า

เขายังคงแวะเวียนไปหาเปรมฤทัย ไปดูแลเมียที่เขารัก ในขณะที่จรัสฟ้านั้นกำลังนั่งรอให้เขากลับบ้านทุกวันทุกเวลา

สองเท้าน้อยก้าวออกมาจากบ้านหลังใหญ่อย่างคนหมดอาลัยในความรู้สึกแล้วในตอนนี้ ที่พึ่งสุดท้ายคือการกลับมาบ้าน เพราะเผลอคิดว่าบ้านจะเป็นเซฟโซนให้ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่

ตั้งแต่ ปู่ย่า ตายายรวมไปถึงแม่จากโลกนี้ไป เธอก็เหมือนกลายเป็นส่วนเกินในครอบครัวของบิดา

ท้องฟ้าในยามเย็นเช่นนี้แทนที่จะมีแสงแดดส่องประกาย ตอนนี้กลับถูกปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆสีคลำก้อนใหญ่ ผู้คนมากมายเริ่มหาที่หลบฝนเพราะอีกไม่กี่นาทีก็คงจะมีสายฝนลูกใหญ่โปรยลงมา

ซ่า

น้ำตาแห่งความเสียใจที่อัดอั้นมานานค่อย ๆ ไหลออกมา ดูเหมือนชีวิตของเธอตอนนี้ช่างไร้ค่า มองไปทางไหนก็ไม่เจอแม้แต่แสงสว่าง สองข้างทางเริ่มเปล่าเปลี่ยว มีเพียงไอวาคนเดียวที่เดินร้องไห้อยู่ท่ามกลางสายฝนซึ่งกำลังโหมกระหน่ำลงมา

"ฮึก ฮือ"เธอร้องจนจมูกแดงก่ำ ในขณะที่สองเท้ายังคงก้าวเดินไปข้างหน้า ท่ามกลางสายตาที่พร่ามัว

ปี๊น~

เสียงแตรที่ดังขึ้นมาก่อนรถคันหรูที่เธอคุ้นเคยจะจอดเทียบขวางไม่ให้เธอเดินต่อไปได้

"ไอวา ขึ้นรถ"สองมือเล็กกำหมัดแน่นเมื่อเห็นแฟนหนุ่มของตัวเองโผล่หน้าออกมาจากนอกตัวรถ

"ไอวา ฉันบอกให้เธอขึ้นรถ"หญิงสาวยังเอาแต่ยืนนิ่งไม่หันมามองหน้า ทำให้กระทิงตระหนักได้ว่าความผิดครั้งนี้มันมาจากเขา

ร่างสูงใหญ่เปิดประตูก้าวขาลงมาจากรถ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของแฟนสาว ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมือไปคว้ามือของเธอมากุมเอาไว้ เอ่ยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง

"ไอวาครับ ขึ้นรถนะ กลับไปคุยกันที่ห้อง นะครับคนดี"น้ำเสียงของเขาฟังดูนุ่มนวล แต่ถ้าหากมองลึกเข้าไปในดวงตาของกระทิงในตอนนี้มันมีหลากหลายความรู้สึกจนเธอไม่สามารถจับต้นชนปลายได้

แรงบีบตรงบริเวณข้อมือเล็กทำให้สุดท้ายไอวาต้องก้าวขาขึ้นไปนั่งตำแหน่งด้านข้างคนขับอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาแดงก่ำได้แต่มองร่างสูงใหญ่ที่เปียกชุ่มในตำแหน่งคนขับด้วยความปวดใจ ในขณะที่เขาคว้ามือของเธอมากุมไว้อย่างที่เคยทำในตอนขับรถ

"กลับไปคุยกันที่ห้องของเรานะ"เขาล้างผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหยาดน้ำบนใบหน้าของเธอออก

"ทิงสั่งชาบูให้ไปส่งที่ห้องแล้วนะ วาบ่นอยากกินมาหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอ"ไอวาไม่รู้เลยว่าเธอควรจะเริ่มพูดกับแฟนหนุ่มด้วยประโยคอะไรก่อนดี ตอนนี้สมองของเธอมันหนักอึ้งไปหมด ตั้งแต่ที่เธอได้ยินว่าเขาพาผู้หญิงคนอื่นเข้าไปทำกิจกรรมร้อนแรงในห้องน้ำของมหาลัย

"วันศุกร์ตอนเย็นคุณแม่เรียกให้ไปทานข้าวเย็นที่บ้านใหญ่ด้วยนะ ท่านบอกว่าคิดถึงวา อยากเจอว่าที่ลูกสะใภ้"

"กระทิง"

"หือ"

"เราเลิกกันดีไหม"