NAS bench ako ngayon sa school sa tambayan namin ni Mera. Wala si Mera ngayon at hindi ko alam kong nasaan ang babaeng iyon. Bumalik na din naman ako sa pag-aaral.Hindi ko pinansin ang umupo sa tapat ko. Nagpatuloy lang ako sa pagsusulat."How are you, Kara?" napatingin ako sa kanya."Anong ginagawa mo dito?" tanong ko sa kanya."Gusto lang kitang makausap.""Ano ang pag-uusapan natin?" tanong ko sa kanya."Tungkol sa ating dalawa.""Xander. Wala nang tayo. Matagal na tayong tapos. That's it, kaya tigilan mo na ako," sabi ko dito."Mahal kita, Kara."Tumawa ako. "Mahal? Ano ba ang alam mo sa pagmamahal? 'Di ba wala? Kaya tigilan mo ako."Inisa-isa kong niligpit ang mga gamit ko. Aalis na sana ako nang pigilan niya ako."Ano ba, bintawan mo ako.""No, hindi. Hangga't hindi ka bumabalik sa akin. Hindi ako aalis dito.""Nakuha mo na ang gusto mo 'di ba? Napasaiyo na si Eliza, noong high school pa lang tayo 'di ba? Kung mahal mo ako. Hindi mo ako sasaktan."Iniwan ko na siya doon. Ayaw k
BUSY ang mga tao ngayon sa mansion. Dahil nga nagbabagong taon. Kahit pa paano ay masaya naman ang taon ko na ito. Hinanap nang aking mga mata ang isang tao na nagparamdam sa akin kung paano maging isang babae. Pero hindi ko siya mahanap.Nilapitan ko si Nanay Jossy."Nay, nasaan si Brandon?" tanong ko kay Nanay Jossy."Hindi ba bumaba?" tanong nito sa akin."Hindi siguro, po.""Baka nasa study room na naman niya iyon. Nagkukulong, ayaw noon sumali sa amin."Tango na lang ang tanging na naisagot ko. Umakyat ako sa second floor para puntahan si Brandon. Gusto ko siyang pasalihin.Nang makarating ako sa study room ay nakaawang ang pinto. Bubuksan ko na sana nang may marinig akong daing."Ohh! Brandon, gosh!" ungol ng isang babae at alam ko ang kung sino ang babaeng iyon.Umalis ako sa harapan ng pinto at bumaba. Abala ang mga tao na naroon. Kaya walang nakapansin sa aking pag-alis. Napadpad ako sa isang sofa doon na may nakatabil. Pumasok ako doon, umupo. Hindi ko napigilan ang bumuhos
KASAL namin ngayon ni Brandon. Kung saan ang gusto nito ay doon na rin ako. Masaya ako, kasi ikakasal ako sa lalaking mahal ko.Pero I know, hindi naman niya ako mahal. I will do my best na mahalin din niya ako. Gagawin ko ang lahat para magawa niya akong mahalin.Bumukas ang pinto ng opisina ng mayor kung sino ang magkakasal sa amin. Humahangos na pumasok si Ian. Bigla akong nabahala, dahil sa itsura nito. Puno iyon ng dugo."Anong nangyayari, Ian?" tanong ko sa kanya."Nasa hospital si Boss Brandon. Malala ang tama niya."Nabitawan ko ang bulaklak na hawak ko. Walang pagdadalawang isip ay tumakbo ako palalabas sa munisipyo. Agad namang sumunod sa aking si Ian at pinagbuksan ako nang pinto ng kotse.Hindi ko mapigilan ang umiyak. Nag-alala ako kay Brandon. Napatingin ako kay Ian. Dahil hindi ito ang daan papuntang hospital."Ian? Ano ito?" tanong ko sa kanya."Kailangan nang matapos ang kasamaan ni Brandon. Kaya kung hindi ka makikipagtulungan sa amin. Ikaw na lang ang ipapain namin,
BUMUKAS ang pinto ng study room ko at pumasok si Nanay Jossy na para bang maiiyak ito."Brandon, si Kara." Hindi na nito napigilan ang sarili. Umiyak na ito."Anong nangyari kay, Kara?" tanong ko sa kay Nanay Jossy."Naaksidente ang eroplano na sinasakyan niya. Hanggang ngayon ay pinaghahanap pa ang mga ibang pasahero."Agad akong tumayo at tinawagan ang mga tauhan ko. Hindi pwedeng mawala si Kara."Look for, Kara kahit anong mangyari ay hanapin ninyo ang asawa ko!" ma-awtoridad na utos ko sa kanila.Napasabunot ako sa aking buhok. Sana ay hindi ko hinayaan na umalis na mag-isa si Kara. Sana ay sinamahan ko na lang siya at sa private plane ko na lang siya pinasakay.Isinuklay ko ang aking kamay sa aking buhok. Hindi ko alam ang gagawin ko. Sana ay hindi ko na lang hinayaan na umalis si Kara. Kinuha ko ang brande na nakapatong sa mesa ko. Agad kong sinalinan ang baso at inisang lagok ang alak na iyon. Sunod-sunod.Hanggang sa itapos ko ang bote sa pader. Pinagtatapon ko ang mga mahahaw
PANGITI ako dahil nakita ko ulit siya. Agad akong tinakbo ang pagitan naming dalawa. Sinalubong naman ako nang yakap nang aking ama."How are you, Kara?" tanong nito sa akin nang bumitaw ako mula sa pagkakayakap dito."I am okay 'pa.""Where is, Brad?" tanong nito sa akin.Malungkot akong tumingin sa kanya. "Hindi ko na sinama, 'pa. Hindi din naman ako matatagal. Alam n'yo naman na hindi ko kayang pakiharapan ang Pamilya---""I know. And I am sorry about that. Hindi ko alam na pinagbantaan ka na pala ni Mayumi at Miya. Kung hindi pa sinabi ni Tyler sa akin. Baka hanggang ngayon ay wala pa rin akong alam.""It is okay, 'pa. Naiintindihan ko naman.""Halika na, nasa dining area na sila at kanina pa sila nanghihintay."Pumasok na kami sa dining area. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko, dahil sa isang lalaki na kasama namin ngayon sa mesa. This isn't, Grand. Ibang tao ang kasama namin."Ate Ara!" tawag sa akin ni Tyler. Ngumiti ako.Sabay namang lumingon sa akin ang mga tao na nasa mesa
HALOS mapugto ang hininga ko nang lubayan ako nito. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Dahil panay na ang liyad na ginagawa ko."Ooohh, Brandon!" sigaw ko.Sobrang sarap nang ginagawa nito sa aking pagkababae. Akala ko hindi ko na iyon malalasap pa.IMINULAT ko ang akong mga mata. Bumangon ako. Isang panaginip. Panaginip na ilang beses nang lumilitaw sa aking bawat pag tulog. Sino ang lalaking iyon. Hindi ko kasi maaninag ang mukha noong lalaki.Napasuklay na lang ako sa aking buhok."Mama, there is a man looking for you." Napalingon ako sa anak ko."Sino?" tanong ko sa kanya."I don't know. Hindi ko siya kilala."Agad akong lumabas sa kwarto ko at nakita ko ang lalaking nakatayo sa harap ng mga picture frame namin ni Brad."Ano ang kailangan mo sa akin?" tanong ko sa kanya.Humarap ito. Akala ko, hindi na kami magkikitang muli. Ngumiti ito. Mas lalo itong gumawpo."I just here to say I am sorry," sabi nito sa akin.Kumunot ang noo ko. Nagsisisi ba ito sa halikan na naganap sa aming dal
NASA hide out ako ngayon. Umuwi muna ako, dahil may mahalaga akong ipapagawa sa taong pinagkakatiwalaan ko."Ito, hanapin mo ito," utos ko sa kanya."Sige, boss.""Wag kang magpahalata. Gusto kong maibalik iyan sa totoong nag mamay-ari nyan.""Parang awa nyo na. Wala akong alam. Wala akong kasalanan!" sigaw nang isang lalaki na nagmamakaawa na buhayin ko siya.Pumasok si Daniel at inihagis sa aking harapan ang isang lalaki. Napasubsob ito sa sahig sa may paanan ko."Iyan na ang pinahahanap mo.""Maawa ka. Wag mo akong patayin. Nagmamamakaawa ako, may pamilya ako," umiiyak na daing nito.Umupo ako sa harapan nito na nakaluhod ang isang tuhod. Hinawakan ko ang buhok nito at dumaing ito."Sino ang nag utos sa iyo na kunin ang anak ko, mula sa ina nito at ipagpalit sa patay na bata?" tanong ko sa lalaki. Alam kong kasali ang ito sa krimen na naganap. Seven years ago."Hindi ko sila kilala. Nautusan lang ako. Dahil kailangan ko ng pera ng mga panahon na iyon. Pero, wala din. Hindi nabuhay
ISANG linggo na ako dito sa kwartong ito, isang linggo na din akong nakakulong dito. Hindi nila ako pinalabas. Kahit na hindi naman ako tatakas.Bumukas ang pinto. Hindi ko nilingon ang pumasok. Wala naman ding saysay kong makikipagtalo pa ako sa kanya. Nanatili akong nakaupo sa kama at nakatingin sa labas ng bintana, dito sa kwarto ko."Sabi ni Nanay Jossy, ayaw mong kumain. Bakit?" tanong nito sa akin.Hindi ko siya sinagot. Ayaw kong magsalita. Dahil baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at mabulyawan niya ako. Unti-unti na ding bumabalik ang mga nawala kong ala-ala. Pero, alam ko. Wala pa sa kalahati ang na alala ko."Talk to me, please. Ayaw kong tahimik ka," sambit nito sa akin.Nanatili pa rin akong tahimik. Bumuntonghininga ito."Anong gusto mong gawin ko? Sabihin mo para naman mapanatag ako.""Pakawalan mo ako," walang emosyong kong sambit."Hindi pwede. Papakawalan lang kita, pagkatapos ng engagement party natin."Napalingon ako sa kan'ya ng wala sa oras."Anong engagement?"