Lumipas ang dalawang araw na parang bangungot na magkahalong ligaya at kaba.
Simula nang umalis si Drake sa opisina noong araw na ‘yon, hindi na mapakali si Cynthia. Sa bawat tawag ng telepono, sa bawat dingdong ng elevator, sa bawat simpleng kaluskos ng papel — pakiramdam niya, maririnig na naman niya ang boses ni Drake na nagsasabing, “Say yes.” Pero ngayon, mas mabigat na ang iniisip niya. Hindi na lang tungkol sa alok. Tungkol na ito kay Liza. Ang anak niyang matagal na niyang itinuring na dahilan kung bakit siya lumalaban araw-araw. Ang batang naging inspirasyon niya mula noong high school pa siya — at ang nagbigay kulay sa bawat hirap ng pagiging single mom. Paano niya sasabihin sa anak na mag-aasawa siya? At hindi lang basta kung sino — kundi ang mismong boss niya. Ang lalaking halos 45 anyos na, tycoon, malamig, at lubos na iba sa mundong nakasanayan nila. Naghahanda siya ng hapunan sa maliit na condo nila habang inaantay si Liza. Habang hinihiwa niya ang sibuyas, napapahinto siya paminsan-minsan, na para bang gusto niyang kalimutan ang ideya. Pero hindi puwedeng magpanggap na parang walang nangyari. Maya-maya pa, narinig niya ang kaluskos ng susi sa pinto. “Mom! I’m home!” tawag ni Liza, masigla, habang binabagsak ang bag sa sofa. Napangiti si Cynthia kahit kabado. “Uy, kumusta ang klase? You look tired.” “Grabe, Mom, finals week na. Parang gusto ko na lang mag-dropout at magbenta ng milk tea.” Tumawa si Cynthia, pero may halong kaba sa dibdib. Paano ko ba sisimulan ‘to? “Anak…” mahinahon niyang tawag. “Pwede ba tayong mag-usap mamaya pagkatapos mong kumain?” Agad napansin ni Liza ang tono ng ina. “Wait, ‘yan ‘yung boses mo na parang may big news o may problema,” biro nito. “What’s up?” “Later na, kain muna tayo.” Habang kumakain, pilit pinapanatiling normal ni Cynthia ang usapan. Pero hindi niya maiwasan ang mga sulyap ng anak, parang nababasa na ni Liza na may kakaibang nangyayari. Pagkatapos ng hapunan, pareho silang naupo sa sofa. Tahimik. Liza, nakataas ang tuhod, nakatingin sa ina na parang detective na nag-aantay ng confession. “Okay, spill it, Mom,” sabi nito. “You’re acting weird.” Huminga ng malalim si Cynthia. “Liza… may sinabi sa’kin si Mr. De La Joya.” Napataas ang kilay ng dalaga. “Your boss? What, did he promote you?” “Hindi.” Kinagat niya ang labi. “He… proposed.” Sandaling natahimik si Liza. Tila hindi agad nakarehistro sa isip niya ang narinig. “Proposed? Like... a business proposal?” “Marriage proposal.” Nanlaki ang mata ni Liza. “Wait, what? MOM. What did you just say?” “Drake… I mean, Mr. De La Joya—he asked me to marry him.” “WHAT?!” Tumayo agad si Liza, halos matumba ang basong hawak. “You mean your boss? The billionaire guy with zero facial expression and too many sports cars?!” “Liza, lower your voice, please.” “No, Mom, seriously! He proposed? For real?” “Yes. It’s complicated, anak. It’s not exactly romantic—it’s more of a… strategic arrangement.” “Strategic arrangement?” Umiling si Liza, hindi makapaniwala. “So, parang business deal? You’re gonna marry him because of… what, image?” “Something like that,” mahinahon niyang tugon. “But I also think... he means well.” Napatigil si Liza. Tiningnan niya nang matagal ang ina — may halong gulat at hindi maipaliwanag na emosyon. “Mom,” sabi niya sa wakas, “he’s Drake De La Joya. He can have any woman he wants. Why you?” Hindi alam ni Cynthia kung matatawa o maiiyak. “Exactly what I asked him,” sagot niya, marahang ngumingiti. “And you know what he said?” “What?” “He said he trusts me more than anyone else.” Sandaling natahimik si Liza. “Wow,” mahina niyang sabi. “That’s… actually kinda sweet. In a weird, billionaire way.” Ngumiti si Cynthia, pero agad din siyang naging seryoso. “Pero anak, alam kong mabigat ‘to. If I say yes, our lives will change. Hindi na tayo mamumuhay gaya ng dati.” “Change?” Liza smirked. “You mean, mansion, driver, chef, private jet type of change?” “Liza,” napatawa si Cynthia kahit kinakabahan. “Hindi lahat ng marangya ay masaya.” “Yeah, but still… you and Mr. Ice King? That’s wild.” Tahimik sila sandali. Hanggang sa biglang lumambot ang boses ni Liza. “Mom… are you sure you’re doing this because you want to? Not because you feel you have to?” Ang tanong na iyon ang tumama nang diretso sa puso ni Cynthia. Hindi niya agad nasagot. Ang totoo, hindi rin niya alam kung ano talaga ang gusto niya. Pero alam niyang may isang bahagi sa kanya na nakahanap ng kakaibang kapayapaan sa presensiya ni Drake — kahit pa komplikado ito. “I don’t know yet,” tapat niyang sagot. “But I think... maybe I need to find out.” Nang makita ni Liza ang mga mata ng ina — may halong takot pero may ningning ng pag-asa — hindi na niya tinuloy ang pagtutol. Bumuntong-hininga siya, saka ngumiti ng mahina. “Okay, Mom. Just promise me one thing.” “Ano ‘yon?” “Kung sakaling magbago isip mo, huwag kang matakot umatras. Don’t do it just to please anyone — not even him.” Napangiti si Cynthia, tinapik ang kamay ng anak. “I promise.” Sa labas, umuulan. Sa loob, tahimik. Pero sa ilalim ng katahimikan, may bagong simula na unti-unting nabubuo — hindi lang sa pagitan ng mag-ina, kundi sa isang kasunduang magpapabago sa takbo ng kanilang mga puso. Kinabukasan, maaga pa lang ay nasa opisina na si Cynthia. Hindi siya makatulog buong gabi matapos ang pag-uusap nila ni Liza. Paulit-ulit niyang iniisip ang bawat sinabi ng anak — lalo na ang linyang “Don’t do it just to please anyone.” Pero sa kabilang banda, ramdam niya rin ang kakaibang tibok sa dibdib tuwing naaalala niya si Drake — ang tono ng boses nito, ang paraan ng pagtingin sa kanya na parang kaya niyang yakapin ang buong mundo nang hindi siya tinutulak. Habang nag-aayos ng files, napahinto siya nang marinig ang pamilyar na yabag sa hallway. Laging tahimik pero punô ng presensiya. At bago pa niya maihanda ang sarili, naroon na siya — si Drake De La Joya, matikas, maamo pero matalim pa rin ang mga mata. “Good morning, Cynthia,” bati nito, habang inilalapag ang laptop case sa mesa. “Good morning, sir—uh, Drake,” sagot niya, halos mabulol. Tumitig ito sandali. “You’ve been avoiding me.” Nabigla siya. “No, I’m just… busy.” “Busy thinking,” dagdag ni Drake, diretso pa rin ang tingin. Napayuko si Cynthia. Hindi niya alam kung paano magsisimula. Kaya sa huli, diretso na lang siyang nagsalita. “I told Liza about your proposal.” Tumaas ang kilay ni Drake, tila interesado. “And?” “She was shocked. Confused. But she’s… trying to understand.” “That’s a good start.” “Drake, she’s my daughter. She deserves to know everything.” “I agree.” Lumapit ito, naglakad sa paligid ng mesa, hanggang sa tumigil sa tabi niya. “So, tell me… I know there's something bothering your mind?” Huminga siya nang malalim. “ This is really sudden … why me?” Ngumiti si Drake, mabagal at puno ng kumpiyansa. “Because when everyone else wanted something from me, you’re the only one who never asked for anything.” “Drake…” “You treat me like a person, not a billionaire. You talk to me like I’m… normal.” Bumaba ang boses nito, malambing ngunit may lalim. “And that’s something rare.” Hindi makatingin si Cynthia. Ang mga salita nito ay parang marahang dumadampi sa balat niya, pinaparamdam na may mas malalim pang dahilan sa likod ng lahat. “Hindi mo kailangang sabihin ng gano’n, Drake. Alam kong kailangan mo lang ng image,” mahinahon niyang tugon, pilit nilalabanan ang init sa pagitan nila. Ngumiti ito. “Do you really believe that’s all this is?” Napatigil siya. Hindi siya makasagot. Kasi kung tatanungin siya, ramdam niyang hindi lang ito basta kasunduan. Ramdam niya ‘yung unti-unting pag-ikot ng mundo niya sa presensiya ni Drake. Hanggang sa marahan niyang naramdaman ang kamay ni Drake na dumausdos sa ibabaw ng mesa, halos dumikit sa kanya. “Cynthia,” bulong nito, halos pabulong, “if I tell you that I need you not just for the company—but for me—would that change your answer?” Nanlaki ang mata niya. “Drake…” “I’m not good with words. I don’t do flowers or candlelight dinners,” tuloy nito, hindi inaalis ang tingin sa kanya. “But when I say I need you, I mean it. Hindi dahil kailangan ng business. Kailangan kita dahil ikaw lang ang nagpapatahimik sa mundo ko.” Para siyang natigilan. Hindi siya sanay na marinig si Drake magsalita ng gano’n — isang lalaking puro logic, ngayon ay biglang nagiging marupok sa harap niya. “Hindi mo ako kailangang bolahin, Drake,” mahinang sagot ni Cynthia. “Hindi ako lunas sa mga sugat mo.” “Hindi ko rin ‘yon hinihingi,” sagot nito. “Gusto ko lang na andiyan ka.” Nagtagpo ang kanilang mga mata. Ilang segundo lang, pero para bang tumigil ang oras. Hanggang sa maramdaman niyang bahagyang inilapit ni Drake ang mukha niya — hindi para halikan, kundi para bulungan. “Let’s stop pretending we’re just boss and employee.” Tumigil ang paghinga niya. Ramdam niyang nag-aalab ang paligid, ngunit malamig ang hangin. Ang boses ni Drake ay parang lambing at utos sa parehong pagkakataon. “Drake… this isn’t easy,” pabulong niyang sagot. “May anak ako. May mga taong huhusga sa atin. May mga mata sa paligid.” “I don’t care,” sagot nito, mariin pero may lambing. “They can talk all they want. At the end of the day, ikaw ang pipiliin kong marinig.” Paglabas nito sa opisina, naiwan si Cynthia na hawak ang dibdib, kinikilala ang tibok ng sariling puso. Hindi niya alam kung kabog iyon ng kaba o simula na ng pag-ibig na matagal nang iiniukit ng tadhana.Tahimik ang De La Joya mansion sa umagang iyon. Ang mga sinag ng araw ay dumaraan sa malalaking salaming bintana, tinatamaan ang marmol na sahig na parang naglalaro sa liwanag. Sa kabila ng karangyaan, may kakaibang lamig na bumabalot sa paligid — hindi galing sa aircon, kundi mula sa mga hindi masabing emosyon na unti-unting tumitibay sa pagitan nina Liza at Drake.Nasa kusina si Liza, naka-oversized shirt at short shorts, nakatali ang buhok habang nagtitimpla ng kape. Hindi pa siya sanay sa dami ng staff, kaya madalas gusto niyang siya mismo ang gumalaw. Simple lang siyang babae, kahit ngayon ay anak na siya ng isang De La Joya sa papel.“Good morning, Ma’am Liza.”Ngumiti siya sa mga maid. “Just Liza, please. Don’t call me ma’am.”Sa kabilang banda, bumukas ang pinto ng veranda. Si Drake, bagong gising, naka-white shirt at loose sweatpants, basang-basa pa ang buhok. Hawak nito ang cellphone, pero agad siyang napatigil nang makita si Liza sa kusina.“Hi,” bati niya, mababa at malali
“Hindi pa po eh. Hindi po kasi ako sanay sa ganitong katahimikan.Nakakapanibago lang po siguro at namamahay pa lang po.”“Po?” tumawa si Drake ng bahagya. “You don’t have to call me that. Drake is fine.”“Sanay lang po akong magrespeto lalo po sa nakakatanda sa akin.”“Respect doesn’t have to sound distant,” sagot niya. “I’m not your boss anymore and one thing more, hindi pa ako matanda ha.”Napayuko si Liza. “Yeah. You’re my stepdad now....and about sa huling sinabi niyo...i will not argue about that ..po,” sabi niya ng may pa-peace sign at pagyuko ngunit nakangisi.Saglit na natahimik si Drake, at sa pagitan ng mga patak ng fountain, parang huminto ang oras.“Do you hate me for marrying your mother?” tanong nito bigla.Nabitawan ni Liza ang tinitingnang petals. “No. I just… didn’t expect it. Everything happened so fast.”Lumapit si Drake at naupo sa kabilang dulo ng fountain. “Life rarely waits for us to be ready.”“Pero sa dinami dami ng mga kapareho niyo, I mean sa status niyo, pa
Makulimlim ang langit nang dumating ang araw ng kasal ni Cynthia at Drake De La Joya. Parang sinadyang sakto ang ulap sa emosyon ni Liza—hindi maipinta ang mukha habang nakatingin sa malawak na hardin ng De La Joya estate. Sa malayo, abala ang mga tao—mga florist, event planners, photographers—lahat gumagalaw na parang orkestra sa iisang kumpas. Pero sa loob ni Liza, may bagyong hindi niya maipaliwanag.“Ang ganda mo, Mama,” sabi ni Liza nang makita si Cynthia sa bridal gown, suot ang eleganteng satin gown na may pearl beads sa neckline. Para siyang diyosa—mature, classy, glowing.Ngumiti si Cynthia at hinaplos ang pisngi ng anak. “Don’t cry, sweetheart. Today isn’t the end of anything… it’s a new beginning.”Pero sa mata ni Liza, tila kabaligtaran ang sinasabi ng kanyang ina. A new beginning for whom? Kasi kung para kay Cynthia, oo. Pero para kay Liza… parang unti-unting nawawala ang dating mundo nila—yung simpleng buhay, yung tawanan sa maliit nilang apartment, yung instant ramen sa
Lumipas ang dalawang araw na parang bangungot na magkahalong ligaya at kaba.Simula nang umalis si Drake sa opisina noong araw na ‘yon, hindi na mapakali si Cynthia.Sa bawat tawag ng telepono, sa bawat dingdong ng elevator, sa bawat simpleng kaluskos ng papel — pakiramdam niya, maririnig na naman niya ang boses ni Drake na nagsasabing, “Say yes.”Pero ngayon, mas mabigat na ang iniisip niya. Hindi na lang tungkol sa alok.Tungkol na ito kay Liza.Ang anak niyang matagal na niyang itinuring na dahilan kung bakit siya lumalaban araw-araw. Ang batang naging inspirasyon niya mula noong high school pa siya — at ang nagbigay kulay sa bawat hirap ng pagiging single mom.Paano niya sasabihin sa anak na mag-aasawa siya?At hindi lang basta kung sino — kundi ang mismong boss niya.Ang lalaking halos 45 anyos na, tycoon, malamig, at lubos na iba sa mundong nakasanayan nila.Naghahanda siya ng hapunan sa maliit na condo nila habang inaantay si Liza.Habang hinihiwa niya ang sibuyas, napapahinto
“Ms. Reyes,” tawag ni Drake nang dumating ako sa office niya.Kalma ako sa labas, pero nag-aalburuto ang loob.“Yes, sir?”“You have an answer for me?”Tahimik ako.Lumapit siya sa mesa, nakatingin sa akin—hindi bilang boss, kundi parang lalaking nag-aalok ng simula.“I’ll do it,” mahina kong sabi.“Marry you.”Halos hindi siya gumalaw sa loob ng ilang segundo, then… a rare smile escaped his lips.“Good. I’ll handle everything.”“Wait—don’t I get to decide anything?”“You just did,” sagot niya, matter-of-factly. “You said yes.”“Sir, at least explain why it had to be me.”He looked at me, eyes dark but soft.“Because you calm me down, Cynthia. And that’s something money can’t buy.”Napalunok ako.Bigla kong naramdaman ‘yung tibok ng puso ko—mabilis, hindi dahil sa takot, kundi dahil alam kong may kakaibang pader sa pagitan naming dalawa na unti-unting nagkakabitak.Nasa elevator kami pareho, tahimik.Ako, nakayuko, hawak ang bag. Siya, nakasandal sa pader, nakatingin lang sa kisame.“
Kinabukasan, tila ibang-iba ang ihip ng hangin sa opisina ni Cynthia.Parang bawat kilos niya’y binabantayan ng sariling isip.Kahit tahimik lang sa paligid, pakiramdam niya, bawat tik-tak ng orasan ay parang sinasabing, “Naalala mo pa ‘yung sinabi niya, hindi ba?”Hindi siya nakatulog kagabi. Paulit-ulit sa utak niya ang tinig ni Drake—kalma, mababa, ngunit may bigat na parang hindi niya kayang tanggihan.“I want you to marry me.”“Say yes.”“Because I trust you.”Binuksan niya ang drawer. Nandoon pa rin ang maliit na kahon ng singsing na ibinigay nito. Hindi niya alam kung bakit hindi niya maibalik. Hindi niya man tinanggap, hindi rin niya nagawang isoli. Parang may invisible thread na nag-uugnay sa kanila—isang bagay na hindi niya maipaliwanag.Nang bumukas ang pinto ng opisina, pumasok si Drake, suot ang itim na suit na lalong nagpaangat sa karisma nitong hindi makakaila.Hindi pa man siya nakapagsimula sa pagsasalita, agad nang bumilis ang tibok ng puso ni Cynthia.“Good morning,