ตอนที่1 เป็นเธอ…ใช่เธอจริงๆ

ตอนที่1 เป็นเธอ…ใช่เธอจริงๆ

Dandin Jirayu talk…

ณ Big AS club….

“ไอสัส เป็นเหี้ยไรครับ ถ้ามึงจะมาแล้วมานั่งหน้าเป็นตูด นั่งเงียบเป็นเป่าสากแบบนี้มึงจะมาทำเหี้ยไรวะ” เสียงของไอ้ขุนเขาที่นั่งอยู่ข้างๆดังเข้ามาในโสตประสาท ขณะที่ผมกำลังนั่งเหม่อ เอาแต่จ้องมองไปยังแก้วเหล้าด้านหน้าด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย

“เออ มานั่งเงียบแบบนี้แปลกๆนะมึง แค่ไอ้หนึ่งเงียบคนเดียวก็พอมั้ง ไม่ต้องเสือกอยากไปเงียบเป็นเพื่อนมันหรอก” ไอ้กันต์พูดขึ้นสมทบ แล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม

“ขี้เกียจพูด เบื่อ”จบคำตอบผม ก็ยกเหล้ากระดกลงคอจนหมดแก้ว พร้อมวางลงเสียงดัง

“ที่มานั่งหน้าเป็นตูดไม่พูดไม่จาเนี่ย คิดถึงคนนั้นอีกแล้วล่ะสิ”ไอ้หนึ่งถามขึ้นแล้วจ้องผมอย่างรอเอาคำตอบ

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร ความรู้สึกในหัวมันตีกันไปหมด จนหาทางออกไม่เจอ แล้วคนนั้นที่ไอ้หนึ่งเอ่ยนึงก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่ติดอยู่ในใจผมมาตลอดหลายปี ซึ่งก็มีไอ้หนึ่งกับไอ้กันต์ที่รู้เรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตของผมเป็นอย่างดี จะมีก็แต่ไอ้ขุนเขาที่มันไม่รู้เรื่องนี้ เพราะพวกผมกับมันพึ่งจะมาสนิทกันกับมันตอนที่เข้าเรียนมหาลัยนี่เอง แต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่รู้จักเธอคนนั้น เพราะมันก็เรียนโรงเรียนเดียวกันกับพวกผมแต่แค่อยู่กันคนละห้อง ไอ้ขุนเขามันรู้แค่ว่าผมเคยคบกับเธอคนนั้น แล้วก็เลิกรากันไปแต่มันไม่ได้รู้สาเหตุ

ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปให้ความเงียบเป็นคำตอบแล้วยกกระดกเหล้าคงคอจนหมดไปอีกแก้ว ก่อนจะส่งแก้วให้เด็กเสิร์ฟทำหน้าที่ชงเหล้าให้อีก

“แต่จะว่าไป นี่มันก็นานแล้วนะที่มึงเลิกกับพี่เค้าไป ทำไมไม่มูฟออนซักทีวะ” ไอ้กันต์ยังคงถึงประเด็นนี้ต่อ และเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้น คนที่ติดอยู่ในใจผมมาตลอด7ปีไม่เคยลบเลือน

“ทำไมต้องมูฟออน ในเมื่อกูไม่เคยเลิกคิดถึงเค้าได้เลย” ผมตอบขึ้นเสียงดังอย่างลืมตัว เพราะผมไม่ได้อยากมูฟออน และไม่ได้อยากลืมเธอ

“เออๆ แล้วแต่มึงละกัน” ไอ้กันต์พูดจบก็ถือแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ แล้วเอนหลังพิงโซฟาส่วนสายตามันก็สอดส่องสายตา มองหาผู้หญิงที่จะหิ้วกลับไปในคืนนี้ พร้แล้วก็ชูแก้วชนกันทางไกลทำสายตาแพรวพราวยิ้มกริ่มฉบับเสือร้ายที่เอาไว้ตกผู้หญิง กับกลุ่มสาวสวยโต๊ะไกล้ๆกันแถวนี้ไปด้วย ไม่นานคนหน้าหม้ออย่างมันก็พูดขึ้นพร้อมยิ้มกว้างเหมือนเจอของที่ถูกใจเข้าแล้ว

“เห้ยๆแม่ง พวกมึงโต๊ะนั้นงานโคตรดีเลยว่ะ โดยเฉพาะสาวชุดเดรสเกาะอกดำคนนั้นอะ อย่างสวยเลยว่ะ แต่เดี๋ยวนะ พวกมึงช่วยกูดูหน่อยว่าสาวชุดเดรสดำคนนั้น หน้าคุ้นๆมั้ยวะ…เหมือนเคยเจอที่ไหน”

ผมไม่ได้สนใจมันและยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดอีกแก้ว ตามด้วยหยิบเอามือถือขึ้นมาเลื่อนดู stories ไอจีไปเรื่อยๆโดยไม่ได้สนใจเพื่อนที่กำลังสนทนากันเลยซักนิด จนกระทั่งเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ Stories ไอจีของผู้ใช้ที่ชื่อว่า Panghom_Ja

ผมหัวใจผมสั่นไหวเริ่มเต้นแรงคล้ายจะหลุดออกมานอกอก ผมหยุดมือดูผู้หญิงที่กำลังเต้นพริ้วไหวอยู่ในคลิปสั้นๆนี้ จนมันผ่านไปผมก็ยังแตะให้มันเล่นใหม่อีกครั้ง เธออยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีดำเข้ารูป ปล่อยผมตรงยาวเต็มแผ่นหลัง เป็นเธอ!!! เป็นเธอจริงๆใช่ไหมผมเฝ้าถามตัวเองในใจ

“มึงว่าใช่ๆมั้ยวะไอ้หนึ่ง ไอ้ขุน” ผมได้ยินเสียงไอ้กันต์ถามไอ้หนึ่งกับไอ้ขุน แต่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่มือถือ ใช้นิ้วโป้งลูบไล้ใบหน้าเธอผ่านหน้าจอไปมา แล้วยกเหล้าขึ้นจิบๆแต่ทันใดนั้นก็…

“อืมใช่…พี่อิงฟ้า” สิ้นเสียงไอ้หนึ่งกับไอ้ขุน ทำให้ผมมีอาการชะงักไปที่ได้ยินชื่อนี้

“พรืดดด แค่กๆ” อาการสำลักเหล้าเกิดขึ้นทันทีที่ผมยกเหล้าขึ้นจิบไปเมื่อกี้แล่นเข้ามาจนต้องวางมือถือลงพร้อมกับหยิบทิชชูมาซับออก แล้วหันไปมองหน้าพวกมัน

“แค่ได้ยินชื่อพี่อิงฟ้ามึงถึงกับสำลักเลยหรอวะไอ้ดิน” ไอ้ขุนแซวผมพร้อมกับยักคิ้วกวนตีน “นี่ถ้ามึงเห็นหน้าพี่เค้า มึงไม่ช็อกตายเลยหรอวะ ฮ่าๆๆ”

ผมไม่ได้ตอบอะไรมันกลับไป ทำเพียงตวัดสายตาคาดโทษมองมันนิ่งๆที่กล้าเอาชื่อเธอมาพูดเล่นกัน ชื่อนี้คือชื่อที่ผมไม่เคยเอ่ยถึงเลยเป็นเวลาหลายปีจนมาวันนี้ พอได้ยินชื่อนี้ทำเอาผมเสียอาการจนเพื่อนพากันมองออก เลยอดที่จะพูดแซวผมกันไม่ได้

“ไอ้ดิน…หันไปทางเก้านาฬิกา” ไอ้กันต์พูดขึ้นพร้อมพยักพเยิดหน้าให้ผมหันตามที่มันพูด

“มีเหี้ยไร” ผมมุ่นคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย พร้อมหันหน้าไปมองมัน แต่มันก็ทำเพียงแค่บุ้ยหน้าให้ผมหันไปมองตามที่มันบอก

ผมค่อยๆหันไปมอง หลังจากหันไปมองตามที่มันบอก ผมก็ได้เห็นกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง อยู่โต๊ะไม่ไกลกันมากนัก จากโต๊ะพวกผมไปประมาณสี่ถึงห้าโต๊ะเห็นจะได้ และหนึ่งคนในนั้นก็เป็นคนที่ผมพึ่งจะเห็นในไอจี stories ของพี่แป้งหอมรุ่นพี่ข้างบ้านที่รู้จักกัน เธอคือ “อิงฟ้า” ผมพูดบอกมาเสียงเบาอย่างเหม่อลอย

ภาพในอดีตแสนหวานผุดลอยขึ้นมาในสมองเป็นฉากๆฉายซ้ำๆราวกับจะตอกย้ำเรื่องราวที่ผ่านมา เธอยังคงติดตรึงอยู่ภายในจิตใต้สำนึก…ผมยังคงคิดถึงเธอ และโหยหาแต่เธอมาตลอด

ในระยะเวลา7ปีที่ผ่านมา ผมแทบจะเคยเจอเธอเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเอง ล่าสุดก็เมื่อ2ปีที่แล้ว ผมเจอเธอที่ทางม้าลายถนนหน้าโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เราเดินสวนกันไหล่เราแตะถูกกันนิดหน่อยเนื่องจากคนเดินข้ามกันเยอะเลยทำให้เบียดกัน แต่เธอกลับมองผ่านผมไปราวกับผมเป็นธาตุอากาศสำหรับเธอ

ดวงตาเธอแข็งกร้าวไม่มีความอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อนเลยซักนิด ไม่แน่ใจว่าอะไรที่ทำให้ผู้หญิงนุ่มนิ่ม อ่อนหวานแสนน่ารักในวันนั้นกลายเป็นคนเย็นชาได้ขนาดถึงขนาดนี้ ผมได้แต่รู้สึกจุกอยู่ในอก

“ถ้าอิงเข้ามหาลัยแล้ว ดินจะไม่เปลี่ยนไปใช่ไหม ดินจะมีคนอื่นหรือเปล่า”

“ไม่มีหรอกครับ ดินจะยังเหมือนเดิม ดินสัญญา” แต่ผมก็ดันเป็นคนผิดสัญญากับเธอ ในขณะที่ผมอยู่ในภวังค์ความคิดก็มีเสียงของไอ้กันต์ดังขึ้นมาเรียกสติผมกลับมาปัจจุบัน

“พี่อิงฟ้าสวยขึ้น แถมเซ็กซี่ขึ้นมากเลยว่ะ ดูเหมือนไม่ใช่พี่อิงฟ้าคนเดิมเลย”

“จริง” ไอ้หนึ่งตอบอย่างเห็นด้วย

ผมเงยหน้าขึ้นมองพวกมันนิ่งๆ แล้วหันไปมองทางอิงฟ้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอหันมาแล้วสบตาเข้ากับผมพอดี ผมยิ้มให้เธอเล็กน้อยแต่เธอไม่แม้แต่จะยิ้มตอบหรือพยักหน้าตอบกลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว…เธอเมินผม ไม่กี่อึดใจเธอก็หันไปคุยกับเพื่อนของเธอต่อทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ผมกลืนก้อนสะอึกคงคออย่างยากลำบาก ‘เออ…เจ็บดีว่ะ’