ตอนที่9 Part อดีต...แฟนเราเอง

ตอนที่9 Part อดีต...แฟนเราเอง

Ingfah Kawintra talk…

เช้าวันถัดมาระหว่างนั่งรอเข้าแถวอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึกเรียน

“อะไรของพวกแกเนี่ย จะนั่งจ้องฉันอีกนานไหม” ฉันถามยัยเพื่อนตัวแสบสี่สาวที่เอาแต่ล้อมวงนั่งจ้องหน้าฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ยัยอิง แกมีอะไรจะบอกพวกฉันไหม” ยัยพอลล่าเป็นคนเปิดปากถามคนแรก

“ไม่มี๊ จะมีอะไรได้ล่ะหรือพวกแกไปรู้อะไรมาก็พูดออกมาเถอะฉันขี้เกียจจะเดา” ฉันตอบพร้อมสายหัวไปมา

“ตอบเสียงสูงเชียวนะแก” ยัยแป้งพูดขึ้นพร้อมยิ้มกริ่มเหมือนไปรู้อะไรมาซักอย่าง

“พวกฉันเห็นนะว่าเมื่อวานแกไปกินข้าวกับใครที่ห้างมา” ยัยกิ๊ฟพูดขึ้นพร้อมหรี่ตามองอย่างจับผิด

ฉันเบิกตากว้างเมื่อได้ยินยัยกิ๊ฟพูด “ นี่อย่าบอกนะว่า ”

“ใช่พวกฉันเห็นกันทั้งหมดนี่แหละ ว่าแกไปกินข้าวกับน้องแดนดินที่ห้างมาเมื่อวาน” ยัยพอลล่าพูดขึ้นอีก

“สรุปเรื่องมันเป็นไงมาไง ทำไมแกถึงได้ไปนั่งกินข้าวกับดินมันได้” ยัยแป้งยังคงถามต่อ 

โอ๊ยยยย!! งานนี้ฉันโดนซักฟอกจนสะอาดแน่เลย มีอะไรไม่เคยปิดยัยพวกนี้ได้เลยสินะ เพราะรู้จักกันมานาน เรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลเลยทำให้รู้ใส้รู้พุงเรื่องของกันและกันหมดทุกเรื่อง พวกเราทั้งห้าคนไม่เคยมีความลับต่อกัน เวลามีอะไรก็จะปรึกษากัน เล่าสู่กันฟังทั้งหมดและแน่นอน พวกเราเก็บความลับเก่งกันทั้งกลุ่ม ฉันจึงต้องยอมเล่าทุกอย่างให้พวกนางฟังตั้งแต่ต้นจนจบอย่างเลี่ยงไม่ได้

“โหยยย แอบซุ่มเงียบนะแก ไม่บอกเพื่อนสักคำ” หลังจากเล่าจบยัยโบว์ก็พูดขึ้น

“ก็ทีแรก ไม่ได้คิดว่าเค้าจะจริงจังถึงขั้นนี้ไงแก คิดว่าเค้าอาจจะเหมือนคนอื่นๆ ที่เข้ามาคุยแปปๆไม่กี่วันก็เงียบหายไป เพราะรับกับนิสัยและชีวิตประจำวันของฉันไม่ได้ไง ก็เลยยังไม่ได้เล่าให้พวกแกฟัง”

“จ้าาา ในที่สุดนางชีของเราก็สละโสดแล้วค้าาา / ฮี้ววว” ยัยกิ๊ฟพูดแซว ต่อด้วยยัยพอลล่าขานรับ แหมเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวยัยพวกนี้ 

แล้วบทสนทนาก็จบลงแค่นั้นเพราะออดสัญญาณเข้าแถวดังขึ้น

ช่วงพักกลางวัน

พวกเราก็มานั่งกินข้าวกันที่โรงอาหาร แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปซื้อข้าว ก็หันไปเห็นกลุ่มของดินเดินมาพอดี แต่มีผู้หญิงอีกสามคนเดินมาด้วย ดินเดินยิ้มมาหยุดที่หน้าฉัน “ กินอะไรดีครับยังไม่ได้ไปซื้อข้าวใช่ไหม เดี๋ยวดินไปซื้อให้นะ “

ทั้งเพื่อนฉันและเพื่อนเขาหันมามองเราเป็นตาเดียว พร้อมยิ้มกริ่มเหมือนกำลังแซวอยู่ในที ยกเว้นผู้หญิงสามคนที่เดินมาพร้อมกันกับกลุ่มเขา หันมามองฉันกับเขาสลับกันท่าทีเหมือนสงสัยอยู่ในที

“อ้อ อิงครับนี่เพื่อนดินเองย้ายมาจากโรงเรียนเดียวกันครับ” เขาบอกพร้อมกับยิ้มให้ฉันโดยไม่ได้มีท่าทีหรือพิรุธอะไรให้เห็น

ฉันยิ้มให้เขากับสรรพนามที่เขาเรียกชื่อเล่นฉันอย่างสนิทสนม พร้อมพยักหน้าเข้าใจ

” นี่ฝ้าย ส่วนนี่ฝน แล้วนั่นก็มีนาครับ” ฉันพยักหน้ายิ้มรับ 

“สวัสดีจ้ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ฉันยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเอง ส่วนพวกเธอก็ยิ้มตอบกลับกลับมาเช่นกัน

“ฝ้าย ฝน มีนา คนนี้พี่อิงฟ้าแฟนเราเอง” หลังจากดินแนะนำฉันไปแบบนั่น ผู้หญิงที่ชื่อฝ้ายหุบยิ้มครู่นึง ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆพยักหน้าส่งกลับมา แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไร ยังคงยิ้มอ่อนให้เช่นเดิม 

หลังจากพูดคุยแนะนำกันเสร็จ ก็แยกย้ายกันไปซื้อข้าวส่วนฉันก็ไปซื้อน้ำสำหรับตัวเองและซื้อเผื่อดินด้วย ซึ่งฉันก็ซื้อน้ำแดงเช่นทุกครั้งนั่นแหละ พอซื้อข้าวเสร็จเขาก็มานั่งข้างฉัน ซึ่งพวกเราทั้งหมดสิบเอ็ดคนเลือกนั่งที่โต๊ะใหญ่แถวยาวเรียงกัน ทำให้นั่งได้พอดีกันเป๊ะ

“ชอบกินน้ำแดงหรอครับ เห็นกินแต่น้ำแดงประจำเลย” นี่เขาสังเกตขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย แต่ฉันก็กินแต่น้ำแดงจริงๆนั่นแหละ ส่วนน้อยที่จะสั่งน้ำอย่างอื่นมากิน

“อื้อ ก็มันอร่อยนี่นา ได้กินน้ำแดงทีไรรู้สึกสดชื่นดีน่ะ ว่าแต่ดินรู้ได้ไงว่าเรากินแต่น้ำแดงอะ”

“อ้อ…ก็ดินแอบมองทุกวันนี่” เขาอมยิ้มพร้อมลูบท้ายทอยเบาๆ

“แฮ่ม…โลกนี้มีกันอยู่สองคนแหละเนอะ เพื่อนฝูงนั่งเรียงแถวอยู่นี่ไม่มีตัวตนไปซะแล้ววว” น้องกันต์พูดแซว แล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้ามองอากาศราวกับพูดลอยๆ

“สัส จะแดกอยู่มั้ยข้าวน่ะ หรือจะแดกตีนดี”

“ค้าบบ กูมันส่วนเกินที่ต้องเดินเพียงลำพัง” ว่าจบแล้วทุกคนก็ต่างหัวเราะกันดังสนั่น พูดคุยกันอย่างเฮฮาบนโต๊ะกินข้าว

หลังจากวันนั้นทุกช่วงพักเที่ยงกลุ่มของดินก็จะมานั่งกินข้าวกับกลุ่มของฉันตลอด แต่กลุ่มสามสาวเพื่อนห้องเดียวกันกับดินไม่ได้มานั่งด้วยแล้วตั้งแต่วันนั้น พวกเธอแยกไปนั่งอีกโต๊ะแทนหน่ะ