Chapter 10

“S-Sebastian?”

Napatayo agad si Jose mula sa pagkakaupo noong makita ang binatang kasama ng anak. Naglakad ito papalapit sa binata at tiningnan mula ulo hanggang paa.

“I-Ikaw ba talaga ito?”

Kumamot sa ulo si Seb. “Ahm… Yes. That’s what I only remember. You called me by my name. So, I guess… that’s me.”

Napasinghap si Jose. Lalo siyang naguluhan dahil sa kaniyang nakikita. Ang huli niyang nalaman ay namatay na raw ito base na rin sa balita ng kaniyang anak. Tumingin siya kay Lucio na nakatayo lamang sa tabi ni Seb. Nagkibit ito ng balikat na sa loob-loob niya ay ikinainis niya.

‘Paanong buhay siya?!’ tanong ni Jose sa kaniyang isipan.

Ngumisi naman si Seb. “Para atang nakakita kayo ng multo… Sir?”

Tensyonadong tumawa si Jose. Tinapik niya ang balikat ng binata. “Hindi naman sa gano’n. It’s been years. The last time I saw you. You were… You…”

Tumikhim si Lucio. “Dad. Mas maganda siguro kung patuluyin muna natin dito si Seb. May matitirahan ka na ba rito?”

“Of course! Of course,