บทที่ 35 Sun Part โยนหินถามทาง (2)

ในเช้าวันรับน้องผมก็แกล้งหยอดเขานิดหน่อย ให้พอกระชุ่มกระชวยหัวใจ เพราะความที่เป็นคนขี้แกล้ง ชอบแหย่ชอบเย้า แกล้งคนนั้นทีคนนี้ที คนที่หนักสุดคงไม่พ้นคุณหนูเบสของผม ทำให้ได้สมาชิกในกลุ่มเข้ามาเพิ่ม แถมยังได้เป็นประธานรุ่นและเด็กสโมซะอย่างนั้น ในช่วงระยะเวลาระหว่างการรับน้อง สายตาของผมจ้องมองและฟาดฟันทั้งผู้ชายผู้หญิง ที่มองจ้องมาที่คุณหนูของผม ตาไม่กะพริบ จนคนเหล่านั้นไม่กล้าเข้ามาใกล้ แต่เมื่อไหร่ที่เขาหันมา ผมก็จะมองตอบกลับด้วยความขี้เล่นอยู่เสมอ

มีกิจกรรมหนึ่งในช่วงรับน้อง กิจกรรมปิดตาเดิน มีพวกที่เป็นรุ่นพี่เดินเข้ามาแกะมือของผมกับเบสแยกออกจากกัน ได้ยินเสียงบ่นเบาๆ

“หลุดสิวะ” เพียงเท่านั้นเท้าก็ตวัดออกไปในทันที

ผลั่ก!

“โอ๊ย!!” ครับ ผมถีบมัน ตั้งใจด้วย เต็มๆ ตีนเลย เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองหน้ารุ่นพี่ที่ลงไปนอนกุมหน้าแข้งกับพื้น มุมปากแสยะยิ้ม ก่อนจะเอ่ยบอก

“อ้อ โทษทีพี่ นึกว่าหมามันชนขา” หึ มึงอย่าได้คิด.....

สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปหลังเข้ารั้วมหาวิทยาล