ไอ้วุฒิแทบจะเป็นบ้าไปเลย หลังจากที่รู้เรื่องนี้ มันรีบไปที่บ้านของไอ้เพชรทันที และเกิดเรื่องขึ้นอีกครั้งจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ และครั้งนี้รุนแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ พวกผมเองก็สลับไปเรียนสลับไปเฝ้า ไอ้วุฒิแทบจะเสียผู้เสียคน.....
เวลาล่วงเลยไปเป็นเดือน
ในระหว่างที่ไอ้วุฒิมันรักษาตัว พวกผมก็ตามหาไอ้เพชรจนเจอแล้วล่ะครับ แต่มันขอร้องไว้ว่าไม่ให้บอก พวกผมเหมือนกับน้ำท่วมปาก จะพูดก็พูดไม่ได้ ได้แต่ทนอึดอัดอยู่อย่างนี้ หลังจากนั้นมันก็พักฟื้นจนหายดี กลับไปอยู่ที่คอนโด พวกผมเองก็ไปช่วยปัดกวาดเช็ดถู ก่อนจะพากันออกไปตามหา พวกผมทำได้เพียงทำตามคำสั่งของไอ้วุฒิมัน ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันต้องไปหาที่ไหน ไอ้ซันจับกุมมือของผมเอาไว้อยู่ตลอดเวลา เพื่อให้คลายความเศร้าลง อาการของไอ้วุฒิหนักขึ้นเรื่อยๆ โดยที่พวกผมช่วยอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ได้แต่คอยแอบรายงานให้ไอ้เพชรรู้เป็นระยะๆ
ปีที่ 1…..
ชีวิตในรั้วมหาลัยของเราเปลี่ยนจาก 5 คน เป็น 4 คน เรียบร้อยแล้ว เพราะไอ้เพชรมันหายไปโดยไร้การติดต่อใ
ผมเดินเข้ามาในตึกด้วยความอารมณ์ดี ที่ช่วงนี้ป๊าไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับผมอีก หลังจากเกิดเรื่องราวทะเลาะกันใหญ่โตในครั้งนั้น เหมือนว่าป๊าจะดูนิ่งเฉยมากขึ้น ม๊าก็พยายามที่จะโทรหา เพื่อให้ผมกลับไปปรับความเข้าใจกับป๊าแต่ก็ไร้ผล แม้ว่าเราจะทำงานที่เดียวกัน ห้องอยู่ติดกัน แต่เรากลับไม่ได้พูดคุยกันเลยสักคำในอ้อมแขนของผมเต็มไปด้วยของสดมากมาย ผมพยายามก้าวเท้าพร้อมกับหอบหิ้วของเหล่านี้ไปด้วย ในใจคิดแต่เพียงว่าจะต้องจัดเตรียมเมนูอะไรบ้าง คิดพลางแตะคีย์การ์ดเข้าไปภายในห้อง แต่ก็ต้องชะงักกึกหลังจากแง้มประตูออกเพียงเล็กน้อย เมื่อดวงไฟในห้องถูกเปิดส่องสว่าง หรือบางทีอาจจะเป็นคนรักที่เปลี่ยนใจ ไม่ได้ทำโอทีในวันนี้ก็เลยกลับมาก่อนเวลาปกติ คิดพลางดันประตูให้เปิดออกกว้าง ก่อนจะต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตายืนอยู่ภายใน“พี่เมธ....” เจ้าของชื่อหันมาทำหน้าลำบากใจส่งมาให้ ผมจึงขมวดคิ้วและเดินสาวเท้าเข้าไปหา“พี่มาหาผมถึงนี่มีอะไรรึเปล่าครับ?” ถามพร้อมกับถอดรองเท้าไปด้วย ก่อนจะต้องหยุดชะงัก เมื่อรองเท้าที่ถูกถอดวางไว้อย่างเป็นระเบียบมี
ไอ้วุฒิแทบจะเป็นบ้าไปเลย หลังจากที่รู้เรื่องนี้ มันรีบไปที่บ้านของไอ้เพชรทันที และเกิดเรื่องขึ้นอีกครั้งจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ และครั้งนี้รุนแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ พวกผมเองก็สลับไปเรียนสลับไปเฝ้า ไอ้วุฒิแทบจะเสียผู้เสียคน.....เวลาล่วงเลยไปเป็นเดือนในระหว่างที่ไอ้วุฒิมันรักษาตัว พวกผมก็ตามหาไอ้เพชรจนเจอแล้วล่ะครับ แต่มันขอร้องไว้ว่าไม่ให้บอก พวกผมเหมือนกับน้ำท่วมปาก จะพูดก็พูดไม่ได้ ได้แต่ทนอึดอัดอยู่อย่างนี้ หลังจากนั้นมันก็พักฟื้นจนหายดี กลับไปอยู่ที่คอนโด พวกผมเองก็ไปช่วยปัดกวาดเช็ดถู ก่อนจะพากันออกไปตามหา พวกผมทำได้เพียงทำตามคำสั่งของไอ้วุฒิมัน ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันต้องไปหาที่ไหน ไอ้ซันจับกุมมือของผมเอาไว้อยู่ตลอดเวลา เพื่อให้คลายความเศร้าลง อาการของไอ้วุฒิหนักขึ้นเรื่อยๆ โดยที่พวกผมช่วยอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ได้แต่คอยแอบรายงานให้ไอ้เพชรรู้เป็นระยะๆปีที่ 1…..ชีวิตในรั้วมหาลัยของเราเปลี่ยนจาก 5 คน เป็น 4 คน เรียบร้อยแล้ว เพราะไอ้เพชรมันหายไปโดยไร้การติดต่อใ
“กูไม่รู้ กูไม่รู้ว่า.....” ไอ้ซันเงียบเสียงลงไปซะดื้อๆ แต่ผมก็ใจเย็นพอที่จะรอ ใช้ฝ่ามือลูบหลังคนรักไปพลางๆ เพื่อให้มันผ่อนคลาย ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปเงียบๆ โดยที่มีเสียงน้ำกระทบกำแพงเป็นฉากหลัง“กูไม่รู้ว่า ที่กูเป็นอยู่ตอนนี้ มันดีพอให้มึงรักไหม” ไอ้ซันพูดเสียงเบา ผมจึงเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ขมวดคิ้วหมุน“ไปได้ยินได้ฟังอะไรมา” ผมเอื้อมมือยกขึ้นสูง ลูบหัวคนรักเบาๆ ไอ้ซันโน้มตัวลง ซบลงที่บ่าของผม ก่อนจะเริ่มต้นเล่าต่อ“จำวันที่ไอ้นายร้องไห้ ตอนไอ้เพชรเข้าโรงพยาบาลได้ไหม” เพราะเรื่องนั้นสินะ...“ซัน มึงไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบตัวเองกับใคร มึงไม่จำเป็นต้องแข่งขันกับใคร เรื่องฐานะ หน้าตาทางสังคม ความรู้ความสามารถ กูไม่เคยหยิบมันมาใส่ใจเลย สิ่งที่กูสนใจและใส่ใจมาตลอด มีแค่มึง แค่มึงคนเดียวเท่านั้น กูเฝ้ามองมานานตั้งเท่าไหร่ มันไม่ทำให้มึงมั่นใจบ้างเลยหรอ” ผมพูดพร้อมกับลูบหลังปลอบใจไปด้วย“กูรู้... แต่บางที.... กูก็อดคิดไม่ได้ กูไม่อยากเสียมึงไป แต่.. เบส พวกเราไม่ต่างกันเกินไปห
ในที่สุดเย็นวันเสาร์ก็มาถึง เชฟจองห้องส่วนตัวให้พวกเรา นักเรียนทั้ง 5 คนของเชฟ ภายในตกแต่งอย่างสวยงาม หรูหรา และมีหัวหน้าเชฟต่างๆ ที่เคยประกบคู่กับพวกเรายืนเรียงรายอยู่ด้วย แต่ละคนนั้นทำอาหารที่ทำร่วมกับพวกเราคนละ 1 จาน วางลงตรงหน้า ทำให้พวกเราประทับใจไม่น้อย แต่ละคนก็ได้แตกต่างกันไป แล้วแต่ว่าหัวหน้าเชฟจะเลือกจานไหนที่เคยทำด้วยกัน หลังจากนั้นเชฟทั้ง 5 คนก็เข้าไปช่วยงานเชฟฟรองซัวในการจัดทำอาหาร มีทั้งหมด 10 เมนูและทยอยนำออกมาจนครบทุกเมนูเมื่อทานอาหารโดยที่มีเชฟยอดฝีมือคอยประกบ และแนะนำวิธีการทานให้ ทำให้พวกผมรู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษเลยละครับ เสียดายจังที่ไอ้ซันไม่ได้เข้าร่วม ผมนั่งคิดพร้อมกับหันหน้าไปทางเวทีเล็กๆ ที่เชฟกำลังพูดแนะนำและให้คำอวยพรกับพวกเราอยู่ แต่จิตใจของผมกลับล่องลอย คิดถึงสิ่งที่คนรักเป็นอยู่ในช่วงนี้หลังจากที่มันได้คุยกับเชฟวันนั้น เหมือนจะปกติ แต่มันไม่ปกติ.....“อ่า ซัน แรงๆ อึก ทำแรงๆ”“อืมมม” ผมได้แต่ร้องครางอยู่ใต้ร่างของคนรัก บิดตัวไปมาอย่างทรมาน นิ้วมือร้า
ในเช้าวันถัดมาพวกผมกับไอ้ซันก็จัดข้าวกับน้ำไว้ให้ไอ้วุฒิ ยืนมองมันที่นอนกอดขวดเหล้าอยู่บนเตียง ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว มันไม่สามารถออกจากห้องได้ เนื่องจากพวกผมคอยขวางทางเอาไว้ ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพากันออกจากห้อง หลังจากที่คิดว่าผ่านมา 2 – 3 วัน มันอาจจะพอมีสติขึ้นมาบ้างพวกผมตั้งใจจะไปเยี่ยมไอ้เพชรสักหน่อย โดยติดต่อผ่านไอ้นายไว้ ถ้าไปตอนนี้ไอ้วุฒิมันคงหาไม่เจอหรอกครับ เพราะหายไปกันหมด ก่อนที่เราจะเร่งรีบออกจากห้องกันสองคน พวกผมมาตามที่ไอ้นายนัดไว้ แล้วขึ้นไปพร้อมกัน จนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องๆ หนึ่ง“นี่ไม่ใช่ชื่อไอ้เพชรนี่ ถูกห้องหรอว่ะ” ไอ้ซันถามอย่างสงสัย ก่อนจะมองลอดเข้าไปภายในห้องพักนั้น“ถูกสิ พี่เนมเป็นคนจัดการนะ จะให้ตามหาเจอง่ายๆ ได้ยังไง” ไอ้นายพูดพลางเปิดประตูเข้าไป เจอเจ้าของห้องนอนหันหลังอยู่“อ้าว!! ผิดห้อง!! ไปๆ ๆ ๆ” ไอ้นายว่าอย่างตกใจ แล้วดุนดันหลังพวกผมให้รีบออกไปทันที ไม่อยากรบกวนผู้ป่วย“กูบอกแล้ว!!! มึงอะมั่วไอ้นาย” ทันทีที่ออกมาจากห้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....ก๊อก ก๊อก ก๊อก....“อืมมม”ก๊อก ก๊อก ก๊อกหมับ!!! พรึ่บ!!!แกร๊ก!“แม่ออกไปก่อน”“เด็กๆ อะ อ่า...... แม่ไม่กวนแล้วกันนะ ฮึฮึ”ปัง!“หึหึ”ตอนนี้ผมได้แต่นอนเขินอายหน้าแดงซุกลงที่อกของไอ้ซัน ไม่กล้าเงยหน้ามองใครทั้งสิ้น ต่างจากเจ้าตัวที่ทำเพียงหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ กอดก่ายผมเอาไว้เต็มรัก สาเหตุนั้นก็เพราะ เราทั้งคู่ตื่นสายครับ กว่าจะรู้สึกตัวก็เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ แล้ว ส่วนสาเหตุที่ตื่นก็ไม่ใช่อะไรคุณแม่ท่านตั้งใจมาปลุกเราให้ลงไปทานข้าว คิดว่าใช่นะครับ เคาะประตูรัวเชียวละ ผมเองก็มึนๆ เลยผุดตัวลุกขึ้น หมายจะไปเปิดประตูให้คุณแม่เข้ามาหา หากแต่ตอนที่กำลังจะลุกอยู่นั้นเอง ไอ้ซันก็ฉุดดึงข้อมือของผมให้ล้มตัวนอนลงอย่างแรง พร้อมๆ กับประตูที่ถูกเปิดเข้ามาพอดี จนไอ้ซันรีบตวั