chapter 8

“เอ่อ...ครั้งแรกที่ฉันถูกคุณ...เจ็บไหมคะ” แทนที่ชมบุหลันจะตอบเธอกลับเลือกสวนกลับด้วยคำถาม ฝ่ามือเล็กเคลื่อนไหวสัมผัสกายแกร่ง เลือดในกายเต้นตุบๆ อยากถูกเปิดความบริสุทธิ์จะแย่อยู่แล้ว 

โอ๊ย! เปลี่ยนห้องนี้เป็นเตียงขนาดคิงไซส์ ไม่มีไอ้แสงสีเสียงชวนปวดหัวนี่ได้ไหมนี่ เธอไม่รู้กินอะไรผิดสำแดงมา ถึงได้ร้อนจนอยากสลัดเปลื้องผ้าผ่อนให้ล่อนจ้อนจะแย่แล้ว 

“ฉันจะเบามือที่สุด แต่...” 

“แต่อะไรล่ะคะ” เอ่ยถามเสียงพร่าแหบ ด้วยรู้สึกคล้ายมีปีกขนนกกระเซ้าเย้าแหย่จุดสำคัญบนร่าง พานให้เสียวซ่านปั่นป่วนจนในหัวหมุนคว้าง กายอรชรสั่นสะท้านไหววูบ จนต้องรีบยกแขนกลมกลึงขึ้นพาดบนบ่ากว้าง ให้ปลายนิ้วที่เคลื่อนไหวอยู่จิกกดลงบนลำคอแกร่ง สลับสอดแทรกไปลูบไล้เส้นผมนุ่ม 

คีธละมือจากการนวดเฟ้นเนื้อกายนุ่มนิ่ม จับปลายข้อเท้าบอบบางตวัดขึ้นให้เธอนั่งคร่อมเขา ก่อนสอดฝ่ามือกลับเข้าไปลูบไล้ผิวกายนวลเนียน ไต่ไล่ขึ้นไปตามร่องสันหลังทีละน้อย 

จากสีข้างมาด้านหน้า...รอยยิ้มแต้มบนมุมปากหนาและดวงตาสีนิลเข้ม ก่อนทาบทับสัมผัสบัวตูมอวบอัดที่ผลิบานในอุ้งมือทันที

“คุณ...” ชมบุหลันอยากทวงเอาคำตอบที่เอ่ยถามไป แต่นิ้วยาวที่ตวัดไล้คลึงปลายยอดถันทำให้ปั่นป่วนเสียวซ่าน จนต้องเอนกายไปแนบชิดกายกำยำ 

“ช่วยหน่อย...ฉันไม่ไหว อยากถูกคุณจิ้น...แล้ว” เอ่ยเว้าวอนเสียงพร่าแหบและขาดเป็นห้วงๆ กับเพลิงอารมณ์ที่ไม่เคยได้สัมผัส ในช่องท้องปั่นป่วนคล้ายมีลูกไฟอุ่นๆ ไหลวนเวียนพยายามพาบางสิ่งบางอย่างออกจากกาย ใบหน้าร้อนผ่าวคลอเคลียปากนิ่มบนซอกคอแกร่ง ถูไถคล้ายแมวขี้อ้อนให้ชายหนุ่มช่วยจัดการ...เปิดความบริสุทธิ์ของเธอเร็วๆ 

“ไม่เปลี่ยนใจ!”

“มัวแต่ถามอยู่นั่นแหละ ชักช้างุ่มง่ามเป็นเต่าอยู่ได้” กัดเขี้ยวกรอดๆ ด้วยหงุดหงิดที่ชายหนุ่มเอาแต่แกล้งปลุกปั่นความต้องการในกายแต่ไม่ยอมทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายจากธารอารมณ์วาบหวามอยู่เสียที 

“หรือจะให้ฉันกระชากเสื้อผ้าคุณออกแล้วปล้ำคุณแทนฮึ!”

คีธหัวเราะดังก้อง ปกติแล้วผู้หญิงที่เห็นหน้าเขาก็อยากปลุกปล้ำทุกคน แต่ไม่เคยมีใครเหมือนสาวน้อยตรงหน้านี่ ที่ทำเอาเขาอยากฝังความแข็งแกร่งในความอบอุ่นชุ่มชื้นเร็วๆ 

“ไม่กลัวเจ็บ” ก็เธอถามเขาอยู่หยกๆ นี่น่า 

“มากไหม ถ้าไม่มาก...ก็ยอม” 

คีธดึงเอามือเล็กมาทาบบนความเป็นตัวตนที่สำแดงเดชบ่งบอกว่าอยากซอกซอนเป็นส่วนหนึ่งของกายเธออย่างสนิทลึกล้ำ 

“เธอคงต้องตัดสินเอง...เจ็บหรือเปล่า” 

ชมบุหลันได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ เมื่อรับรู้ถึงความ...อลังการงานสร้างที่ได้สัมผัส ที่คงทำให้เธอเจ็บมากเชียวล่ะ แต่ทำไมหัวใจถึงได้ไหวระทึกด้วยความวาบหวามถึงเพียงนี้ก็ไม่รู้ และยังทำให้เธอหาญกล้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน 

กลีบปากอิ่มยู่ยื่นไปยั่วยุให้เขาแนบปากลงมาบดคลึงอีกครั้ง สำทับด้วยนัยน์ตากลมใสพร่างพราวยั่วยวนเชิญชวน ก่อนฝ่ามือนุ่มนิ่มจะลูบไล้ไปจนสัมผัสกับปากหนาที่ขบเม้มดูดดึงนิ้วเรียวพัดพาความเสียวซ่านปั่นป่วนในกายสาวราวเลือดที่ไหลเวียนอยู่คือลาวาเดือดระอุ 

“แล้วทำไมคุณถึงได้ทำอะไรชักช้าจังล่ะค่ะ รู้ไหมฉันร้อนไปหมด...แล้วนะ” พูดด้วยเสียงเซ็กซี่ พลางขยับกายบดเบียดสะโพกบนความแข็งแกร่ง

มุมปากหนาหยัดยกขึ้นเล็กน้อย นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้เจอคู่ต่อสู้ทางเพลิงราคะเร่าร้อนถึงเพียงนี้ นานจนจำไม่ได้เสียแล้ว ที่ค่ำคืนวันมะรืนคงได้รู้ เธอเร่าร้อนพอกับความต้องการที่อัดไว้มากล้นหลามของเขาหรือเปล่า 

“ฉันรู้...แต่เธอยังร้อนไม่พอหรอกสาวน้อย เธอยังต้องได้รับการปลุกปั่นเพิ่มอีก” 

“จริงเหรอ...” เอียงคอเล็กน้อย ส่งยิ้มหวานเย้ายวน 

“งั้นคุณคงต้องสอนฉันแล้วละ ต้องทำยังไง” 

นิ้วยาวกดย้ำลงบนกลีบปากหนา “ถ้าคุณไม่ว่า...ขอจูบหวานๆ ให้ฉันอีกครั้งได้ไหม” 

“เธอจูบฉันเองไม่ดีกว่าหรือไง” 

“ก็...ฉันทำไม่เป็นนี่น่า จูบแรกของฉันคุณก็เป็นคนได้ไปด้วยนะ” 

คีธคลี่ยิ้มจนใบหน้าเข้มเย็นชาอ่อนละมุนลง เขารู้ได้อย่างหนึ่ง เธอเป็นคนตรงที่ทำให้มีเสน่ห์ “ฉันสอนฟรีๆ ให้ก่อน แล้วเธอค่อยทำตามพร้อมให้รางวัลเป็นตัวเธอดีไหม” 

“อือ...ดีสิ” ชมบุหลันตอบกลับเสียงพร่า รอคอยจุมพิตแผดเผาอารมณ์ด้วยใจระทึก ทว่าทุกอย่างกลับสลายเลือนหายไปด้วยเสียงหวีดร้องแหลมเล็กราวกับลำโพงงานวัดของคนที่ยืนตะลึงงัน เพิ่งหาเสียงของตัวเองเจอสอดแทรกมาทำให้ขี้ในหูเต้นเร่าให้รู้ว่ากำลังตกอยู่ที่นั่งลำบากถ้าหากไม่รีบถอยตัวออกมา แต่...

“ตายแล้ว! ฉันทำอะไรลงไปนี่ คุณ...ปล่อยฉันนะ” 

เสียงที่เปล่งออกจากปากไปนะซิ ทำไมถึงได้สั่นและเบาหวิวจัง หรือเป็นเพราะความใกล้ชิด อุ่นไอร้อนผ่าวที่แผ่มาโอบรัดรอบกายกับฝ่ามือใหญ่ที่นวดเฟ้นอกอิ่มทำให้เธอหายใจหายคออย่างติดขัด กายอ่อนระทวยอ่อนแรงกับสมองที่ดูเหมือนเลิกสั่งการไปชั่วคราว 

เกิดอะไรขึ้น...หรือเธอโดนมนตร์สะกดเข้าให้แล้ว ถึงได้รู้สึกเสียดายอย่างแรง ถ้าต้องถอยห่างจากผู้ชายดวงตายิ้มได้และกลิ่นหอมอย่างกับไวน์ชาโตเปตรุส  

เอ่อ...เธออุปาทานหนักมากไปหรือเปล่านี่ ก็ไวน์ราคาแพงขนาดนั้นเธอจะมีปัญญาไปสอยมาทานได้ยังไงกัน เพ้อเจ้อแล้วล่ะ 

ชมบุหลันถึงกับร้องครางในลำคอ คิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นเข้าหากันคลายออก ด้วยพอเข้าใจความรู้สึกของปาวรินทร์ตอนได้เจอกับชายตรงหน้าแล้ว

แม้ตัวเธอที่คิดว่าตัวเองมีภูมิต้านทานผู้ชายหล่อหน้าตาดี หุ่นแกร่งกำยำอย่างกับพระเอกในจินตนาการ ก็ยังเผลอก้าวตกลงไปในหลุมเสน่หาที่อีกฝ่ายล่อหลอกยั่วยุและก้าวขึ้นมาไม่ได้ เมื่อร่างกายคล้ายเป็นเพียงแค่ตุ๊กตามีชีวิตแต่บังคับไม่ได้!

“คุณคีธ!” พิมพ์มาดากัดเขี้ยวกรอดๆ ด้วยความไม่พอใจระคนอิจฉายายอ้วนตุ้ยนุ้ย ที่ไม่รู้ทะเล่อทะล่ามาจากไหน คว้าพุงปลาเอาไปกิน ในขณะที่เธอพยายามจนเลือดตาแทบกระเด็น แต่สิ่งที่ได้รับกลับคืนมาคือเพียงความเย็นชาและไม่ใส่ใจ 

“คุณคีธทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ” จากที่เอ่ยเสียงเข้มจำต้องอ่อนลงเมื่อเจอสายตาคมเข้มดุกร้าว