Chapter 3: Getting the Marriage Certificate

Ilang minuto na ding kaming nakaupo pero wala pa ring lumalabas na salita sa aming mga bibig. Tila kapwa parehas hindi namin inaasahan ang pangyayari. Pero pansin kong mas kalmado ang dating niya kompara sa akin na hindi maiwasan ang mangatog ang tuhod sa kaba na nararamdaman ko sa mga oras na yun.

Biglang sumagi sa isip ko nung binangit ni Mr. Montenegro ang aking apelyido. We really never met or talk to each other inside his Company. Kapag may meetings sya sa office namin, hindi ako nakakapasok sa loob ng conference room dahil mababa lang ang position ko. Minsan lang ko din sya makita at yun ay kapag nakakasalubong sya papaakyat ng building sa elevator pero hindi nakakasabay sa loob. May nagsasabing ayaw nya sa maraming tao at hindi komportable sa presensya ng ibang tao. Maliban kapag trabaho ang pag-uusapan. Kaya paano nya nalaman ang aking apelyido? Pero napaisip din ako na baka trabaho n'ya lang talaga ang kilalanin lahat ng employee niya bilang CEO kahit na hindi niya nakakasalamuha lahat. At ito ay isang magandang traits ng isang CEO at sole heir ng kompanya. Bigla din ang pag-sagi sa isipan ko nung alukin ako ng pera ni lola Nenita. Hindi nga siya nagbibiro at talagang kaya niya akong bigyan ng pera kahit gaano kalaking halaga.

“You want to order now?”, pagbasag sa katahimikan ni Mr. Montenegro.

“Yes, M-Mr. Montenegro.”

“Just call me Ethan. We’re already outside of work.”

“E-Ethan~”

Sumenyas si Mr. Montenegro para tumawag ng waiter. Lumapit ang lalaking malapit lang sa aming pwesto at nagtanong kung anong kailangan namin.

“What do you want? You can choose yourself if you want.”

“H-hindi Sir, kayo na lamang po ang umorder. Hindi ko din po kasi alam ang dapat orderin sa ganitong restaurant.”

Ngumiting napatango lang si Mr. Montenegro at binuksan ang menu. Saka binanggit ang mga pangalan ng pagkain at inumin sa menu na hindi ako pamilyar. Habang patuloy pa rin sya sa pakikipag-usap sa waiter ay hindi ko maiwasang mapahanga sa gandang lalaki ng aking Boss. Hindi din ako makapaniwala na makakasama sya sa isang lugar na kami lamang dalawa. Single since birth ako. At kahit kailan hindi pa ako nakakaranas na makipag-date. May nanligaw sa akin pero hindi ko sinagot dahil hindi ko pa afford ang makipag-date habang nag-aaral. Gusto ko kapag nag-decidde na ako para makipag relasyon, may sarili na akong trabaho at pera para sa sarili kong pangangailangan. Hanggang sa nangibang bansa na yung lalaking nanligaw sa akin at nakatapos na ako sa pag-aaral. Lumuwas ako ng syudad para makipag-sapalaran sa paghanap ng trabaho. Nanirahan muna ako sa isang maliit na kwarto sa isang lumang hostel. Maliit, masikip at maingay dahil sa dikit-dikit na mga kwarto. Halo-halo din ang amoy at minsan nagkakanakawan pa ng gamit. Pinangako ko sa sarili ko kapag naka-ipon na ako ay hahanap ako ng isang apartment na tama lang para sa akin at kapag may mga bisita ako. Natanggap ako sa trabaho after 2 months ko sa syudad. Ito ang company ni Mr. Montenegro. Na pang limang taon ko na ngayon. Isang regular employee lamang ako at dahil kulang sa magandang background ang aking resume kabilang lang ako sa mababang position sa kompanya. Tama lang para makaipon ako panlipat ng bahay ang kinikita ko at minsan ay nagpapadala ako ng pera sa amin para pandagdag ng gastusin nila. Unang taon ko sa trabaho, maayos ang lahat hanggang sa malaman kong may sakit ang mama ko. Sinaid ko ang savings ko para maipadala ko sa aming probinsya. Pero hindi pa din ito sapat. Gusto man nilang itigil na lang ang therapy dahil ayaw nilang maghirap ako dito sa syudad pero hindi ko ipinaramdam sa mama ko na mahirap para sa akin ang bagay na yun. Bilang isang anak, kahit na hindi ko man s'ya tunay na magulang, napakalaking sakripisyo din ang ginawa nya sa akin. Ang mama ko ay isang single mom at nurse sa isang provincial hospital sa probinsya. Kami ng tunay na magulang ko ay nasangkot sa isang car accident patungo kung saan. Naitakbo man kami sa isang malapit na hospital pero binawian din ng buhay ang mama at papa ko. Si mama na nurse sa hospital na 'yun ang nag-alaga sa akin sa loob ng hospital hanggang sa gumaling ako pero dahil wala akong maalala sa tunay kong pag-katao maliban sa aksidente at magulang ko ay balak nila akong ibigay na lang sa bahay ampunan. Doon na nag-decide ang mama ko na kupkupin na lang ako. “Napaka-ganda ng iyong mata at ngiti. Hindi ko kayang ibigay ka sa ibang tao.” Biro ni mama noon nung tinanong ko s'ya kung bakit niya ako inampon nung araw ding yun. Kaya nung nalaman ko na may breast cancer si mama, hindi ako nag-dalawang isip para tulungan syang gumaling. Ayoko ng mawalan ng minamahal sa buhay ng walang ginagawa. Nag-doble kayod ako sa pag-tatrabaho. Kahit gabi ay ginagawa ko na din umaga para magtrabaho. At kapag hindi sapat ang aking kita ay napipilitan talaga akong mag-loan ng malaking halaga sa bangko. Bumuti ang karamdaman ni mama mga dalawang taon na gamutan. Nakauwi sya at nagagawa na muli ang mga gusto nyang gawin. Ngunit hindi yun nag-tagal at muli syang sinugod sa ospital makalipas lang ng dalawang buwan matapos gumaling. Bumalik ang tumor at mas lalong dumami pa ito. Ilang linggo lang matapos siyang isugod sa ospital ay sumuko na ang buo niyang katawan at iniwan na niya kami ng tuluyan. Kaylangan kong mag-pakatatag para sa kapatid ko. Hindi ko hinayaang umiyak sa kanyang harapan pero hindi ko maiwasan ang mapahagulgol kapag nag-iisa. Bumalik ako ng syudad para ituloy ang trabaho ko at naiwan mag-isa ang aking kapatid sa amin. Hindi katulad ng iba, si bright ay maagang naging mature mag-isip. Kung yung iba hindi papayag na iwan mag-isa sa bahay dahil walang mag-aasikaso sa kanya pero ang kapatid ko, marunong na sa lahat ng bagay. Alam niyang may mga binabayaran pa din akong mga utang sa bangko at hindi sapat pa ang sahod ko sa pang araw-araw na gastusin. Kaya naman pursigido siyang makatapos ng pag-aaral at makahanap ng desenteng trabaho pagtapos. “Ako naman ang mag-aalaga sa'yo, ate.” Ang sabi niya sa akin habang kumakain kami nu'n ng hapunan. Ngayong tapos na siya at inaasikaso na lang ang mga importanteng papel para sa trabaho dito sa syudad ay ako itong pursigido ding makahanap ng paraan para sa aming titirhan.

*** back to present time ~

“So you want to find someone who can help you to get a housing loan?”

Nagulat ako ng biglang magsalita si Mr. Montenegro habang kami ay tahimik ng kumakain. Bigla akong kinabahan pero wala naman akong ginagawang masama. Kaya ko naman tinanggap ang suggestions ni lola in the first place is to get the housing loan. Pero mali nga bang gamitin ko ang ibang tao para makuha ko ang gusto ko?

Pero muli siyang nag-salita. “Grandma already told me all about it. And I want to say to you that I agree to it. You can say that I also benefit from it. I already know you and my Grandma likes you. If I reject you, she will introduce someone again and it’s hustled to do it often. If you agree, let’s finalize our agreement tomorrow morning before getting our marriage certificate in the City Halls. I can pick you up to your home address.”

“No. It’s better kung mag-kita na lang tayo malapit sa City Hall”

“Okay. It’s a deal.”