Misha’s POVKinuha ko ang telepono ko at tinawagan ang agency para mag-check kung na-install na ang billboard.“Hi, Ma’am Misha! Yes, up na ang billboard ni Cassian. We just finished installing it an hour ago,” sagot ni Rita mula sa agency.Nakahinga ako ng maluwag. “Salamat, Rita. Malapit na rin mag-air ang TV ad. Sabay-sabay na nating mararanasan ito.”Pagkatapos ng tawag, binuksan ko ang aking computer at tinignan ang tracking ng mga social media accounts ng Tani Luxury Hotels. Tumataas na ang engagement—parami na ng parami ang nagko-comment, at kahit wala pang opisyal na post ng commercial, may ilang teasers na kaming inilabas at mukhang tinatangkilik na ito ng aming audience.Nang dumating na ang oras. Nakaupo ako sa isang maliit na conference room, kasama ang ilang miyembro ng marketing at production team, habang naka-focus kami sa malaking TV screen na nasa harapan namin. Nag-start na ang palabas, at malapit na ang commercial break. Tumahimik ang lahat ng nasa kuwarto, at ang k
Everett’s POVPagbukas ko pa lang ng pintuan ng bahay, ramdam ko na agad ang katahimikan. Maaga akong umuwi ngayon, mga bandang alas-singko, para makapagpahinga ng konti at panoorin ang commercial na ilalabas ngayong gabi. Pero napansin kong wala pa si Misha. Sa ganitong oras, kadalasan ay nasa opisina pa siya, tinatapos ang mga huling bagay para sa araw. Alam ko kung gaano siya ka-busy nitong mga nakaraang linggo, lalo na sa preparations para sa Tani Luxury Hotels commercial na palabas ngayong gabi. Pero ngayong CEO na siya, ramdam ko talaga ang pagbabago—mas lalo pang umangat ang kalidad ng aming mga hotel simula nang siya ang umupo sa posisyong iyon.Pagpasok ko sa living room, inabot ko ang remote at binuksan ang TV. Tahimik kong iniayos ang aking mga paa sa ottoman habang hinihintay ang oras ng airing. Sa isip ko, naisip kong balikan ang mga nakaraang taon—kung paano ko inumpisahan ang Tani Luxury Hotels at kung paano ito dahan-dahang nagtagumpay. Nung una, si Tita Maloi pa ang u
Everett’s POVMatapos ang airing, sinilip ko ang social media. Grabe, trending na agad ang commercial. Nag-scroll ako sa Starbook posts—lahat ay halos pareho ang sinasabi.“Ang ganda ng commercial ng Tani Luxury Hotels! Grabe, si Cassian Monteverde pa yung model!”“Tani Luxury Hotels, you nailed it! Sobrang classy ng commercial.”Hindi ako makapaniwala sa bilis ng pagkalat nito. May ilang netizens pa na nagpo-post ng mga larawan ng billboard sa EDSA. Ang ganda ng placement, kita agad ang mukha ni Cassian. Ang laki ng impact, parang lahat ng dumadaan ay mapapatingin.“Grabe, Misha. You did it,” bulong ko sa sarili ko habang nakatingin sa phone ko. Alam kong abala pa siya sa opisina, pero naisip ko, gusto kong i-celebrate ito sa aming dalawa. Isa ito sa mga milestone na hindi ko lang dapat basta palampasin. Kailangang may espesyal na gawin kami ngayong gabi.Bigla agad akong nagdesisyon. Hindi ko madalas ginagawa ito, pero gusto kong ipaghanda ng masarap na hapunan si Misha. Para naman
Everett’s POVSaktong tapos na akong maligo nang marinig kong nahiga na si Misha sa kama namin. Ito na ang tamang oras para bigyan pa siya ng isang kama reward.“Honey?” tawag ko sa kaniya.Nang bumangon siya at tignan ako, binagsak ko na agad ang suot kong bathtub. Bago ko ginawa iyon, pinatigas ko na ang titë ko. Nang tignan niya ako, nakita kong napangisi siya. Ngisi na parang nakakaloko.“Oh, wow! Ang laki agad. Kung galit na ‘yan, gagalitin ko pa lalo,” sagot niya na akala ko ay hindi pagod sa buong maghapon na nangyari. Tumakbo siya agad palapit sa akin. Hinalikan niya ako at nauwi iyon sa laplapan. Ang init ng kaniyang hininga ay lalong nagpainit sa katawan ko. Habang naghahalikan kami, sinandal niya ako sa pinto ng banyo, pagkatapos jinaköl na rin niya ako para lalo akong maging hard. Napapayukom ang kamao ko sa tindi ng sarap na agad kong naramdaman. Lalo na’t naghahalo pa ang mga laway namin nang mag-espadahan na ang mga labi namin.Pagkatapos naming maglaplapan, katawan ko n
Misha’s POVNapakabongga ng gabing ito, alam kong hindi puwedeng basta-basta lang dahil ito na ang gabi na dapat ipagdiwang namin ang lahat ng pinaghirapan. Ang Tani Luxury Hotel ay nag-trending! Isang linggo na ang nakalipas mula nang ilabas ang unang commercial ng hotel sa TV, mga billboard sa buong Metro Manila, at siyempre, sa social media na sumabog ang views. Alam kong hindi ito magiging matagumpay kung hindi dahil sa mga staff ko, na walang sawa ang dedikasyon para gawing perpekto ang bawat detalye ng hotel. Kaya ngayong gabi, magpapasalamat ako sa kanila. Magpapa-party ako na hinding-hindi nila makakalimutan.Nasa function room na ako ng hotel. Mula sa malalawak na bintana, kita ang tanawin ng Makati skyline, kuminang sa ilaw ng mga gusali. Ang mga chandelier sa itaas ay tila mga bituin na bumababa mula sa langit, nagbibigay ng liwanag na lalong nagpatingkad sa eleganteng disenyo ng silid. Naka-set up na ang mga long tables na natatakpan ng mga pinong puting tela at may mga ce
Misha’s POVMatapos ang main program, nagsimula nang mag-relax ang mga bisita, habang ang malambing na jazz music ay patuloy na pinapakinggan sa buong paligid. Ang mga waiter ay patuloy na naglalakad-lakad, nagsisilbi ng dessert—isang eleganteng triple-layer chocolate mousse na may ginto, at mga maliliit na macarons na may filling ng exotic flavors tulad ng passionfruit at lavender.Mula sa gilid ng silid, pinagmamasdan ko ang lahat—ang mga nag-uusap, nagtatawanan, at mga empleyado kong masaya na, sa wakas, nakapagpahinga. Naiisip ko pa rin kung gaano kabigat ang mga araw na pinagsamahan namin para lamang makamit ang tagumpay na ito. At ngayong gabi, ito ang kanilang moment para magsaya at mag-relax. Wala nang mas sasaya pa sa pakiramdam na makita silang nasisiyahan.“Ma’am Misha, do you mind if I steal you for a moment?” tanong ni Cassian, napatingin ako sa kaniya. Naroon siya sa tabi ko, hawak ang isang baso ng wine, ang mga mata niya’y seryoso pero puno ng kagandahang-loob.“Of cou
Misha’s POVKahit may pag-aalinlangan, sinagot ko ang tawag. Agad na bumungad ang tunog ng auto-tuned na boses ng babae, malamyos pero may halong lamig at kakaibang pangamba.“Enjoy every moment with your loved ones, Misha…” tila pabulong niyang sinabi, pero may bigat ang bawat salitang binibitawan. “Sapagkat malapit na silang mawala sa ‘yo.”Nanlamig ang buong katawan ko, para bang may mabigat na kamay na pumatong sa aking balikat. Napatingin ako sa paligid, sinusubukang pagmasdan ang mga mukhang masaya at walang kamalay-malay sa takot na biglang dumapo sa akin. Hindi ko alam kung sino ang tinutukoy ng boses na iyon—si Everett? Si Everisha? Ang mama’t papa ko? O baka isa sa mga kaibigan ko na matagal ko nang kilala?Nabaling ang tingin ko sa kinaroroonan ng mga kasamahan ko, pero kahit anong pilit kong ngumiti ay tila hindi ko maalis ang takot na lumalamon sa akin. Pakiramdam ko’y nawala ang lahat ng init ng kagalakan sa paligid; ang saya na nadarama ko kanina ay napalitan ng malamig
Misha’s POVSa gitna ng lahat ng nangyayari, ramdam ko pa rin ang bigat ng pangamba sa puso ko. Habang pinagmamasdan ko ang mga bisitang patuloy sa kasiyahan, napagdesisyunan kong manatili na lang sa loob ng hotel ngayong gabi, at tila alam kong hindi ko kayang mapalayo pa sa paligid na kontrolado ko.Tinawagan ko si Everett pero ayaw nitong sumagot, mukhang busy pa kaya mamaya ko na lang siya tatawagan ulit.Lumingon ako kay Belladonna at iniabot ang isang bahagyang utos, “Bella, could you please invite Cassian to join us in the presidential suite? Mukhang hindi pa rin niya gustong umuwi,” pabiro kong sabi, kahit na may halong kaba ang intensyon ko.Nagkibit-balikat lang si Belladonna at mabilis na sinunod ang utos ko, agad lumapit kay Cassian na noo’y nag-e-enjoy pa rin sa gitna ng mga bisita. Nakita kong nagliwanag ang mukha niya nang banggitin ni Belladonna ang invitation ko, at tumango ito, mukhang masaya pa rin at walang balak umalis kahit na lagpas na sa oras ng event.Ilang mi
Samira POVPagkatapos kong linisin at gamutin ang sugat ni Ahva, hinawakan ko ang kamay niya saglit. “Dito muna kayo ni Mama Ada, okay? Don’t worry, we’ll be back soon,” sabi ko. Tumango lang siya, hawak pa rin ang tela sa sugat niya habang si Mama Ada ay umupo na sa tabi niya, kita sa mukha nito ang pagod at pati na rin ang takot dahil sa nangyaring pag-atake ng mga tauhan ni Vic.“Let’s go,” sabi ni Miro nang masiguro naming sapat na ang mga soldiers niya na maiiwan dito kina Mama Ada at Ahva.Paglabas namin, agad kaming sumakay sa sasakyan. Pinatakbo ito ng driver ni Miro sa pinakamabilis na paraang kaya niya para mabilis kaming makarating sa kinaroroonan nila Ramil.Pero sure akong hindi sila pababayaan ng mga tito namin kahit ma-late kami. Pero para ma-sure, kailangan pa rin naming pumunta dahil baka marami silang sumugod doon.Habang umaandar ang sasakyan, tumahimik muna kaming dalawa ni Miro. Pero, siyempre, dapat alisto pa rin, parehong matatalas ang mga mata namin, nakaabang
Miro POVIto ‘yung ayoko, stress na may kasamang gigil at takot. Pagdating namin sa tapat ng mansiyon kung saan naroon sina Mama Ada at ang kapatid kong si Ahva, halos sabay kaming bumaba ni Samira sa van. Kasunod din ang iba kong mga soldiers.“No more warnings,” mariing sabi ko habang tinitingnan ang paligid. “Take them all down.”Tumango si Samira. “Let’s end this quickly.”Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Bago pa man makalapit sa pintuan ng mansiyon, sumalubong na sa amin ang mga putok ng baril. Ang mga tauhan ni Vic, halatang sanay at mabagsik. Pero mas sanay kami, iyon ang dapat kong isipin. Mas determinado dapat kami kaya nag-focus akong mabuti sa mga naging training ko sa kamay ng mga tito ko.Nag-slide kapagdaka si Samira sa likod ng isang sementadong harang habang binunot ang dalawang baril mula sa thigh holsters niya. Sabay niyang pinutukan ang dalawang kalaban na sumisilip mula sa likod ng van.Bang! Bang!Tumama ang bala sa helmet ng isa, sapul ang mukha. ‘Yung isa, sa d
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga