Mishon POVMadaling-araw pa lang ay gising na ako, inaayos na namin ang mga gamit na dadalhin ni Ada para sa shooting niya ngayong araw. Nag-insist akong samahan siya, hindi dahil kailangan niya ng driver, kundi dahil wala siyang kahit anong security o kahit assistant na puwedeng sumama sa kaniya ngayon. Ayaw niyang ipaalam sa mama niya o sa kapatid niyang si Verena kung nasaan siya, kaya nga siya tumutuloy ngayon sa bahay ko para makaiwas sa gulo. Nahihiya rin siguro siya na baka dito gumawa ng gulo ang mama niya.Si Marlo, ang assistant ko, ang nagprisintang magmaneho para sa amin. Ako naman, ginawa ko ang sarili kong personal bodyguard ni Ada. Hindi ko siya kayang iwanan sa sitwasyon niya ngayon, lalo na’t vulnerable pa siya matapos ang nangyari kahapon.Pagdating namin sa set, agad akong na-amaze sa laki ng production. Ang daming tao, may nag-aayos ng ilaw, may nag-iinspect ng cameras at may mga assistant na tila takbuhan nang takbuhan para sa iba’t ibang props. Isang malaking sta
Ada POVPagkarating namin sa mansiyon ni Mishon, ramdam ko ang ginhawang hatid ng katahimikan ng lugar. Hindi tulad ng bahay namin, walang galit na sigaw ng mama ko, walang sermon at walang sulsul ng kapatid kong si Verena. Para bang ito ang klase ng tahanang matagal ko nang hinahanap—puno ng kapayapaan at maaliwalas pa ang hangin dahil sa grapes farm na katabi nitong bahay.Agad akong naupo sa sofa sa sala. Napakalamig ng aircon, bagay na bagay sa pagod kong katawan mula sa maghapong shooting. Napansin kong dumiretso si Mishon sa kusina, pero hindi ko na inusisa kung ano ang ginagawa niya. Sa sobrang pagod, ipinikit ko muna ang aking mga mata at hinayaan ang sarili kong makatulog kahit saglit.Enjoy naman ang shooting kanina kasi ang galing ng ka-partner ko. Smooth ka-work si Yuri. At sa tingin ko rin ay magaganda ang shot namin kanina.Pagdilat ng aking mga mata, napansin kong may baso ng fruit shake sa lamesa sa harap ko. Napatingin ako kay Mishon, na kasalukuyang nakatayo sa tabi
Mishon POVTirik na tirik na ang sikat ng araw habang naglalakad ako sa mga makikitid na kalsada ng Paris. May kakaibang aliw talaga ang lungsod na ito—ang tahimik na mga umaga, ang halimuyak ng tinapay mula sa mga bakery at ang ingay ng mga taong abala sa kanilang araw. Pero ngayong araw na ito, wala akong ibang iniisip kundi ang espesyal na request ni Ada: pasta at pizza para sa merienda namin mamaya. Wala na naman siyang work, today, kaya maghapon na naman kaming magba-bonding. Ang saya nga kasi parang gusto niyang sa mansiyon ko na siya tuluyang tumira habang buhay kasi kita ko na masayang-masaya siya kapag nasa bahay ko.Sa akin ay ayos lang naman, hinihintay ko lang na magsabi siya.Kahit na simpleng pagkain lang ang hinihiling niya, hindi ko mapigilang gawing espesyal ang bawat pagkakataon para sa kanya. Kaya bago pa man ako pumunta sa grocery store, napagdesisyunan kong dumaan muna sa flower shop ni Ginang Franceska.Pagpasok ko sa shop, agad kong nakita si Ginang Franceska n
Ada POV Ang bango ng freshly baked pizza at creamy pasta na inihain ni Mishon sa dining table ay agad na nagdala ng init at saya sa buong paligid. Ang buong pamilya niya—si Everisha, si Czedric, at ang cute nilang anak na si Czeverick—ay abala sa pagtikim at pagtawa habang nagkukuwentuhan. Kasama ako sa hapag-kainan nila ngayon at habang pinagmamasdan ko sila, hindi ko maiwasang mag-isip…Kung ganito lang sana ka-saya ang pamilya ko, hindi siguro ako lumalayo sa kanila. Habang kumakain, hindi nawala ang maaliwalas na ngiti sa labi ko. Napakagaan ng pakiramdam na parang bahagi na ako ng pamilya nila. Si Mishon naman, mukhang masaya ring nakikita ang lahat na nag-e-enjoy. "Alright, everyone," sabi ni Mishon habang nakaupo sa head of the table, hawak ang isang slice ng pizza. "Honest opinions. How’s my cooking? Start with the pasta." Agad namang sumagot si Ate Everisha niya na may sauce pa sa gilid ng labi niya. "It’s amazing, as always, little brother. Creamy, flavorful and perfec
Mishon POVHindi mawala ang ngiti ko habang papunta kami nina Everisha at Czedric sa flower shop ni Aling Franceska. Iniwan muna namin si Czeverick sa kasambahay ko para makapaglibot nang maayos. Si Everisha ay halatang excited gumala, habang si Czedric naman ay abala sa pagtingin ng mga video reference sa cellphone niya habang nagkukuwentuhan kami tungkol sa music video niyang mangyayari na soon.Pagdating namin sa shop ni Aling Franceska ay agad na bumungad sa amin ang halimuyak ng sari-saring bulaklak. Ang tindahan ni Aling Franceska ay parang isang maliit na hardin sa gitna ng syudad—punong-puno ng kulay at sigla. Nang makita niya kami, agad siyang ngumiti nang malaki."Ah, Mishon! It’s so good to see you again!" bati ni Aling Franceska habang pinupunasan ang kanyang kamay gamit ang apron. Pagkatapos, napatingin siya kay Czedric at parang bigla itong napanganga. "Oh my! Is this… Czedric? The famous singer?"Tumawa si Czedric at iniabot ang kamay niya kay Aling Franceska. "Yes, ma’
Ada POVExcited ako dahil ngayon ang unang araw ng shooting namin ni Mishon para sa music video ni Czedric. Hindi ko maalis ang ngiti sa labi ko habang iniisip na muli na naman akong masasama sa isang proyekto ng isang sikat na international singer. Noon, isa lang itong pangarap, pero ngayon, narito na ako sa realidad. Isa ito sa mga bagong experience mo bilang fashion model. Para na rin akong artista tuloy.Habang nagbibihis ako ng casual ngunit classy na outfit para sa shoot, biglang pumasok sa isip ko ang mga nakaraang pagkakataon kung saan palagi akong pinapangaralan ng mama ko sa tuwing may ginagawa akong hindi niya gusto. Pero nitong huli, tila nag-iba ang ihip ng hangin. Nagpaalam ako nang dalawang araw para sa mga meeting at rehearsals para sa music video, pero hindi man lang ako hinanapan ng paliwanag o sinermunan ng mama ko.Pagbaba ko ng hagdan, nakita ko siya. Nakatayo siya sa gilid, naka-cross arm, na parang may hinihintay."Good morning, Ma," bati ko nang may pilit na ng
Mishon POVSa pagdating namin sa flower farm ni Aling Franceska, bumungad agad sa amin ang napakagandang tanawin ng mga bulaklak na nagkalat sa malawak na lupa. Napakalamig ng simoy ng hangin at ang bango ng mga bulaklak ay tila humahaplos sa bawat butas ng ilong ko. Pero ngayon palang ay parang kinakabahan na ako.Halos magkasunod lang kami dumating ni Ada. Habang bumababa ako sa kotse, natanaw kong kakalabas lang niya mula sa sasakyan niya. Napangiti ako. Si Ada ang isa sa mga dahilan kung bakit masaya akong sumali sa proyektong ito. Siya ang nag-push sa akin kaya pumayag ako kahit hindi ko porte ang pag-arte."Mishon!" tawag niya nang makita niya ako."Ada!" sagot ko habang nagmamadaling lumapit. Nang maglapit kami, mahigpit kaming nagyakapan, parang matagal na kaming hindi nagkikita, kahit ilang araw lang naman ang nakaraan mula noong huli kaming nagkita."Good morning!" bati ni Ada sa mga staff na naroon. Napapangiti talaga ako sa pagiging mabait niya. Parang lahat ng tao sa pali
Ada POVNang tawagin kami ulit ng director para sa susunod na eksena, nagkatinginan kami ni Mishon. Pareho kasi kaming shock pa dahil biglang nagkaroon ng kissing scene kanina. Nakalimang take pa kaya medyo nagkakahiyaan pa kami kahit alam kong may nangyari naman na sa amin sa kama. Kahit siya ang naka-virgïn sa akin, hindi ko maiwasang mahiya pa kasi normal ako, tapos lasing naman ako nung may mangyari sa amin. Iba talaga kapag ako.“I’m ready,” sabi niya habang nakangiti sa akin. Tila nawala na ang hiya niya, kaya dapat na rin akong umayos.Ang scene namin ay magkasama kaming mamimitas ng mga bulaklak habang naglalakad sa pagitan ng mga hilera ng sunflower at lavender na parang walang ibang tao sa paligid. Perfect para sa music video ni Czedric. Iba talaga mag-iisip ang mga staff ni Czedric. Talaga sinu-sure nilang maganda ang lahat ng magiging scene.“Just follow my lead, Mishon,” sabi ko habang binibigyan siya ng tip para magmukhang natural ang kilos niya.“Okay, but… don’t laugh
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac