Chapter 005

Later that night, sabay kaming naghapunan ni Cassiel. Tahimik lamang kaming kumakain habang nag-iisip ako ng paraan para magawa pa lalo ang plano ko. And gusto ko sanang tanungin siya kung may bangka ba siya rito. I just want to do some boating around the private island. ‘Di kalayuan din kasi ay may nakita akong sandbar kanina.

“Do you have a boat here?” kaswal kong tanong habang hinihiwa-hiwa ang grilled wagyu beef na may gintong crust sa gitna.

I could feel his stare linger on me for a few seconds. “Why? You’ll use it to escape?”

“What? No?” kaagad kong depensa, pero kalauna’y nagkibit-balikat din. “Pero p’wede.”

Mabilis namang nagdilim ang tingin niya sa akin na kinahalakhak ko nang marahan. “What? I didn’t even think of it. Binigyan mo lang ako ng idea!” rason ko pa habang tumatawa.

He just shook his head and continued eating.

“So, wala?” Pinihit ko ang ulo ko sa isang banda, sinusubukang tingnan ang mukha niya nang maayos.

Damn, ang g’wapo talaga niya. Those thick, well-groomed eyebrows that framed his sharp gaze. His nose that is so straight and perfectly sculpted, complemented his refined facial structure. His cheeks were slightly pronounced, and his sharp jawline looked like it was carved by a skilled sculptor. Plus, his hair was tousled yet elegant in a way, a rich chestnut color that added to his captivating presence.

Talo pa ang mga co-models ko sa New York at mga bigating actors na nakakasalamuha ko sa Hollywood! Pasalamat sila pinili ng g*gong ‘to maging businessman.

Bahagya akong napatigil sa pinag-iisip ko.

My gosh! Did I just fvcking think of those things?!

I mentally spanked my head. Sabi ko na nga ba may epekto ‘tong pag-kidnap ni Cassiel sa akin at pagkulong niya sa akin sa islang ‘to! I just hope that’s not what he’s aiming for aside from his reason na may “balak daw’ng pumatay sa akin.”

Until now talaga ‘di ko pa rin kayang tanggapin na totoo ang sinabi niya. I mean, who in their right mind would hate me so much that they’d order someone to kill me, right? Napaka-ridiculous lang isipin.

“There’s a boat, yes, but you can’t use it,” sabi ni Cassiel bigla na kinatigil ko sa pag-iisip ng mga kung ano-ano.

Agad namang nagsalubong ang mga kilay ko. “Hindi naman ako tatakas! Plus, do you really think I know how to operate a boat? And I’m pretty sure ‘di mo naman ako papayagang magbangka nang mag-isa.” Umikot ang mga mata ko sa kan’ya.

“It’s not safe for you, Zara. The boat is too small.”

Bumagsak ang mga balikat ko sa sinabi niya. “I just wanna go to the sandbar I saw earlier. Malapit lang naman yata ‘yon,” halos pabulong kong wika at ngumuso kasabay ng pagbaba ng tingin ko sa aking plato.

Nawalan na tuloy ako ng ganang kumain. I was expecting he’d say yes. Malapit lang din naman ang sandbar na ‘yon dito sa isla niya. At wala naman talaga akong balak tumakas o ano gamit ang bangka, ‘no. Baka nasa kalagitnaan pa lang ako ng karagatan ay bumigay na ako! 

I heard him sigh and drop his utensils. Nang inangat ko ang aking tingin papunta sa kan’ya ay nakatingin na rin siya sa akin.

“That small boat is dangerous for the current around the sandbar, Zara,” paliwanag pa niya. “It doesn’t have the stability or power to handle sudden changes in the water. Around the sandbar, the currents can shift quickly, and waves can come up without warning.

If you’re in that boat, even a small wave can throw you off balance or push you into shallow, rocky areas. And that’s the last thing I want to happen… especially to you.” Tumikhim siya pagkatapos at umiwas ng tingin bago muling dinampot ang kubyertos.

Mas lalo akong napanguso dahil valid ang dahilan niya kung bakit ayaw niya akong payagan. Nakakainis naman. Sometimes I really hate how proactive he thinks. Even no’ng kami pa, sobrang advance niya mag-isip sa mga bagay-bagay. But then, it was one of his traits that made me fall for him deeply.

It’s in the past, though. Wala na akong nararamdaman sa kan’ya ngayon. Period! Tatlong taon na rin ang nakalipas. Tanga lang ang hindi pa nakaka-move on sa gano’ng katagal na panahon.

“I’ll just order one of my men to bring a yacht here from the mainland,” wika niya bigla na kinalaki ng mga mata ko.

I could feel a smile spread across my face. “Really?” hindi ko makapaniwalang tanong.

He cleared his throat before nodding. “Yes.”

“Thanks!” masigla kong anas at muling kumain habang may malaking ngiti pa rin sa mga labi. 

Naramdaman ko ang pagtitig ni Cassiel sa akin pero hindi ko na lang iyon pinansin. I was busy thinking about what outfit I’d wear tomorrow.

ALAS SAIS pa lang ng umaga ay gising na ako, and it’s far different from my previous mornings here in the island. Excited na akong mag yachting at pumunta roon sa sandbar! 

Parang isang buong lifetime na mula no’ng huli akong nakapagbakasyon. As a model, halos walang pahinga ang mundo ko. Mula sa mga couture fittings, high-profile photoshoots, hanggang sa glamorous events na parang kailangang lagi akong perfect. Tight ang schedule, yes, pero sa likod ng lahat ng iyon, minsan gusto ko ring huminga.

But I love my job, though. Kahit na sinasakal ako nito minsan, pero ito rin ang naging daan ko few years ago para makahinga ako from my greatest heartbreak.

I stared at my reflection, letting my gaze travel from head to toe. Ang puting chiffon beach maxi dress ay malambot na bumabalot sa katawan ko, sumasabay sa ihip ng hangin mula sa nakabukas nang glass door ng balcony. Sa ilalim ng V-neckline ng dress ko naman ay bahagyang sumisilip ang itim kong two piece swimsuit. Simple lang ito pero daring.

May mataas naman na slit sa magkabilang gilid ng aking damit, at sa bawat bahagyang paggalaw ko, parang sinasadya nitong ipakita ang makinis at mahaba kong mga hita.

Kinuha ko ang wide-brim straw hat at inayos ito sa ulo ko, hinayaan ko lang ang black ribbon na dumikit sa akinh pisngi, bago ko isuot ang oversized sunglasses.

I glanced at the gold necklaces resting against my collarbone—small details, but enough to make a statement. Kinuha ko ang strappy flat sandals, pero hindi ko muna isinuot. Sandbars were made for bare feet, anyway.

Huminga ako nang malalim at tiningnan muli ang aking repleksyon. Kung may isang bagay man akong sigurado, it’s that Cassiel won’t be able to look away when he see me in this outfit.

Napangisi ako nang nai-imagine ko na ang magiging reaksyon niya.

I pouted when I realized something.

Ugh, how I wish may camera ako ngayon para makapag-photoshoot ako sa sandbar! At syempre, sa yacht din. Nakalimutan ko ring i-request kay Cassiel kagabi.

Well, nevermind. At least he got me a yacht.

Nang tuluyan akong nakalabas sa villa, kaagad kong namataan si Cassiel ‘di kalayuan. Umawang ang aking bibig at tila nakalimutan kong humiga bigla.

What the actual fvck? Who is this goddamn Greek god standing few feets away from me like he owns the whole damn world?