บทที่ 4

แก้มก้นขาวนวลของลิลลี่ถูกขมิบเข้าหากันเพราะเจ้าหล่อนเกร็งตัวเวลาถูกความใหญ่โตกระแทกเข้าหา ปรินทร์จับบั้นท้ายของเลขาสาวแล้วขยำมันแรง ๆ เพื่อช่วยเพิ่มรสชาติการร่วมรัก

“โอย...โอย...บอสขา...ช่วยลิลลี่ด้วยนะคะ...ซี๊ดดด...ซี๊ดดดด...อ๊าย”

ลิลลี่ร้องคราง ขาทั้งสองถูกมือทรงพลังของเจ้านายหนุ่มจับมันยกขึ้นแล้วเขาก็กระแทกเข้าไปเต็มแรง ท่อนเอ็นสีคล้ำผลุบเข้าออกในกาบหอยที่หนึบแน่นและรับแรงกระแทกพะเยิบพะยาบ

ปรินทร์แทบจะหมดความอดทน แล้วเจ้าหัวรบนิวเคลียก็ถูกก็รีดน้ำรักพ่นเข้าไปในช่องสวาทที่คับฟิตของเลขาสาวก่อนที่เจ้าหล่อนจะเกร็งตัวแล้วขึ้นสวรรค์ตามเจ้านายหนุ่มไปหลังจากนั้นเพียงแค่สองสามนาที

“อูย...โอย...ลิลลี่จ๋า...มันอะไรอย่างนี้ แม่สาวน้อยของฉัน”

ปรินทร์ชื่นชมแม่เลขาสาวสวยของเขาที่ตอนนี้เจ้าหล่อนก็เล่นเอาเกือบหมดแรงเหมือนกัน ในห้องทำงานของปรินทร์ ลิลลี่ถูกเขาร่วมรักด้วยทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำ เก้าอี้ โต๊ะทำงาน ที่ชุดรับแขกและพื้นห้อง

ทุกสถานที่เป็นที่ที่น่ารื่นรมย์ เพราะปรินทร์เป็นเจ้านายที่ทั้งอึดทั้งทนและทำให้เธอมีความสุขจนไม่อยากไปสมัครเป็นเลขาของเจ้านายคนไหนอีก ทั้งที่ลิลลี่ก็รู้ดีว่านอกจากเธอแล้วปรินทร์ก็ยังมีเลขาคนอื่นที่มาคอยเติมความสุขให้เขาในห้องนี้

“โอววว...บอสก็เก่งเหลือเกินค่ะ”

ลิลลี่ค่อย ๆ ขยับลงจากโต๊ะทำงานของเจ้านายหนุ่ม เจ้าหล่อนรู้ดีว่าเขาต้องใช้เวลาพักอีกสักครู่ใหญ่ ๆ ก่อนที่บทสังวาสต่อไปจะเริ่มขึ้น ปรินทร์แค่รูดซิปกางเกงของเขาขึ้นในขณะที่เลขาสาวต้องจัดชุดแต่งกายของเธอซึ่งเป็นชุดสูทและกระโปรงให้เข้าที่

ปรินทร์นั่งลงบนเก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่ ลิลลี่นั่งลงบนตักของเขาและจูบเจ้านายของหล่อนที่แก้มและคางเบา ๆ พร้อมทั้งโอบแขนรอบคอเจ้านายหนุ่มใหญ่ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“บอสขา...เบื่อลิลลี่รึยังคะนี่?”

“ถามอะไรอย่างนั้น...ตอนนี้เธอน่ะนัมเบอร์วันของฉันเลยเชียวนะลิลลี่ ฉันให้เธอมาที่ห้องทุกวัน เธอต่างหากล่ะเบื่อฉันรึเปล่า”

“แหม...ลิลลี่จะเบื่อบอสได้ไงคะ...ว่าแต่บอสขา ลิลลี่ได้ข่าวว่าบอสจะรับเลขาคนใหม่มาเพิ่มอีกคนใช่ไหมคะ?”

ปรินทร์ทำหน้าคิดชั่วครู่ “อืม...ใช่ ฉันต้องรับเลขาคนใหม่มาแทนจีจี้ เขาจะลาออกเพราะตามสามีไปอยู่ต่างจังหวัด”

ลิลลี่นึกถึงจีจี้ เลขาสาวอีกคนของปรินทร์ซึ่งเขาก็เรียกเจ้าหล่อนมาที่ห้องบ่อย ๆ เหมือนกัน  “แหม...อยากรู้จังค่ะ ว่าหน้าตาเลขาคนใหม่ของบอสจะเป็นยังไง แล้วจะสัมภาษณ์เมื่อไหร่คะ”

“พรุ่งนี้จ้ะ”

บทที่ 4

                ร่างอ้อนแอ้นของสาววัยยี่สิบสองในชุดเสื้อแขนยาวและกระโปรงสั้นเหนือเข่าก้าวเข้าไปในห้องทำงานที่เงียบสงบ เจ้าหล่อนก้าวไปหยุดที่ชุดเก้าอี้รับแขกด้วยสีหน้าเหมือนยังประหม่ากับสถานที่แห่งใหม่

                เบื้องหน้าของเจ้าหล่อนคือร่างสูงของหนุ่มใหญ่ที่ได้ชื่อว่าเป็นประธานของบริษัทที่หล่อนยื่นใบสมัครมาเป็นเลขาและได้รับการคัดเลือกให้เข้ามารับการสัมภาษณ์

                “สวัสดีค่ะ”

                หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มทรงผมบ๊อบสั้นเหมือนเด็กสาวมัธยมยกมือไหว้เจ้าของห้องที่มีตำแหน่งใหญ่ที่สุดในบริษัท ใบหน้าของหล่อนหมดจด ถือว่าเป็นคนสวยคนหนึ่งทีเดียว

                “ชื่ออะไรนะ...ไหนแนะนำตัวให้ฉันรู้จักหน่อยซิ”

                ปรินทร์เอ่ยขึ้น เขามองท่าทีของหญิงสาวที่เข้ามารับการสัมภาษณ์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หน้าตาหล่อนยังเด็กคงพึ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมาหมาด ๆ

                “หนูชื่อโฉมนางค่ะ...เรียกโฉมเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ”

                “ฉันชื่อปรินทร์นะ...ถ้าเป็นเลขาของฉันต้องเรียกฉันว่าบอส...ทำอะไรเป็นบ้าง ไหนบอกฉันมาซิ”

                “ทำงานเลขาทั่ว ๆ ไปค่ะ...ใช้คอมพิวเตอร์ จดตารางนัดหมาย โต้ตอบจดหมายให้บอสค่ะ”

                ปรินทร์พินิจดูหญิงสาวอย่างตั้งใจอีกครั้ง หล่อนดูประหม่าเหมือนพึ่งมาสัมภาษณ์งานเป็นครั้งแรก แต่สิ่งที่เขามองไม่ใช่แค่หน้าตาสะสวยเหมือนเด็กมัธยมของหล่อน แต่ยังเป็นทรวดทรงองเอวที่อยู่ใต้ชุดที่ดูเหมือนเรียบร้อยนั่นอีกด้วย

ประธานหนุ่มใหญ่เอนหลังพิงเก้าอี้และเอามือเกาคางเบา ๆ โฉมนางยืนบิดไปมาเล็กน้อย เขาอยากจะรู้นักว่าถ้าหล่อนรู้ว่าหน้าที่เลขาที่แท้จริงของบอสต้องทำอะไรบ้างหล่อนจะว่ายังไง

“ไหนลองเข้ามา ยืนใกล้ ๆ ฉันซิ”