Chapter Six

"Kapag nagising na siya pakainin mo na lang ha?"

"Opo Manang, ako na po bahala sa kaniya." Dahan-dahan kong minulat ang mga mata ko nang makarinig ng ingay. Ang sakit ng ulo ko. Para akong galing sa hang-over na matagal mawawala.

"Ay nako, Alora. 'Wag ka munang tumayo." Tiningnan ko ang babaeng nagsasalita. Si Lina. Tumingin din ako sa paligid at nagtataka kung bakit nasa kwarto na ako. Naalala ko ang nangyari kagabi, pinalayas ako at nakatulog sa ilalim ng malaking puno habang umuulan.

"Kinuha niyo ako sa labas?" tanong ko.

"Si Sir ang kumuha sayo." Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Imposible!

"M-masakit lang ang ulo ko Lina pero hindi ako lasing. Huwag mo akong lokohin."

"Hindi kita niloloko, Alora. Siya nga ang kumuha sa'yo. Magpagaling ka na para pagbayaran mo ang ginawa mo sa kaniya." Mas lalong napakunot ang noo ko. Anong bayad? Ako na nga ang pinalayas at nabasa sa ulan ako pa ang magbababayad. Baka sa damit na sinabi niya o hindi kaya 'yong pagsigaw ko sa kaniya? Anak ng..

"'Yong pagsisigaw ko ba sa kaniya? Hindi ko naman sinasadya," sagot ko.

"Gaga hindi, ito gamot. Inumin mo." Tinanggap ko ito. "May sakit siya kaya hindi nakapasok sa trabaho." Dahan-dahan kong binigay ang baso sa kaniya.

"Oh tapos?" Napasapo siya sa noo niya at umiiling. Ano na naman ba?

"Nabasa siya sa ulan kagabi habang buhat-buhat ka. Madali lang magkasakit 'yon kapag nabasa ng tubig ulan." Napaawang ang labi ko sa sinabi niya. Buhat niya ako kaga— I mean, nagkasakit siya dahil sa akin? Buti nga sa kaniya!

'Di ba pinalayas niya na ako tapos binalik lang niya? Hindi ko na kasalanan kung nagkasakit siya, wala sa ugali ko ang maawa sa gano'ng tao.

"Alora, okay ka na ba?" Napalingon ako kay Manang nang pumasok ito. Ngumiti ako at tumango.

"Salamat sa pag-aalaga Manang, pero aalis na po ako. Maghahanap na lang po ako ng ibang trabaho," malungkot kong sabi para hindi sila pumayag. Bawal pa talaga ako umalis dito.

"Hindi na kailangan anak, nahimasmasan na si Sir Tucker. Kung okay ka na, puntahan mo na lang siya at alagaan. Bago pa bumalik ang Mommy niya, baka magalit sa'yo pag nalaman na ikaw ang dahilan kung bakit nagkasakit ang panganay niya." gusto kong umirap sa narinig. Wala pala rito ang pamilya niya ulit, lagi namang gumagala raw ang mga kapatid nito.

"Sige po." Tumango na lang ako at tumayo na. Okay naman na talaga ako.

Nang umalis na sila sa kwarto, napabuntong hininga ako. Kinuha ko ang bag at hinalughog ko ito. Sa ilang buwang pananatili ko rito hindi ko pa talaga tiningnan ang buong gamit ni Alora. Naghanap ako ng kung anu-ano sa bag niya hanggang sa may nakapa akong isang bagay. Cellphone.

Palpak na Almina, hindi man lang tinapon kasama ang bangkay ng babae. Bubuksan ko na sana ngunit lowbat, kinuha ko ang charger na kasama lang nito at chinarge. Nang mabuksan ko, bumungad sa akin ang maraming messages. Napasapo ako sa noo, nalintekan na.

Ilalagay ko na sana ulit nang tumunog ito, tumawag ang nanay niya. Kinabahan ako bigla. Anong sasabihin ko? Hindi ko kilala ang pamilya niya, kung huwag ko na kayang sagutin at hayaan nalang tutal matagal na 'to sa bag at ngayon ko lang nakita.

"Hindi mo ba sasagutin 'yan?" Gulat akong tumingin sa pinto nang magsalita si Lina.

"H-ha? Ah. Sasagutin ko na rin naman," sabi ko.

"Sige, maiwan na kita. Lumabas ka na lang daw kapag okay ka na." Lumabas na siya nang tuluyan. Napabuntong hininga ulit ako at inis na tumingin sa cellphone na hawak ko.

"Hello! Alora! Buti naman sumagot ka ng bata ka! Nasaan ka ba? Ilang buwan kang hindi nagparamdam bata ka. Kinasal na lang ang kapatid mo hindi ka man lang umuwi." Inilayo ko sa tainga ang cellphone nang bumungad sa'kin ang pagsisigaw ng isang babae.

"Ano? Hindi ka sasagot? Nag Manila ka lang kinalimutan mo ng may pamilya ka rito?! Nag-asawa ka na kaya hindi ka umuuwi?" dagdag pa nito. Awit, anong sasabihin ko?

"A-ah, nay?" mahinang sabi ko. "Pasensya na po, magpapadala po ako bukas. Nasira po kasi ang cellphone ko ng ilang buwan, ngayon lang po ako nagkapera para bumili at makausap kayo. K-kumusta po?" dapat bigyan ako ng balato ni Almina sa ginagawa kong 'to.

"Kailan ka ba uuwi? 'Yong tatay mo may sakit at hinahanap ka. Diyos ko naman anak, nag-alala rin naman kami sa'yo. Sinabi ko naman 'di ba na hindi mo na kailangan magtrabaho." pero ako kailangan ko ang pagkatao na ito para sa trabaho ko.

Lumunok ako ng dalawang beses. "Nay, uuwi po ako kapag nagkataon. Pasensya na po. Tatawag po ulit ako, tatapusin ko lang po ang trabaho ko." Pinatay ko na agad ang tawag nang hindi inantay ang sasabihin ng babae. Agad kong kinuha ang maliit na cellphone at tinawagan si Almina.

"Hey sister!" bungad niya na kinairap ko.

"Nalintekan na, tumawag ang nanay ng babaeng pinatay mo. Baka isa sila sa makakapagpahamak sa plano ko. Trace them and tell me the details, padalhan mo ng pera kahit kaunti nang hindi magtaka kung nasaan ang anak nila," sunod-sunod kong sabi. Biglang sumakit ang ulo ko.

"Okay, okay. Don't worry. I got your back. And by the way, ikaw na lang ang kulang dito. Dumating na sila, kumusta? Any updates?" mas lalo akong nanlumo. Bakit ngayon lang ako nahirapan sa trabaho ko? What am I going to do?

"Give me more months, hindi ko pa talaga nagagawa," mahina kong sabi.

"Hey girl!" Napaira ako nang marinig ang boses ng best friend kong si Fresha. "Kumusta? Any scores?" sa tono ng boses niya alam ko na ang ibig niyang sabihin.

"Gaga, mas matigas pa sa bato ang binigay sa akin, paano ko ito susunggaban." Inis kong sabi, tumawa naman siya.

"E'di patigasin mo 'yong kaniya. Malay mo, lumambot at makuha mo na ang gusto mo. Girl, may bago tayong trabaho pagkatapos mo r'yan, naiinip na kami ha." Ang daldal.

"Okay fine, ako na ang bahala. Hihingi na lang ako ng tulong kapag may mga epal sa trabaho ko. I gotta go bitch," I said at binaba na ang tawag.

Give me more months, starting now. I will do my very best para makaalis na ako rito. Wala akong choice, kundi gawin ang huling alas na natitira sa akin.

I'll make him fall hard.