Chapter 3 – Cold War

Ang mag-asawa, dapat may pagmamahalan. Kahit kaunti lang, sapat na sana na simulan ang araw.

Pero sa pagitan nina Anessa at Bart, ni walang pormal na kasunduan sa setup ng kanilang lihim na kasal. Ang tanging malinaw lang ay ang katahimikang unti-unting pumapatay sa pag-asa ni Anessa.

Sa opisina, si Bart ay perpektong CEO—professional, sleek, commanding. Sa kanya, walang espasyo ang drama. Lalo na ang personal na emosyon. Lalo na kung tungkol sa asawa niyang si Anessa, na sa paningin ng buong kumpanya ay isa lamang ordinaryong empleyado.

“Miss Lacosta, recheck the minutes from last week’s board meeting. I don’t want a single typo,” malamig na utos ni Bart, hindi man lang siya tiningnan.

At halatang wala rin itong balak magpaliwanag kung anong late meeting ang inatenan niya o kung bakit isang linggo na siyang hindi umuuwi.

“Yes, sir,” mahinang sagot ni Anessa. Kagat niya ang dila, pinipigil ang sarili. Dahil kahit asawa siya nito, wala siyang karapatang magtanong. Bawal makialam. Bawal manghimasok sa buhay ng lalaking mahal niya.

Habang papunta siya sa conference room para ihatid ang ipinagawang dokumento, narinig niya ang boses ni Kyline Hordan mula sa loob.

Marketing executive. Kababata ni Bart. Flawless. Confident. Malambing ang boses, at laging dumidikit kay Bart kapag may pagkakataon.

“Grabe ‘yong tawa niya,” bulong ni Jenny Trumata na hindi niya napansin nasa tabi na pala niya. Isa siya sa mga marketing assistants at under ni Kyline. 

“Ang landi!” 

“ ‘Wag kang maingay,” sita ni Anessa, pero napangiti rin. 

Sa mahigit isang linggo niya bilang sekretarya, si Jenny lang ang naging kaibigan niya. Ang nagpapaalala sa kanyang tao pa rin siya, hindi robot na kung ano ang mando ng iba ay susunod siya. 

“Okay lang naman lumandi,” bulong ulit ni Jenny. “Pero huwag dito sa opisina, Diyos ko. Sa harap pa ng board!”

Mahinang tawa ang isinagot ni Anessa. Kung pwede niya lang sabihin sa kaibigan na hindi okay lumandi. Lalo sa lalaking may asawa na. Pero hindi pwede. Kaya idinaan na lang niya sa mapaklang tawa ang sakit.

Pagpasok nila sa conference room, agad nagsimula ang presentasyon. Si Jenny, kahit na-iinis, ay propesyonal pa rin sa trabaho. Inilatag niya ang logistics, mga proposal, pati na ang metrics ng latest campaigns nila.

Si Kyline? Imbes na makinig. Nando’n ang focus kay Bart. Nakangiti. Naka-cross legs. Pabebe kung makatingin. Minsan hinihimas pa ang balikat ni Bart na parang sila lang nandito sa loob.

Pero siya na asawa, nandito sa gilid. Hindi pinapansin, ni sulyapan man lang ay hindi pa magawa. 

Mula umpisa hanggang matapos ang meeting. Ginagampanan ni Anessa ang papel niya, secretary, at invisible wife sa personal.

Unang umuwi si Bart. Si Anessa, naiwan sa office may tinatapos pa na utos ni Bart.

Late na nang umuwi siya. Inaya siya ni Jenny na mag-mall. At least doon, kahit papaano, nakalimot siya.

Pagpasok niya sa condo, eksakto namang palabas si Bart mula sa guest room. Naka-casual ito, hawak ang cellphone, mukhang may pupuntahan na naman.

“Yes, schedule it after lunch. I don’t want dinner meetings this week,” sabi nito sa kausap sa telepono.

Pagkakita sa kanya, saglit itong tumigil. Bahagyang tumango. “You’re home.”

Ngumiti si Anessa, bagamat may halong gulat.

“May pagkain sa kitchen. Kumain ka.”

Napatingin siya. Unang beses. Unang beses na inaya siyang kumain.

“Kumain na ako,” mahina niyang sagot. Wala sa tono. Wala sa loob.

Tumalikod si Bart at dumiretso sa sala. Wala nang ibang sinabi. Ni hindi nagtanong kung kumusta siya.

Nagpatuloy sa paglalakad si Bart papunta sa pinto. Pero bago ito makalabas, muling bumukas ang pinto. Bumalik siya. Tahimik. Kumuha ng folder sa kwarto.

“Don’t wait up,” malamig na wika nito.

“Okay po, sir,” sagot niya, parang nasa opisina pa rin sila.

Tumunog ang cellphone ni Bart. Sumagot siya, sabay lakad palabas.

Pero bago tuluyang isara ang pinto, nagsalita ulit si Bart.

“Kainin mo ‘yong sinigang. Bigay ‘yon ni Mommy. Sayang naman kung masisira.”

Tumango si Anessa. Hindi siya sigurado kung nakita siya ni Bart. Ilang segundo pa, sumara na ang pinto. Katahimikan ang sumunod.

Kinabukasan, balik trabaho. Back to secretary mode. Ramdam ni Anessa na mas nanlalamig si Bart habang lumilipas ang mga araw.

Mas kampante itong maging boss kaysa maging asawa sa kanya.

At siya? Mas sanay na rin. Hindi bilang partner. Kundi bilang empleyado.

“Anessa,” tawag ni Bart mula sa office. “You’ll accompany us later to a meeting with the new investors. Prepare the contract drafts, pati drinks arrangement.”

“Noted, sir.”

“Kyline will handle the presentation. You take care of the background tasks.”

“Yes, sir.”

Hindi na siya nagtanong. Sanay na siya. Sanay na sanay na siyang sumunod.

Sa evening meeting, full team ang present. Naka-power dress si Kyline, as usual. Halos lamunin ng pabango nito ang buong conference room.

Presentation. Questions. Negotiation. Ang kontrata. Joint partnership para sa isang bagong real estate development project sa Tagaytay. Matagal nang target ng kumpanya. Ang investor? High-stakes, high-return.

Nang matapos ang deal, naglabas ng tagay ang mga investor. Tradisyon na raw iyon—bilang pagselyo sa bagong kasunduan.

“A toast to new beginnings,” sabi ng investor.

Nagtaas ng baso si Bart. Lahat ay sumunod.

Kung hindi lang dahil sa matalim na titig ni Bart, hindi sana iinom si Anessa.

Alam nitong mababa ang tolerance niya sa alcohol. Pero hindi siya pinigilan ni Bart.

Wala. Ni isang salita. Ni isang sulyap ng pag-aalala.

So she drank.

Napangiwi siya. Malakas ang tama ng tagay. Mainit sa dibdib. Sumisipa.

Pero nang si Kyline na ang iinom, biglang nagsalita si Bart.

“She’s allergic. I’ll take her glass.”

“Bart, I can handle—”

“No, Kyline,” putol nito, sabay inom sa basong dapat ay kay Kyline.

Gentle. Protective. Sweet.

“Awww, you’re so caring,” bulong ni Kyline, sabay kapit sa braso ni Bart.

Tahimik si Anessa. Hindi siya sa alak tinablan, kundi ng pait sa puso. Sa dibdib.

Kahit nahihilo na siya, hindi ‘yon napansin ni Bart. Ni hindi siya tinanong kung okay lang siya.

Matapos ang meeting. Lumingon si Bart. Akala niya, conern ito sa kanya. Aalalayan siya. Pero hindi. Si Kyline ang parang lasing na inalalayan niya.

“Mag-taxi ka na lang pauwi,”sabi ni Bart paglabas nila. “I’ll take Kyline home. Medyo gabi na, and malayo ang bahay niya.”

Tumango si Anessa. Walang kontra. Magalang pa siyang nagpaalam.

“Ingat, Miss Lacosta!” paalam ni Kyline, habang nakapulupot sa braso ni Bart.

Ngumiti si Anessa—hindi dahil nakukunwaring masaya siya, kundi dahil wala naman siyang karapatang umangal kahit nasasaktan siya. Wala siyang karapatang ipaglaban ang lalaking pangalan lang ang hawak niya, hindi ang puso nito.

Nanatili siya sa sidewalk, tahimik na pinapanood ang paglalakad ng dalawa papunta sa sasakyan.

Si Bart, todo-alalay—nakahawak pa sa baywang ni Kyline, para bang binabakuran ito.

Si Kyline naman, todo-kapit. Walang pakundangan. Pinangangalandakan na siya lang ang babae sa buhay ni Bart.

At habang umaandar ang sasakyan palayo, ramdam ni Anessa ang unti-unting pagkalagot ng invisible thread na nag-uugnay sa kanilang dalawa.

Isang invisible wife. Isang babaeng hindi man lang piniling alagaan. Hindi pinrotektahan. Hindi ipinaglaban.

Sa taxi pauwi, dumikit siya sa bintana. Pinikit ang mata. Tahimik. Nakikiramdam.

“Kahit isang gabi lang… sana ako naman,” bulong niya sa sarili.

Pagdating sa condo, pagod na siya. Unti-unti nang kinakain ng antok nang tumunog ang cellphone niya.

Message from Bart.

“Don’t wait up—Hindi ako uuwi.”

Napatitig si Anessa sa screen. Saglit na tumigil ang mundo niya. 

“Ano bang bago?” sagot niya, pero hindi magawang i-send. Binura niya. Pagod na siyang mag-invest ng emosyon sa lalaking wala namang pakialam sa kanya.

Pinikit niya ang mga mata. Pilit pinapakalma ang damdamin. Pero puno ng katangungan ang isip.

Matatanggap pa ba niya ako bilang asawa?

O hanggang sekretarya lang talaga ang tingin niya sa akin—hindi mamahalin kahit kailan?