Chapter 5

Maagang nagising si Celeste kinabukasan — hindi dahil sa alarm clock, kundi dahil sa amoy ng brewed coffee at faint scent ng toasted bread na bumungad sa kanya.

For a moment, nakalimutan niya kung nasaan siya. Akala niya nasa dati pa rin siyang condo. Pero nang bumangon siya’t makita ang glass windows at high-ceilinged kitchen sa ibaba, naalala niyang… kasal na nga pala siya.

Technically.

Hindi pa siya fully nakaayos nang bumaba siya. Suot niya pa rin ang cotton sleepwear na pinahiram sa kanya ni Manang Delia kagabi. Simple pero disente. Pagdating niya sa dining area, bumungad agad si Eliandro — freshly-showered, may suot na polo na bahagyang nakabukas sa bandang leeg, at abala sa pagbabasa ng tablet habang may hawak na tinapay.

"Morning, Yllana," bati niya na parang araw-araw silang magkasama.

“Umaga,” tugon niya, pilit pa ring pinapakalma ang sarili sa new reality.

“I made toast and eggs. Tignan mo, kaya ko rin magluto ‘pag tinatamad si Manang Delia,” sabay kindat ni Eli habang inaabot sa kanya ang plate.

“Hindi mo kailangan gawin ‘to.”

“I do. Magpapakita tayo sa press today. You need energy.”

Napatingin agad si Celeste. “Today? Agad-agad?”

Tumango si Eli habang sinubo ang huling piraso ng toast. “Soft launch lang. No interviews, pero kailangan nilang makita na we’re… functional.”

“At kung magkamali tayo?”

“Hindi tayo dapat magkamali.”

Muling nanahimik ang dalaga. At habang tahimik silang nag-aalmusal, naramdaman ni Celeste na kahit mainit ang kape, mas mainit pa rin ang pressure na nagsisimula nang kumiskis sa kanyang balikat.

Matapos ang tahimik nilang almusal, sinamahan ni Eli si Celeste sa guest room para kunin ang susunod niyang isusuot — isang off-white summer dress na pinapili ng stylists na dumating kaninang madaling araw. Hindi man siya sanay sa ganito, pinilit niyang ngumiti habang inaayos siya ng hair and makeup team sa mini-glam area sa gilid ng sala.

“Relax lang po, Mrs. Velasquez,” ani ng makeup artist habang binubrush ang blush sa pisngi niya.

Mrs. Velasquez.

Na-paralyze saglit ang puso ni Celeste. Totoo ngang bagong apelyido na ang gamit niya ngayon — at hindi dahil sa pag-ibig.

Makalipas ang isang oras, tinawag na sila ni Eli sa garden. May ilang photographers at media staff na naka-setup sa tabi ng fountain. Ang background: blooming white roses, vines, at natural light mula sa langit. Perfect for a “just married” soft release.

“Ready?” bulong ni Eli habang inabot ang kamay niya.

Napatingin siya rito, sa mga mata nitong tila walang tinatago, pero may mga tanong na ayaw sagutin.

“Ikaw?” tugon niya, pilit pa ring kalmado.

“Always.”

Sa utos ng PR manager, nagsimula silang maglakad sa garden. Hawak ni Eli ang baywang niya, at tuwing magsasalubong ang mga mata nila sa camera flashes, pinipilit ni Celeste ang isang natural na ngiti. Sa totoo lang, hindi siya sanay. Pero si Eli? Parang artista kung ngumiti. Parang ang dali lang sa kanya sabihing, “This is love.”

Pero sa isang sandaling hindi siya nakatingin sa camera, nakita niyang nakatitig si Eli sa kanya. Hindi fake. Hindi scripted. Isang titig na parang... curious.

“Maganda ka pala kapag nahihiya,” bulong ni Eli.

Napasinghap si Celeste. “Ganyan ka ba sa lahat ng napapakasalan mo?”

Tumawa si Eli, bahagyang lumayo sa mga tao. “First time ko rin ‘to. Pasensya na kung minsan nakakalimot ako na scripted lang ‘to.”

“Hindi mo lang ako asawa, Eli. Kliyente mo rin ako. I’m here para sa trabaho.”

“I know.” Tumigil siya saglit sa tabi ng lilim. “Pero minsan kasi… parang ang hirap tanggalin ang tingin ko sayo.”

Bago pa makasagot si Celeste, tinawag na sila ulit para sa couple portrait. Nagtama muli ang mga mata nila, at sa loob ng ilang segundo, para silang parehong nawala sa eksena.

Click.

Isang larawan na puno ng sining, liwanag, at dalawang taong hindi pa sigurado kung ano ang kinabukasan.

Matapos ang photoshoot, inalalayan siya ni Eli pauwi sa loob ng mansion. Tahimik lang si Celeste. Parang biglang nanahimik ang buong paligid, kahit pa ramdam pa rin niya ang bigat ng liwanag sa skin niya mula sa mainit na araw.

“Gusto mong magpahinga muna?” tanong ni Eli nang marating nila ang lounge area. “O gusto mong mag—”

“Breakfast,” putol niya. “Totoong breakfast. Yung walang camera, walang PR.”

Napataas ang kilay ni Eli, pero ngumiti ito. “Finally, a request na hindi nakasulat sa kontrata.”

Ngumiti rin si Celeste, kahit pilit. “Baka kasi makalimutan ko na kung paano makipag-usap bilang sarili ko.”

Ilang sandali pa’y nasa breakfast nook na sila ng kitchen. Wala na ang crew, walang media, walang makeup team. Si Eli lang — at siya.

Naglatag si Eli ng simpleng meal: toast, itlog, at kape. Walang garnish. Walang plating. Just... food.

“May chef naman tayo, ah,” biro ni Celeste habang inamoy ang simpleng brewed coffee.

“Gusto kong ako ang mag-serve sa’yo. First breakfast natin as strangers.”

“Akala ko ba ‘as husband and wife’?”

“Same thing,” sagot ni Eli, sabay lagay ng asukal sa tasa niya. “Sa setup natin ngayon, mas totoo pa yata ang pagiging ‘strangers’ kaysa ‘asawa.’”

Tahimik. Umupo na rin si Celeste. Kinuha ang tinapay. Nag-slice ng itlog. Pinanood lang siya ni Eli, parang sinusubukang basahin ang bawat galaw niya.

“Bakit mo ginagawa ‘to?” tanong ni Celeste, hindi makatingin sa kanya.

“Alin?”

“Lahat ng ‘to. Yung pagpapakasal. Yung pagpapakabait. Yung effort.”

Huminga nang malalim si Eli. “Kasi gusto kong ayusin ang tingin ng mundo sa’kin.”

“So I’m just part of your redemption arc?”

“No,” sagot niya, matatag. “Ikaw yung simula.”

Napatingin si Celeste. Doon sa mukha ng lalaking hindi niya dapat pagkatiwalaan — pero bakit parang gusto niya?

“Don’t look at me like that,” bulong ni Eli.

“Like what?”

“Like I’m someone you can trust.”

“Eh paano kung gusto na kitang pagtiwalaan?” sagot ni Celeste, mahina. “Paano kung hindi lang ikaw ang may kailangang ayusin?”

Natahimik si Eli. Hindi niya alam ang isasagot.

Sa pagitan ng kape at katahimikan, dalawa silang hindi pa sigurado kung saan patungo ang lahat. Pero sa sandaling ‘yon — sa loob ng kitchen na walang ilaw ng camera, walang sound crew — naging totoo ang almusal.

Hindi man nila aminin, pero hindi na sila parehong estranghero kagaya kanina.

Pagkatapos ng almusal, tahimik silang nagligpit. Walang usap, pero magaan ang kilos. Parang may di-nakikitang kasunduan sa pagitan nila — kahit wala pang malinaw na salita.

Habang nagbabanlaw si Eli ng mga tasa, napansin ni Celeste ang isang envelope sa counter. Puti. Walang pangalan. Wala ring logo. Kakaibang klaseng puti — hindi corporate, pero hindi rin personal.

“Kanina pa ba ‘yan?” tanong niya.

Tumingin si Eli. “Hindi ko alam. Baka iniwan ng staff.”

Kinuha ni Celeste ang sobre, binuksan. Isang larawan ang laman — polaroid. Grainy. Parang kuha sa luma o murang camera phone. Nandoon siya... si Celeste... natutulog sa loob ng van kahapon.

May note sa likod.

“Mas maganda kang tignan kapag hindi scripted.”

Napalunok siya. Napalingon kay Eli.

“Ano ‘yan?”

Tahimik siyang tumayo, ibinalik ang polaroid sa envelope, at iniabot ito kay Eli.

Tinignan ito ni Eli. Nang mabasa niya ang sulat, kumunot ang noo niya.

“Celeste... saan mo ‘to nakuha?”

“Dito lang. Sa counter. Wala akong ideya kung kanino galing.”

Dahan-dahan niyang naramdaman ang pagbabalik ng tension. Yung katahimikan na parang umaambang pumutok. Yung kaninang simpleng almusal — parang panaginip na nauupos.

“Gusto mo bang i-report natin ‘to?” tanong ni Eli. “May CCTV sa buong lugar. Baka makuha natin kung sino ang nag-iwan.”

Pero tumango lang si Celeste. Mahigpit.

Sa ilalim ng mesa, pinisil niya ang palad niya.

“Huwag ka munang magsabi sa kanila,” bulong niya. “Baka hindi lang ako ang pinapanood.”

Tumigil si Eli. Nakatingin lang sa kanya.

“Celeste—”

Ngunit naputol ang usapan nila nang biglang bumukas ang pinto sa hallway. Isa sa mga assistant nila, hiningal.

“Mr. Eli, Ma’am Celeste... may press sa gate. Hindi po namin alam kung sino nagsabi, pero may kumalat na raw na BTS ng shoot ninyo... pati raw private moments?”

Biglang sumikip ang dibdib ni Celeste.

Private moments.

Van.

Natutulog.

Yung polaroid.

Lumingon siya kay Eli — at sa unang pagkakataon mula nang magsimula ang fake marriage nila, natakot siya. Hindi dahil sa lalaki — kundi sa hindi niya alam kung sino ang may access sa kanya.

At sa loob ng mansion na dapat ay ligtas siya, doon niya naramdaman ang kakaibang lamig sa batok niya.