She Wasn’t Meant to Be Loved—Until Him

Celeste… I’m sorry.”

Tatlong salitang ‘yon, pero parang libo-libong kutsilyo ang sabay-sabay na tumusok sa dibdib niya. Humarap siya sa lalaking matagal na niyang pinapangarap makasama habang buhay—si Dominique. Ang lalaking minahal niya nang sobra, higit pa sa sarili niya.

Pero ngayong nasa harap niya si Dominique, nakayuko, hawak ang kamay ng matalik niyang kaibigan na si Samara, parang tuluyan nang gumuho ang mundo niya.

“Akala ko ba… tayo?” paos niyang tanong, pinipilit huwag lumuha sa harap ng maraming bisita. Ito dapat ang engagement party nila. Dapat ito ‘yong simula ng forever nila.

Pero bakit ganito ang ending?

“Nagbago ang lahat, Celeste,” sagot ni Dominique. “I'm in love with her. I'm sorry.”

Mabilis ang paglalakad ni Samara palapit sa kanya, kunwari may concern sa mukha. “Sorry, Les. Hindi ko rin alam kung kailan ito nagsimula, pero ayokong magsinungaling sa'yo.”

Celeste stood frozen. Sa loob ng ilang segundo, pakiramdam niya wala siyang marinig. Wala siyang maramdaman. Wala siyang ibang makita kundi ang pagkakanulo.

“Best friend kita…” bulong niya.

“Best friend mo nga ako, pero tao rin akong marunong magmahal,” sambit ni Samara, at saka walang hiya pang hinila si Dominique palayo.

Ang mas masakit pa? Wala isa man sa pamilya niya ang dumipensa sa kanya. Wala. Lahat sila parang natahimik.

At doon niya napagtanto: she had no one left.

“Hayop sila. Lahat sila,” ani Laxriel, habang pilit na pinapakalma si Celeste sa loob ng kotse. “Kung gusto mo, ako na mismo ang sasapak sa kanila.”

Celeste chuckled bitterly. “Anong silbi? Tapos na. Ginawa na nila. At ako? Ako ‘yong tanga sa kwento.”

“Hindi ka tanga, Les. Niloko ka. Iba ‘yon.”

Hindi na siya sumagot. Ang totoo, pagod na siyang magpaliwanag. Pagod na siyang magmahal. At kung totoo mang may pagmamahal pa sa mundong ‘to, hindi na siya karapat-dapat doon.

Pero hindi niya alam… isang pares ng mata ang nakamasid sa kanya mula sa di kalayuan.

Eliandro Velasquez. Tahimik lang na naka-upo sa VIP section, hawak ang whiskey habang pinagmamasdan ang gulo sa event. Hindi siya invited, pero may rason kung bakit siya naroon.

He saw her break.

And maybe, just maybe… that was where the deal would begin.

Kinabukasan.

Tahimik ang buong bahay ni Laxriel. Kung dati’y puno ito ng tawanan nila ni Celeste tuwing magkakasama sila, ngayon, puro bigat ang bumalot sa paligid.

Naka-hoodie si Celeste habang nakahiga sa couch. Wala siyang suot na make-up, walang gana kumain, at wala nang lakas para umiyak. Umiikot pa rin sa isip niya ang eksena kagabi—ang mga salita ni Dominique, ang mga tingin ng tao, at ang panlalamig ng mga dating kakampi niya.

Hindi na siya umiiyak ngayon. Ubus na siguro ang luha niya.

Laxriel sat beside her, dala ang isang tasa ng mainit na tsokolate. “Bes… kahit kaunti lang, try mong uminom. Mainit ‘to, baka kahit papano, mapawi ang lamig sa loob mo.”

Celeste took it, pero hindi siya umimik.

“Gusto mo bang pag-usapan?” tanong muli ni Laxriel, maingat ang tono.

“Wala namang magbabago ‘di ba?” Mahinang boses ni Celeste. “Alam mo bang iniwan ako sa mismong engagement party ko, Lax? Para sa best friend ko.”

Lax closed her eyes. “Alam ko. At alam ko rin na ‘di mo ‘yon deserve.”

“Siguro kasi… I’m just hard to love,” bulong ni Celeste.

“No, Les. Hindi totoo ‘yan. Sila lang ang may problema. You gave your all. You loved him sincerely.”

“Exactly. I gave everything… and I was still not enough.”

Saglit na katahimikan.

“Saan ba ako nagkulang?” tinig ni Celeste na para bang sinasampal ang sarili. “Mabait naman ako, hindi ako nagloko, I supported him kahit anong mangyari. Bakit ganun, Lax?”

Lax took her hand. “You didn’t lack anything. But some people are just too blind to see your worth.”

Celeste blinked slowly, then looked outside the window. Umuulan. Parang ang langit mismo ang nakikiramay sa kanya.

At doon niya naisip—siguro kailangan na talaga niyang umalis. Kailangan niyang lisanin ang lugar kung saan paulit-ulit siyang nasasaktan. Siguro… panahon na para mamuhay sa mundo kung saan wala si Dominique. Wala si Samara.

At higit sa lahat… wala na ‘yung dating siya.

She needed to disappear—to start over.

Samantala, sa kabilang dulo ng siyudad…

“Sir, this is the woman you’re talking about?” tanong ng bodyguard ni Eliandro habang hawak ang photo ni Celeste.

“Yes,” malamig na sagot ni Eliandro, habang pinagmamasdan ang profile ng babae sa screen.

“She looks… broken.”

“That’s why she’s perfect.”

And just like that… the first move had been made.

Tahimik si Celeste habang nakaupo sa harap ng conference table sa opisina ni Eliandro. Nakaipit pa rin ang mga daliri niya sa pagitan ng kanyang palad—parang paraan para pigilan ang sarili na mag-collapse. Kakaibang katahimikan ang bumalot sa silid, pero hindi iyon komportableng silence. Tila ba punô ng mga tanong at hindi sinasabing intensyon.

"Eli..." si Migs ang unang bumasag sa katahimikan. "She deserves to know everything."

Tumango si Eliandro. Inayos niya ang pagkakaupo niya, hawak ang isang dokumentong parang kanina pa niya iniikot-ikot sa kamay. Pagtingin niya kay Celeste, hindi niya agad sinabi ang mga salitang iniisip niya. Tiningnan niya muna ito—ang mga mata nito, puno ng sakit pero may tibay pa ring naiiwan.

"You’re hurting now, Celeste," ani Eliandro, diretsong tumingin sa kaniya. "But I’m not here para i-take advantage of that pain. I’m here because... I need you."

Napakunot ang noo ni Celeste. "What?"

Nagpalit ng slide si Migs sa projector screen. Isang dokumento ang lumitaw—Last Will and Testament of Don Eladio Velasquez.

"Your father... left a condition," ani Migs. "Before he passed away, he made sure na hindi mapupunta sa ibang kamay ang Velasquez empire. Pero may clause sa will—within 30 days after his passing, Eliandro must be married. Kung hindi, mapupunta kay Tito Leandro ang buong kumpanyang pinaghirapan ng pamilya nila."

Celeste blinked, stunned. “And what does that have to do with me?”

Tahimik na inilapit ni Eli ang dokumentong hawak niya. "Gusto kong ikaw ang pakasalan ko. Sa harap ng batas, sa papel. Thirty days, Celeste. Kontrata lang. Walang komplikasyon. And after that… tapos na."

Celeste's jaw dropped. “Are you seriously offering me a contract marriage?”

“Hindi kita pipilitin,” Eliandro replied calmly. “Pero kung papayag ka, mapoprotektahan ko ang kumpanya ng pamilya ko. At ikaw... makakabangon ka uli. I can guarantee your safety, financial stability, and freedom. No strings attached.”

Naalala ni Celeste ang mga mata ni Dominique habang yakap si Samara. Yung tawa nilang dalawa. Yung mga salitang hindi sinabi pero bumaon sa puso niya. Ang sakit. Ang pagkabigo. Ang pagkakalimutang may halaga pa siya.

“Bakit ako?” tanong niya. “Bakit hindi ibang babae? Someone safer? Someone… less broken?”

“Because you were there when everything broke down,” sagot ni Eli. “And you didn’t break.”

Nagkatitigan silang dalawa. Tahimik. Mabigat. Pero sa loob ng katahimikang iyon, may binhing unti-unting tumutubo.

Celeste took a shaky breath. "Give me the contract."