Chapter 2

Celeste’s POV

“Kailangan mo ba talagang umalis agad?” tanong ni Laxriel habang inaayos ang zipper ng maliit kong suitcase.

Napabuntong-hininga ako. “Oo, Lax. Hindi ako puwedeng manatili sa lugar na puro paalala lang ng sakit. Kailangan kong lumayo… kahit sandali lang.”

Mula sa labas ng bintana ng kwarto ko, tanaw ko ang unti-unting pagdilim ng langit. Parang sumasabay ang mundo sa nararamdaman ko—malungkot, magulo, walang direksyon.

Kaya nang marinig kong muli ang boses ni Migs sa kabilang linya noong isang gabi, offering something that could change everything… I took the bait.

“Thirty days. Contract lang. Ikaw pa rin ang may control sa buhay mo,” sabi niya.

Pero alam kong hindi iyon totoo. The moment I step inside the Velasquez estate, I’d be stepping into their world—Eliandro’s world.

Eliandro’s POV

“Are you serious about this?” tanong ko kay Migs habang tinatapik niya ang lamesa ng marahan, tulad ng ginagawa niya kapag may ideyang ‘crazy’ na naman siyang naiisip.

“Yes,” diretsong sagot niya. “You need someone who won’t fall for your charm. Someone with enough reason to agree to a fake marriage. And Celeste… she’s perfect.”

Napaisip ako. Hindi pa rin malinaw sa akin kung bakit ako naiintriga sa babaeng ito. Maybe it was the way she stood up to her ex and that traitor of a best friend. Maybe it was the pain behind her calm eyes.

Or maybe… gusto ko lang subukan kung kaya niyang takasan ang lungkot—dito, sa tabi ko.

Sa loob ng private car, halos walang imik si Celeste. Nasa tabi niya si Laxriel, hawak ang kamay niya nang mahigpit. Pagkarating nila sa Velasquez estate, bumungad agad ang malaking iron gate at ang naglalakihang fountain na tila galing sa isang royal movie scene.

“Welcome to hell,” bulong ni Celeste sa sarili. Pero bago pa man siya makababa ng sasakyan, bumukas ang pinto—at nandoon si Eliandro. Nakasuot ng dark suit, hindi man pormal ang event, he carried himself like a prince—cold, calculated, pero may tinatagong fire sa mga mata.

“Celeste,” bati niya.

Hindi siya ngumiti. At hindi rin ngumiti si Celeste.

“Let’s begin the countdown,” aniya.

30 days. 30 days na kailangang magpanggap.

Pero sino ba talaga ang mas mapapahamak sa larong ito?

“Thirty days?!” Halos mapasigaw si Celeste habang napaupo sa mismong sofa sa loob ng private lounge sa Velasquez Tower.

Tumango si Eliandro, calm pa rin kahit sa tensyonado na ang paligid. “Yes. Thirty days. That’s the time frame ng condition na iniwan ng papa ko sa last amendment ng will niya.”

Nakapamewang si Laxriel habang naglalakad-lakad sa paligid. “Alam mo, may mga drama akong nabasa sa W*****d na ganyan. Pero hindi ko akalaing mangyayari pala sa totoong buhay.”

“Migs,” lumingon si Celeste sa assistant ni Eli. “Ikaw ba talaga ang may pakana nito?”

“Technically, yes,” sagot niya na may kaunting ngiti. “Pero si Boss Eli ang nagdesisyon. Wala akong sinabing pilitin ka. Actually, I told him it was a long shot.”

“Hindi kita maintindihan,” bulong ni Celeste kay Eli habang napapailing. “Bakit ako?”

Naglakad ito palapit sa kanya. “Because I saw what they did to you. I saw how that guy—Dominique—trashed your heart like it was nothing. I saw the betrayal in your eyes when your so-called best friend, Samara, stood by him instead of you.”

Napakagat labi si Celeste. Ayaw niyang maalala, pero hindi rin niya kayang burahin.

“Kung pipili ako ng kontrata lang din, at kung kailangan kong magpakasal sa babaeng hindi ko naman mahal… I’d rather choose someone strong. Someone na alam ko kung paano lumaban, kahit sugatan. And that's you.”

Tahimik ang lahat.

“Besides,” dagdag pa ni Eli, “pamilya ko ang maapektuhan. Kung hahayaan kong makuha ni Tito Leandro ang company, babagsak ang legacy na pinaghirapan ng pamilya ko. At ayoko iyon. Kaya kung kailangan ko ng kakampi—ikaw ang gusto ko.”

“Eli…” tinig ni Ellian, kapatid niyang babae, habang papalapit. “Sigurado ka ba rito?”

Tumango si Eli. “Yes. I’ll marry Celeste in thirty days—or less. And it starts with her saying yes.”

Napatingin kay Celeste ang lahat.

“Celeste…” muling sambit ni Migs. “You don’t have to say yes now, but think about it. You'll get full protection, full privacy. Walang makaka-alam unless pumayag ka. And after the contract ends, you can walk away with your heart healed, not broken.”

Napakapit si Celeste sa palda ng suot niya habang nakayuko. Buo pa ang sakit, sariwa pa ang sugat. Pero… kung ito ang paraan para makalimot? Para makaganti sa mundo?

Napatingin siya kay Eli.

“I’ll think about it,” mahinang sagot niya. “Pero wag mong asahan na magiging madali ‘to.”

Ngumiti si Eli. “I never said it would be easy.”

Nagtagpo ang mga mata nila Celeste at Eliandro habang nanatiling tahimik ang paligid. Gusto niyang tanungin kung biro lang ba ‘yung sinabi ng lalaki, pero hindi niya magawang magsalita. Bawat galaw ni Eli ay parang may bigat—seryoso, parang may pinaglalaban.

"Celeste..." he spoke, his voice low but firm. "Gusto kitang tulungan. But this is not just out of pity or convenience. Alam kong nasaktan ka. At alam ko rin kung paano mawalan ng tiwala sa mga tao."

She flinched. Ang daming alaala ang gustong sumingit, pero pinilit niyang manatiling matatag.

"Bakit ako?" mahinang tanong niya.

Ngumiti si Eli ng bahagya. "Kasi ikaw lang ang babae na nakita kong may totoong dignidad kahit binasag na ng mundo."

Hindi siya nakaimik. She felt seen. For the first time in weeks, hindi siya ginawang kaawa-awa. Hindi siya tinanong kung okay lang ba siya—pero inalok siya ng bagong simula.

“May kontrata,” dagdag ni Migs habang inaabot ang folder na tila matagal nang inihanda. “Thirty days. Kailangan nating patunayan sa board na may asawa na si Eli para hindi mapunta sa tito niyang gahaman ang kumpanya.”

“Kapag hindi natuloy ang kasal,” dagdag ni Eli habang seryosong nakatitig kay Celeste, “mawawala lahat ng pinaghirapan ng pamilya ko.”

She took the folder with trembling hands. Thirty days. Isang buwan ng pagpapanggap, isang buwan ng kasinungalingan. Pero... may kapalit. Mula sa sakit ng nakaraan, heto na naman ang pagkakataong makabangon.

“Sige,” aniya. “Kung ganon, maglaro tayo.”

Nagkatinginan sina Eli at Migs, halatang gulat pero natuwa. Migs even chuckled and clapped his hands. “I love this woman already!”

Eli, on the other hand, leaned closer, his voice dropping to a whisper. “Then welcome to the game, Mrs. Velasquez.”

At doon nagsimula ang larong hindi lang magpapabago sa buhay ni Celeste, kundi pati sa puso niyang hindi na muling umasa… hanggang sa dumating siya.