Chapter 3

Naglalakad-lakad si Luna sa hallway sa labas ng kuwarto ng kapatid niya, habang gulo-gulo ang isip niya sa mga nangyari kanina. Hindi pa rin siya makapaniwala sa mga lalaking may dalang baril na nakasalubong niya. Pumasok siya sa elevator, pero agad ding lumabas para umikot at bumalik sa hallway ng ospital. Hindi na lang siya pumasok sa kuwarto ni Carmela. Ayaw niyang makita siya nito na balisa at mag-alala pa.

Hindi mawala sa isip niya ang eksena sa lobby, yung batang babae na parang nakita sa kanya ang sagot sa matagal na niyang hinahanap, at ang ama nito, na kahit nakakakaba ay may kakaibang dating.

Nagulat siya nang biglang may humawak sa braso niya. Mabilis siyang humarap, handang ipagtanggol ang sarili, pero isang lalaking matangkad at maskulado ang bumungad. Matigas ang mukha nito at malamig ang mga mata. Tinawag ito ni Arabella kanina na Uncle Jayce. Ito rin ‘yung naglagay ng baril sa ulo niya kanina.

“Sumama ka sa akin,” malamig na sabi nito, mahigpit ang hawak sa kanya.

Pinilit niyang kumawala. “Excuse me? Sino ka ba sa akala mo? Bitawan mo ko! Hindi ako sasama sayo!"

“Sasama ka sa akin dahil iyon ang sinabi ni boss. Huwag ka na gumawa ng eksena kung ayaw mong masaktan pa."

Lumingon-lingon siya, umaasang may makapansin, pero tahimik ang buong hallway.

“Bakit ako sasama sa’yo?” tanong niya, pilit pinapakalma ang sarili.

Mas lalo lang hinigpitan ni Jayce ang hawak niya. "Huwag na maraming tanong pa. Sumunod ka na lang."

Ramdam ni Luna ang gumagapang na takot, pero pinilit niyang maging kalmado. “Fine,” aniya sa pagitan ng gigil. “Pero kung kikidnapin mo ko, wag kang masyadong umasa na magpapakabait ako.”

Hindi na siya sinagot ni Jayce. Dumeretso ito sa elevator kasama siya at sa side exit sila lumabas, kung saan may nakaabang na itim na sasakyan. Binuksan nito ang pinto at halos itulak siya papasok. Sumakay din ito sa front seat.

“Ano ba kasing kailangan niyo sa akin? May ginawa ba akong masama?” tanong niya, mas matalim na ang tono.

Tahimik.

Pinipigilan niyang manginig ang kamay niya habang nakatingin sa labas ng bintana. Hindi niya na alam kung saan siya dadalhin. Mabilis ang tibok ng puso niya, parang sasabog na.

“Please, just tell me where we’re going,” pakiusap niya.

Pero parang bato si Jayce. Walang reaksyon, walang kahit anong emosyon sa mukha.

Makalipas ang ilang minuto, tumigil ang sasakyan sa harap ng isang gusaling mukhang pagmamay-ari ng isang milyonaryo, hindi ng isang kidnapper.

“Labas na,” utos ni Jayce, sabay hila sa kanya palabas. Wala na siyang nagawa kundi sumunod.

Dinala siya sa loob, sa isang hallway, tapos sa isang opisina na may dim light at mamahaling furniture. Puro dark wood at leather ang gamit. May presence talaga. Lumingon siya sa paligid at nakita sa likod ng malaking desk ang lalaking nakita niya kanina—ang ama ng bata.

Naka-upo ito at kalmado, pero matalim ang mga mata habang nakatitig sa kanya.

“Luna, is it?” tanong nito.

Tumayo lang siya at nilabanan ang kaba sa dibdib. “Yes. And you are?”

“Theo Montelibalo,” sagot nito, hindi pa rin inaalis ang titig sa kanya.

“Right.” Tinaas niya ang baba. “Care to explain kung bakit mo ako pinakidnap mula sa ospital? Ginagawa mo ba ‘yan sa lahat ng babae na hinawakan ng anak mo?”

Hindi man lang natinag si Theo. “Sit,” sabi nito, sabay turo sa upuan sa harap niya.

“I’d rather stand,” sagot niya agad, pilit tinatago ang takot. Diyos ko. Nagsasalita siya sa isang lalaking may armadong tauhan, tapos ganito pa siya makapagsalita? Parang gusto na rin niyang mamatay.

Halos ngumiti si Theo, parang naaaliw pa. “Suit yourself.”

“Okay. So what is this about?” tanong niya, nakatayo pa rin.

Tumalim ang tingin nito. “My daughter, Arabella... She’s... attached herself to you. Unfortunate, but here we are.”

Napakunot-noo siya. “Attached? Kakakilala lang niya sa’kin this morning.”

“Exactly. But children aren’t known for their logic,” sagot ni Theo. “Since we left, all she’s done is cry and ask for you.”

Naalala niya ang basang-basang mata ng bata. “She seemed... lonely.”

Tumango si Theo, saka sumandal. “She needs someone stable in her life. Someone like you.”

Napaangat ang kilay niya. “You brought me here just because your daughter likes me? Ganyan ba talaga kayong mayayaman? Ano bang tingin niyo sa aming mahihirap?"

“I’m offering you a job,” paliwanag nito. “As her nanny.”

Napatawa siya, hindi mapigilan. "Hindi ako yaya."

“You don’t have a job, do you?” tahimik pero diretsong tanong nito.

Nag-init ang tainga niya. “What does that have to do with you? Ano naman kung wala akong trabaho?”

“I looked into it. No employment... and a sister in the hospital. Expensive bills, I’d imagine.”

Nalaglag ang puso niya. “Nag-background check ka sa’kin?”

“I had to be thorough. I needed to know if you were a suitable choice.”

Tumigas ang mukha niya. “Well, I’m not. The answer is no. Hindi ako interesado maging yaya ng anak mo.”

Hindi man lang kumurap si Theo. “I wasn’t asking.”

Napakunot ang noo niya. “Ano?”

“You’re going to be Arabella's nanny. She needs you. And you need money. This arrangement works for both of us.”

“Hindi ko gagawin yan,” ulit niya. “I have responsibilities. I have my own life. Kailangan ako ng kapatid ko. Hindi ko naman siya pwede basta iwan na lang para maging yaya ng anak mo."

Tahimik lang si Theo, pero kita sa mata niya ang pagsusuri. Parang tinitimbang siya. Hanggang sa bigla itong nagsalita.

“Your sister... could have her hospital bills covered. By me.”

Napatigil siya. “Anong ibig mong sabihin?”

“I’ll pay for her treatment. And I’ll ensure she has a job when she recovers... I can provide.”

Parang nabawasan ang hangin sa dibdib niya. Alam niyang may kapalit ang alok na ‘yon, pero hindi niya rin kayang balewalain.

“Looks like you’re considering it,” ani Theo, bahagyang nakangisi.

Pinigilan niyang mapahiya. “Fine. Let’s negotiate.”

“Negotiate?” Halatang naaliw ito.

“Kung papayag ako sa alok mo, hindi lang bills ng kapatid ko ang babayaran mo. Bibigyan mo rin siya ng trabaho. Stable na trabaho hangga't nag-aalaga ako ng anak mo. That’s the deal.”

Nagliwanag ang mata ni Theo. Hindi yata nito in-expect na lalaban siya. “You’re bold. I’ll give you that.”

“You want me, meet my terms,” aniya, tinatakpan ang nanginginig na kamay sa likod ng pagkakakrus ng braso niya. “Kung hindi mo kayang ibigay ang gusto ko, ngayon pa lang ay maghanap ka na ng yaya ni Arabella dahil hindi ako papayag kahit saktan niyo pa ako."

Tinitigan siya nito ng matagal. At sa huli, tumango ito.

“Very well. Your terms are acceptable.”