Time & Lalin 15 - ไม่ไหวบอกไหว

“ถ้ามีอะไรโทรมานะคะ” สายป่านพูดทิ้งท้าย เมื่อลลินยืนกรานจะกลับด้วยตัวเองเธอก็ไม่ขัด

“จ้ะ” สิ้นเสียงลลิน สายป่านก็เดินออกไป

เมื่อแผ่นหลังของสายป่านลับสายตา ลลินก็ปิดประตูก่อนจะสตาร์ตรถไว้เพื่อเปิดแอร์ เอนตัวพิงเบาะพร้อมหลับตาลงเพื่อตั้งสติ พยายามจับอาการแปลก ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นภายในร่างกาย

ทว่าในตอนนั้นเอง

“อ๊ะ”

เมื่อแผ่นหลังของสายป่านลับสายตาไป ลลินก็เอื้อมมือปิดประตูก่อนจะสตาร์ตรถไว้เพื่อเปิดแอร์ เอนตัวพิงเบาะพร้อมหลับตาลงเพื่อตั้งสติ พยายามจับอาการแปลก ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นภายในร่างกาย

ทว่าในตอนนั้นเอง

ร่างบางสะดุ้งตกใจหน้าตาตื่น เมื่อมีคนเปิดประตูรถเธอออก

แต่เมื่อรู้ว่าเป็นใครมือเล็กก็ยกขึ้นทาบอกอย่างโล่งใจ

“คุณ ฉันตกใจหมดเลย” ร่างบางแหวใส่คนที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเขาก็คือ...ไทม์

เป็นเขาอีกเช่นเคย

“ยิ้มทำไมคะ” ในขณะที่เธอตกใจจนใจดวงน้อยหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไทม์กลับยิ้มกริ่มที่มุมปาก

“คุณโล่งใจที่เป็นผม” แขนแกร่งทั้งสองข้างค้ำขอบประตูรถ ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเข้าใกล้เธอ

“ก็ฉันรู้จักคุณนี่นา” ลลินเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก จึงหันหน้าหลบไปยังด้านในรถ

“ผมขับไปส่ง” จู่ ๆ ไทม์ก็เอ่ยอาสา

“ฉันขับเองได้”