Nakatukod ang magkabilang kamay ni Yamirah sa lamesa kung saan ginanap ang treinta minutos na meeting kanina para sa kumpanyang kinabibilangan niya.Kani-kanina lang ay napag-usapan sa meeting ang tungkol kay Phoenixxx, ang hinahangaan niyang manunulat.Bilang manunulat na humahanga lamang sa akda ng kapwa author ay ayos lang naman sa kanya na hindi makita ito, sa totoo lang. Hindi siya interesado sa personal na buhay nito, sadyang bumabangon lang paminsan-minsan ang kanyang kuryosidad.Ngunit sa meeting na ito ay bigla siyang nabuhayan ng dugo. Ang nananahimik niyang kaluluwa ukol dito ay nagising at mukhang persistent siya sa balak niyang gawin. Makikita na niya ito! Ngunit ang kaisa-isang paraan para mangyari ito ay hindi madali. Bagkus, hindi niya ito kayang gawin.Magkakaroon sila ng panibagong proyekto sa kumpanya. Isang collaboration series—serye na nahati sa sampu. Nangangailangan sila ng isang manunulat sa bawat parte at isa siya sa mga recommended. Unfortunately, what they a
"Pabalik-balik ang ubo at sipon niya. He's taking meds. When we thought he's getting well, bigla namang nilagnat. Napaka-init niya at kanina lang nagsusuka siya."Kasalukuyang magkatabi si Yamirah at Vera habang pinagmamasdan ang natutulog na si Six. The kid is pale and he looks so weak."Ano raw ang sakit?""Hindi pa sinabi ang diagnosis, but the doctor assured that it's not that bad. Sana nga.""E, 'yung asawa mo, nasaan?" tanong niya rito. Nandidilim na ang paligid pero hindi pa ito dumarating. "Is he coming?""Oo, papunta na siya. Natambakan siya ng trabaho sa office dahil nang nakaraan ay nilagnat din siya. Mukha nga'ng sa kanya nahawa itong anak namin.""Ikaw, okay naman ang pakiramdam mo?" baling ni Yamirah dito."Malayo akong magkasakit, 'no. Alam mo na, noong bata pa tayo ay kahit maligo tayo sa ulan o magbabad sa ilalim ng araw nang ilang oras ay hindi tayo tinatablan ng lagnat, sipon, o ubo. Sanay na tayo riyan," natatawa nitong sagot.Napangiti siya. Ngayon at naalala niya
Napapapikit si Yamirah tuwing sumusubo siya ng seafood. Matagal-tagal na simula nang huli siyang kumain ng ganoon. Kung gagastos man siya ay mas mabuting sa gamit niya inuubos ang kanyang pera, hindi sa pagkain."I've never seen you these past few days. You stayed home?" Ash asked her before sipping on his wine glass."Uh-hmm." Tumango siya. "Pero pumasok ako ngayong araw.""You did?" Parang nabigla ito sa sinabi niya."Oo. But I didn't see you. I expected to see you, pero wala ka." May pagtatampo sa boses niya at hindi niya binalak itago iyon.Mariing nagdikit ang mga labi ng binata na animo'y nagpipigil ng ngiti. "I was busy. Hindi nga ako nag-lunch.""Ganoon ka-busy? You should've told me so I've got you a meal."Mukhang nagulat si Ash sa sinabi niya. "I didn't even have an idea that you were there. I thought you no longer want to see this handsome face of mine."Agad siyang nag-angat ng tingin. Mayroon din naman pala itong taglay na kahanginan, buti na lang at nakikitaan naman ng
Mugto ang mga mata ni Yamirah pagkagising. Guilt, pain, and sadness kept her awake the whole night... again. Inubos niya ang tatlong gabi sa pag-iyak, pero sa bawat hikbing pinapakawalan siya ay mas lalong nadadagdagan ang sakit na nararamdaman niya. Gayunpaman, nakapag-desisyon na siya.If she is mature enough, she went to him and let him explained himself. Hindi siya dapat nagpadala agad sa kanyang nararamdaman at sa sinasabi ng iba.Madalas ay iyan ang dahilan ng mga hindi pagkakaunawaan. Dahil ito sa mga akala na walang katotohanan, mga balitang walang kumpirmasyon, at mga bagay na hindi naman dapat pino-problema bagkus ay mas mabuti kung iniignora.Bumangon siya at nag-ayos ng sarili. Hindi ito ang panahon para pairalin niya ang pride niya. Panahon ito para isalba ang anumang nasira, sapagkat ayaw niyang magsisi sa huli dahil hinayaan niyang masaktan ang taong gustong-gusto niyang ingatan.She arrived at TAP building at exactly 8:00. At the entrance, she felt a pang in her chest.
I ran away. That's what I'm good at. To runaway.Walang imik si Yamirah na tumakbo papasok sa kotse ni Night. Hindi naman nagsalita ang binata at hinayaan siyang umiyak. Napuno ng katahimikan sa loob ng kotse nito at tanging ang hikbi lamang niya ang naririnig.Masaya dapat siya. Sa sinabi ng binata ay nalaman na niyang hindi pala siya nito nakalimutan. Pero ngayon, hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa. Hindi niya alam kung ano dapat ang mararamdaman niya.Bakit nito pinaabot nang ganito katagal? Bakit nito hinintay na masaktan siya at magmukhang tanga sa kakaisip na nakalimutan na siya nito? Bakit? Ang dami niyang 'bakit' sa isip pero ni isa ay walang kasagutan. Siguro ay hintayin na lang niya ang tadhanang dalhin siya hinahanap niya, kung kailan ay hindi na niya alam.Isa pa, may kung anong takot sa dibdib niya dahil sa tanong na 'bakit?'. Hindi niya masabi, hindi niya puwedeng sabihin, na sa loob ng limang taon ay namuhay siya sa impiyerno.Nang humupa na ang kanyang pag-iya
A triumphant smile made its way to Ash's lips. His eyes hold galaxies, countless stars cannot surpass their beauty, and Yamirah has always been mesmerized by them. "You like me?" he asked. He began to grin. "Amir likes me." "Ang laki ng ngiti mo, a?" biglang entra ni Night sa moment nilang dalawa. "Nandyan ka pa pala?" parang naiiritang baling ng binata rito. "Leave." "Papanoorin ko kayo," angal naman ng isa. "Umalis ka sabi. Give us some privacy," matigas na utos ng kapatid. "May sasabihin pa nga ako. Bakit ba ang atat mo? Sinabi lang ni Yam na gusto ka rin niya gusto mo na agad siyang solohin." Halos mapudpod na ang labi ni Yamirah kakapigil ng ngiti. Ash is dangerous when he gets mad, but this time, Yamirah finds him hot and cute as he gets irritated by his brother. Tuluyan na nga'ng nag-isang linya ang mga kilay nito. "Lumabas ka o kakaladkarin kita?" Natawa siya nang mahina at hinaplos sa braso ang binata. Bumaling ito sa kanya at agad lumambot ang hitsura. "Yes, baby?"
Napapikit si Yamirah. Matagal na niya itong pinipigilang mangyari kahit gustong-gusto niya. Ngayon, wala na siyang lakas para umangal pa. Hindi na, ngayon at hulog na hulog na siya.Ash started kissing her and she kissed back. He is sipping, tasting, searching. He is passionate yet teasing, like a bee on a nectar. Ipinasok nito ang dila sa loob ng bibig niya, nakikipag-espadahan. The taste of his tongue, the softness of it as it glides inside her mouth made her moan.Mariing magkadikit ang katawan nilang pawang nakadamit pa. Ang mga kamay niya ay hawak ng binata sa magkabilang gilid ng kanyang ulo habang patuloy pa rin ito sa paghalik sa kanya. Sa bawat paggalaw ng mga labi nito, pagdulas at pagsipsip, para siyang nawawalan ng ulirat. Siguro kahit balde-baldeng kape ang inumin niya ay hindi nito magagawang gisingin ang kaluluwa niyang pilit tinatangay ng sensasyong buhat ng halik nito.Napahinga siya nang malalim nang maghiwalay ang kanilang labi. Bumaba ang halik nito sa kanyang pan
"You're not virgin."Parang bomba sumabog iyon sa pandinig ni Yamirah. Inaasahan na niya ito pero iba pa rin kapag nanggaling mismo ito sa taong mahal niya, sa taong gusto niyang nakauna sana sa kanya.Si Ash, siya sana ang pag-aalayan niya ng pagka-birhen. Sa kanya sana lahat ng UNA niya-unang lalaking mamahalin, unang iiyakan, unang aalagaan, unang pag-aalayan nang buong-buo.Pero sumablay siya sa panghuli."Ash."Hindi ito humiwalay sa kanya. Kitang-kita sa mga mata nito ang isang blangkong ekspresiyon."Amir," bulong nito. "Tell me you are virgin. Baby, please." Nagsimula nang makitaan ng lungkot ang mga mata nito, ang boses ay unti-unti na ring pumipiyok. "Please tell me I am the first. Please."Umiling-iling siya habang umiiyak, pinipigilan ang paghikbi. Gustong-gusto niyang um-oo, pero alam niyang kasinungalingan lang iyon."Tell me you still are," pagsusumamo nito sa kanya. "Even if you're not. Even if it's a lie."Kumawala ang sunod-sunod na hikbi sa kanyang bibig. Ang sakit