Kabanata 4

Pupungas-pungas ng mata si Yamirah habang kinakapa ang switch ng kanilang kuwarto. May dalawang kuwarto ang bahay nila ngunit nang namatay ang ama ay minabuti niyang tumabi sa kanyang lolo at lola.

Dahan-dahan siyang bumangon, sinubukang huwag makagawa ng ingay. Hirap ang kanyang lolo sa pagkuha ng tulog, madalas hatinggabi na itong dinadalaw ng antok. Dahil dito, hangga't maaari ay ayaw niyang magising ang sinuman sa kanila.

Nang makita ang phone na nasa ibabaw ng aparador, lumabas siya ng kuwarto gamit ang flashlight nito. Pumunta siya sa kusina at nagsaing. Isinabay niya naman na ang pagka-kape nang naisalang na niya ang ulam sa lutuan.

It has been her everyday routine for years. Maaga ang pasok niya dahil dadaan pa siya sa office ng dean. She is a college scholar. May mangilan-ilang trabaho ang ibinigay sa kanya ng dean na siyang ginagawa niya bago magsimula ang klase.

Sa hapon naman ay sasaglit siya sa Reading Center para magsinop ng mga librong hindi naibalik nang maayos at para maglinis ng anumang kalat. Paminsan-minsan din siyang inuutusan ng adviser ng Kapisanan ng Inang Wika, isa sa mga school organization, na bumili ng foundation sa Watson. At dahil madali namang nauutusan, madalas siya nitong ilibre ng tanghalian.

Her grandparents are not getting any younger. Bilang responsable at mapagmahal na apo, ginagawa niya ang lahat para matulungan sila. This is the least thing she can do—ang tumulong sa gawaing-bahay. Her lola is still working but oftentimes she stays at home when her arthritis keeps her in place.

Nakakatulong ang mga trabahong pinapasukan niya para sa kanyang allowance, pero halos isang buwan na siyang walang part-time. She really need to work.

Nang matapos sa mga gawain ay nagbihis na siya para sa pagpasok. She checked her grandparents one last time before finally leaving.

Kagaya niya ay panay hikab din ang kaibigang si Vera habang tinatahak nila ang kalsada papunta sa sakayan.

Pareho silang inaantok hanggang sa naramdaman niya ang biglaang paghampas sa kanya ng kaibigan sa braso.

"Bakla! Ano pala ang resulta ng interview mo? Sorry, kinailangan kong umalis. Natanggap ka ba?"

Parang gustong bumaliktad ng kanyang bituka sa narinig. Halu-halo ang nararamdaman niya tungkol sa nangyari kahapon, hindi niya tuloy mawari kung ano ang mas nangingibabaw—tuwa o pagkadismaya.

"Hindi. Nalaman nilang estudyante ako. Sinabi sa akin ang quota, at sinabi ko ang totoo na hindi ko kaya."

"Gaga ka!" react agad nito. "Um-oo ka na lang sana nang natanggap ka na. Saka mo na lang problemahin 'yang quota na iyan, ano ka ba?"

Ilang beses siyang umiling. "Hindi ako sumasang-ayon diyan. Lalo lang akong madidismaya at sila rin. Nakakahiya kapag sa huli ay hindi ko pala kaya. Naiintindihan mo?"

Lumiko sila at natanaw na niya ang himpilan ng mga tricycle. May mangilan-ilan nang estudyante ang kagaya nilang maaga rin pero sa ibang unibersidad nabibilang.

"Bahala ka," sa huli ay sabi na lang nito. "'Nga pala, nakita mo ba siya?" Biglang bumalik ang sigla sa boses nito.

"H-ha? Sino?" nauutal na tugon niya nang muling nagsumiksik sa kanyang memorya ang imahe ng binata. Hindi pa man sabihin ay alam niyang ito ang tinutukoy ni Vera.

"Sino pa ba? Si Ash Santillan! Iyong anak ng CEO?" Alam ko.

"Ah, oo, nakita ko," tipid niyang sagot kahit na ang dami nang nasabi ang puso niya sa bilis ng tahip ng kanyang dibdib.

"Ang guwapo, 'no?" Nagtitili ang kaibigan dahilan kung bakit nabaling sa kanila ang atensiyon ng ilan sa mga tricycle driver. "Sana all! Dapat naki-picture ka na. Kahit picture niyo na lang ang naiuwi mo, bakla!"

Halos lumaki ang butas ng ilong niya sa sinabi nito. "At bakit? Temporary lang naman ang lahat." Masakit, ha.

"Kaya nga, gaga ka. E di sana nag-uwi ka ng remembrance. Shunga naman, Yam!"

Nagkibit-balikat siya at sinabi sa tricycle driver ang destinasyon nila.

Pumasok siya sa loob. "Bakit pa ako gagawa ng alaala kasama ang taong hindi rin lang naman mapapasaakin?"

Sumunod namang pumasok ang kasama. "Ano?"

"Wala," iling na lang niya. "May nahanap ka na bang part-time?"

"Oo nga pala!" May kung ano itong naalala. "Iyong tita ni Haley na classmate ko, may shop malapit sa Hyper. Car wash daw."

"Tapos?"

"Nangangailangan ng trabahador. Nagsara na kasi iyong isa pang car wash na malapit din doon kaya dumami ang pumupunta sa kanya. Malas pa dahil sinesante niya iyong tatlo sa mga trabahador kasi nag-inuman ang mga ito nang wala siya."

Biglang natuwa si Yamirah at nagkaroon ng interes. Car wash? Not bad.

"Tayo ang papalit, kung ganoon?"

"Hindi, kakasabi ko pa lang kay Haley, e. Pero hopefully ay tayo nga ang makuha. Kung sakaling tayo nga, sa makalawa pa tayo magsisimula."

Tumango-tango siya. "Okay lang, may allowance pa naman ako. Binigyan ako ni Lola kagabi."

"Ayos. Sabihan na lang kita kung sakali."

Sakto namang natapos ang usapan nang tumigil na ang tricycle.

***

"Madalas naman ay nag-o-overnight ang mga sasakyan kaya ayos lang na pumasok kayo sa alas-cinco. Basta mag-double time na lang kayo para matapos ninyo bago mag-alas-otso."

Nandito na sila ngayon sa shop ng tita ni Haley at kasalukuyang nakikinig sa instructions na ibinibigay nito. Tuwang-tuwa sila nang nalamang natanggap sila kaya naman kahit pagod sa maghapong pag-aaral ay very excited silang pumunta agad dito.

"Nasa storage room lahat ng kailangan sa paglilinis. Ito naman ang mga remote para sa dalawang nasa gilid. 'Yung loob lang ang pinalilinisan ng mga may-ari, iwasan niyo na lang ang paghalughog ng kung anu-ano kung hindi kinakailangan."

Pagkatapos sabihin kung anong sasakyan ang lilinisan ng bawat isa, inutusan na silang magsimula.

Ingat na ingat siya sa paglilinis. Mahirap na, baka magasgasan niya ang nagkikintabang mga sasakyan na ito. Aniya sa sarili ay mas mahal pa ang bawat isa sa mga ito kaysa sa buhay niya.

Nang nakatapos na siya ng dalawa, pumunta na siya sa may pinakagilid na sasakyan para linisan ang loob nito.

Nang sinipat niya ang phone sa bulsa ay nakitang alas-sais y media na. Walang-duda kung bakit nagsisimula na siyang magutom at makaramdam ng panghihina.

Nakakapagod din pala. Siyempre, lahat naman ng trabaho ay nakakapagod. Minsan inuubos nito ang pisikal na lakas, mental, at minsan ay emosyonal. At sa estado niya, lahat na. Pagod na siya sa lahat, pero hindi pa ito ang panahon para tumigil at magpahinga.

Pinindot niya ang remote at narinig ang pag-unlock ng isang Fortuner na mukha na namang bago at kaunti pa lang ang natakbo.

Akmang bubuksan na niya ang pinto nito nang muli niyang sinipat ang kabuoan nito. Pamilyar sa mata. Nang buksan niya ito at ikinalat ang paningin sa loob, lalo siyang nagtaka. Pamilyar sa pakiramdam.

Ipingwalang-bahala na lang niya ito. Kailangan na nilang matapos agad ang lahat ng ito dahil pagod na pagod na siya. Medyo marami-rami rin kasi ang ibinigay na trabaho sa kanya sa Office of the Dean kanina kaya ramdam na ramdam na niya ang exhaustion.

Nang makuha na ang pamunas at ang maliit na vacuum cleaner, muli siyang pumasok sa loob ng sasakyan. Napansin naman niya ang isang folder sa ibabaw ng shotgun seat at bigla itong rumehistro sa kanyang isipan.

Sabi ng may-ari ng car shop, huwag mangialam ng nga gamit sa loob ng sasakyan, pero ibang usapan ngayon dahil mukhang siya naman mismo ang may-ari ng folder na ito.

Nakumpirma niya iyon nang binuksan niya ito at nakita ang mga papel na ipinasa niya sa kumpanya ng TAP-application letter at resumé. Kahit umiikot na ang paningin niya ay sigurado siyang sa kanya ito.

Kung ganoon, sasakyan ito ng CEO ng TAP. Pero... ano ang mayroon sa folder ko?

Iwinaglit niya ang laman ng isipan. Nagsimula siyang naglinis, siniguro niyang maayos niya itong nagawa. Nang natapos na niya ay napaupo siya sa sahig ng passenger's seat. Hinanap niya si Vera mula sa bintana at nang makitang hindi pa ito tapos ay minabuti niyang sumandal muna sa pintuan.

Malamig pa sa loob ng sasakyan dala marahil ng matagal na paggamit sa air-con nito kaya hindi siya naiinitan. Kaybilis dumaan ang minuto at unti-unti siyang nakaramdam ng antok. Naisip niyang gigisingin na lang siya ng kaibigan kapag tapos na ito kaya pinagbigyan niya ang gusto ng kanyang katawan.

Ipinikit niya ang mga mata at dala ng matinding pagod at antok ay tinangay na siya sa isang malalim na tulog.

Pero bago iyon, may halos kasing-hina ng bulong ang dumaang boses sa kanyang tainga na nagmunula sa kung saan.

"There's an emergency, I need to take the car now."