"You should get yourself a boyfriend. Ilang taon ka na ring naghihintay," si Zeri nang magawi sa bakeshop ni Tita.
Matingkad ang sikat ng araw nung araw na 'yon. Nasa Rouseau ako--- bakeshop ni Tita. Dumaan si Zeri para makita ako dahil madadaanan niya rin naman pauwi ang Rouseau."It's been years, and still counting," I said, almost laughing.Sumama ang tingin niya sa akin saka sumimsim sa juice niya. I cut a small slice on my cake and ate it. Napangisi ako dahil sa mukha ni Zeri na ngayon ay pekeng nakangiti sa akin.That's it! Naiinis na naman siya dahil sa katigasan ng ulo ko. Matagal niya ng pinagpipilitan na maghanap na ako ng nobyo. Sa aming dalawa, mas may pakealam pa siya sa buhay pag-ibig ko kesa sa akin. I just don't think that having no boyfriend should stress me.Wala naman akong nakikitang mali sa pagiging single. Isa pa, mas maganda iyon para mapagtuonan ko ng pansin ang mga bagay na ginagawa ko at gusto ko pang gawin. For me, being in a relationship is like being married on the inside."C'mon, Chio! Ayaw ko namang tumanda kang dalaga!" muling reklamo niya nang 'di mapakali sa naisagot ko kanina."Ako rin naman, Zeri. But do you think it can be a reason for me to rush?" umiling ako. "Kung mamadaliin ko ang pagnonobyo ay pareho kaming mahihirapan sa huli. Hindi pa ako ganoon kahanda para sa bagay na 'yan.""Kailan ka magiging handa aber? Pag nasa trenta ka na?"I smiled. "Why not? Marriage has no age limit, Zeri."Suminghap siya at ‘di kalauna'y nailing. Tuluyan nang nawalan ng pag-asa na ligawan ako tungkol sa usaping iyon. Ibinaba ko ang hawak na tinidor saka pumangalumbaba."If I'm going to ask you, would you like to marry yourself?" tanong ko na nagpatigil sa kanya.Zeri fell into silence. Kalaunan ay bumuntong hininga siya kasabay ng marahang iling. Tinapik ko ang kamay niya upang mag-angat siya ng tingin. I smiled."See? That question got you. Kahit ako ay napapaisip na rin sa tanong na iyan. Hindi pa ako handa, Zeri. I need to value myself first. I need to equip myself before entering a relationship. With this state, I will not be able to handle my man."Sana nga lang ay nakuha ni Zeri ang gusto kong ipunto. I am not rushing love. When it is time, it will surely happen. Alam ko ang punto ni Zeri, pero hindi ko lang magawang sumugal sa ngayon.Pinutol ni Tita ang usapan namin. Pagkalapit sa akin ay yumuko siya para magpantay ang mukha sa lebel ng aking tenga. May ibubulong ata."Can you help at the counter? I have something important to do right now," she whispered before straightening her body.Sandali kong sinulyapan si Zeri. Nakita ko ang pagtango niya kaya muli kong binalingan si Tita."Sure! Tapos na rin naman siguro kaming mag-usap ni Zeri.""Yes, we're done actually," singit ni Zeri saka tumayo na. Hinagip nito ang bag na nasa katabing upuan bago tuluyang nagpaalam sa amin ni Tita.I was left on the spot when Tita rushed herself out of Rouseau. Nagmadali akong pumasok sa staff room para magbihis ng uniporme.Sanay ako sa kalakaran ng Rouseau. Minsan ay ako ang inaatasan ni Tita na tumulong dito lalo na sa mga araw na abala siya sa kaliwa't kanang conference. Sa dami ng pamangkin niya ay ako lang ang nagkaroon ng hilig sa pagbe-bake. Some of my cousins know how to bake but they are not interested about it. Kaya ako lang ang maaasahan sa bagay na ito.Lumabas ako na pilit sinisikop ang aking buhok. Tumunog ang pinto hudyat nang pagpasok ng customer. Dumiretso sila sa counter na tila ba alam na ang i-oorder.Kagat kagat ko ang pantali nang maaninag ko ang nasa harapan. Dalawang lalaki. Ang isa ay nakikipag-usap kay Linda na kasama ko habang ang isa ay nakatingin sa kung saan. Ramdam ko ang pangangalay ng kamay kaya minadali ko itong tapusin."Good morning!" I greeted followed by a smile.Nilingon ako nung isa. Saka ko lang napansin na nasa akin pala ang tingin ng kasama. He was a tall man, looking so stiff when our eyes met. Pasimple kong pinunasan ang mukha sa pag-aakalang may dumi ako roon.My eyes became slits when his gaze remained on me for a couple of seconds. Ngumiti ako sa kanya bago inilipat ang tingin kay Linda na katatapos lang mag-punch ng order."Anong kailangan pa?" tanong ko sa kanya.Pinutol niya ang resibo saka isinilid ito sa supot na inihanda niya. Nang bumaling ay may ngiti ito sa labi."Sticky notes nalang po, Miss."Kaagad akong kumuha ng dalawang piraso ng sticky notes na magkaiba ang kulay. Ginandahan ko ang pagkakasulat sa word of the day na madalas naming ginagawa ni Linda pagkami ang nasa counter.Binasa niya ang nakasulat matapos kong maidikit iyon sa itaas na bahagi ng supot. Then she turned to me, smiling from ear to ear."Naks, love pala ang word of the day ngayon?""Oo, e. The world is in chaos. I think it needs love to assure people that there is still love in the midst of troubles.""Sentimental," sambit niya.Kumindat ako na bahagya niyang ikinatawa. Hinayaan ko siyang iabot sa dalawang customer ang order nila na parehong natigilan. Siguro ay nagtataka sa inaasta namin ni Linda."Thank you!"Pagod ang inabot ko matapos ang kalahating araw na pamamalagi sa Rouseau. Kung hindi lang tumawag ang pinsan ko para papuntahin ako sa Montresor Est University ay tiyak na nandoon parin ako hanggang ngayon.Inayos ko ang suot na maroon blazer na nakapaibabaw sa itim na sando. Kasabay ng paghakbang ko ay ang paghugot ng malalim na hininga. MEU is still the same. Nothing much changed since the last day I visited this.Ang pagiging pasaway ng pinsan ko ang laging rason kung bakit ako napapabisita rito ng wala sa oras. Kung hindi man nam-bully ng kaklase ay dahil sa sunod-sunod na pagliban sa klase. She was a rebel in everyone's eyes. The MEU society painted her a bad image. Ayaw kong isipin nila na kinakampihan ko ang pagiging pasaway ni Vanesa pero naiintindihan ko siya.Growing up without any parent figure is one of the reasons why she acts like this. Maaaring kayang tumino nung iba pero mahirap iyon para sa pinsan. Idagdag pa ang pangungutya sa kanya ng ibang pinsan. Paano niya kakayanin ang hirap kung mismong sa loob ng ginagalawang pamilya niya pa nararamdaman ang mga bagay na dapat walang bata ang nakakaranas?I think she has the reasons. But those were bad reasons for her to consider in deciding.Lumiko ako, didiretso na sana sa office of the dean nang may natanggap akong text. Kinuha ko ang phone mula sa bulsa ng dalang bag para tingnan ito.It was from Vanesa. Huwag na raw akong pumunta dahil wala ang dean ngayon. Magkikita kami sa cafeteria para doon mag-usap.Pumihit ako ng daan patungo sa cafeteria. Maingay at magulong cafeteria ang bumungad sa akin pagkarating ko. Nagkalat ang mga estudyante sa bawat parte ng lugar. Ang iba ay kumakain at ang iba ay nag-uusap lang sa tabi.Nagtipa ako ng mensahe. While waiting for her reply, I decided to sit somewhere. Halos puno na ang lahat ng mesa. Sa may dulo ay may okupadong mesa na isang tao lang ang nakaupo. He is eating. Nakapaikot sa kanya ang mga babaeng kulang nalang ay manginig sa kilig.They are holding their phones. Lowkey hoping to have a picture with him. But the man seems irritated. Magnanakaw ito ng tingin sa mga babae at pailing na mag-iiwas ng tingin. Sa tingin ko ay Senior High students ang mga iyon. Kung ako ang makikiupo ay baka ayos lang. Iniisip ko lang na papayag siya dahil mas matanda ako sa kanya.With the courage I gathered, I walked towards him. Kita ko kung paano ako pinagtinginan nung mga babaeng nakapalibot sa kanya. Paugong na ang tsismis ng iba. Ang paghinto sa harap ng lalaki ang pumigil sa mga salita nila, naghihintay sa magiging reaksyon nung lalaki."Hi," bati ko sabay kaway, nahihiya. "I can see that you are alone. May I share with you?"A collecting gasp can be heard from the crowd. May halong tili at panghuhusga pero isinantabi ko iyon. Mas malakas ang kagustuhan kong makaupo dahil nararamdaman ko na ang pangangalay ng mga paa.Nag-angat ng tingin ang lalaki. My eyes widened a fraction when I noticed that he isn’t a student just like me. Medjo pamilyar din ang kanyang mukha."It's you...?" naguguluhang tanong niya saka ako pinasadahan ng tingin.I take that as a yes. Mabilis akong umupo sa bakanteng upuan sa kanyang harap, bahagyang nakapilig ang ulo at inaanalisa ang kanyang mukha."You're not afraid of me?" his words snapped me!Siya iyong lalaki kanina sa Rouseau. Iyong madalas na nakatitig sa’kin."You can't harm, I can tell," makatotohanang tugon ko.His brows furrowed."You think?""Uhuh...those girls won't admire you if you can."Itinuro ko sa kanya ang gawi ng mga kababaihan. Sinundan niya ito ng tingin, naguguluhan."Nasaan na nga pala ang kasama mo? Naghiwalay ba kayo ng daan?" dagdag ko na nagpabaling sa kanya."Yeah, we did."Ngumiti ako kasabay ng marahang tango. Then the conversation drifted off. It's okay. May pagkakataon akong bawiin ang nawalang lakas.I waited there patiently. Girls from somewhere were giggling over someone. Sigurado akong ang kaharap kong lalaki ang pinanggagalingaNakahiga ako sa sun lounger malapit sa pool ng tinutuluyan kong hotel nung tumawag si Zeri. Ang akala ko ay magtatanong lang siya kung bakit hindi ako nagpaalam na aalis pero iba iyon sa mga narinig ko."Chio...what should I do ngayong wala ka rito? You know me, I am not good in making decisions," pagmamaktol niya sa kabilang linya na para bang maiiyak na.I sighed. Ibinaba ko sa mata ang suot na wayfarer. Masyado na akong nasisilaw sa liwanag ng araw. "Isipin mo kung ano ang mga posibleng mangyari kung sakali mang susundin mo ang sarili mo. Do it to the other option too and evaluate the situation once again."Sandaling natahimik si Zeri. Ilang saglit pa ang lumipas bago ko muling narinig ang boses ng kaibigan."What if the possible consequence that I like is being happy with him? Even if it means that I'll be hated by my own family...""Why does family always go against love?" tanong ko sa mahinang boses."Kung susugal ka, maaaring
Binuo ko ang sarili para sa gagawing paglakad. Nauna si Tita na sumuong sa dagat ng tao. At dahil kilala siya na may-ari ng Rouseau, hindi naging madali sa kanya na makalagpas. Sa bawat hakbang ay natitigil siya para batiin ang mga bisita. Pansin ko ngang medjo naiirita na siya pero pilit niya pa ring sinusuklian ng ngiti ang mga kakilala.Masaya ako na hindi ako kilala. Kalmado ang naging lakad ko pasunod kay Tita. Walang humarang sa akin para bumati. Lilipad ang tingin sa akin pero hanggan doon lang iyon. Ni isa ay walang umimik nung ako ang dumaan sa harap nila.It somehow brings me peace being unknown. Rason kung bakit ayaw ko na isapubliko ang pagpapakilala sa akin bilang taga pamahala ng Rouseau rito sa Priacosta. "People are sometimes annoying!" reklamo ni Tita nang marating namin ang loob.I can see flowers everywhere. May mga congratulations pa na nasa gitna ng mga bulaklak. Ang iba ay galing sa mga politiko at ang iba ay sa business partne
Pinatunog ko ang sasakyan saka naglakad papasok ng Rouseau. Tumunog ang wind chime hudyat nang pagpasok ko.The place was different from yesterday. Hindi ko napansin ang kabuuan nito kahapon dahil siguro sa mga bisita at bulaklak dahil opening.Nagdire diretso ako hanggang sa counter. Kaonti pa lang ang tao ngayon. Karamihan ay mga turistang naka dine in at ang iba ay mga lokal na namimili na nagtetake out lang.Napa-angat ang tingin ng cashier sa akin matapos maibigay ang order nung ginang. Her eyes widened a fraction when she realized who I am.I smiled. Ramdam ko ang tensyon niya sa kabila ng distansya sa pagitan namin. I don't want her to feel that."Good morning, Miss Chio!" yumuko siya. "Pasensya na po at ngayon ko lang kayo napansin...""It's fine," I assured her.Binalingan ko ang paligid bago muling ibinalik ang tingin sa kanya."Ikaw lang ba ang makakasama ko rito?" tano
Kulay kahel ang buong building. Ipininta ang papalubog na araw na nagtatago sa likod ng mga alon sa malaking dingding. Iyon ang bumungad sa akin pagpasok.The premise looked so clean and well maintained. Maraming puno ang nakahilera sa magkabilang gilid ng daanan na kasalukuyan naming dinadaanan.May malaking fountain sa gitna, tingin ko'y rotunda ng mga sasakyan. Kaso nga lang ay ipinagbawal na ang pagpasok ng mga ito kaya mga batang babae na lamang ang nagtatakbuhan paikot sa fountain.They are wearing the same shirt, but with different names. Sa tingin ko ay nasa edad dose hanggang katorse pa sila. Naglalaro sila ng habul habulan. Sa 'di kalayuan ay may batang tumatakbo palapit sa kanila."Sali ako!" the girl exclaimed and joined them.Tumigil sa pagtakbo ang dalawa at basta nalang na nagtawanan."Ayoko na maglaro! Tinamad ako bigla," makahulugang sinabi nung isa na halatang pina
"Ako na po..." mahinang sambit ko sabay kuha ng tray kay Aling Debbie.Nagdalawang isip pa siya kung ibibigay ba sa akin ang tray o siya na ang maghahatid nito sa hapag. Sumulyap ako roon. Nandoon sina Papa at Weino. Nag-uusap at minsan pa ay nagtatawanan."Kaya ko na po ito, Aling Debbie," ulit ko nang muli siyang balingan.Nilahad ko na ang mga kamay, handa na sa pagtanggap ng tray. Bumagsak ang tingin niya roon saka marahang napailing."Ikaw talagang bata ka..." binigay niya sa akin ang tray. "Mamaya pagalitan ka pa ni Gov dahil imbes na kumain ka roon ay nandito ka't tumutulong.""Hindi naman po siguro."Ngumiti ako. Kung hindi lang ako nakakaramdam ng tensyon ay baka kanina ko pa natapos ang kinakain. Masyadong madilim ang mga mata ni Weino para hindi ko iyon mapansin. Samantalang si Papa naman ay panay bato ng tanong sa kanya.Tahimik kong nilakad ang hapag. Sabay sila na napa-angat ng tingin nang sinimulan kong ipam
A long stretch of silence followed his words. Hindi kami nagkibuan. Kinuha ko ang pagkakataong iyon para balikan ang lahat ng nangyari, baka sakaling maalala ko kung paano kami nauwi sa ganito. The first time I met him, he was so oblivious of his surroundings. And even if he knows what's going on, Weino will never care. That's it! That man is also dangerous. Ilang beses nang inulit ni Richard sa akin iyon at wala akong pag-aalinlangan na maniwala sa kanya. Weino is his best friend. He knows him well and there is no certain reason for him to lie and say that he is indeed dangerous when he isn't. What would be his benefit for damaging his best friend's image, right? And it did not surprise me. Sa mukha niya palang ay alam ko na iyon. His eyes are too strong, enough for them to scream the darkness he might hold inside. The danger is present in his every move. Ang intimidasyong nararamdaman ko ay pinapaalala sa akin ng kanyang maliliit at mararahang galaw.&
Tumigil ako sa binabasa para pagtuonan ng pansin ang kausap sa phone. I took a deep breath before letting it out through a heavy sigh. Alas diyes na ng umaga pero wala parin akong gaanong nagagawa rito sa opisina. Maliban sa pagbabasa ng ilang dokumento at pagpirma ng dalawang papeles ay wala na akong gagawin pagkatapos. "So you are finally dating a guy, huh?" tunog nagtatampo si Zeri ngayon. "Don't deny it, Chio! I don't know if I should feel happy because you are finally entertaining someone or just feel upset because you didn't tell me! Kung hindi pa ako tumawag ay hindi ko malalaman!" Ngayon ay sigurado na ako sa tono ng boses niya. She is both happy and disappointed. Pero nangibabaw ang disappointment sa boses niya. "I didn't say I am dating him, Zeri. Hindi mo ba iyon narinig o ayaw mo lang intindihin?" I asked. Bumuntong hininga siya. I can hear a tearing sound of a cellophane from the background. Baka ngayon p
Alas singko y media na nang nagpasya si Richard na magpaalam. Hinatid namin siya ni Weino sa labas. My eyes couldn't leave the view of men in black surrounding Rouseau. Bodyguards niya iyon na kung hindi ko man lang tinanong ay hindi ko pa malalaman.Bahagya pa ngang nagkagulo sa loob ng Rouseau dahil may isang nakakilala sa kanya. Buti nalang at nakasakay na siya ng van bago pa man kumalat na nandito siya. Baka dumagsa na ang mga dalaga sa Priacosta pag nagkataon."We only have thirty minutes to prepare for Vanity's birthday," si Weino nang nakabalik kami sa opisina ko."Alam mo ba kung nasaan ang bahay nila?" I asked.Ang sabi ay malapit lang iyon sa hotel kaya nagbabakasali akong alam ni Weino iyon. Maagang nagsara ang shop dahil sa espesyal na araw ni Vanity. Kaya naman ay wala kaming makakasabay na pumunta roon."I think so..."Ngumiti ako sa kanya. Tinungo ko ang mesa saka mabilis na hinagip ang bag at muling pumihit pabali