Sunset Behind Waves

"You should get yourself a boyfriend. Ilang taon ka na ring naghihintay," si Zeri nang magawi sa bakeshop ni Tita.Matingkad ang sikat ng araw nung araw na 'yon. Nasa Rouseau ako--- bakeshop ni Tita. Dumaan si Zeri para makita ako dahil madadaanan niya rin naman pauwi ang Rouseau."It's been years, and still counting," I said, almost laughing. Sumama ang tingin niya sa akin saka sumimsim sa juice niya. I cut a small slice on my cake and ate it. Napangisi ako dahil sa mukha ni Zeri na ngayon ay pekeng nakangiti sa akin.That's it! Naiinis na naman siya dahil sa katigasan ng ulo ko. Matagal niya ng pinagpipilitan na maghanap na ako ng nobyo. Sa aming dalawa, mas may pakealam pa siya sa buhay pag-ibig ko kesa sa akin. I just don't think that having no boyfriend should stress me. Wala naman akong nakikitang mali sa pagiging single. Isa pa, mas maganda iyon para mapagtuonan ko ng pansin ang mga bagay na ginagawa ko at gusto ko pang gawin. For me, bein

Binuo ko ang sarili para sa gagawing paglakad. Nauna si Tita na sumuong sa dagat ng tao. At dahil kilala siya na may-ari ng Rouseau, hindi naging madali sa kanya na makalagpas. Sa bawat hakbang ay natitigil siya para batiin ang mga bisita. Pansin ko ngang medjo naiirita na siya pero pilit niya pa ring sinusuklian ng ngiti ang mga kakilala.Masaya ako na hindi ako kilala. Kalmado ang naging lakad ko pasunod kay Tita. Walang humarang sa akin para bumati. Lilipad ang tingin sa akin pero hanggan doon lang iyon. Ni isa ay walang umimik nung ako ang dumaan sa harap nila.It somehow brings me peace being unknown. Rason kung bakit ayaw ko na isapubliko ang pagpapakilala sa akin bilang taga pamahala ng Rouseau rito sa Priacosta. "People are sometimes annoying!" reklamo ni Tita nang marating namin ang loob.I can see flowers everywhere. May mga congratulations pa na nasa gitna ng mga bulaklak. Ang iba ay galing sa mga politiko at ang iba ay sa business partne

Kulay kahel ang buong building. Ipininta ang papalubog na araw na nagtatago sa likod ng mga alon sa malaking dingding. Iyon ang bumungad sa akin pagpasok. The premise looked so clean and well maintained. Maraming puno ang nakahilera sa magkabilang gilid ng daanan na kasalukuyan naming dinadaanan.May malaking fountain sa gitna, tingin ko'y rotunda ng mga sasakyan. Kaso nga lang ay ipinagbawal na ang pagpasok ng mga ito kaya mga batang babae na lamang ang nagtatakbuhan paikot sa fountain. They are wearing the same shirt, but with different names. Sa tingin ko ay nasa edad dose hanggang katorse pa sila. Naglalaro sila ng habul habulan. Sa 'di kalayuan ay may batang tumatakbo palapit sa kanila. "Sali ako!" the girl exclaimed and joined them.Tumigil sa pagtakbo ang dalawa at basta nalang na nagtawanan. "Ayoko na maglaro! Tinamad ako bigla," makahulugang sinabi nung isa na halatang pina

A long stretch of silence followed his words. Hindi kami nagkibuan. Kinuha ko ang pagkakataong iyon para balikan ang lahat ng nangyari, baka sakaling maalala ko kung paano kami nauwi sa ganito. The first time I met him, he was so oblivious of his surroundings. And even if he knows what's going on, Weino will never care. That's it!  That man is also dangerous. Ilang beses nang inulit ni Richard sa akin iyon at wala akong pag-aalinlangan na maniwala sa kanya. Weino is his best friend. He knows him well and there is no certain reason for him to lie and say that he is indeed dangerous when he isn't. What would be his benefit for damaging his best friend's image, right? And it did not surprise me. Sa mukha niya palang ay alam ko na iyon. His eyes are too strong, enough for them to scream the darkness he might hold inside. The danger is present in his every move. Ang intimidasyong nararamdaman ko ay pinapaalala sa akin ng kanyang maliliit at mararahang galaw.&

Alas singko y media na nang nagpasya si Richard na magpaalam. Hinatid namin siya ni Weino sa labas. My eyes couldn't leave the view of men in black surrounding Rouseau. Bodyguards niya iyon na kung hindi ko man lang tinanong ay hindi ko pa malalaman.Bahagya pa ngang nagkagulo sa loob ng Rouseau dahil may isang nakakilala sa kanya. Buti nalang at nakasakay na siya ng van bago pa man kumalat na nandito siya. Baka dumagsa na ang mga dalaga sa Priacosta pag nagkataon."We only have thirty minutes to prepare for Vanity's birthday," si Weino nang nakabalik kami sa opisina ko."Alam mo ba kung nasaan ang bahay nila?" I asked. Ang sabi ay malapit lang iyon sa hotel kaya nagbabakasali akong alam ni Weino iyon. Maagang nagsara ang shop dahil sa espesyal na araw ni Vanity. Kaya naman ay wala kaming makakasabay na pumunta roon."I think so..." Ngumiti ako sa kanya. Tinungo ko ang mesa saka mabilis na hinagip ang bag at muling pumihit pabali