CHAPTER 6

NATIGILAN SI Camilla, bahagyang nangunot ang noo bago sumagot, “Anong sinasabi mo—”

“Oh, c'mon, Camilla!” mahina ngunit gigil na agap ni Philip. “Huwag ka nang magmaang-maangan, OK? Hindi ko alam kung anong trip mo at nasundan mo kami rito ni Shaira, pero kitang-kita ko na mag-isa ka lang kanina. Tapos ngayon biglang kasama mo na si Kelly? Nag-iisip ka bang tao ka?”

Bahagya siyang natawa. “Anong pinagsasasabi mo—”

“Dinala mo rito sa ospital si Kelly nang makita mo kami ni Shaira. Yun ang ginawa mo, tama? Please lang, don't even try pulling my leg. Alam na alam ko na ‘yang mga pakulo mo. Gusto mong makita ni Kelly na magkasama kami ni Shaira, para ano? Para ipamukha kay Shaira na may anak tayo? At para ipakita kay Kelly na ang tatay niya ay may girlfriend? Tama ako, di ba? Ha?” mahabang litanya nito habang nandidilat ang mga mata.

Tuluyan na ngang napatawa si Camilla, pero hindi siya humalakhak. Nakatakip ang isang kamay sa kaniyang bibig habang manghang nakatingin sa asawa, pagkatapos ay nagwika, “Alam mo, para sa isang lalaki, napakadaldal mo. Ni hindi ako nakaka-isang sentence, pero ikaw nakabuo ka na ng essay? Ang galing ng nabuo mong conclusion, ano? Writer ka na rin ba ngayon? Hanep sa storytelling, a—”

Hinablot nito ang isa niyang braso at inilapit ang mukha sa kaniya. “Dini-deny mo pa rin? Alam mo, mabuti sana kung hindi kita nakilala bilang isang tao na magaling magsinungaling. E, kaya nga nabuo ‘yang bata, e dahil sa magaling mong pagpaplano at pagsisinungaling hindi ba?”

Hinila niya ang sariling braso at nilapit din ang mukha rito kaya napaatras ito. “Masyadong mataas ang tingin mo sa sarili mo, Philip. Matagal ko nang nasabi na hindi ko sinasadya na mahiga sa parehong kama na tinutulugan mo. Hindi ako mababang uri ng babae gaya ng iniisip mo. Pero bilang sarado naman ‘yang utak mo, hindi ka naniniwala. Feel na feel mo na g!nahas4 kita na as if hindi ka nag-enjoy sa nangyari.”

“Camilla—”

“Gawin mo,” hamon niya. Nakataas na kasi ang isang kamay ni Philip at akmang sasampalin siya. Nginisihan niya ito nang mapagtanto ng lalaki na nasa lobby lamang sila ng ospital at napakaraming tao.

“Isang buwan na pagiging ama lang ni Kelly ang hinihingi ko mula sa iyo,” mayamaya ay wika niya. “Baka naman pupwedeng sa isang buwan na iyon ay panindigan mo ang bata? Kahit tuwing araw man lang, sa inyo na ni Shaira mo ang mga gabi. Napakahirap ba noon para sa iyo?”

UMALON ANG dibdib ni Philip sa labis na pagkayamot. Gusto niyang pagbuhatan ng mga kamay si Camilla ngunit hindi maaari. Nasa mataong lugar sila.

Nitong mga nagdaraang araw ay talagang sinasagad ng babae ang kaniyang pasensiya. Nakapagtataka na ang ugaling pinakikita nito. O baka naman ganoon na talaga ito ngunit nagtatago lamang sa kunwari ay pagiging masunurin dahil sa pagmamahal sa kaniya.

Kung anuman ang dahilan ay wala siyang pakialam. Hindi pa rin niya matantiya ang presensiya nito.

“Napakatuso mo talaga. Sinigurado mo talagang hindi ako makakawala sa mga kuko mo dahil sa batang ‘yan. Diyan sa batang hindi ko naman ginusto at nabuo lang dahil sa kakatihan mo!”

Nakita niya ang pagdaan ng kirot sa mga mata nito. Mabuti naman. Napangisi siya. Alam na niya kung paano sasaktan si Camilla. Hindi naman tunay ma mabigat ang dugo niya kay Kelly, anak pa rin niya ang bata. Ngunit sa tuwing nakikita kasi niya ito ay si Camilla ang nakikita niya, kung bakit kasi kamukhang-kamukha nito ang ina...

“Ganiyan ba talaga kalaki ang galit mo sa akin?” maluha-luhang tanong ng babae. “Philip, anak mo pa rin si Kelly. Sinasabi mo bang kahit kailan ay hindi mo siya minahal?”

Hindi nga ba? Hindi nga ba niya minahal si Kelly? Hindi siya sigurado. Pero kung ikasasakit ng kalooban ni Camilla ang pagtatatwa niya sa bata ay gagawin niya.

“Bakit ko mamahalin ‘yan? Ikaw nga ay hindi ko kayang mahalin. Paano pa yung nagmula sa iyo?” maanghang niyang tugon. “Anak lang namin ni Shaira ang kaya kong mahalin, Camilla. Itatak mo ‘yan sa kukote mo.”

“Pa...”

Nanlamig ang buong katawan niya nang marinig ang maliit na tinig na iyon. Nang lumingon siya sa kaniyang kaliwa ay nakita niya si Kelly na namumula na ang paligid ng mga mata habang nakahikbi.

TULUYANG NABASAG ang tapang ni Camilla nang makita ang maluha-luhang anyo ng anak. Narinig ni Kelly ang lahat. Ang mga salita ng isang ama na hindi dapat marinig kailanman ng isang anak, lalo't higit isang bata na kasing-edad ni Kelly.

Sinugod niya ng yakap ang bata. “Anak, gusto mo na bang umuwi?”

Ngunit umentra si Shaira, hinawakan nito sa balikat si Kelly at pilit na pinabibitiw sa kaniya.

“Love, halika na muna, nag-uusap pa yata sina Mama at—”

Biglang hinawakan ni Kelly ang kamay ni Shaira at kinagat nang mariin. Napatili ang babae, agad namang inawat ni Camilla ang anak at inilayo.

“Shai!” dali-daling nilapitan ni Philip ang babae at inalo-alo. “Nasaktan ka ba?”

Humikbi si Shaira na akala mo nama'y tuta, habang haplos ang kamay na namumula at may bakat ng maliliit na ngipin. Nang makita ni Philip ang kamay ng babae ay marahas nitong nilingon ang mag-ina.

“Kelly, mag-sorry ka kay Tita Shaira. Mag-sorry ka!”

Humikbi si Kelly at sa paputol-putol na pananalita ay sinabing, “Ayoko! Siya yung masamang tita! Hinila niya ako palapit sa inyo ni Mama para marinig ko raw ang sinasabi mo, Papa!”

Napasinghap si Shaira. “Oh my God... Kelly, love, walang ganoong nangyari... Camilla, bakit tinuturuan mong magsinungaling ang bata?”

Nagpanting ang mga tainga niya, pero bago pa man siya makasagot ay umarangkada nang muli ang bibig ni Philip. “Manang-mana ka sa nanay mo, sinungaling! Pwe! Magsama kayo!”

At inakay na palayo ni Philip si Shaira na iika-ika pa, para namang sa paa ito kinagat ni Kelly. Niyakap namang muli ni Camilla ang lumuluhang anak.

“Ma, ayaw ba talaga sa akin ni Papa?”

Mariin siyang napapikit, hindi niya alam ang isasagot dahil narinig at nakita naman ng bata kung paano sila itrato ni Philip.

“Sinungaling yung Tita Shaira. Mama, paano ka na kapag hindi ako gumaling? Ang bad pareho nina Papa at Tita Shaira. Kawawa ka naman...” patuloy nito sa pagitan ng mga hikbi.

Doon na napaluha nang tuluyan si Camilla. Paano na nga siya kapag nawala ang tanging tao na nakakakita ng kaniyang halaga?

Walang anu-ano ay naghabol ng hininga si Kelly. Hingal na hingal ito at nang tingnan niya ang anak ay nagkukulay itim na ang mga labi nito. Nilukob siya ng kabang walang papangalawa...

“Doc! Nurse! Tulong! Tulungan ninyo ang anak ko!”