Chapter 06

Chapter 06

Habang naglalakad kami palabas ng simbahan, sinalubong kami ng mga saksi at bisitang masiglang bumabati.

"Congratulations sa inyong dalawa," bati sa isang ginang.

Habang iba ay ang kanilang mga ngiti ay parang mga liwanag na bumalot sa akin, ngunit sa kabila nito, ang bigat sa aking dibdib ay hindi mabawasan. Si Crisanto "Cris" Montereal, ang lalaking ngayon ay asawa ko, ay hindi pa rin bumibitaw sa mahigpit na pagkakahawak sa aking baywang.

Pilit kong hinanap si Mrs. Montereal upang maki-usap ko ito ngayon pero hindi ko nahagilap man lang ito.

Ang bawat hakbang ko ay parang isang paglipat sa ibang mundo—isang mundo na hindi ko kailanman inakala na magiging bahagi ako. Naririnig ko ang masasayang hiyawan ng mga bisita, ngunit tila nagiging malabo ang mga tunog na iyon sa aking pandinig.

Nang makalapit kami sa nakaparadang sasakyan, mahigpit pa rin ang pagkakahawak ni Cris sa akin. Wala siyang sinasabi, ngunit ramdam ko ang bigat ng kanyang presensya. Binuksan ng driver ang pinto, at maagap na inalalayan ako ni Cris papasok sa loob.

Sa loob ng sasakyan, naramdaman ko ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Nakaupo kami sa magkatabing upuan, ngunit parang may isang pader na naghihiwalay sa amin. Hindi ko maiwasang mapansin ang kanyang seryosong mukha habang nakatingin siya sa bintana.

"Pwede mo na sigurong bitawan ang baywang ko," sabi ko, halos pabulong, habang nakatingin sa mga kamay niyang mahigpit pa rin ang pagkakahawak.

Bahagya siyang napangiti, ngunit hindi niya ako binitiwan. "Hindi ko kayang bitawan ang asawa ko. Baka bigla kang tumakbo," biro niya, ngunit ang kanyang tono ay may bahid ng sinseridad.

Napailing na lang ako, pilit na pinipigilan ang pamumula ng aking mukha. Hindi ko alam kung paano haharapin ang ganitong klaseng sitwasyon.

Habang umaandar ang sasakyan papunta sa reception, ang katahimikan sa loob ng sasakyan ay nagbigay-daan sa aking isipan para mag-isip ng mga tanong na hindi ko kayang itanong nang diretso. Bakit ba niya ako pinakasalan? Anong iniisip niya ngayon? At higit sa lahat, ano ang magiging papel ko sa buhay niya?

Nang makarating kami sa reception, agad kaming sinalubong ng mga bisita. Ngunit kahit pa napapalibutan kami ng maraming tao, hindi pa rin bumibitaw si Cris sa akin. Hinapit niya pa ako nang mas mahigpit habang pumapasok kami sa venue, parang sinasabing ako ay kanya na ngayon, at wala nang makakakuha sa akin.

"Smile, wife," bulong niya habang tumutok ang mga camera sa amin.

Napilitan akong ngumiti, kahit na sa kaloob-looban ko ay puno ako ng kaba at pag-aalinlangan. Ang mga tanong sa isip ko ay patuloy na nagdudulot ng takot at pagkalito, ngunit sa pagkakataong iyon, wala akong ibang magagawa kundi sundin ang agos ng nangyayari.

Habang pumapasok kami sa reception hall, ang lahat ng mata ay nakatutok sa amin. Ang ngiti ni Cris ay nananatili sa kanyang mukha, ngunit sa likod ng ngiting iyon, hindi ko mawari kung ano ang kanyang iniisip.

Ano na ang susunod? tanong ko sa sarili ko habang umuupo sa upuang nakalaan para sa amin. Ang mga ngiti at pagbati ng mga bisita ay tila isang maskara na nagtatakip sa tunay na layunin ng kasalang ito. Ngunit sa kabila ng lahat, isang bagay ang malinaw—ako na ngayon ang asawa ni Crisanto Montereal, at ang buhay ko ay hindi na kailanman magiging katulad ng dati.

Habang nakaupo kami sa harap ng lahat ng bisita sa reception, ramdam ko ang bigat ng tingin ni Crisanto "Cris" Montereal sa akin. Parang sinasabi ng kanyang mga mata na huwag akong gumalaw o magtangkang tumakas. Ngunit sa kabila ng lahat ng atensyong nakatuon sa amin, ang isip ko ay nagtatrabaho ng mabilis, nag-iisip ng paraan upang makaalis.

'Paano ako makakatakas? Paano ko iiwan ang sitwasyong ito nang hindi nakakalikha ng eksena?' tanong ko sa aking sarili habang palihim na tumitingin sa paligid.

Habang patuloy ang mga programa sa reception, hindi ko maiwasang mapansin si Liza, ang inutusan ni Mrs. Montereal na maging gabay ko sa pagtakas sa mga susunod na oras. Naroroon siya sa isang sulok, tahimik ngunit alerto, at sa kanyang mga kamay ay hawak ang isang maliit na bag—ang bag na may laman ng mga personal kong gamit.

Nang magtagpo ang aming mga mata, marahan siyang tumango, parang sinasabing may plano na siya.

Subalit ang problema ay si Cris, na tila hindi ako binibitawan kahit saglit. Ang kanyang kamay ay nasa baywang ko pa rin, at ang bawat galaw ko ay pinapansin niya.

"Liza," bulong ko sa sarili ko, umaasang makahanap siya ng paraan.

Sa gitna ng kasiyahan, nagpasya akong magpanggap na gusto kong magpunta sa restroom. Humarap ako kay Cris at sinubukang maging kalmado. "Pwede bang pumunta muna ako sa restroom?" tanong ko, pilit na nagpapakita ng kaswal na tonotono upang hindi mahalata na may plano akong tumakas.

Sumulyap siya sa akin, tila pinag-aaralan ang bawat galaw ko. "Sasamahan kita," aniya, at ang kanyang sagot ay nagpatibay sa hinala ko—hindi niya ako bibitawan nang ganoon kadali.

Ngunit bago pa siya makatayo, agad na sumulpot si Liza. "Sir Cris, hayaan n'yo na po ako ang sumama kay Ma’am Merlyn. Babae po ang restroom, at mas magiging komportable siya kung ako ang sasama sa kanya," sabi niya dito.

Saglit siyang tumingin kay Liza, na may tiwala at determinadong ekspresyon. Pagkatapos ng ilang sandaling katahimikan, tumango si Cris. "Sige, pero huwag kang magtatagal," sabi niya, ngunit ang boses niya ay puno ng pagdududa.

Tumayo ako at sumama kay Liza. Habang papalayo kami sa reception hall, naramdaman ko ang unti-unting pagkalma ng dibdib ko.

"Merlyn, mabilis tayo. Nasa kotse ko ang mga gamit mo. May sasakyan na rin akong inihanda," bulong ni Liza habang naglalakad kami sa isang tahimik na pasilyo.

"Salamat, Liza," sagot ko, ramdam ang pasasalamat sa kanyang tulong.

Hindi ko alam kung paano natapos ang gabing iyon, ngunit ang alam ko, kailangang makaalis ako sa lalong madaling panahon. Puno ang isip ko ng mga tanong at takot, ngunit sa kabila ng lahat, isang bagay ang sigurado—hindi ko kayang manatili sa buhay na ito nang walang kasiguraduhan sa kung ano ang hinaharap ko.