Roief's POV: Positive

Inis na iminulat ni Roief ang mga mata at padaskol na inalis ang kumot sa sariling katawan saka bumangon. Masakit sa tainga ang doorbell at pakiramdam niya ay binabarena ang ulo niya dahil dito.

Nang makaramdam ng lamig ay agad niyang niyakap ang katawan at nagitla siya nang mapagtantong wala siyang saplot. Agad nagising ang kanyang diwa at napatayo siya mula sa malambot na kamang kinahihigaan na para ba siyang sinilaban.

Nanlaki ang mga mata na naikot niya ang paningin sa paligid upang bigyang kahulugan kung nasaan siya at kung anong nangyari.

“Shit! Shit!”

Nasabunutan niya ang sarili dahil wala talaga siyang maalala kung ano man ang nangyari kagabi. Sumakit ang sentido niya nang mapatingin sa mga nagkalat na cosplay attire sa lapag at mga bote ng mamahaling alak na nakahelera sa footboard.

Hindi niya alam kung ilang tao ang nakasama kagabi dahil sa mga kalat at kung bakit ganun na lang ang ayos ng kwarto. Para din siyang nagmarathon dahil nananakit ang mga binti at balakang niya sa tuwing kikilos siya.

Lalo lang siyang kinabahan nang muling nag-ingay ang doorbell at napabilis ang pagsusuot niya ng hinablot na damit na nakalagay sa couch. Sa kakahanap ng pintong malalabasan ay napadaan siya sa may frontdoor kung saan may monitor ng intercom. Kita niya mula roon ang apat na babaeng nakatayo habang may hawak na cake ang isa.

“Hey! Ren open up! Wakey! Wakey!” sabi ng isa na kumakatok at paulit-ulit na pinipindot ang doorbell. “You better not have someone else in there or I’ll kick her ass,” dagdag pa nito at saka nagtawanan ang mga ito.

Kinabahan siya na baka maabutan siya ng mga ito kaya agad na naghanap siya ng ibang malalabasan.

Lumingon siya sa may sala at buti na lang ay may sliding door na nakabukas doon kaya agad siyang napatakbo roon.

3 Months Later...

"Ms Roief?" Napakurap siya nang marinig ang boses ng doktor. Maang siyang napatingin dito. "May mga tanong ka pa ba?"

"W-wala na dok," hindi pa rin makapaniwalang sambit niya.

"Okay. Ang next appointment mo, nilagay ko na rito sa reseta, that's one month from now. Make sure to take your vitamins at umiwas ka sa stress, okay?" pahabol nito sa kanya pagkalabas niya ng pinto.

“P*****a!” hindi mapigilang masambit ni Roief pagkalabas ng clinic. Naihilamos niya sa mukha ang palad dahil sa matinding kunsumisyon.

Nakatingin naman sa kanya ang mga babaeng nakapila sa labas nang makita siya at nagsimulang magbulungan ang mga ito. Habang isinusuot ang puting sumbrero ay napadabog siyang naglakad pauwi.

Ang init na nga ng ulo niya, dinagdagan pa ito ng tirik ng araw. Mabuti na lang at malamig ang simoy ng hangin kung hindi ay baka makasapak siya.

Napabuntong hininga na naman siya nang maisip si Earl. Hanggang ngayon ay hindi pa rin sila nag-uusap nito mula nang manggaling sila sa Isla Bora.

Dahil sa kagustuhan niyang mabawi ang perang ninakaw ng kapatid ay sumama siya rito ngunit hindi niya sukat akalaing aabot siya sa ganitong sitwasyon.

Napasimangot siya nang makitang naibuga ng kapatid ang iniinom nito nang pumasok siya sa pinto. Dumating na naman ang magaling na kapatid niyang akala yata ay tumatae siya ng pera.

Hindi niya pinansin ang nakakaloko nitong ngiti at ang mga mata na humagod sa buong katauhan niya. Hindi kasi ito sanay na makita siyang naka-makeup.

Kung hindi lang naman siya pinilit hilain sa mall kanina hindi naman niya gugustuhing magmake-up. Nahiya lang kasi siyang magpunta sa clinic na walang pabango kaya siya napabili doon pero malay ba niyang ganun pala ang gagawin sa kanya ng mga saleslady.

“Nagtatrabaho ka na rin ngayon sa circus?” panloloko ni Gian sa kanya. "Magkano naman kinita mo?"

“Ngayon ka na nga lang umuwi, ’wag mo ngang sinisira ang araw ko, pinagkatuwaan lang naman ako kanina sa mall,” asik naman ni Roief saka uminom ng tubig.

Lalong lumawak ang ngisi ng lalaki bago itaas muli ang tasang hawak para humigop. Tanghaling-tapat ay nagkakape ito. Siguro ay magdamag na naman itong nagsugal sa kung saan at ngayon lang umuwi. Wala na naman sigurong pera. Madalang na nga lang niya itong makita, lagi pa siyang pinupuna o di naman ay inaasar. Ang masama ay ninanakawan pa siya nito kapag wala siyang maibigay na pera.

“Anong masamang hangin ang pumasok sa isip mo at ginawa mo 'yan?" patuloy na pambubuska ng nakatatandang kapatid. "Daig mo pa si McDo sa itsura mo."

“Hindi maganda ang pakiramdam ko ngayon, dami mong sinasabi wala ka namang jowa,” ganting sagot naman niya rito para matigil na ito sa kakapeste sa kanya.

“Bakit may jowa ka na?” sarkastikong tanong nito at saka napailing. “Kaya naman pala. Dalaga ka na pala ah. Alam mo, 'tol, kaming mga lalaki, ang gusto namin 'yung mga simple lang, hindi 'yung mukhang clown."

“Ulol, clown mukha mo,” sagot niya. Walang magandang maidudulot kapag nakipagtalo pa siya sa kapatid, sayang sa oras, sayang sa lakas at higit sa lahat sayang sa braincells.

Nagtungo na lang siya sa lababo at binuksan ang gripo para maghilamos at maiwasan ang kapatid.

“Sino naman ang magkakamali sa'yo? Bukod sa magkabila ang likod mo, ang baduy mo pa manamit? Parang paksiw nga 'yang amoy ng kilikili mo eh. Alam ba ng lalaki na 'yan na magjowa na kayo? O baka naman ikaw lang ang nakakaalam?" Humigop ulit ito ng kape at mangali-ngali na niya itong basain. 

"Teka, lalaki man lang ba 'yan?" Hindi siya umimik kaya nagpatuloy ito matapos mapatikhim. "`Yang anak ni Mang Rafael ang ‘wag mong tutularan, tingnan mo ang agang nagpabuntis."

Saglit na natigilan si Roief, nakinita niya sa balintataw ang itsura ng babaeng tinutukoy at agad siyang nalungkot.

"Mataas daw ang pangarap, gusto mag-abroad pero ano? Inuna ang kalandian.”

“Hindi mo pa alam ‘yung kwento nung tao, kung ano-ano nang pinagsasabi mo," malumanay na sambit niya habang pinupunasan ng labakara ang mukha. "Hindi nga raw nagpabuntis ‘yun. Tingnan mo nga `di na lumalabas ng bahay. Malay mo kung pinilit lang o ano.”

“Malamang hindi na lalabas, buntis na, eh. Pag-uusapan siya ng mga tsismosa, hindi siya pinanagutan eh, ano pa aasahan mo? Nililigawan ko noon ayaw magpaligaw, marami raw pangarap tapos sa ganun lang pala ang bagsak." Pumapalatak na ibinaba ni Gian ang tasa sa lamesa saka humarap sa kanya. "Tsaka naniniwala ka na pinagsamantalahan 'yon, eh kusang sumama."

Pakiramdam ng dalaga ay daig pa niya ang sinaksak sa sinabi ng kapatid.

"Mga babae talaga, kapag pogi, true love, kapag pangit, na-rape. Kuu. Basta pogi, bumubukaka kaagad, buti pa ‘yung mga p****k kumikita sa ginagawa nila eh, kaya ikaw, Roief–"

Bago pa niya napigilan ay umigkis na ang kamay niya pasampal sa mukha ni Gian. Napaawang na lang ang bibig nito sa sobrang pagkabigla at ilang segundo rin itong napahawak sa kanang bahagi ng mukha.

“Hindi mo alam kung anong nangyare sa kanya, wala kang karapatang manghusga na lang ng tao!” galit na sigaw niya rito.

Umagos na rin ang mga luha na kanina pa niya pinipigilan buhat nang pumasok siya sa pinto. Maski siya ay nagulat sa ikinilos ng mga kamay ngunit ang init ng ulo niya ngayon at hindi niya nagustuhan ang lumalabas sa bibig nito. Kahit kailan ay hindi siya napikon sa anumang ibatong pang-aasar ng kapatid. Ngunit tila nagbago ang ihip ng hangin buhat nang manggaling siya sa clinic. Bago pa man makapag-react ang kapatid ay tumakbo siya paakyat sa sariling silid.

Agad nyang isinara ang pinto ng kwarto at tuluyan nang humagulgol. Dumeretso siya sa banyo at pabalibag na isinara ang pinto. Habang umiiyak ay humarap siya sa salamin at nakita ang replika dito, lalo siyang namuhi sa sarili nang mapagtantong mukha s’yang panda na may ketchup sa bibig. Magkandasuka-suka pa siya sa pag-atungal.

"Roief?"

Malalakas na katok sa pinto ng banyo ang sumunod niyang narinig pagkatapos siyang tawagin ng kapatid. "Anong nangyayari sa'yo?"

Hindi siya sumagot, napaupo na lang siya sa kubeta, hawak ang tiyan. Hininaan niya ang pag-iyak hanggang sa magsawa sa kakakatok ang kapatid. Ngayon pa lang ay alam na niya ang sasabihin ng mga tao sa kanya. Malinaw iyon sa tinuran ni Gian. Dahil lang sa isang pagkakamali ay masisira ang buhay niya. 

Para sa kanya isa itong masamang panaginip at kung maaari lang sana ay gumising na siya. Masaya na dapat siya dahil malapit na ang graduation at hindi na niya makikita sa wakas ang mga mapangutyang kamag-aral, na naging dahilan kaya siya nawalan ng trabaho. Ngunit tila isinilang yata siyang may kakambal na kamalasan

Kanina lang pagkatapos niyang manggaling sa clinic ay nakumpirma niya ang kinatatakutang balita.

Ang priority lang niya ngayong taon ay ang makapagtapos at sumama kay Earl sa pagpunta nito sa ibang bansa gaya ng ipinangako nito sa kanya. Gusto niyang takasan ang kasalukuyang buhay at mabayaran ang mga inutang ng kapatid. Ngunit nagkanda leche leche ang lahat dahil lang sa isang gabi.

Kung ano pa ‘yung pinakaiiwasan niya ay 'yun pang ibinigay sa kanya ng pagkakataon. 

 

Kailangan niyang bumalik sa pag-aaral kahit anong mangyari. Para sa kanya hindi ito makatarungan, kailangan niyang hanapin ang may sala at panagutin ito o 'di naman ay tanggalin na ito bago pa mahuli ang lahat, habang maaga pa.

Naputol ang pag-iisip niya nang biglang tumunog ang cellphone niya. Hindi na sana niya papansinin iyon ngunit nakakabingi sa tainga ang ring tone. Nilapitan niya iyon at mangali-ngali niya iyong ibalibag nang makitang tinatawagan siya ng kanyang boss sa cafe. Tinanggal na nga lang siya sa trabaho, ano pa bang pag-uusapan pa nila nito?

Wala siyang maaasahan dito. Hindi ang kanyang boss, hindi ang kanyang kapatid. Napatingin siyang muli sa kanyang cellphone, nag-scroll down hanggang sa tumapat sa isang pamilyar na pangalan ang kanyang daliri.

Ilang buwan na niya itong iniiwasan dahil sa nangyari pero dahil nagbunga ang nangyari... kailangan niyang lunukin ang pride at humingi ng tulong dito.

Pagkatapos ng ilang ring ay narinig niya ang baritonong boses mula sa kabilang linya.

"Hello?"

"He—hello, Earl...?"