ER

Nataranta ang mga tao sa ER nang magpatawag bigla ang Director ng emergency meeting gawa nang may darating na VIP.

 

“Makinig kayo! Darating ang babaeng nangngangalang Roief, inutos ito ng Chairman at assistant niya mismo ang tumawag para dito lunasan ang isang buntis na may concussion, hindi pa tiyak kung anong lagay ngunit kailangan niya ng immediate attention sa ICU. Dra. Nelia, Benny at Ana kayo ang aatasan ko sa babaeng ‘yun,” utos ng Director sa mga doktor na kaka-break pa lang. Mabilis namang sumunod ang mga ito at naghanda na.

Katatapos lang magsalita ng Director nang dumating ang pamilyar na sasakyan at iniluwa nito ang isang lalaking may kanlong ang babaeng sugatan ang ulo.

Agad na nilagay sa stretcher bed ang buntis at mabilis na rumisponde ang mga doktor. 

Matapos ang operasyon ay nagising din si Roief, hindi nga lang niya alam kung ilang araw na siyang nakaratay sa kama at namimigat ang ulo at masakit ang sugat niya. Pakiramdam niya ay may nakadagan na bagay sa ulo at tila umiikot pa ang paningin niya. 

Kumurap-kurap siya ng ilang beses at nang luminaw ang paningin ay inikot niya ang mata sa apat na sulok ng silid.  

“Kumusta na ang pakiramdam mo Roief?” tanong sa kanya ng lalaking nakasuot ng puting damit. Nakatayo ito sa may pintuan, nilapitan siya nito nang makitang magkamalay siya.

Hindi niya magawang makapagsalita dahil inaalam pa lang niya kung nasaan siya ngayon. Hindi pa magawang magtugma ng isip niya sa kung anong nakikita ng mga mata sa paligid dahil sa trauma at matagal na pagkawala ng malay niya.

 

Kinapa niya ang tiyan at naramdaman ng palad ang telang nakabalot roon. Tinanggal niya ang kumot at tiningnan ang tiyan. “Nasaan ang anak ko?” tanong niya rito nang magtapat ang mga mata nila.

 

Tinitigan lang siya ng doktor nang marinig ang tinuran niya at ibinulsa nito ang ballpen pagkatapos magsulat sa talaan nito. Hindi muna nito pinapasok ang nurse at sinenyasan na mamaya na bumalik.

 

“Gusto kong makita ang anak ko,” pagmamakaawa niya rito ngunit nagkamot lang ito sa noo at tinanggal nito ang suot na antipara saka inilagay sa damit. 

Nanikip ang dibdib niya sa ikinilos ng doktor at mas lalong naramdaman niyang bumigat ang paghinga niya sa pananahimik nito.

“I know this is difficult to hear, Roief but we lost him. Na-force ang paglabas niya, hindi niya kinayanan. I'm sorry for your lost.” maikling pahayag ng doktor at saka nanahimik ito.

 

Hindi niya alam kung nananaginip ba siya at binabangungot siya ngayon o ano. Ang bigat ngayon ng pakiramdam niya at parang may pumipiga sa dibdib niya. Maski ang tyan niya ay nanakit na sinasabayan ng paninikip ng dibdib. Bago pa niya namalayan ay tumulo na ang mga luha niya.

Muli niyang tinitigan ang doktor at hinintay niyang magsalita ito para klaruhin ang sinabi ngunit nagtitigan lang sila nito. “Hindi pwede!” sigaw niya nang maproseso na niya ang sitwasyon.

 

Hindi niya na nakontrol ang sakit ng damdamin at napahagulgol siya. "Anak ko! Bakit kailangang mangyari sa akin 'to!"

Ang munting anghel na dinala niya sa sinapupunan ng ilang buwan ay hindi niya sukat akalaing babawiin agad bago niya pa ito makita. Hindi man lang niya nadama ang mga maliliit na palad nito ni ipaghele o di naman’y kantahan ito sa gabi. 

Ang kakapiranggot na pag-asa niya sa buhay ay tuluyan nang tinangay sa kanya.  

Kung kailan malapit na niyang maabot ang mga pangarap noon ay hinadlangan siya, ngayon naman na handa na siyang maging isang mabuting ina para sa anak ay binawi ito sa kanya. 

Walang makakapuno o makakapagpagaan sa nararamdaman niyang pagluluksa ngayon. Parang pinipiga at dinidikdik ngayon ang puso niya. Wala nang pagsidlan ang sakit na nararamdan niya. 

Iniwan muna siya nga doktor para mabigyan siya ng sapat na oras para makapagdalamhati at makapagpahinga pagkatapos nitong turukan ng pampakalma ang dextrose niya.

Hindi maubos ang luha niya at malakas na pag-iyak na naririnig sa apat na sulok ng silid. Wala na siyang pakialam kung may makarinig man sa kanya. Nakatulugan na lang niya ang pag-iyak. 

Nanatili pa siya sa pribadong ospital ng ilang linggo para tuluyang maghilom ang operasyon niya. Tuluyang nabahala ang mga doktor dahil ni hindi man lang niya ginagalaw ang mga pagkain at gamot na ibinibigay sa kanya.

 

“Misis, kinakailangan niyo pong magpagaling para tuluyan na po kayong makalabas ng ospital,” payo sa kanya ng nurse nang dalhin nito ang mga prutas sa kwarto niya. Ngunit kahit anong pilit nito ay hindi siya nagsasalita o nagpapakita ng senyales na nakikinig siya sa sinasabi nito kaya wala itong magawa kung di ang iwan siya.

  

Dahil sa pagbaba ng timbang niya at pangangayayat lalo na ang madalas na pagwawala niya ay hindi siya pinalabas ng ospital bagkus ay inilipat siya sa WeCare foundation. Isang facility kung saan siya tuluyang makapagpapagaling at mabibigyang pansin ang kanyang mental health.

Sa tulong ng kanyang psychologist at nila Sally na laging bumibisita sa kanya, kahit papaano ay hindi na siya tulad ng dati na bugnutin at nagwawala. Nabawi rin niya kahit papaano ang timbang at nanumbalik ang sigla ng kanyang katawan. Ipinagpatuloy din ng lalaking nakamaskara ang pakikipaglaro sa kanya ng board games.

 

Matapos ang dalawang buwang tuloy-tuloy na session ay nakalabas na rin siya nang tuluyan. Siniguro ng may-ari ng ospital na matugunan ang kanyang pangangailangan dahil isa ito sa adhikain WeCare Foundation. Ito ang nag-sponsor sa pagpapagamot ni Roief hanggang sa tuluyan siyang gumaling.

 

“Scholar ka pala ng Yane International dati?” tanong ng babaeng maamo ang mukha na kumausap sa kanya nang ipatawag siya sa office.

“Opo ma’am.” Kung dati ay masakit sa kanyang mapakingggan ang salitang ‘yun ngayon ay tila normal na lang ito sa pandinig. May kaunti man siyang paghihinayang pero tanggap na niyang hindi iyon para sa kanya.

“May natanggap kaming mensahe mula sa mismong sponsor mo at nais ka raw niyang tulungan sa iyong pag-aaral,” pagpapatuloy nito. Napaangat siya ng tingin at maaliwalas na ang kanina’y blankong mukha niya.

“Ganun po ba?” Napangiti siya sa balita.

“Nakita kasi namin ang record mo habang inaayos ng WeCare ang mga impormasyon tungkol sa’yo. Dahil nalaman ng sponsor mo na isa ka palang scholar ng paaralan na iyon, naisip niyang bigyan ka ng pagkakataon na makabangon,” saad nito.

 

Napaiyak naman aiya sa sinabi nito. Muli siyang nabuhayan nang marinig ang magandang balita, ngunit naroon pa rin ang dumadagan sa kanyang dibdib na hindi maalis-alis. Masaya man ay hindi niya pa rin makalimutan ang sakit ng pagkawala ng kanyang anak.

“Maraming salamat po.” Hindi na niya inasahan ang bagay na iyon dahil nakalimutan na niya ang pangarap buhat nang matuklasan niyang mas gusto niyang maging ina. Kahit pa ganun nagpakita pa rin siya ng pasasalamat sa taong nais tumulong sa kanya.

“Pinapasabi pala ng sponsor mo na ikaw na raw ang mamili sa nais mong pasukang paaralan,” sabi nito at hinawakan ang mga palad niya. “Maswerte ka dahil isa ka sa matutulungan ng foundation na mabago ang buhay. May isa lang kahilingan ang may-ari ngunit sasabihin ko na lang kapag nakapagpasya ka na." Tinapik nito ang balikat niya.

"Hindi mo kailangang sumagot agad, kung hindi ka pa handa. Ngunit kung may sagot ka na maaari mong pirmahan ang nasa form na ito," sabi nito at saka inilahad sa kanya ang isang brown envelope.

Tinitigan niya sa mata ang babae bago ito abutin. Sandali siyang napatingin sa bintana at huminga ng malalim. Kung babalik siya sa Yane University paniguradong pagdidiskitahan siya ulit ang dalawang kinasusuklamang kamag-aral. Napisil niya ang kaliwang kamay nang maalala ang kaibigan. Wala na nga pala siyang babalikan, ngunit natigilan siya nang sumagi sa isipan ang lalaking may pilat sa mukha. 

Nakaramdam siya ng malamig na hangin na dumampi sa katawan nang maalala ito. Napalunok siya at muling nagsalita. 

"Nakapagdesisyon na po ako."

Pagkalabas niya sa building at hinihintay ang sundo ay biglang...