เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 10 ความทรงจำ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-04 16:26:03“จะไปมันให้ได้เลยใช่มั้ย อยากไปเหยียบมันนักใช่มั้ยไอ้บ้านที่หาความสุขความสงบจิตใจแทบไม่เจอ บ้านที่หลงเหลือแต่ความทรงจำเลวร้ายพวกนั้น บ้านของผู้ชายคนหนึ่งที่ไร้ความรับผิดชอบตัดช่องน้อยแต่พอตัวเลือกตายแล้วทิ้งภาระไว้ให้ลูกกับเมีย!”
คำพูดเรียบแต่ยาวเหยียดปราศจากการตะคอกใดๆ ครั้งนี้ฉันพูดออกจากความรู้สึกส่วนลึกตรงก้นบึ้งของหัวใจขณะพูดไปฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเองก็เกิดการบีบรัดเกร็งเล็บยาวจิกเข้าเนื้อลึกทว่ามันไร้ความรู้สึกเจ็บปวด
ร่างกายฉันสั่นเทาไปหมดก็เพราะไอ้เรื่องนี้ก่อนที่น้ำตาจะคลอเบ้าวิสัยทัศน์การมองไปตรงหน้ามัวไปหมดเห็นความชัดเจนได้ยากยิ่งแทนที่กระพริบตาถี่ๆ น้ำตาพวกนั้นจะหายไปทว่ามันกับมีมาเพิ่มขึ้นเพิ่มอย่างรวดเร็ว
“ตูน...” เสียงนี้ใกล้ฉันมากพอน้ำตาล้นออกมาจากเบ้าก็พบว่าพี่ตามลุกขึ้นมานั่งลุกเข่ากับพรมตรงหน้าฉัน ฝ่ามือใหญ่ส่งมาวางบนหัวไหล่ทั้งสองข้างกอบกำกระชับร่างกายของฉันเอาไว้ลมหายใจอุ่นๆ ค่อยๆ ผ่อนออกมากระทบหน้าผากของฉัน “ปล่อยมือตัวเอง...”
“จะสนอะไรกับคนมีปัญหา” แปลได้อีกอย่างนั่นก็คือฉันไม่ปล่อยมือแน่
“ปล่อยมือก่อน”
ไม่รู้ว่าฝ่ามือใหญ่เคลื่อนตัวมาหยุดตรงฝ่ามือของฉันเมื่อไร รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้นิ้วโป้งพี่ตามค่อยๆ แทรกเข้ามาแกะนิ้วมือที่บีบเกร็งออกจนในที่สุดก็สำเร็จ เขามีแรงมากกว่าฉันหลายเท่าไม่แปลกที่จะแบมือฉันอย่างง่ายดาย
ครั้งแรกในรอบปีกว่าที่ตัวเองหลั่งน้ำตาต่อหน้าพี่ตาม
“จะไปก็ไปเอง ตูนไม่ไปลูกก็ต้องไม่ไป!”
“ตูน!”
“ปล่อย!” ฉันไม่สนใจแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นเพราะเมื่อกี้พึ่งตวาดใส่หน้าพี่ตามจากนั้นก็ออกแรงผลักเขาล้มหงายหลังเจ็บไม่เจ็บก็ช่างแม่งไม่สนใจก่อนที่ฉันจะเลือกยืนขึ้นเพื่อเดินหนีทว่าเดินไปนิดหน่อยข้อมือกับถูกมือใหญ่กระชากความรุนแรงเกิดขึ้นเพียงแค่เสี้ยววินาทีรู้ตัวอีกทีใบหน้าฉันก็ปะทะกับอกใหญ่ของพี่ตาม “บอกให้ปล่อยไงวะ!”
ฉันผละออกอย่างรวดเร็วด้วยแรงอันน้อยนิดมองพี่ตามด้วยสายตาอันแข็งกร้าวไม่เป็นมิตรถือว่าสิ้นสุดความอดทน
“เอาเลยอยากเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องก็ตะโกนอีก เอาให้ลูกได้ยินไปเลย”
“...”
ฉันทำในทางตรงกันข้ามนั่นก็คือการเงียบ
ไม่ต้องบอกพี่ตามก็รู้ว่าคนเดียวที่ฉันยอมเป็นต้องตาเท่านั้น เพียงแค่เอ่ยขึ้นถึงชื่อลูกแต่ถ้าคิดว่าฉันจะยอมเขาด้วยวิธีเดียวกันลูกไม้ตื้นๆ แบบนี้จะชนะได้เหรอไม่มีวัน
“หึ...” รอยยิ้มเหยาะผุดออกมาแสดงให้ฉันเห็นราวกับสมน้ำหน้าก่อนต่อด้วยประโยคหนึ่ง “แต่ก่อนหน้าเธอเสียงดังมันก็แสดงว่าไม่ได้เรื่องอยู่แล้ว”
ใช่ฉันเสียงดังใส่พี่ตาม
ฉันอารมณ์ร้อนไม่เห็นหัวพี่เขา
ฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่กับเรื่องนั้น
“...”
“ได้ยินมั้ยตูน”
เออ ฉันมันไม่ได้เรื่อง...
แย่ เลวในสายตาของคนอื่นอยู่ดี ใช่สิฉันไม่เคยถูกใครมองว่าเป็นแม่ที่ดีอยู่แล้วไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบันความคิดนี้ยังคงฝังอยู่ในสมองของตัวเองเสมอมา
ไม่ต้องมาเสือกย้ำกันนักหรอก
ร้อยล้านคำด่าพันประโยคต่อว่าเด่นดังไปทั่วหมู่บ้านทั่วตำบลและแวดวงสังคมมีหรือที่วันๆ ฉันจะไม่ได้ยินประโยคกระแทกแดกดันจากผู้คนรอบข้างแม้แต่ครอบครัวของผู้เป็นพ่อ
ยิ่งได้ยินก็ยิ่งเกลียดชัง
แรด ร่านพ่อแม่ส่งเรียนลูกกับเอาผัว
เห็นผู้ชายดีกว่าครอบครัว อย่าใช้นามสกุลนี้เลยน่าอับอาย
ให้มันไปซะเถอะอยู่ทำไมให้เป็นเสนียด!
ผู้หญิงดีๆ เหอะเป็นไงล่ะท้องคามหาลัย ยังว่าดีอยู่มั้ยล่ะ
เดินไปทางไหนก็มีแต่เรื่องฉาวของยัยตูน ทุกวันนี้ฉันแทบเอาปิ๊บคุมหัวเดินอยู่แล้ว
บทล่าสุด
THE BOY พ่อตามขา บทที่ 110 ซ้อนการกระทำ
ดีใจที่ได้ยินแบบนี้...“ตูน ตูนมองพี่สิ ตูน!”อีกด้านหนึ่งเมื่อฉันขยับใบหน้าไปมองก็พบกับผู้ชายที่ฉันรัก รักมากด้วยและก็เป็นครั้งแรกที่เห็นพี่ตามหน้าซีดราวกับไก่ถูกต้มแถมความกังวลฉายออร่ากระจาย เหงื่อไหลซึมออกมาตรงไรผมท่านประธานใหญ่ที่ทุกคนเกรงกลัวสิ้นคราบมากเพราะเสื้อสูตรถูกถอดออกเหลือแค่เสื้อเชิ้ตลายทางพับแขนขึ้นอย่างไม่ใส่ใจอย่าถามถึงเนตไทในขณะนี้ฉันไม่เห็นมันอยู่บนคอขาวพี่ตามคิ้วขมวดแทบชนกันมือใหญ่ข้างหนึ่งสัมผัสรับรั้งกลางแผ่นหลังฉันเอาไว้ส่วนอีกข้างจับตรงหน้าท้องอาการสั่นไหวบ่งบอกชัดเจนถึงความกลัว“เจ็บ พี่ตามตูนเจ็บ”“ตามหมอดิวะ หายหัวไปไหนกันหมด!” เสียงตวาดดังลั่นสนั่นห้องรับแขกท่ามกลางความตกใจของทุกคนร่างฉันก็ถูกพี่ตามอุ้มขึ้นมาด้านบนวางไว้บนเตียงด้วยความแผ่วเบา ไม่มีสายตาใครฉันจึงกล้าสบสายตากับพี่ตามที่ยังนั่งข้างเตียงกุมมือฉันไม่ห่าง แรงบีบในแต่ละครั้งทำให้รับรู้ว่าพี่เขาจะไม่หายไปไหนจะอยู่ข้างกายฉัน “อดทนนะคนเก่งเดี๋ยวหมอมา อย่าร้องไห้”ทั้งที่เขาปลอบฉัน ห้ามไม่ให้ร้องไห้แต่ตัวเองกับมีน้ำตาพี่ตามอ่อนแอ“ตูน...”“อย่าเป็นอะไรได้มั้ยครับ ขอร้องนะ ตูนรับปากพี่ได้มั้ยครับ ลิป
THE BOY พ่อตามขา บทที่ 109 เรื่องที่เสียใจ
“คนกำลังท้องกำลังไส้ก็แบบนี้แหละ ใช่มั้ยคะคุณพี่”คุณแม่พยักหน้ารับส่วนฉันได้แค่ยิ้มและเบี่ยงเบนสายตามองไปยังคุณพ่อเป็นจังหวะเดียวกันที่ท่านมองมาเหมือนกันความเฉยชาส่งออกทางดวงตาเป็นสัญญาณหนึ่งบอกให้ฉันรับรู้ มือไม้เย็นเฉียบไปหมดถึงด้านนอกจะปั้นหน้ายิ้มออกมาก็ตามมันเป็นยิ้มทั้งที่หวาดหวั่นด้านในมากกว่า“ต้องตาล่ะลูกใครไปรับที่โรงเรียน” คุณแม่นั่งใกล้โน้มตัวลงมากระซิบ“คุณพ่อบอกให้คนไปรับแล้วค่ะ วันนี้เห็นว่ามีเรียนวาดภาพจึงต้องกลับค่ำหน่อย” ฉันตอบท่านส่วนพี่ตามกำลังขับรถมาคงเกือบถึงแล้วมั้ง “งั้นเดี๋ยวตูนขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”ฉันปลีกตัวออกมาเข้าห้องน้ำพอจัดการอะไรเสร็จจึงเดินทางห้องครัวเหลือบไปเห็นคุณนวลฉวีเดินออกไปอย่างรวดเร็วไม่นานสาวใช้คนหนึ่งก็เดินมาหยุดตรงหน้าแค่มองสายตาเธอที่ก้มลงตรงแก้วน้ำสวยฉันก็เผยรอยยิ้มให้ก่อนเดินแยกออกมานั่งที่เดิม“น้ำมาแล้วค่ะ”ด้วยความกระหายตั้งแต่เมื่อกี้ผสมด้วยทำให้ฉันยกแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นมาดื่มพร่องไปเกือบครึ่งแก้ว เมื่อความเย็นพัดความสดชื่นเข้ามาจึงรู้สึกผ่อยคลายบาง ในขณะที่ฟังคนอื่นพูดคุยกันเรื่องธุรกิจบ้าง เรื่องหุ้นบริษัทบ้างหรือแม่กระทั่งเรื
THE BOY พ่อตามขา บทที่ 108 บทเรียน
ลืมบอกไปว่าเกือบสี่วันแล้วที่ทั้งฉันพี่ตามและต้องตาเข้ามาอาศัยในบ้านใหญ่เนื่องจากมีคนดูแลมากกว่า พี่ตามกลัวว่าฉันจะเป็นอะไรในตอนที่เขาไปทำงานฉันเลยตามใจปล่อยให้เขาสบายใจดีกว่าและก็มีพี่นาตามมาทำงานด้วยแต่ก็ไปกลับเช่นเดิมก๊อกๆ“เข้ามา” การเผชิญหน้าในรอบหลายเดือนเกิดขึ้นแล้วเมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องซึ่งมีสายตาคล้ายของพี่ตามจับจ้องอยู่ทุกฝีก้าวกระทั่ง ประมุขใหญ่จะเรียกว่าเป็นหัวเรือใหญ่ของเศรษฐนาวิวัตน์ก็ไม่แปลกถึงท่านจะสละตำแหน่งประธานให้พี่ตามแล้วก็ตาม “นั่งสิ”“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”ไร้เสียงการตอบรับจากคนสูงอายุผู้น่าเกรงขามแต่ท่านมีปฏิกิริยาอย่างอื่นนั้นคือการเคลื่อนลิ้นชักออกมาใช้มือล้วงลงไปหยิบกระดาษใบหนึ่งที่มีลักษณะเล็กครึ่งเอสี่ยับยู่ยี่มากราวกับถูกทำลายด้วยฝ่ามือโดยการขยำทิ้งขึ้นมาก่อนเลื่อนมายังตรงหน้าฉันเป็นไปไม่ได้...ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ...นี่เป็นเสียงพูดที่ไม่ได้เปล่งออกไปในขณะที่ฉันอ่านข้อความในกระดาษใบนั้นหัวใจก็เต้นระห่ำสั่นยิ่งกว่าการรัวกลอง ความหนักใจเข้ามาเยือนช่องทางที่ก้าวเดินเหมือนมีภูเขาสีหม่นลูกใหญ่เข้ามาปิดบังทางเดินจนแทบไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน ข้อความในกระดาษมีไม่ม
THE BOY พ่อตามขา บทที่ 107 คนที่ 2
“ต้องตาเหมือนพ่อตามขาค่า” จ้า เหมือนมากได้มาทั้งหมดเลยหวังว่าตัวเล็กอีกคนที่อยู่ในท้องออกมาแล้วขอให้ได้นิสัยแม่มาบ้างสักนิดก็ยังดีอย่าให้แม่คนนี้ปวดหัวไปพร้อมกันทั้งสามคนเลย “แต่วาดไม่เหมือนน๊า พ่อตามขาวาดเป็นรูปหัวใจสีแดงค่าแม่ตูนขา”หัวใจสีแดงดวงน้อย...หัวใจที่แสดงความเด่นสง่าตรงแก้มของฉันนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันกำลังเอาคลีนซิ่งหยดลงบนสำลีแต่พอชุ่มจากนั้นก็ค่อยเช็ดลงบนใบหน้าหล่อของพี่ตามที่เจ้าตัวเงยใบหน้ารอแบบไม่บ่นว่าเมื่อยเลยอีกทั้งยังเอื้อมมือทั้งสองขึ้นมาประสานกอดเอวฉันเอาไว้แน่นเจ้าเล่ห์มากผู้ชายคนนี้ รู้ไหมก่อนหน้าพี่ตามบอกต้องตาว่าจะพาไปข้าวนอกแค่นี้ลูกสาวตัวแสบก็รีบวิ่งเต้นลงจากเตียงวิ่งหายไปจากห้องเพื่อไปแต่งตัวใหม่กับพี่นาโดยทิ้งท้ายไว้ว่า พ่อตามขาซื้อประเป๋าใหม่ให้ด้วยนะค่า“อย่าดิ้นสิคะ”“นิ่งแล้วครับ” แค่ตอบแต่ออกแรงรั้งเอวฉันให้นั่งลงบนตักใหญ่ มือข้างหนึ่งเคลื่อนลงมาทาบตรงหน้าท้องของฉันอย่างแผ่วเบาความอบอุ่นแผ่เข้ามาจนรู้สึกได้ “อย่าดื้อนะ ออกมาค่อยดื้อ”“พี่ตามรู้ตัวมั้ยว่าตามใจรู้มากเกินไป”“พี่ไม่ได้ตามใจ ลูกบอกอยากได้”นี่ไม่เรียกว่าตามใจงั้นเหร
THE BOY พ่อตามขา บทที่ 106 หัวใจสีแดง
วันนั้นเป็นวันแรกที่ความรู้สึกฉันเปลี่ยนไปกลายเป็น ‘รัก’แต่ปัจจุบันไม่น่ารักเข้าไปได้เลยคนอะไรสปอยล์ลูกขนาดนี้“นี่มันอะไรกันคะพี่ตาม!”นัยน์ตาฉันตวัดมองอย่างต้องการคำตอบเผื่อว่าจะมีเหตุผลที่ทำให้ดีขึ้นซึ่งอาจสวนทางกับการกระทำก็ตามจะได้รับฟังประกอบกับการพิจารณา“ก็อย่างที่เห็น ตามนั้นเลย”ฉันคิดผิดไปเองสินะได้พี่ตาม ได้อีตูนคนนี้จะจัดการกับหัวโจกแบบพี่ตามเองว่าแล้วฉันก็เข้าไปใกล้พร้อมกับยื่นมือเข้าไปจับเนื้อขาวช่วงตรงใต้แขนจากนั้นก็ออกแรงบิด เสียงร้องอวดโอยเหมือนเจ็บนักเจ็บหนาเกิดขึ้นแต่ฉันก็ไม่หยุดแค่นี้ออกแรงบอกเรื่อยๆ ร่างใหญ่เอียงเอนนอนลงบนเตียงนุ่มพร้อมกับอ้อมกอดมีร่างเล็กของต้องตาที่เปล่งเสียงหัวเราะออกมาเหมือนกำลังเล่นสนุกเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อเจ็บส่วนฉันก็โน้มตัวลงไปบิดอีกทว่าในเวลาที่กำลังเผลอมือใหญ่ตวัดรังรอบเอวฉันให้นอนลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาโดยที่มีต้องตาคั่นกลาง เราทั้งสามคนใกล้ชิดกันมากเสียงหัวเราะไม่มีหยุดของลูกทำเอาฉันยิ้มตามแต่เหมือนว่าพี่ตามจะเริ่มคุมเกมส์เขาพยักหน้าให้สัญญาณอะไรบางอย่างกับลูกสาวตัวแสบจากนั้นไม่นานก็ดันตัวขึ้นนั่งหยิบส่วนลิปสติกที่หักข้างตัวเอามาไว้
THE BOY พ่อตามขา บทที่ 105 หยุดทั้งสอง
“หยุดทั้งสองคนเลย!”ทั้งร่างเล็กป้อมของลูกสาวตัวแสบที่กำลังนั่งควบลำตัวของผู้เป็นพ่ออยู่บนเตียงทั้งสองต่างชะงักหยุดพร้อมกับหันใบหน้ามาประสานสายตาเข้ากับฉัน การเดินเข้าไปใกล้ต้องทำให้พลางสูดลมหายใจลึกเข้าปอดจากนั้นก็ถอนหายใจออก ยุบหนอ พองหนออย่าพึ่งระเบิดอารมณ์หนออีตูน...ใจเย็น ใจเย็นนั่นลูกนั่นผัวแต่มันกลับไม่ได้ผลเมื่อสายตาฉันจับจ้องไปยังมืออวบของต้องตาที่ยังกำแท่งลิปสติกแน่นจับราวกับเป็นดินสอวาดภาพชนิดพิเศษ นิ้วมือเล็กต่างเลอะเทอะไปด้วยสีแดงของเนื้อลิปสติกไม่เว้นแม้แต่ซอกนิ้วพอเคลื่อนสายตาไปมองอีกแห่งตรงใบหน้าพี่ตามทั้งแก้มปากจมูกหน้าผากมีรอยขีดเขียนลายเส้นไว้เต็มด้วยสีของลิปสติกแท่งนั้นลิปสติกที่ฉันพึ่งซื้อมาใหม่เมื่อวานลิปสติกที่ฉันยังไม่ได้ใช้แตะริมฝีปากของตัวเองสักนิดและลิปสติกแท่งนี้ แบรนด์นี้ราคาไม่ได้ย่อมเยาเลยสักนิดกว่าจะตัดใจซื้อตั้งนาน“คิกๆ แม่ตูนขาวาดรูปค่า”วาดรูป...อืมดี ดีมากรอยยิ้มแฉ่งเผยฟันซี่เล็กขาวของลูกสาวตัวแสบทำให้ฉันคิดว่าก้านมะยมอยู่ส่วนไหนของบ้านใหญ่กัน ฉันจะได้รีบไปเด็ดมาแล้วเอามาลงโทษทั้งลูกทั้งผัวสักทีเถอะรู้สึกคันไม้คันมือจะแย่อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าล
บางทีคุณอาจจะชอบ
เด็กเสี่ย NC-25
C90.1K viewsล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
น้ำหมึกหิมะ98.6K viewsมรสุมรัก CEO ซาตาน
เกาะลอยน้ำ56.3K viewsลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ
ผู้แสวงหาชีวิตที่เป็นสุข58.8K viewsยั่วรักคุณบอส
อักษรปรุงรัก9.2K viewsCrown Prince ลิขิตให้รักเจ้าชาย
Chorchorwa320 viewsทาสรักคุณหมอ
ญาณิน28 viewsวิวาห์หวามสวาท
เทียนธีรา77 views
