CHAPTER FIVE

THIRD PERSON:

Mahigpit ang hawak ni Althea sa cellphone, halos bumaon ang mga daliri niya sa gilid nito. Mabilis ang tibok ng puso niya habang naghintay ng sagot mula sa kabilang linya. Pagkaraan ng ilang sandali, sinapo niya ang dibdib at mahina, ngunit puno ng kaba, ang tanong niya.

“Rod… tuloy na ba ang plano?”

Sandaling natahimik ang kabilang linya bago siya sinagot ng pamilyar na tinig.

“Nag-aasikaso pa ako ng iba pang mga papeles.” Malalim ang boses ni Rod Vergara, seryoso ngunit may halong pagod.

Napakagat-labi si Althea, ramdam ang kaba at inis. “Ang tagal naman, Rod…” mahina niyang sambit, may bahid ng lungkot sa tinig niya.

Bahagyang natawa si Rod, pero halatang pinipilit lang iyon. “Pasensya na. Ayokong magkamali. Gusto kong siguruhin na pag tumakas ka, wala nang balikan. Wala nang makakahabol sa’yo, lalo na siya.”

Mariing pumikit si Althea, mahigpit na yumakap sa unan habang pinapakinggan ang bawat salita. “Rod, sana… sana totoo ’yan. Kasi kung hindi, baka tuluyan na akong mamatay dito kahit buhay pa ako.”

Naramdaman niya ang bigat ng katahimikan sa kabilang linya bago muling nagsalita si Rod.

“Althea, makinig ka,” mariing wika ni Rod mula sa kabilang linya, ramdam ang bigat ng kanyang tinig. “Gagawa ako ng paraan ngayong linggo. Ilalayo kita bago pa lumala ang sitwasyon. Magtiis ka lang, at hinding-hindi kita pababayaan.”

Napapikit si Althea, mahigpit na hawak ang cellphone na para bang iyon lang ang nagbibigay sa kanya ng lakas. Mabigat ang dibdib niya, ngunit kasabay ng kaba, naroon ang bahagyang ginhawa na may isang taong handang ipaglaban siya.

Napabuntong-hininga na lang siya, pilit pinapakalma ang sarili.

“Althea, makinig ka,” mariing wika ni Rod mula sa kabilang linya, puno ng determinasyon ang tinig. “Gagawa ako ng paraan ngayong linggo. Ilalayo kita bago pa lumala ang sitwasyon. Magtiis ka lang, at hinding-hindi kita pababayaan.”

Napapikit si Althea, mahigpit na hawak ang cellphone na parang iyon na lang ang natitirang sandalan niya. Tumakas ang isang luha sa gilid ng kanyang mata.

“Rod…” mahina niyang bulong, nanginginig ang boses. “Sigurado ka ba? Hindi ba’t masyado silang makapangyarihan? Paano kung mahuli tayo… paano kung pati ikaw madamay?”

Natahimik sandali si Rod, ngunit nang magsalita siya muli, ramdam ni Althea ang bigat ng paninindigan nito.

“Althea, hindi ako natatakot sa kanila. Hindi sa mama mo, hindi sa gobernador na ’yon. Kung akala nila madidiktahan nila ang buhay mo habambuhay, nagkakamali sila. Handa akong lumaban—para sa’yo.”

Mariin ang bawat salita, puno ng tapang at paninindigan.

Napabuntong-hininga na lang si Althea, pilit pinapakalma ang sarili. Kahit nangingibabaw ang takot, kumakapit siya sa pangako ni Rod—pangakong siya lang ang nagbigay sa kanya ng dahilan para muling umasa.

Si Rod Vergara—ang ultimate college crush ni Althea. Noon pa man, hindi na lingid sa kanya ang paghanga ng binata: matangkad, palaging maayos ang itsura, at higit sa lahat, mabait at maalaga. Sa kanilang campus, halos lahat ng babae ay napapalingon kapag dumarating ito, ngunit kay Althea lang siya nagkakaroon ng espesyal na tingin.

Mayaman ang pamilyang Vergara—isa sa mga kilalang angkan na may malalaking negosyo sa iba’t ibang panig ng bansa. Kung ikukumpara, mas mataas ang estado nila kaysa sa pamilya Cruz, at halos lahat ng magulang ay gugustuhin na mapangasawa ng kanilang anak si Rod. Ngunit sa kaso ni Althea, iba ang sitwasyon. Sapagkat kung kayamanan lang ang pagbabasehan, mas nangingibabaw pa rin ang pamilyang Montenegro—ang pamilya ni Silas. Kaya’t kahit gaano pa kayaman si Rod, hindi ito sapat para sa mga magulang ni Althea na siya ang mapili.

Ngunit para kay Althea, hindi pera o estado ang batayan. Sa dami ng taong umiikot sa mundo niya, si Rod lang ang nakakapagbigay sa kanya ng pakiramdam na ligtas siya at pinapahalagahan. Gusto niya ang binata, ngunit may isang kondisyon siya: sasagutin niya lang ito kung matutupad ni Rod ang pangako—na ilalayo siya sa mundong kontrolado ng kanyang mga magulang.

Lihim silang nag-uusap. Minsan sa gabi, kapag nakatiyempo, tatawag si Rod gamit ang ibang numero upang hindi ito matunton. “Magtiwala ka lang sa akin, Thea. Hindi kita pababayaan,” bulong nito sa kabilang linya. At sa bawat tawag na iyon, ramdam ni Althea ang tibok ng puso niyang palaging umaasa. May mga pagkakataong lihim din siyang nakakatanggap ng mga sulat mula kay Rod, nakatago sa mga aklat na ipinapadala ng kanilang kaibigang si Caroline. Doon nila isinusulat ang mga plano—kung paano at kailan siya tatakas, saan sila pupunta, at anong bagong buhay ang kanilang bubuuin.

Para kay Althea, si Rod ang simbolo ng kalayaan. At sa bawat gabing pinaplano nilang pagtakas, mas lalong tumitibay ang kanyang pag-asa na balang araw, makakawala siya sa tanikala ng pamilya at makakahanap ng tunay na buhay kasama ang taong pipiliin niya nang kusa

******.

“Talagang sobrang tigas ng ulo ng anak mo na iyan!” mariing sambit ni Don Ricardo, kasabay ng malakas na hampas ng kamay niya sa armrest ng sofa. Nag-echo ang tunog sa maluwang na sala ng mansyon. Namumula na sa galit ang mukha nito, halos mabasag ang ugat sa sentido.

Tahimik lamang si Señora Miriam, nakaupo nang tuwid, abala sa cellphone na hawak-hawak. Hindi man lang siya lumingon sa asawa.

“Wala na siyang hiya kay Silas!” patuloy ni Don Ricardo, humihigpit ang panga. “Hindi ba’t sinabi ko na sa’yo, pagsabihan mo ang anak mo?! Nakakahiya sa mga Montenegro!”

Ngunit imbes na makinig, nanatili pa ring abala si Señora Miriam. Para bang bingi siya sa sigaw ng asawa. Mariin ang pagkakatutok niya sa screen ng kanyang cellphone, saka bahagyang kumurba ang kanyang labi—isang ngiti na puno ng katusuhan.

“Hmm… mukhang kailangan na talaga nating madaliin ang kasal ng dalawa,” malamig niyang sambit, halos pabulong pero punong-puno ng determinasyon.

Napatigil si Don Ricardo, napakunot ang noo. “Ano ba kasi ’yang tinitingnan mo at parang wala kang pakialam?”

Mabagal na iniangat ni Miriam ang kanyang cellphone, ipinakita sa asawa ang isang litrato. “Look, honey. Kuha ito ng isa sa mga staff ng hotel ng mga Montenegro.”

Nanlaki ang mga mata ni Don Ricardo nang makita ang larawan—si Silas, karga-karga si Althea sa kanyang mga bisig. Parang prinsesa ang pagkakayakap sa dalaga, habang ang mukha ni Silas ay seryoso, mahigpit ang tingin.

“Ano ’to…?” gulat niyang sambit, agad inagaw ang cellphone upang mas maaninag.

“Viral na viral sila,” tugon ni Miriam, halos kumikislap ang mga mata habang pinagmamasdan ang litrato. “At tingnan mo ang mga komento… puro tuwa, puro paghanga. Natutuwa silang makita ang ‘perfect couple.’ Para bang itinadhana na raw silang dalawa.”

Binasa pa niya ang ilan:
“Finally! May pag-ibig na rin si Governor Silas Montenegro!”
“Bagay na bagay sila, para silang royalty!”
“Swerte ng dalaga, governor na gwapo pa!”
“Power couple of the year! Sana kasal na agad.”
“Wala na, lock na ’yan—kasalan na!”

Dahan-dahang ibinaba ni Don Ricardo ang cellphone, ngunit nanatiling nakapako ang mga mata sa larawan. Mabigat ang buntong-hininga niya, halatang naguguluhan.

“Hindi ito maganda, Miriam…” aniya, mababa ang tinig. “Kapag kumalat pa ito, wala nang atrasan. Lalo tayong mapipilitang itulak si Althea sa kasal na ayaw niya.”

Ngumiti lang si Señora Miriam, malamig ngunit puno ng tiwala sa sariling plano. “At doon ako natutuwa. Hindi na natin kailangang pilitin. Ang buong mundo na mismo ang nagtutulak sa kanila. Kapag lahat ng tao ay kumbinsidong sila ang bagay sa isa’t isa… kahit si Althea, wala nang magagawa.”

Parang unti-unting nabalutan ng kaba ang dibdib ni Don Ricardo. Pinagmasdan niyang muli ang larawan ng anak at ni Silas. Sa bawat komentong pumupuri sa kanilang “chemistry,” lalong dumidiin ang bigat sa kanyang isip.

Sa isang sulok, nanatiling nakabukas ang cellphone ni Señora Miriam. Ang screen, kumikislap ng mga notipikasyon—mga puso, mga shares, mga komento ng libo-libong taong kumbinsido na nakita na nila ang kanilang paboritong couple.

At sa katahimikan ng sala, isa lang ang malinaw—unti-unti nang isinusuot kay Althea ang tanikala ng kasal na hindi niya pinili, sa tulong ng mga matang nanonood sa likod ng mga screen.