CHAPTER TWO

THIRD PERSON:

Mabigat pa rin ang dibdib ni Althea habang nakahiga sa kama. Ramdam niya ang hapdi sa pisngi, pero higit na masakit ang mga salitang iniwan ng kanyang ama at ina.

"Governor Silas Montenegro is a man who always gets what he wants… At sa kasamaang-palad, ikaw ang gusto niya."

Mariin niyang ipinikit ang mga mata. Sawa na siyang umiyak, sawa na siyang masakal ng mga utos at kasunduan. Ngayong gabi, gusto lang niyang makalimot.

Dinampot niya ang cellphone sa tabi ng kama at nag-dial ng numero. Ilang ring lang, agad na sumagot ang pamilyar na boses.

“Bes, ano na naman ’yan?” masiglang tanong ng kanyang kaibigang si Jasmine, na kilala sa kanilang social circle bilang palaging present sa lahat ng exclusive parties.

Hindi nag-aksaya ng oras si Althea. “Jas… please, ilabas mo ’ko. Hindi ko na kaya dito.”

“OMG!” singit ng isa pang boses mula sa speaker—si Carlo, o mas kilala ng lahat bilang Caroline, ang flamboyant at witty nilang kaibigan. “Finally, darling! Akala ko kailan pa kita mahihila sa totoong buhay. Let’s party!”

Bahagyang natawa si Althea, kahit mapait. Kung hindi dahil sa dalawang ito, baka tuluyan na siyang nalunod sa kalungkutan. Hindi man sila ang tipikal na kaibigan na gugustuhin ng isang konserbatibong pamilya, pero dahil parehong galing sa mayayamang angkan at may pangalan din ang kanilang mga magulang, tinanggap sila ng pamilya ni Althea—sa kondisyon na sila lamang ang magiging kaibigan niya.

At dahil doon, sina Jasmine at Carlo lang ang tanging sandalan ni Althea sa mundong kontrolado ng kanyang mga magulang.

“Okay, beshie, get dressed. We’re picking you up in 30 minutes!” excited na wika ni Jasmine.

“At maghanda ka na, kasi tonight, hindi ka muna si Althea Cruz na anak ng mga tyrant parents mo. Tonight, you’re my fabulous baby girl!” sabay hiyaw ni Carlo.

Makalipas ang kalahating oras, nasa labas na ng mansyon nina Althea ang magarang sasakyan ni Jasmine. Nakasuot si Jasmine ng body-hugging red dress, habang si Carlo naman ay naka-shimmering silver top na kumikislap sa ilaw ng poste. Parehong mukhang handang-handa sa magdamagang sayawan.

“Hop in, babe!” sigaw ni Carlo mula sa passenger seat habang kumakaway. “Tonight is your emancipation party!”

Pagdating nila sa isang sikat na bar sa lungsod, sinalubong si Althea ng malakas na tugtog, nakasisilaw na ilaw, at halakhak ng mga taong walang iniisip kundi kasayahan.

Inabot ni Jasmine ang isang baso ng alak at ngumisi. “Welcome to freedom, bestie. Forget about your dictator parents, forget about that scary governor—tonight, it’s just us.”

Sabay kuha rin ni Carlo ng isa pang baso at iniabot sa kanya. “Cheers to temporary happiness, darling!”

At sa unang lagok ng alak, dama ni Althea ang mapait na init na bumalot sa kanyang katawan. Kahit panandalian lang, pakiramdam niya’y nakawala siya sa mga tanikala ng kanyang pamilya—kahit alam niyang bukas, babalik muli ang lahat sa reyalidad.

Habang abala sina Jasmine at Carlo sa dance floor, napilitang sumama rin si Althea. Sa gitna ng malakas na tugtog at makukulay na ilaw, pilit niyang nilulunod ang mga iniisip. Pinikit niya ang mga mata, hinayaang tangayin ng musika ang bigat sa kanyang dibdib.

Ngunit kahit paano siya ngumiti, kahit paano siya sumayaw kasama ng mga kaibigan, may kakaiba siyang naramdaman—parang may mga matang nakatutok sa kanya.

Napadilat siya at saglit na lumingon. Sa dulo ng bar, sa isang private corner na madilim at malayo sa ingay ng karamihan, natanaw niya ang isang lalaki. Nakasandal ito, may hawak na basong alak, malamig ang anyo at matalim ang mga matang nakatitig diretso sa kanya.

Halos matigilan siya nang makilala ang mukha.

Governor Silas Montenegro.

Ang lalaking kinatatakutan ng lahat… at ang lalaking pilit na ipinapakasal sa kanya ng kanyang mga magulang.

Hindi niya alam kung anong mas kinilabutan siya—ang mismong presensiya nito sa lugar na iyon, o ang malamig ngunit nag-aalab na tingin na para bang sinasabi ng mga mata nito:

“Kahit saan ka magtago, Althea… hindi ka makakatakas sa akin.”

Mabilis niyang iniwas ang tingin, parang natataranta, ngunit ramdam niya pa rin ang bigat ng mga matang iyon na hindi kumikilos ngunit hindi rin kumakawala.

“Bes, okay ka lang?” tanong ni Jasmine habang patuloy na sumasayaw.

“Yeah… I just… need some air.” bulong niya bago mabilis na lumabas ng dance floor.

Ngunit paglingon niya muli sa kinaroroonan ng gobernador, wala na ito. Para bang naglaho na lamang sa dilim.

At mas lalo lamang siyang kinabahan—dahil kung naroon si Governor Silas, ibig sabihin ay simula na ng lahat ng bagay na pilit niyang tinatakasan.

Habang sumasayaw, biglang umikot ang paningin ni Althea. Napahawak siya sa sentido at pilit na pinanatiling tuwid ang mga paa.

“Bes, okay ka lang?!” sigaw ni Carlo habang abala si Jasmine sa pakikipagsayaw.

“Restroom lang ako…” mahina niyang sagot, sabay pilit na naglakad palabas ng dance floor.

Kada hakbang niya ay parang lumulubog ang sahig na tinatapakan, tila ba may bigat na hindi niya maipaliwanag. Malakas ang tibok ng kanyang dibdib at ramdam na ramdam niya ang init ng alak na unti-unting sumasakop sa kanyang buong katawan, halos pabalik-balik ang hilo sa kanyang ulo. Pagdating niya sa hallway papuntang restroom, nanlalabo na ang kanyang paningin at halos matumba na siya kung hindi lang biglang may mainit na kamay na sumalo sa kanyang braso, dahilan para mapahinto siya at mapatingala sa taong nasa harap niya.

Isang kakaibang init ang biglang dumaloy mula sa kamay na humawak sa kanyang braso—mahigpit, matibay, at halatang hindi basta bibitaw. Ramdam niya ang lakas at bigat ng pagkakahawak na tila ba pinipigilan siyang tuluyang bumagsak.

"Easy…" mababa ngunit malamig ang tinig na dumampi sa kanyang tainga, malapit at halos pabulong na parang sinadya nitong ilapit ang sarili.

Napakurap siya, nagtataka kung panaginip ba o totoo ang nangyayari, at nang unti-unti niyang itaas ang kanyang tingin, muntik na siyang mapaatras sa gulat sa taong nakahawak sa kanya—isang presensya na hindi niya inaasahang makakasalubong sa ganoong pagkakataon

Si Silas Montenegro.

“Bitiwan mo ako!” sigaw niya sabay pagpupumiglas, halos desperado habang pilit niyang inaangat ang kamay para itabig ito. Ngunit parang bakal ang pagkakahawak ng gobernador, mahigpit at matatag na para bang kahit anong lakas niya ay walang epekto.

“Wala ka talagang kasanayan sa pag-iingat, Althea.” malamig nitong bulong, mariin ang titig. “Kung hindi ako ang nakasalo sa’yo, baka kung ano na ang nangyari sayo.”

“Hindi ko kailangan ng tulong mo! At lalong hindi ko kailangan ng pakialam mo!” pinilit niyang iatras ang sarili, ngunit lalo lamang siyang binalot ng takot nang maramdaman ang pader sa kanyang likuran.

Ngumiti ng mapanganib si Silas, isang ngiting may halong banta at tiyak na hindi nakakagaan ng loob. Bahagya siyang yumuko upang mas lalong mailapit ang kanyang mukha sa dalaga, halos maramdaman nito ang mainit niyang hininga.

"Hindi mo pa rin ba talaga maintindihan?’ mababa at mariin ang boses niya, puno ng pananakot. ‘Kahit saan ka magpunta… kahit kanino ka pa sumama… ako pa rin ang masusunod sa buhay mo.’”

“Hayop ka!” sigaw niya, muling nagpumiglas, halos mamutla sa kaba. Ngunit ang mga mata ni Silas, matalim at puno ng tiyak na pag-aari, ay hindi kumurap sa kanya.

Napatigil si Althea, halos hindi makahinga. Ramdam niya ang mabilis na tibok ng puso, parang sasabog sa kaba.

“…ako pa rin ang masusunod sa buhay mo.”

Mabilis ang ilaw ng disco sa kisame, pumapailaw-patay, para bang sinasaksihan ang sariling bangungot ni Althea. Gusto niyang sumigaw, gusto niyang tumakbo—pero mas mahigpit pang bumaon ang pagkakahawak ni Silas sa kanyang braso.

At bago pa siya makapiglas, biglang nagdilim ang paligid.