CONFUSED

KANINA PA KUNOT ANG NOO at salubong ang mga kilay ni Alvaro  habang nilalaro sa kanyang mga daliri ang hawak niyang ballpen. Tila tukso kasing pumapasok sa kanyang isipan si Riko. Hindi rin mawala sa kanyang alaala ang naging huling pag-uusap nila ng babae. 

Ang galit nitong anyo. Ang tila nahihirapang kislap ng mga mata. Ang nanginginig na tinig na punong-puno ng frustration at takot. 

‘Mahal kita, Alvaro…’

Tila iyon sirang plaka na paulit-ulit na umi-echo sa isipan ni Alvaro. Kumuyom ang mga kamay niya habang patuloy niyang naririnig sa isipan ang boses ni Riko. And the sound of defeat in her voice, no…that’s not her. Bago iyon sa kanya. 

Ilang araw na ba silang hindi nag-uusap simula nang gabing iyon? Isa, dalawa, tatlo hanggang sa maging isang linggo? No, not just a week. Mahigit isang linggo na silang hindi nag-uusap ni Riko. 

At oo, inaamin niyang namimiss na niya ang babae. Ang pagiging pikon nito kapag kinukulit niya. Ang kadaldalan. Ang boses nitong hindi alam ni Alvaro ngunit para sa kanya ay pinakamalambing na yatang tinig na narinig niya. 

Ah, Riko…Riko…Riko… Nakakabaliw kang isipin. At bakit nga ba niya pinagkaka-abalahang isipin ang babaeng hindi naman yata seryoso sa sinabi nito sa kanya.

‘Hindi seryoso o ayaw mo lang tanggapin dahil natatakot kang kapag sinubukan mo ay baka mabigo ka lang dahil sa past niya?’ 

Natigilan si Alvaro dahil sa isiping iyon. Iyon nga ba talaga ang dahilan o ang sarili niyang multo?  

“Shit!” napipikong usal ni Alvaro bago niya yamot na ibinaba ang hawak na ballpen sa ibabaw ng kanyang working table. 

Tumayo siya at naglakad palabas ng kanyang opisina. Tuloy-tuloy siyang lumabas na admin building ng DiMarco Ranch at tinumbok ang daan patungo sa kuwadra kung saan naroon ang paborito niyang kabayo na pinangalanan niyang Porsia.

“Magandang umaga ho, boss…” bati ni Mang Teban sa bagong dating na si Alvaro. 

Tumango si Alvaro bilang tugon. “Magandang umaga din, Mang Teban.” ganting-bati niya sa marahil ay edad sixty na nang matandang lalaki. “Pakilabas nga ho si Porsia. Iikot lang kami.” aniya rito habang inaayos ang pagkakatupi ng suot niyang long-sleeve polo na kulay puti. 

“Sige ho, boss.” ani ni Mang Teban bago nagmamadaling tinungo ang kulungan ni Porsia. 

Ilang saglit pa ay sakay na si Alvaro ng paborito niyang kabayo na si Porsia. Alas nuebe pa lamang ng umaga kaya hindi pa matindi ang sikat ng araw. 

Narating ni Alvaro ang paborito niyang lugar sa DiMarco Ranch. Ang maliit na gubat na nasa dulong bahagi na ng rancho.

Nagpatuloy sa pagtakbo si Porsia habang sakay si Alvaro hanggang sa makarating sila sa pinakapusod ng gubat kung saan mayroong maliit na talon. Doon nanggagaling ang malinis na tubig  na siyang sumu-supply sa inumin ng mga alagang kabayo at baka sa buong rancho.

“Okay, stop right here, Porsia,” aniya sa kabayo na tila nakakaunawa namang dahan-dahang huminto sa pagtakbo. 

Bumaba si Alvaro mula sa pagkakasakay sa paborito niyang kabayo. tinanggal din niya ang tali ni Porsia at hinayaan na lamang na magpagala-gala ang alaga niya sa paligid. Hindi naman ito lalayo at sanay na rin si Porsia roon. 

Hinubad ni Alvaro ang suot niyang polo pati na rin ang kanyang pantalon. Itinira lamang niya ang suot na boxer short saka siya lumusong sa malamig na tubig na umaagos mula sa talon. Lumangoy patungo sa may kataasan at kalakihang  bato kung saan bumabagsak ang tubig mula sa kalapit na bundok.

Umakyat siya roon saka tumalon. Lumikha ng ingay ang pagbagsak ng katawan ni Alvaro sa may malalim na tuubig. Ilang ulit din niya iyong ginawa na tila ba sa pamamagitan niyon na mababawasan ang nararamdaman niyang pagkainis kay Riko.

Oo, naiinis siya sa babae. Imagine, pagkatapos nilang maghalikan ay nilayasan siya nito. Umuwi sa Nueva Ecija nang walang pasabi. Ni isa sa mga tawag at text niya ay hindi nito sinagot. Bumalik din ito na wala uling pasabi. Hindi siya naalalang i-message man lang ng ‘hoy, Poncio Pilato, nakabalik na ako ng Cavite!’ Kung hindi pa siya nakipagsapalaran na puntahan ito ay hindi pa niya malalaman na nakauwi na pala itoo.

At ano? Pagdating niya sa bahay nito ay wala ito dahil nakipag-date doon sa Greg na sinasabi ni Manang Linda. Ni hindi man hinatid si Riko pauwi. Paano ‘yon?

And lastly, mahal daw siya nito pero nasaan na ito ngayon? Kagaya noong umuwi ito sa Nueva Ecija ay wala uli siyang narinig na kahit isang simpleng ‘hi’ mula sa babae.

Tangina, para siyang na-hit and run. Oo, umaasa siyang pagkatapos ng malabong usapan nila nang gabing iyon ay mag-uusap ulit sila ni Riko pero ‘yon nga, ni bulong ay wala siyang narinig mula sa babae. 

Halos padabog na umahon si Alvaro. Umupo siya sa malaking bato at kunot ang noo na nangalumbaba. Ganoon lang ‘yon? Wala na? 

‘Eh, ano ang inaasahan mo? Pagkatapos mo siyang sagutin ng “thank you”, makikipag-usap pa uli siya sa’yo? Toyo ka din, eh.’

Ipinilig ni Alvaro ang kanyang ulo. Ano ang magagawa niya? Nabigla siya, eh. Magkaibigan lang sila ni Riko, iyon ang alam niya. Hindi niya inaasahan na mahuhulog ito sa kanya. 

‘Ah, so dapat bang hindi siya nahulog sa iyo?’ sabat ulit ng isang parte ng isipan ni Alvaro. 

Dahil doon ay natigilan siya at napa-isip. Dapat bang hindi? 

Hindi niya alam kung saan nanggagaling ang matinding pagtutol mula sa tagong bahagi ng pagkatao niya lalo na nang sumagi sa kanyang isipan ang Greg na ka-date daw ni Riko sabi ni Manang Linda. Hindi niya gusto ang ideyang may ibang malapit na lalaki sa babae bukod sa kanya. 

Dahil doon ay isang pasya ang nabuo sa isip niya. 

Mabilis na tumayo si Alvaro. Dinampot niya ang kanyang pantalon na nasa damuhan at isinuot gayundin ang kanyang long-sleeved. Hindi na rin siya nag-abalang i-butones iyon. 

Pumito nang malakas si Alvaro at saglit lang ay dinig na niya ang mga yabag ng paparating na si Porsia.

“Let’s go, Porsia…” aniya sa kabayo pagkaraang makasakay sa likod nito. 

Pupuntahan niya si Riko at mag-uusap sila ng babae, sa ayaw man nito at sa gusto.