THE RANCHER'S OBSESSION

SERYOSO ANG anyo na pinagmasdan ni Riko ang hawak na regalo na nakabalot ng kulay silver na gift wrapper. Noong nakaraang buwan pa niya napaghandaan ang bagay na gusto niyang ibigay kay Ian. It's their anniversary—6th year anniversary to be exact. Bago tuluyang bumaba sa kanyang second hand na kotse ay sandali munang sinulyapan ni Riko ang sarili sa maliit na salaming nakapatong sa ibabaw ng dashboard. Isang simpleng ngiti ang pilit na sumilay mula sa magkabilang sulok ng kanyang mga labi. Manipis na lipstick at blush-on lang ang ipinahid niya sa kanyang mga labi at mukha. Hinayaan din niyang nakabagsak ang alon-along buhok na bumagay naman sa simple niyang ayos. Nang makontento sa kanyang itsura ay tuluyan na niyang binuksan ang pinto ng kotse sa kanyang tabi at bumaba. Sukbit sa kaliwang balikat ang maliit na shoulder bag ay tuluyan nang humakbang si Riko patungo sa nakasaradong gate ng townhouse na inuupuhan nila ni Ian. Wala ang sasakyan ng lalaki sa garahe kaya tiyak niyang na

TULALANG nakatitig lamang sa kawalan si Riko. Nakahawak din ang pareho niyang kamay sa kanyang magkabilang pisngi.“No, no, no…” parang sira-ulo aniya sa sarili na sinabayan pa ng matitigas na iling. “This can’t be!” naiinis niyang dugtong.Like how? P’wede ba ‘yon? Kailan lang niya nakilala si Alvaro at sa loob ng tatlong buwan na pagkakakilala nila ay limang beses pa silang nagkikita ng lalaki, kasama na doon ang dalawang beses nitong pagpunta sa Velvet Lounge kasama si Reign.Pagkatapos ng limang beses na pagkikita ay hindi na iyon nasundan dahil naging abala na ang lalaki. Hindi naman siya nagtatanong kung ano ang pinagkakaabalahan nito. Wala siyang karapatan. Magkaibigan lang sila ng lalaki. ‘Kaibigan lang? Talaga ba, Rik?’ Napangiwi si Riko dahil sa tanong na iyon ng kanyang isipan. Kaibigan pa rin ba ang tingin niya kay Alvaro o unti-unti na siyang nahuhulog dito? Pero paano nga nangyari ‘yon gayong sa cellphone lang naman sila nag-uusap ng lalaki.“Argh!” napipikong ungol ni

PATAMAD NA BUMANGON si Riko mula sa kanyang kama. Aburidong kinapa niya ang kanyang cellphone na kanina pa nag-iingay dahil sa alarm. Biyernes na naman at tiyak na marami uling tao sa Velvet Lounge. Alas sais na at kailangan na niyang kumilos. Kailangang nasa club na siya bago pumatak ang alas otso ng gabi.Bumaba na ng higaan si Riko at naglakad palabas ng kanyang silid. Pagkarating sa ibaba ay kaagad niyang hinanap ang anak na si Loreen. Nakita niya ito sa kusina at tumutulong kay Manang Linda sa pagtanggal ng mga dahon ng kangkong.“Hi, my love,” bati ni Riko sa anak habang nakaunat ang magkabilang kamay. “where’s my hug?” untag niya kay Loreen.Kaagad namang binitawan ni Loreen ang hawak nitong kangkong at patakbong lumapit sa ina.“Careful…” turan ni Riko sa anak ngunit kaagad ding natigilan. ‘Careful…’Napangiwi si Riko nang marinig niya sa kanyang isipan ang tinig ni Alvaro. At mas lalo pa siyang napangiwi nang tila tuksong pumasok sa kanyang isipan ang nangyari pagkatapos

“US?” “Yes, us…” sagot ni Alvaro kay Riko.Umangat ang kilay ni Riko. “Us–as in, you and me?” paniniguro niya habang tila napapantastikuhang nakatitig sa lalaki. Wala sa loob na napahilamos sa kanyang mukha si Alvaro. Hindi niya alam kung pinaglalaruan ba siya si Riko o seryoso ito sa sinabi nito na mahal siya nito.“Oo. You and me,” ulit niya sa sinabi ni Riko na itinuro pa ang babae at ang sarili. “Us…” may himig ng inis sa tinig na aniya sa babaeng tila manghang-mangha na nakatitig sa kanya. What is she even thinking? Ah, minsan talaga ay hindi niya mahulaan kung ano ang laman ng isip ni Riko.“There’s no us, Alvaro.” malamig ang boses na sabi ni Riko.Napatanga si Alvaro dahil sa kanyang narinig. What did she just say? She’s joking, right?“What do you mean?” Umikot ang mga mata ni Riko. “I gotta go, Roh. Inaantok na ako.” walang bakas ng kahit na anong emosyon sa tinig na aniya sa lalaki.Ngunit salungat sa ipinapakita niya kay Alvaro ay kanina pa gustong yakapin ni Riko ang

HUWEBES NG HAPON, abala si Riko sa pag-aayos ng gagamitin niya para sa gagawin niyang fruit cake. Tumawag sa kanya si Crista, isa pa niyang kaibigan bukod kay Reeze. Darating daw ito sa susunod na araw at kabilin-bilinan ng babae na kailangan daw ay may madatnan itong fruit cake sa bahay niya.Napatigil sa ginagawa si Riko nang makarinig siya ng tatlong sunod-sunod na doorbell. Nangunot ang noo niya at kaagad na nalukot ang ilong. Hindi niya alam kung ano ang trip ng kung sino mang nasa labas. Maririnig naman niya kahit isang pindot lang sa doorbell ang gawin nito. Ibinaba niya ang hawak na pang-sukat sa harina. Ipinunas din niya ang magkabilang kamay sa suot na apron at walang pakialam sa itsura na naglakad patungo sa front door.Ilang hakbang na lang ang layo niya mula sa pinto nang muling tumunog ang doorbell. Tatlong sunod-sunod ulit kaya tuluyan nang nainis si Riko.“Sandali!” gigil na turan niya sa malakas na tinig habang pinipihit ang doorknob. “Wala bang doorbell sa inyo at—”